|
บอกก่อนเลยนะ ผมรู้ว่าตัวเองเป็นแค่ตัวละครในนิยาย ถูกต้อง ผมเป็น ผมรู้ และผมไม่แคร์ที่จะเป็นด้วย ว่าไงดีล่ะ ใครๆก็รู้ว่าคนที่เป็นตัวเปิดเรื่องอย่างผมต้องเป็นพระเอกแหงแซะ และด้วยคาแร็คเตอร์ผมเป็นพวกบ้าการ์ตูน บ้าเกม บ้าอ่านนิยายแฟนตาซี บางที ก็แฟนตาซีแนวฮาเร็ม เพราะงั้นไม่ต้องสงสัย ผมต้องเป็นพระเอกที่ใครๆ ต่างมารุมรักแน่ๆ ผมน่ะได้หลายสายนะ ซึนเดเระก็ดี โมเอะก็ยอด สาวแว่นก็ไม่เลว และ
เอ่อ
ต้องยอมรับนะว่าผมใจกว้างกับสาวดุ้นอีกต่างหาก เดี๋ยวนี้ใครไม่ชอบสาวดุ้นกันบ้างล่ะ เชยสิ้นดี นอกจากบ้าเกม บ้าการ์ตูน บ้านิยายแฟนตาซี ผมยังถูกสังคมทอดทิ้งอีกต่างหาก สังคมทอดทิ้งเป็นยังไงน่ะหรือ ก็จำพวกหลุดโลก เพ้อฝันอย่างที่เขาเรียกกันว่าป่วยม.สองนั่นไงเฝ้าคิดว่าตัวเองคือตัวละครในโลกแฟนตาซี เกลียดโลกแห่งความเป็นจริง เชื่อว่าตัวเองมีพลังจิตขั้นสุดยอด รอวันที่จอมมารจะแหวกท้องฟ้าออกมาปลุกพลังผมให้ตื่นขึ้นเพื่อกลายเป็นผู้กล้าที่คนทั้งโลกเทิดทูนยามโค่นล้มจอมมารสำเร็จท้ายที่สุด เมื่อผมเชื่อฝังใจมากเข้า ทุกคนก็มองว่าผมเป็นแค่ไอ้บ้าไม่เอาไหน เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ และทิ้งผมไป อา
ภาพตัวผมทรุดลงกับพื้น ชูมือพยายามร้องเรียกผู้คนที่ห่างออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ปรากฏขึ้นในมโนสำนึก นี่มัน! นี่มัน! อ๊าก
! เอ่อ กลับมาที่เดิมเถอะ โอเค ผมอาจเป็นไอ้บ้าม.สองที่ทุกคนดูถูกเหยียดหยาม แต่ผมก็มีความสุขดีกับโลกแบบนี้ (โลกทั้งใบของพวกคุณบางคน (ใช่ บางคน พวกที่ยังไม่ปิดนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ย่อหน้าที่สองผมว่าพวกคุณก็บ้าไม่มากไม่น้อยไปกว่าผมเท่าไหร่หรอก) อาจมีพื้นที่ผิวห้าร้อยกว่าล้านกิโลเมตร แต่สำหรับผม มันกว้างขนาดห้องนอนคนปกติคนหนึ่งเท่านั้นล่ะครับ) ในโลกของผมมีเครื่องเกม มีคอมมีมือถือ (อันหลังนี้ไม่ค่อยได้ใช้ เพราะไม่มีใครให้โทรหา ผู้ปกครองผู้แสนเอือมระอาผมก็ใช้วิธีเคาะประตูคุยกันเฉยๆ) มีดีวีดีการ์ตูนและหนังเรียงเป็นตับ มีหนังสือการ์ตูน มีแผ่นเกม มีของสะสมนิดหน่อยอ่า
พอดีผมไม่ได้อยู่สายของสะสมน่ะ แต่ซื้อบ้างเป็นบางครั้งกับเรื่องที่ชอบ อื้ม โอเค ถ้ามีใครเริ่มสงสัยว่าคนอย่างผมกำลังทำอะไรอยู่ ตอนนี้บอกได้เลยครับ ว่ากำลังเสิร์ชหาอะไรที่มันแฟนตาซีทำอยู่น่ะสิครับผมเจอมันในบันทึกของเฟซบุ๊คของเพจเวทมนตร์เพจหนึ่ง วิธีถอดจิต วันนี้จะมาพูดถึงกันถอดจิตกันเนอะ อย่านึกภาพพวกนั่งสมาธิถอดจิตบลาๆๆ อะไรทำนองนั้นเด็ดขาด! อันนี้เป็นเวทมนตร์คนละสาย แต่เป็นเวทมนตร์ฝ่ายดีแน่นอนจ้า แอดมินแปลมาจากภาษาอื่นอีกที เพราะงั้นไม่ต้องนั่งเปิดดิกฯ กันเองล่ะเนอะ เท่าที่ดูมา เพื่อนแอดบางคนทำไม่สำเร็จ แต่โดยส่วนตัวแอดลองและสำเร็จมาสามครั้งแล้วค่ะ เคยลอยไปบนท้องฟ้าเห็นหลังคาบ้านตัวเองด้วย (ไหงมีแต่ขี้นก ไม่เห็นมันเกลี้ยงๆ สวยๆ เหมือนในการ์ตูนเลยวุ้ย) ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่าถ้าทำถูกขั้นตอนและพลังจิตเพียงพอ แอดว่าน่าจะสำเร็จเนอะ ปกติผมเจอแต่พวกใช้พลังอันนู้น เครื่องรางอันนั้น แต่สเปเชี่ยลเคสแบบนี้ พูดตามตรงครับ เจอครั้งแรกเหมือนกัน ผมเลื่อนเม้าส์อ่านวิธีทำโดยละเอียด อืม ไม่ยาก ร่ายคาถาไม่ต้องใช้อุปกรณ์ พึ่งการเคลื่อนไหวนิดหน่อย และที่เหลือปล่อยให้เวทมนตร์ทำหน้าที่ของมันไป ผมจัดการทำตามนั้นเมื่ออ่านวิธีทำทั้งหมด เมื่อผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ผมพบว่าตัวเองกำลังลอยอยู่เหนือศีรษะของตัวเองทีหนึ่ง อืม ไม่ยักมีหักมุมแฮะ นิยายแนวนี้ตัวเอกมักจะทำพลาดในครั้งแรก ครั้งที่สอง ก่อนจะฮึดใช้พลังภายในจนสำเร็จในครั้งที่สาม ในอีกแง่ ผมอาจเก่งกว่าคนพวกนั้นก็ได้ ผมลอยขึ้นไปเรื่อยๆ ทุกอย่างง่ายเหมือนการเคลื่อนไหวทั่วๆ ไปผมลอยทะลุเพดาน จังหวะที่จะชนก็แอบเสียวนิดหน่อย แต่ก็พบว่าสสารไม่มีผลสำหรับร่างจิตของผม ผมลอยขึ้นไปจนเห็นหลังคาบ้านตัวเองเป็นครั้งแรก ลอยข้ามข้อเท็จจริงและแรงโน้มถ่วงขึ้นไปเรื่อยๆ จนฝ่ากลุ่มเมฆเบื้องบน อาจเป็นโชคดีหรืออะไรสักอย่าง ผมเพิ่งพบว่าตัวเองโดนเครื่องบินชนและเห็นส่วนผู้โดยสารและบางส่วนของครัวบนเครื่อง ถึงจะแค่แวบๆ ก็เถอะ ผมลอยต่อไป แต่เมื่อคิดจะไปก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี อย่างที่บอกโลกของผมกว้างเท่าห้องหนึ่งโลกผมที่ไม่ได้ออกไปดูโลกนานแล้ว ไม่ต่างจากชาวต่างชาติความจำเสื่อมที่เดินเบลอๆไม่รู้จะไปไหนดี ผมย้อนกลับไปห้องตัวเองอีกครั้ง สงสัยต้องเสิร์ชสถานที่สักหน่อย แล้วผมก็นึกขึ้นได้ ผมน่าจะลองไปแถวอากิฮาบาระ ไปชมเมดคาเฟ่ ส่องฟิกเกอร์กับของเล่นของสะสม อาจแวบไปดูอะไรต่อมิอะไรอีกหน่อย เกมเซ็นเตอร์! ผมน่าจะไปลองเกมเซ็นเตอร์ดูสักที ไปเล่นกาชาปอง หมุนไข่ร้อยเยน ผมหยุดอยู่หน้าคอมพลางเอื้อมไปจับเม้าส์ วืด อื้ม ถ้าเครื่องบินชนผมไม่ตาย ผมก็ไม่น่าจะจับเม้าส์ได้เหมือนกัน โอเค งั้นกลับร่างก่อนแล้วกัน ผมแนบสนิทร่างจิตเป็นกับกายหยาบ เอิ่มอย่าได้มีกล้องถ่ายติดวิญญาณมาแชะภาพตอนนี้เลย มันดูเหมือนผมกำลังทำอนาจารตัวเองชอบกล ไม่ติด อื่ม สงสัยผมจะทำผิดวิธีไปหน่อย ผมวกกลับไปดูหน้าจออีกที สำคัญมาก : โปรดอ่านวิธีกลับร่างก่อนถอดจิตตามวิธีข้างต้นนะคะ ไม่อ่านกลับไม่ได้ไม่รู้ด้วยนะ อ้าว เฮ้ย แล้วทำไมไม่จั่วหัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ล่ะฟะ ผมพบว่าอีกไม่กี่เซนติเมตรก็สามารถเผยข้อความวิธีกลับร่างได้สำเร็จ ถ้าเพียงแต่ผมสามารถเลื่อนมันลงได้เท่านั้น ผมจับเม้าส์ วืด คีย์บอร์ด วืด ใช้พลังจิตบังคับหน้าจอ ยังวืดอยู่ดีวุ้ย ผมเกาหัวแกรกๆ เอาไงดีล่ะทีนี้ พูดไปก็ไม่มีใครได้ยิน เขียนก็ไม่ได้ เอาเถอะ ผมจะไปอากิบะฯ ไว้สนุกถึงใจเมื่อไหร่ค่อยกลับมาแล้วกัน ด้วยความเร็วเท่านี้และการจับทิศทางนิดหน่อยจากแผนที่โลกที่เคยเรียน ผมน่าจะไปถึงญี่ปุ่นตอนเช้าสายๆ พอดี อย่างว่า ไม่มีเลี้ยว ไม่มีหลบ ไม่มีหลีก ตรงอย่างเดียว เมื่อไปถึงอากิฮาบาระอย่างสุ่มๆ (ผมบินตามเครื่องบินลำหนึ่งมา แล้วก็ตามคนที่พูดถึงอากิฮาบาระมาอีกทีหนึ่ง ควรดีใจสินะที่คนประเทศเดียวกันก็บ้าอะไรแบบนี้เหมือนกัน) ผมตรงเข้าร้านเมดคาเฟ่ มองดูการวาดซอสลงบนข้าวห่อไข่สดๆ กับตา มันสุโก้ย! ไม่คาดไม่ฝันว่าจะได้เจอของจริงไวขนาดนี้นะเนี่ย ผมมองสาวชุดขาวน้ำเงินผ้ากันเปื้อนอย่างสุขใจ เวลาพวกเธอโพสต์เธอรูปหัวใจก็โพสต์ไปด้วย โชคดีที่ผมไม่หิว ไม่งั้นผมต้องแอบบริภาษเจ้าคนที่ดูท่าทางโอตาคุเต็มสูบคนนี้อีกนานแน่ๆ ข้าวห่อไข่น่ากินจังวุ้ย แถวบ้านผมเช้าหรือยังนะ เมื่อวานรีเควสข้าวปั้นเพราะกำลังหลงเสน่ห์สาวน้อยนักปั้นข้าวในอนิเมฯ พอดี ถึงจะเป็นข้าวปั้นร้านสะดวกซื้อก็ไม่รังเกียจหรอกนะ ต่อด้วยเกมเซ็นเตอร์ ผมรู้สึกเหมือนเด็กที่คอยเกาะพวกผู้ใหญ่หรือวัยรุ่นเวลาเล่นเกมรถแข่ง ถ้าเล่นเองได้คงเล่นไปแล้ว แต่แน่ล่ะ ผมไม่มีเหรียญเยน จะหยิบจับอะไรยังยากเลย เมื่อดูจนหนำใจแล้ว ผมไปต่อที่ร้านขายหนังสือการ์ตูน ผมมองหนังสือเรียงเป็นตับน่าตื่นตาตื่นใจสิ้นดี สมเป็นอากิบะฯ! ที่นี่มีการ์ตูนทุกแนวฮาเร็ม โมเอะ รักทั่วไป แฟนตาซี พลังจิต แนวยูริกับยาโออิยังมีเลย! เอ่อ และผมแน่ใจว่าเห็นผ้าม่านไหวๆ เขียนเลขสิบแปดบวกเอาไว้อีกต่างหาก ถ้าเข้าไปตอนนี้ ไม่มีใครรู้แน่ๆ
มั้ง เอาไงดีนะ ผมเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนัง เวลาเคลื่อนที่เร็วเกินคาด ตอนนี้เที่ยงกว่าแล้ว เวลาแถวบ้านกี่โมงแล้วนะ ผมว่าผมน่าจะกลับไปหาวิธีเข้าร่างดู ข้าวปั้นรอผมอยู่ กลับไปตอนนี้อาจถึงมื้อเย็นพอดี ผมลอยตามเครื่องบินลำที่ประกาศว่าจะกลับไปประเทศของผม แล้วไปต่อตามเส้นทางตามป้ายบอกทาง ไม่ยากเท่าไหร่สำหรับการไปต่างประเทศครั้งแรก เห็นไหม ผมน่ะพิเศษ คนอื่นนั่งเครื่องบินไปต่างประเทศ แต่ผมถอดร่างไป ผมทะลุหลังคาผ่านประตูกลับมาสู่ห้องน้อยกลอยใจ รังนอนน้อยแสนอบอุ่น ก็พบว่าเครื่องคอมพิวเตอร์มีร่องรอยการระเบิด และร่างของผมก็หายไป หายไปไหนล่ะ ผมนั่งรออยู่ในบ้าน โชคดีที่ผมไม่หิว แต่บ้านไม่มีใครอยู่ ถ้ากลับมาเมื่อไหร่ผมน่าจะได้เบาะแสอะไรบ้างล่ะ ผมนั่งรอจนเบื่อ อาศัยแอบดูทีวีบ้านคนอื่น (น่าเบื่อชะมัด เปิดแต่ข่าว หัดเปิดการ์ตูนกันบ้างซิ) เช้าวันต่อมาผมได้ยินเสียงจากข่าวที่ถูกเปิดอยู่ทั้งวี่ทั้งวันนั่นเอง เฮ้ย! นั่นมัน
ไหงครอบครัวผมไปออกข่าวอย่างนั้นได้ล่ะเนี่ย แล้วข่าวอะไร คงไม่ใช่ผู้โชคดีถูกหวยรางวัลที่หนึ่งหรอกนะ นี่ผมถอดร่างแป๊บเดียวถูกหวยกันเลยหรือเนี่ย อย่าทำเหมือนคนอื่นเขาเป็นตัวกาลกิณีอย่างนั้นสิ เอ หน้าตาดูเหยเกเกินกว่าจะเป็นความดีใจนะ
เข้าไป ฮึก! เข้าไปในห้องตอนได้ยินเสียงดังตู้มขึ้นมา เห็นคอมไหม้อยู่ก็ถอดปลั๊ก แล้วก็เห็นเขานอนอยู่ที่พื้น
ฮึก! คนพูดปาดน้ำตาเขาไปดีแล้ว เฮ้ย! เดี๋ยวๆ ใครไปไหน ก็ อยากให้เป็นอุทธาหรณ์สำหรับคนอื่นๆ นะคะ ไม่อยากให้เล่นเกมมากเกินไป อย่างกรณีนี้หมอเขาบอกว่าไม่ได้รับอันตรายจากคอมระเบิด แต่ร่างกายหยุดทำงาน น่าจะช็อกจากการเล่นเกมมากเกินไป เฮ้ย
ตอนไปเจอ ตัวเขาก็เย็นแล้ว แต่ก็พยายามพาไปส่งโรงพยาบาลยื้อชีวิตเขากลับมา แต่ไม่สำเร็จ
ผมมองน้ำตาและเสียงสะอื้น โดยไม่รู้ตัว ผมรู้สึกเหมือนถูกไมค์ ไทสันชกเข้าที่ท้องเต็มแรง ทุกอย่างถูกน็อก ผมล้มลงกลางสังเวียน สติของผมกำลังจะหลุดทุกอย่างด้านชา ผมตายแล้ว จะบ้าหรือไง! ผมเป็นพระเอกนะ ทุกอย่างจะจบลงแค่นี้เหรอ ผมถูกสันนิษฐานว่าตายอย่างน่าอนาถเพราะเล่นเกมมากเกินไป ทั้งที่เคยไปโพสต์ต่อต้านพวกผู้สื่อข่าวที่ลงข่าวโทษเกมเป็นต้นเหตุของเรื่องแย่ๆที่เกิดจากความผิดผู้เล่นเองเนี่ยนะ แล้วจะเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างจะดำเนินไปโดยมีความตายของผมเป็นศูนย์กลางหรือ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องเศร้าซาบซึ้งแนวครอบครัวที่ไม่รู้จักเอาใจใส่กัน แต่ดันมาสำนึกเอาตอนตัวเองเป็นแค่วิญญาณและเห็นครอบครัวร้องไห้งั้นรึ ให้ตายผมก็ไม่ยอมตาย! ถูกต้อง ผมเป็นพระเอก คิดดูดีๆ แล้วมันก็มีการ์ตูนแนวพระเอกตายแล้วฟื้นนี่นา ถูกต้อง นี่ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ผมจะฟื้นขึ้นมาพร้อมพลังวิเศษมหาศาล จากนั้น ผมจะถูกมอบหมายให้ทำภารกิจยิ่งใหญ่ปกป้องโลก หรือดูแลความเรียบร้อยจากพวกผู้มีพลังที่คิดยึดครองหรือทำลายล้างโลกนี้ ผมนั่งรออย่างใจเย็น รอให้มีสาวสวยปรากฏตัวขึ้น เข็มนาฬิกาเคลื่อนคล้อยไป ผ่านเลขหนึ่ง ไปสู่อีกเลขหนึ่ง เริ่มจากเข็มวินาที เข็มยาว และเข็มสั้น จากอีกเลขหนึ่ง ไปสู่เลขต่อไป ไม่มี ไม่มีใครโผล่มาทั้งนั้น ออกมาเซ่! ผมตะโกน ตัวมาสคอต สัตว์เวทมนตร์ สาวน้อยเวทมนตร์ สาวน้อยผู้พิทักษ์ แม่มด ออกมาเซ่! ผมรอคอยให้ใครสักคนตกลงมาจากฟ้า แต่ทุกอย่างก็ว่างเปล่า
| Create Date : 07 มิถุนายน 2559 |
|
1 comments |
| Last Update : 8 มิถุนายน 2559 13:34:06 น. |
| Counter : 366 Pageviews. |
|
 |
|
ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ