“ที่ข้ามาวันนี้ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก” ลัมบ์เอ่ย “ข้าได้ยินว่าใครบางคนวางแผนร้ายตั้งใจจะลักพาตัวลิโอเนลไปล่ะ”

ผมตั้งท่าจะลุก “งี้ก็แย่ดิ ต้องรีบไปเตือนแล้ว มา! มาด้วยกัน”

ลัมบ์ยิ้มจนตาหยี กำข้อมือผมไว้แน่น “พูดอะไรน่ะข้ามาเพื่อปกป้องเจ้าตั้งหาก โชคดีที่เจ้าแยกตัวจากเขาได้พอดี ข้ายังกลุ้มอยู่เลยว่าจะส่งสัญญาณเรียกเจ้ายังไงดี ต่อให้เห็นเจ้าก็คงลืมไปแล้วว่ามันคือสัญญาณเรียกไปจุดพบปะในสวนลับของเรา”

จุดพบปะ สวนลับ เดี๋ยวก่อนนะรู้สึกว่าลิโอเนลเองก็พูดอะไรแบบนี้หรือเปล่า เหยๆๆ สรุปว่าไอ้เจ้าเด็กที่ชื่ออาเธอร์นี่มันมีสวนลับกี่แห่งกันแน่เนี่ย หรือแห่งเดียว นี่อย่าบอกว่าแห่งเดียวแต่แยกจุดกันเชียวนะ ให้ตาย หมอนี่มันนักสับรางมือหนึ่งเลยนี่หว่า นี่มันโลกอะไรกันเนี่ย คนหนึ่งก็เจ้าชายที่โปรยเสน่ห์ได้กระทั่งกับเพื่อน อีกคนก็นักสับราง ผมขอถอนคำพูด นี่มันไม่ใช่โลกแห่งวาย มันโลกแห่งคาสโนว่ารุ่นเยาว์ชัดๆ!

ว่าแต่…รู้ว่าคนคนหนึ่งกำลังจะถูกฆ่า จะจับผมไว้ทำไมล่ะเนี่ย

ผมหรี่ตาลง กลับไปนั่งลงที่เดิมทันที “เจ้าน่ะ รู้จักกับเจ้าชายสินะ”

ลัมบ์พยักหน้าหงึกๆ

“อย่าบอกนะ ว่ามีสิทธิ์ขึ้นบัลลังก์ ถ้าลิโอเนลหายไปเจ้าก็จะกลายเป็นกษัตริย์แทน”

คราวนี้เขาส่ายหน้า “ดูตาข้าก็รู้ ต่อให้มีสิทธิ์ประชาชนก็ไม่ยอมรับข้าหรอก ตั้งแต่เห็นสีตาคู่นี้ สิทธิ์ในบัลลังก์ของข้าก็ถูกถอนตั้งแต่จะทันร้องอุแว้แรกด้วยซ้ำ ที่ข้ายื้อเจ้าไว้ไม่ใช่เพราะกลัวเจ้าชายจะรอด แต่ข้ากลัวเจ้าจะไม่ปลอดภัยต่างหาก”

อ้าว แล้วกัน นึกว่าจะมีดราม่าเรื่องศึกชิงบัลลังก์ กองกำลังชิงพิภพอะไรอย่างนี้นะเนี่ย สรุปว่าต่อให้ลิโอเนลจะโดนเจี๋ยนไม่เจี๋ยนก็ไม่มีผลต่อนายนี่เลยนี่หว่า

แต่คำพูดเขาก็น่าคิดแฮะ ถ้าผมอยู่กับลิโอเนลต่อไป มีหวังโดนลูกหลงไปด้วยแน่เลย

…แต่ถ้าลิโอเนลเด๊ดสะมอเร่ขึ้นมาล่ะ

“ข้าจะอยู่รอดปลอดภัย ถ้าลิโอเนลตาย ว่างั้น?” ผมเลิกคิ้ว

แต่เจ้าคนหน้ายิ้มกลับสั่นศีรษะ “เปล่า ถ้าลิโอเนลถูกฆ่าตายที่นี่เจ้าตายแน่ๆ”

เฮ้ย!

“แต่ไม่ต้องห่วง ข้าจะพาเจ้าหนีเอง เราจะหนีไปด้วยกันข้ารู้ลู่ทางมากมาย ออกชายเขตได้ก็รอดแล้วเราจะไปไหนก็ได้ในโลกนี้”

“เจ๊ เอ๊ย ท่านแม่อัลเธียล่ะ? ครอบครัวเจ้าอีก?”

“เอาไปทำไม สัมภาระเยอะยิ่งหนียากนะ”

หมอนี่เพี้ยนสุดๆ นอกจากอาเธอร์ มันไม่เอาใครสักคนนี่หว่า

“อาเธอร์!” เสียงสุดคุ้นหูที่หลอนผมมาตลอดเมื่อวานโผล่ขึ้นมาแล้ว “ลัมเบิร์ต?เจ้ากล้ามากนะที่ออกนอกเขตวัง ซ้ำยังโผล่หน้ามาที่นี่อีก!”

เขายกมือขึ้นสองข้างทำท่าปราศจากอาวุธ

“เจ้าชายมาขัดความสำราญของเราแล้วซิ ปิศาจตนนี้จะทำไงดีนะ”

จะไปรู้คุณเอ็งเรอะ

“งั้น…” ผมรู้สึกว่าพื้นที่เคยอยู่มันสูงขึ้นกะทันหัน “ขอตัวเจ้าหญิงไปก่อนล่ะนะ!”

ตูไม่ใช่เจ้าหญิง…!

ผมกรีดร้องอยู่ในใจ ขณะโดนหิ้วผ่านหน้าต่างโรงครัวไป

ผมไม่เสียเวลาดิ้นหรอกครับ พอจะเข้าใจว่าคนในโลกนี้มันบ้าแค่ไหน

“เราจะไปไหนกันอ่ะ?”

ตอนนี้ผมพบว่านายลัมบ์ฝีเท้าดีหิ้วตัวผมวิ่งออกมานอกคฤหาสน์เรียบร้อยแล้ว จริงอยู่ที่อาจสู้ฝีเท้าม้าไม่ได้ แต่เข้าซอกนั้นแทรกซอกนี้ ต่อให้เป็นสุดยอดม้าฝีเท้าดีก็มึนจนตามไม่ทันหรอก

“กลับวังของข้าไงล่ะ”

“อู้ฟู่ดีนี่นา มีวังด้วย”

เขาพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ “มันเป็นวังร้าง ท่านแม่สั่งให้ข้าเติบโตมาเพื่อตายอยู่ในนั้น”

แอบอึ้งเล็กน้อย สงสัยหมอนี่ชีวีคงดราม่าหลีกเลี่ยงการพูดถึงหัวข้อนี้ดีกว่า

เมื่อโดนหิ้วมาจนเริ่มเบื่อ ผมก็พบว่าตัวเองถูกสั่งให้มุดเข้ารอยแตกของกำแพง ข้ามไปยังพระราชวังที่เถาวัลย์และวัชพืชขึ้นรกจนปกคลุมไปทั่วทั้งหลัง มีวิธีหากำไรอย่างเดียวจากที่แบบนี้คือฉีกตั๋วขายจัดเล่นบ้านผีสิงเท่านั้นแหละ แหม่ ถ้ามามืดๆ นี่ใช่เลย แค่ทางเข้าก็ฉี่เล็ดแล้ว

ผมถูกอุ้มต่อ แล้วก็ถูกส่งปีนผ่านหน้าต่างที่มีเศษกระจกแตกอยู่บานหนึ่ง ตัวหน้าต่างถูกทุบกระจกออกหมดแล้ว ไม่ลัมบ์ก็ใครสักคนคงทุบมัน ลักษณะนี้ไม่ใช่การแตกทั่วไป งานสะอาดเกิน

เมื่อเทียบกับคฤหาสน์ วังแห่งนี้เต็มไปด้วยฝุ่นและเศษผงสกปรกของใช้ต่างๆ ยังตั้งอยู่ที่ของมัน ราวกับไม่มีใครใส่ใจจะหยิบออกไปใช้ และดูจากปริมาณฝุ่นที่เกาะ เดาว่าแม้แต่ลัมบ์เองก็ยังไม่ใส่ใจจะใช้มัน

เขาพาผมผ่านเข้ามาที่ห้องห้องหนึ่งที่มีโต๊ะบิลเลียด กระดานหมากรุกแล้วก็ของอื่นๆ ประปราย ห้องนี้เดิมคงจะเป็นห้องสำหรับสันทนาการของเจ้าผู้ครองวังคนก่อน ลัมบ์คงใช้ห้องนี้เป็นประจำ มันมีฝุ่นน้อยมาก ของใช้ต่างๆ ก็ถูกขัดถูจนเงาวับสะอาดผิดหูผิดตาราวกับไม่ใช่ห้องในวังหลังเดิม

เขานั่งลงหลังกระดานหมากรุกฝั่งหนึ่ง

“มาสิ อาเธอร์ ข้ายังเอาชนะเจ้าไม่ได้จริงๆ”

ผมมองกระดานสีขาวดำนั่น

หมากรุก! บอกก่อนนะ ผมอาจไม่เก่งเรื่องเกมกระดาน แต่ก็พอจะมองออกว่าฝั่งสีขาวถูกรุกฆาตไปเรียบร้อยแล้ว คู่เดิมที่เล่นทิ้งไว้คงไม่ได้จัดเรียงใหม่ พอคิดๆดูว่าคนอย่างลัมบ์ไม่น่ามีใครมาเล่นด้วย คู่เดิมที่ว่าคงเป็นเขากับอาเธอร์

“ข้าอยากเล่นไอ้นั่น” ผมใช้นิ้วโป้งชี้ไปที่โต๊ะบิลเลียด ตั้งแต่จำความได้ ผมไม่เคยเล่นหมากรุกชนะใครเลยสักคน แต่บิลเลียด ขอโทษ เกมขึ้นหิ้งอย่างนี้ผมยังไม่มีโอกาสได้แตะสักครั้งในชีวิตเลยขอรับ

“เจ้าบอกว่ามันเล่นไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”

“ทำไมอ่ะ!?”

“เจ้าบอกว่าของไม่ครบอะไรสักอย่าง” เขายักไหล่ “ไม่รู้สิเจ้าบอกข้านี่นา ขนาดหมากรุกเจ้ายังสอนข้าเล่น ของที่เจ้าไม่ได้สอนข้าจะรู้ได้ยังไง”

“เจ้าไม่เคยเรียบรู้ด้วยตนเองบ้างหรือไง?” ผมถาม

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง มือทั้งสองประสานครอบกันอยู่ที่จมูกกับปากเขาเงียบไปนานมากจนผมรู้สึกลังเลว่าตัวเองพูดอะไรแย่ๆ ออกไปหรือเปล่าขณะที่กำลังจะถาม เสียงอู้อี้ได้ตอบกลับมาว่า

“ข้าไม่เคยออกนอกวังแห่งนี้เลย ตั้งแต่จำความได้ คนที่ดึงข้าออกไปคือเจ้า”

ผมพอจะเข้าใจอารมณ์เขาขึ้นมาบ้างล่ะ

“งั้นเจ้าหาข้าวกินยังไงล่ะนั่น?” ผมว่า “แล้วใครสอนเจ้าพูด? หรือมีคนถูกส่งมาสอนโดยเฉพาะ?”

“ข้าเป็นแค่ครึ่งมนุษย์ อาหารไม่จำเป็นสำหรับข้า ท่านแม่ทิ้งข้าไว้ที่นี่โดยไม่คิดว่าข้าจะอยู่รอดด้วยซ้ำ ท่านรู้ว่าข้ายังมีชีวิตอยู่ก็ตอนที่ท่านมากำจัดศพนั่นแหละ พอท่านรู้ว่าข้าไม่ตาย ท่านก็ทำให้ข้ารู้ว่าข้าออกไปข้างนอกนั่นไม่ได้…ด้วยวิธีการที่ไม่ต่างจากการฝึกสัตว์”

ผมพยักหน้ารับ ชีวิตหมอนี่น่าเศร้าได้ใจเลยแฮะ โตขึ้นมาคนเดียว คนที่คลอดยังอุตส่าห์เอามาทิ้งเพราะอยากให้ตายไปเองอีกต่างหาก แล้วพอมีชีวิตรอด ก็ดันถูกทิ้งไว้ให้แห้งเหี่ยวอยู่ในวังร้างคนเดียว

ทั้งที่กำลังเล่าเรื่องเศร้าขนาดนั้น เขายังมีแก่ใจเงยขึ้นหน้ามามองผมและวาดรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“แต่คนที่สอนข้าพูดคือเจ้า”

หือ

“เจ้าปรากฏตัวขึ้นอย่างน่าพิศวง มอบความทรงจำในโลกภายนอกแก่ข้า ทำให้ข้ารู้จักความหมายของคำต่างๆ ทำให้ข้าไม่กลายเป็นแค่สัตว์ที่พูดไม่เป็น”

น้ำตาจากตาซ้ายของเขาไหลลงมา เป็นภาพที่แปลกประหลาดสิ้นดี

ร้องไห้อีกแล้ว

ผมทำคนร้องไห้มากี่คนแล้วนะ

ไม่สิ คราวนี้คนที่ทำให้หมอนี่ร้องไห้คืออาเธอร์ต่างหาก

ก็รู้ว่าไม่ใช่เวลา แต่ผมจำต้องเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเจ้าจะขังข้าไว้ที่นี่ตลอดไปหรือเปล่า?”

ผมถามไว้ก่อน จะได้รู้ว่าตัวเองต้องหาทางหนีไหม

สีหน้าเขาดูตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน “ไม่ๆๆ ข้าไม่ได้ขังเจ้านะ ถ้าดูดีๆ วังนี้มีแต่รูเต็มไปหมด ข้าขังเจ้าไม่ได้หรอก ที่พาเจ้ามาก็แค่จะหนีมาให้ครบวันหนึ่งเท่านั้นแหละ ได้ยินพวกนั้นบอกว่ามีโอกาสเฉพาะวันนี้ ถ้าพ้นวันนี้ไป เจ้าก็ปลอดภัย”

อ้อ

“งั้นถ้าลิโอเนลตามมาถึงที่นี่ล่ะ?”

“ไม่มีทาง!” ลัมบ์ตอบกลับว่องไว “เขาไม่มีทางเข้ามาถึงวังนี้ได้หรอก มันต้องสาปให้เร้นจากสายตาผู้คน นอกจากข้ากับท่านแม่ ไม่มีใครหาวังแห่งนี้พบแน่”

“แล้วข้าล่ะ!?” ผมท้วงติงคำพูดนั่น

ผมได้ยินเสียงเขาพึมพำ

“ข้อผิดพลาด”

ข้อผิดพลาดหรือ

ก่อนที่ผมจะถามเกี่ยวกับคำพูดนั้น ลัมบ์พูดออกมาเต็มเสียง “ช่างมันเถอะ ข้าน่ะไม่สนใจอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ข้าค่อนข้างแน่ใจว่านอกจากท่านแม่ ข้า และเจ้า ไม่มีใครเข้ามาที่นี่ได้แน่ๆ”

ผมไม่เห็นด้วยกับคำพูดนั้น “ทำไมล่ะ? ในเมื่อข้าเข้าได้อาจมีคนอื่นเข้ามาได้อีกก็ได้”

เขาสั่นศีรษะ “เจ้าน่ะพิเศษ”

พิเศษรึ อา… นั่นสินะ พอเข้ามาในโลกใบนี้ ขนาดคนนอกอย่างผมยังรู้เลยว่าเจ้าอาเธอร์คนนี้มันมีอะไรบางอย่างที่พิเศษอยู่ ค่อนไปทางพิเศษหรือจะว่าผิดปกติ เรื่องนี้ผมก็ยังสงสัยอยู่ มีอย่างที่ไหน นอกจากจะเป็นเพื่อนกับเจ้าชาย ยังมาเป็นเพื่อนกับสัตว์ร้ายลับตาที่ถูกขังไว้ด้วยฝีมือแม่ตัวเอง

อ๊ะ ไม่สิ ถ้าคิดๆ ดูแล้ว พระเอกในการ์ตูนส่วนใหญ่มักจะเป็นแบบนี้นะ คือมีอะไรแปลกแยกกว่าชาวบ้านเขาเยอะๆ ซึ่งนั่นก็แปลว่า…

สำเร็จ!

ผมว่าแล้วเชียวว่าผมต้องเป็นพระเอกสุดเจ๋ง! ถ้าดำเนินมาในไทป์นี้แล้ว ต่อไปผมคงได้ปราบมังกร กอบกู้โลกจากจอมปิศาจ สร้างกิลด์ รวบรวมคนพิเศษๆ เอาไว้ ว่าไงดีล่ะ กิลด์มีสองคนพิเศษแล้ว คนหนึ่งเจ้าชาย อีกคนมีสายเลือดอมนุษย์ แหม่ ถ้ามีนักเวทแจ่มๆ อีกสักคนก็ดีน่ะสิ หรือจะสายนักดาบก็ไม่เลว

“มาเล่นกับข้าหน่อยเถอะน่า” เขาเคาะตัวหมากอัศวินสีขาวดังก๊อกๆ เรียกผมจากภวังค์ความคิดอันลิงโลดใจ “ข้าอยากเล่นกับเจ้าจริงๆ เพราะไม่ว่าจะเป็นแค่อาเธอร์ในความทรงจำหรือจะเป็นเจ้าที่อยู่ตรงหน้า เจ้าก็คืออาเธอร์ของข้าเสมอ”

“ข้าไม่ใช่อาเธอร์สักหน่อย” ผมท้วง แต่ก็ยอมหย่อนก้นลงนั่งฝั่งหมากดำ

“เจ้าใช่ เจ้าคืออาเธอร์ของข้า”

ลัมบ์ยิ้ม พลางวางหมากอัศวินลงดังก๊อก!

Create Date : 10 มิถุนายน 2559
Last Update : 10 มิถุนายน 2559 0:56:57 น.		1 comments
Counter : 385 Pageviews.
Share Tweet