“เอ่อ…” ผมมองลงมาจากต้นไม้ ข้างใต้มีเสือตัวเขื่องกำลังส่งเสียงร้องโฮกๆ ตะปบต้นไม้ไม่หยุด ขณะที่ต้นไม้อีกต้นกำลังมีครูพิเศษส่วนตัวของผมเกาะอยู่ “เราไม่ได้ต้องฝึกจากพื้นฐานหรอกเรอะ!”

ที่นี่คือป่ามรณะเมื่อวานนั่นแหละครับ คราวก่อนเจองู ครั้งนี้เจอเสือ แต่สิ่งที่ร้ายที่สุดในป่านี้ไม่น่าใช่สัตว์มีพิษมีเขี้ยวเล็บพวกนั้น แต่เป็นเจ้าคนที่สั่งให้ผมลงไปสู้กับเสือนั่นมากกว่า!

“พูดบ้าอะไรของเจ้า! ทักษะของเจ้ามีเหนือกว่านักดาบชั้นสูงหลายคนด้วยซ้ำ จะทบทวนความจำมันก็ต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แหละ” เขาจะโกนตอบกลับมา เจ้าเสือก็ตั้งหน้าตั้งตาตะปบต้นไม้ต่อไป

ผมล้วงน้ำกับอาหารที่เจ๊อัลเตรียมให้ก่อนออกจากบ้านขึ้นมา “ข้ามีเสบียงนะเฟ้ย! ต่อให้เสือนั่นเกาะอยู่อย่างนี้ทั้งวัน ข้าก็ไม่อดตาย!”

เควนกัดฟันกรอด เจ้านั่นถือคติว่าไปตายเอาดาบหน้า ผืนป่ากว้างใหญ่ จะเนื้อเสือก็ดี เนื้อสิงโตก็ได้ สายน้ำเชี่ยวไหล ตราบใดที่ยังมีป่า คนย่อมไม่อดตาย!

เหอๆ ผมเลยเอาเรื่องนั้นมาต่อรองได้ยังไงล่ะขอรับ

เขากระโดดลงจากต้นไม้ แม้นตัวจริงจะเป็นเจ้าบ้าใจร้อนจอมมุทะลุเพียงใด เพียงจับดาบเข้าสู่สมรภูมิเท่านั้น ดวงตาสีเขียวคู่นั้นฉาบแววคมกริบ ดาบเงินวาววับสะท้อนเข้ากับแสงแดดธรรมชาติ ประกายให้เห็นถึงความแหลมคมอันโหดร้าย ความว่องไวน่าทึ่งนั่นตรงดิ่งเข้าไปจัดการสัตว์ป่าดุร้ายอย่างมีชั้นเชิง เสือใหญ่ที่เคยน่าเกรงขาม บัดนี้กลายเป็นเพียงซากจมกองเลือดเท่านั้น

เห็นแล้วหวาดเสียววุ้ย

ผมรีบไถลลงมา แล้วเผ่นป่าราบทันที

ไม่อยู่แล้วโว้ย…! ใครมันจะอยู่ต่อให้โง่กันเล่า! ชีวิตผมแม้จะตายไปแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็ไม่ได้คุ้นชินอยากมีครั้งที่สอง คนครัวที่นี่ก็ทำอาหารอร่อยดี แม้เจ๊อัลจะโหดร้าย แต่ก็ไม่ใช่แม่ที่เหี้ยมหาญอำมหิตอะไร สรุปก็คือชีวิตผมยังมีอะไรดีๆ ให้ต้องเจอมากกว่าจะมาตายเพราะความบ้าบิ่นของเจ้าเด็กเควนนี่!

เจ้านั่นวิ่งตามมาไม่ลดละ อะแฮ่ม! เห็นผมวิ่งอย่างนี้ อย่าคิดว่าวิ่งมั่วนะครับ ใครที่กำลังคิดว่าพระเอกเรื่องนี้ต้องวิ่งมั่วจนหลงทางในป่า เกิดเป็นฉากโรแมนติคหวานแหววแบบในละครหลังข่าวแบบวายๆ Sorry! พระเอกเรื่องนี้ฉลาดนะครับ (ขออวยหน่อย) มีหนึ่งย่อมมีสอง มีเรียนต้องรู้ ผมที่เคยมาครั้งหนึ่งย่อมรู้ดีว่าป่านี้ไม่ธรรมดา ไม่ว่าจะต้องเอาชีวิตรอดจากคนหรือสัตว์ หากจำเป็นต้องหนีในสถานการณ์แบบนี้ขึ้นมา ผมก็ได้เตรียมสัญลักษณ์เอาไว้เพื่อใช้เป็นกุญแจนำทางเรียบร้อยแล้ว

หึๆๆ อย่าดูถูก ‘นักหนีไว้ก่อน’ มืออาชีพเชียว คิดว่าอะไรที่ทำให้ผมกลายเป็นไอ้บ้านั่งดูอนิเมฯ ไปวันๆ อย่างหาสาระในชีวิตไม่ได้ล่ะ อะไรที่ทำให้ผมไม่ไปเข้าทีมกีฬาดีๆ สักทีมแล้วโปรยยิ้มให้สาวกรี๊ด คำตอบก็คือ…ก่อนหน้านี้ชีวีในโรงเรียนของผมมันค่อนข้างห่วยนิดหน่อย สำหรับคนอื่น โรงเรียนคือสถานที่สำหรับศึกษาหาความรู้ สำหรับผม มันคือสมรภูมิที่ช่วยฝึกฝนคนธรรมดาให้กลายเป็นนักเอาชีวิตรอดขั้นเทพ!

และนั่นคือสาเหตุที่ต่อให้ผมห่วยในทุกการกีฬายังไง ก็มีแต่ขานี่แหละครับที่วิ่งไวที่สุดหากต้องหนีอะไรสักอย่าง

ผมกระโดดออกมาพ้นชายป่า กระโจนขึ้นม้าแล้วเอาดาบจ่อคอ เนื่องจากม้ามันเงยหน้าขึ้นมาตรงๆ ไม่ได้ มันเลยไม่รู้ว่าของมีคมกำลังจ่อเอาชีวิตมันมาเป็นตัวประกันอยู่

“ถ้าไม่ปล่อยข้าไป เจ้าเตรียมเดินกลับบ้านได้เลย!”

เขากัดฟันกรอด “เจ้าก็ต้องเดินเหมือนกัน!”

ครับ ก็เรามาม้าตัวเดียวกันนี่นา

แต่มีขาหายเดินกลับดีกว่าเป็นผีไร้ขาให้ลอยกลับบ้าน ผมยังยืนกรานว่าถ้าเขาเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว ผมจะแทงเจ้าม้าตัวนี้แล้ววิ่งต่อทันที บ้านเขากับบ้านผมก็ไกลจากป่านี้ไม่แพ้กัน ถ้าต้องเดินได้มีเหงื่อตกกันไปข้าง

“เจ้าใช้วิธีขี้ขลาด!”

“มีชีวิตให้ขี้ขลาดยังดีกว่าตายอย่างมีเกียรติ คนบ้ายศบ้าอย่างอย่างเจ้าก็มีแต่ตาย เจ้าไม่รักชีวิตก็เรื่องของเจ้า ข้ารัก! และข้าจะถนอมมันไว้ด้วย!” ผมตะโกนกลับอย่างไม่ยอมแพ้

ถามว่าผมกล้าแทงคอม้าตัวนี้ไหม

ตอบได้เลยว่าไม่

ปัดโธ่ แค่เห็นคนทุบหัวปลาสดจากตลาด ผมยังไม่กล้าซื้อมาทำอาหาร แล้วนี่ม้าทั้งตัว นั่งมาตลอดทาง คิดว่าผมใจแข็งแทงมันได้ลงหรือครับ ถ้าเจ้านั่นยังไม่ยอมจริงๆ ผมว่าจะลองหาวิธีบังคับม้าวิ่งหนีไปตามทางดินพวกนี้ ผมรู้ว่าบังคับม้ามันไม่ง่าย แต่เจ๊อัลเคยสอนผมไว้บ้างก่อนจะมานี่ ถ้าแค่วิ่งตรงกับหยุด แค่นี้สบาย!

ถ้าถามว่าทำไมผมไม่บังคับม้าวิ่งไปเลยล่ะก็ อันนี้ก็ตอบได้เหมือนกัน

คุณครับ ด้านหนึ่งเป็นป่า อีกด้านคือทางกลับบ้านที่ไกลร้อยไมล์ จริงอยู่ที่ผู้ใหญ่สักกลุ่มคงรับมือเจ้าหมอนี่ไม่ได้ด้วยซ้ำ เรื่องคนร้ายคงหายห่วง แต่ทิ้งคนให้เดินกลับบ้านตั้งร้อยไมล์ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเรียกรถก็ไม่ได้ ผมไม่ใจร้ายพอจะทำแบบนั้นหรอก

อ่า… ก็ใช่ อีกหนึ่งเหตุผลคือกลัวเขาจะเดินกลับมาถึงบ้านด้วยความโกรธขั้นสุด จัดการคว้าดาบขึ้นมาฆาตกรรมผมในห้องไม่ปิดตาย ยิ่งกับคนท่าทางเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างนี้ ผมคนนี้แหละที่ไม่เสี่ยง

เขาขว้างดาบปักลงพื้น กอดอกแน่น “เจ้าจะเอายังไง!”

ท่าแบบนั้นแปลว่ายอมฟังความคิดเห็นผมแล้วนี่นา

“ข้อแรก! ปล่อยข้ากลับบ้าน ข้าไม่ยอมอยู่ในป่าบ้าๆ แบบนี้เด็ดขาด!”

เขาไม่พูดอะไร

“ข้อสอง! ถ้าจะสอน เจ้าต้องสอนตั้งแต่พื้นฐาน ถ้ายัดคู่ต่อสู้น่ากลัวๆ มาให้ข้า ข้าไม่เรียน!”

“จริง”

หือ

“จริงของเจ้า ข้าคงเข้าใจผิดไปเอง”

หา

“ข้าเคยคิดว่าเจ้าน่าจะเหลืออะไรอยู่ในหัวบ้าง แต่นั่นคงเป็นความคิดที่ผิด หากดูจากการจับดาบของเจ้า”

เห (จับผิดวิธีเรอะ?)

“เก็บดาบ เราจะกลับบ้านกัน”

“บ้านข้า?”

“บ้านข้า”

เขาตอบ เดินเข้ามาพร้อมกับเก็บดาบกลับเข้าฝัก

“เอ้า! อ่านกฎนี้แล้วปฏิบัติตามให้ดี”

ผมมองอักษรยึกยือบนกระดานดำ

เขียนว่าอะไรฟะ

คือ… ว่าไงดีล่ะ โลกนี้ดูเหมือนจะมีภาษาเฉพาะของตัวมันเอง ทั้งที่เป็นแบบนั้น ผมกลับได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดด้วยภาษาบ้านเกิดของตัวเอง แต่สำหรับการเขียน ผมแน่ใจว่าถ้าไม่บอกให้อ่าน ผมจะคิดว่าลายยึกยือบนกระดานดำนั่นเป็นส่วนหนึ่งของของตกแต่งโรงฝึก

ตอนนี้เรามาอยู่ในโรงฝึกส่วนตัวในวังของเควน ช่างเป็นสถานที่เหมาะสมแก่การฝึกตนอะไรเช่นนี้ มีความเป็นส่วนตัว ซ้ำยังเก็บเสียงได้ดี คุณสมบัติเหล่านี้เหมาะสมอย่างยิ่งในการฆาตกรรมใครสักคนแล้วหอบศพไปทิ้งโดยไม่ให้ใครรู้

ใครจะว่าผมเป็นลูกแหง่ก็ช่าง แต่ตอนนี้ผมนึกถึงเจ๊อัลขึ้นมาตงิดๆ เธออุตส่าห์เสนอทางเรื่องดีๆ ผมที่มัวแต่ชื่นชมกับความมีสัจจะดันหลวมตัวมาทำเรื่องแบบนี้ ในฐานะไอ้บ้านักดูการ์ตูนชีวิตเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ผมมันบกพร่อง!

เควนมองตาตรงเข้ามายังนัยน์ตาของผม “เจ้าจะว่าข้าโหดไม่ได้หรอกนะ เพราะฝึกเช่นนี้ทุกวัน ข้าถึงเพิ่มพูนความเก่งกาจขึ้นมาได้มากมายถึง…”

ผมยกมือขึ้นขัด “เอ่อ… อาจารย์คร้าบ กระพ้มอ่านไม่รู้เรื่องสักตัวเลยขอรับ”

เขาปิดหน้า ส่ายหัวไปมาอย่างระอาใจ

เจ้าบ้าเอ๊ย! ตูเคยเรียนที่ไหน ถ้าเป็นภาษาญี่ปุ่นล่ะก็ได้นิดหน่อยนะเฟ้ย อย่าดูถูกคนตามมังงะฯ! บางทีเวลาแปลออกช้ามันก็ต้องมีแวบไปดู raw กันบ้าง ไปๆ มาๆ เลยพออ่านบางคำง่ายๆ ออก แต่อักษรที่พวกนายใช้ก็ไม่ใช่คาตากานะ ฮิรางานะ หรือคันจิอยู่ดี เพราะงั้น อย่าบังอาจมาส่ายหน้าระอานะเฟ้ย!

เขาใช้ปลายดาบชี้ “ข้อแรกอ่านว่า…”

โครก…

เสียงท้องร้อง

เสียงท้องร้องแน่ๆ

แถมไม่ใช่ของผมอีกต่างหาก

ผมมองเจ้าคนที่ถอนหายใจออกมาช้าๆ

“ข้าลืมสนิทเลยว่านี่มันเวลาอะไร” เขาเหลือบมองมาเล็กน้อย “ไปไหม?”

ผมชูกล่องข้าวขึ้นมา “มีแล้ว”

เขาพยักหน้ารับ ไม่เซ้าซี้ ไม่พูดพร่ำยืดยาว เดินออกจากโรงฝึกที่ตั้งโดดเดี่ยวเป็นเอกเทศแห่งนี้ ไม่รู้หรอกนะว่าเขาจะไปกินที่ไหน แต่อย่างเขาคงไปนั่งกินดีๆ ที่ห้องอาหารในคฤหาสน์นั่นแหละ ผิดกับผมนะ บางทีก็ไปนั่งกินที่เรือนในสวน กินไปรับลมไป สบายออกจะตาย

“เจ้าคนไม่มีสุนทรีย์ในชีวิต” ผมว่ากับตัวเองพลางแกะห่อข้าวพลาง น้ำก็มีแล้ว มื้อกลางช่างสมบูรณ์แบบ

แล้วผมก็ได้ยินเสียงล่องลอยของผู้หญิงคนหนึ่งหัวเราะขึ้นเบาๆ

จากน้ำเสียงที่ใช้ เธอคงเป็นคนอ่อนโยนมากทีเดียว ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงคิดเช่นนี้ขึ้นมา แต่ผมสัมผัสมันได้จริงๆ

ผมเกือบจะช่างที่มาของเสียงแล้วก้มหน้าก้มตาจ้วงข้าวต่อ แต่นึกขึ้นได้อย่างหนึ่ง

ท่ามกลางผู้ชายที่มากมายตั้งแต่มาถึง นอกจากเจ๊อัล เธอเป็นคนแรกที่ดูจะมีออร่ามากกว่าตัวประกอบ ในการ์ตูนก็มีให้เห็นบ่อยๆ เจ้าของเสียงปริศนามักมีที่มาปริศนา และแน่นอนว่าต้องมีความสำคัญกับเรื่อง! และเนื่องจากผมเป็นพระเอกเรื่องนี้ ผมอาจได้แจ็คพ็อตดีๆ กับเขาบ้างก็ได้!

ผมยืดตัวขึ้นมองไปมา พยายามจับทางว่าต้นเสียงนั่นมาจากไหน ในใจนึกไปถึงรูปแบบของผู้หญิงที่จะเจอ เสียงนั้นอายุมากกว่าอาเธอร์แน่ๆ อาจจะเป็นพี่สาวของเควนหรือเมดสาวแสนซนก็ได้! ใช่ ในการ์ตูน ตัวละครแบบนี้มักเป็นเมดสาวที่ไม่สงบเสงี่ยมทำตัวเรียบร้อยกับเจ้านาย แต่จะมีความเป็นกันเอง ที่สำคัญ ยังเป็นเมดสาวที่จิตใจดี + สวยสุดๆ!

“ทางนี้จ้ะ”

ผมเดินไปตามที่มาของเสียง ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมยังไม่พบเธอเลย จะมีก็แต่เสียงที่คอยบอกว่าต้องไปทางไหน บางทีผมเลี้ยวผิดยังร้องบอกอีกต่างหาก

ผ่านโรงฝึก ผ่านสวน ตอนนี้ผมก็มายืนอยู่ประตูหลังของคฤหาสน์

เฮ้ๆ เอาจริงอ่ะ เข้าบ้านคนอื่นโดยพลการจะดีเรอะ

ราวกับอ่านใจได้ เสียงนั้นส่งเสียงกังวานใสให้ผมได้รับรู้

“เข้ามาเถอะจ้ะ เจ้าเป็นแขกของข้า”

แขก!

ผมไม่โง่ (ขออวยตัวเองรอบสอง) ได้ยินไหมนั่น ไม่มีเมดที่ไหนพูดว่าเชิญแขกของตัวเองเข้าไปในบ้านเจ้านายหรอก เธอคงมีฐานะอยู่เหนือพอสมควรในบ้านหลังนี้ แต่จะเป็นใครนั้นอีกเรื่อง

ผมเดินตามเสียงเธอไปเรื่อยๆ ทั้งที่พยายามไล่ตาม พยายามเปิดตาดูให้กว้างๆ แต่ผมกลับไม่พบต้นเสียงสักที แต่ผมจินตนาการไว้แล้วนะ เจ้าของเสียงแบบนี้ต้องเป็นสาวสวยผมยาวแน่นอน และต้องเป็นผมตรงด้วย ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเจอคนผมยาวหยักศกเป็นเจ้าของเสียงแบบนี้ในการ์ตูนหรอก

ผมตามมาจนถึงห้องห้องหนึ่ง

มันล็อก

“โอ๊ะ! โทษทีจ้ะ ข้าลืมสนิทเลย”

ประตูค่อยๆ คลายล็อกออก เผยภายในห้องให้ปรากฏสู่สายตา

มันเป็นห้องที่สัมผัสได้ตั้งแต่ครั้งแรกว่าอากาศดีและถ่ายเทสะดวก ปราศจากกลิ่นอับอย่างที่เดินผ่านทางเดินมาเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งแสงแดดยังส่องดี ลอดผ่านทางหน้าต่างเข้ามาได้อย่างพอเหมาะ ห้องนี้จึงไม่ร้อนหรือเย็นเกินไป นอนสบายได้ทั้งกลางวันกลางคืน

บนเตียงหลังใหญ่มีผู้หญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่ เธออายุไม่น่าจะเกินยี่สิบ แต่ก็ไม่ต่ำกว่าสิบแปด

ผมสั้น!

สวรรค์! เธอผมสั้น! ควรจดลงในประวัติศาสตร์โลกเลยไหม

“ขอเสียมารยาทถามหน่อยขอรับ ท่านป่วยใช่ไหม? ประมาณว่า…อาจมีโรคประจำตัว หรือไม่ค่อยแข็งแรงมาตั้งแต่เด็ก อะไรอย่างนี้”

ในการ์ตูน องค์ประกอบแบบนี้ เสียงแบบนี้ ส่วนใหญ่มักมาพร้อมคุณสมบัติอย่างที่ว่าไป แม้ผมจะพลาดเรื่องลักษณะหน้าตา แต่ความซูบเซียวของเธอบ่งบอกขนาดนี้ จะพลาดได้ยังไงกัน

“ก็เปล่านี่จ๊ะ”

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน มอบคำตอบแสนอ่อนหวานที่ทำลายความมั่นใจของผมจนแตกดังเพล้ง

Create Date : 14 มิถุนายน 2559		1 comments
Last Update : 14 มิถุนายน 2559 16:16:07 น.
Counter : 382 Pageviews.
Share Tweet