“ใช่… ใช่… ดีมาก”

สำหรับคนที่กำลังเป็นห่วงทาสหลวง ขอบอกว่าอย่าเป็นกังวลไปเลยครับ

พอตื่นขึ้นมาวันนี้ บาดแผลทุกอย่างก็หายสนิทดี เหลือแต่ร่องรอยว่าครั้งหนึ่งเคยถูกทำร้ายอย่างหนักมาเท่านั้นเอง ยาดีที่ได้มาจากเจ๊อัลช่างได้ผลเร็วอย่างเหลือเชื่อ

เปล่า เจ๊อัลไม่ได้ให้มารักษาเขาหรอก เธอให้มาเพราะเห็นแผลเล็กๆ หลังกลับจากการฝึกดาบกับเควน แผลตื้นๆ ยังรักษาหายได้ภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ผมปิ๊งไอเดียขึ้นมาว่าแผลทาสหลวงเองก็น่าจะรักษาได้เหมือนกัน แล้วก็ตามคาด แค่คืนเดียวเท่านั้น แผลทั้งหมดทั้งมวลที่แดงเรื่อจากการอักเสบ ตอนนี้เหลือเพียงผิวเรียบๆ สีอ่อนกว่าเนื้อผิวส่วนอื่นเท่านั้น

น่าเสียดายที่ไม่มีฉลาก ไม่งั้น ผมคงอยากซื้อมาตุนไว้สักโหลหนึ่ง ถึงเควนจะยอมใช้ดาบไม้แล้วก็เถอะ ไม่มีใครรู้ว่าหมอนั่นจะบ้าเลือดใช้ดาบจริงไล่ฟันผมเมื่อไหร่

แล้วสำหรับคนที่กำลังเป็นห่วงทาสหลวงว่าจะถูกเจ๊อัลทำอะไรเข้า หายห่วงครับ วันนี้ผมพาทาสหลวงออกมาเดินเล่นสูดอากาศ พอเจอะเข้ากับเจ๊อัล อีกฝ่ายก็สวมหน้ากากทรงพระกริ้วขึ้นมาทันที ยังดีที่ผมเกลี้ยกล่อมสำเร็จ จากโทษตายจึงกลายเป็นคำสั่งนวดเท้าให้เท่านั้น

จากสีหน้าอำมหิต จากการนวดเท้า ตอนนี้เจ๊อัลกำลังนอนให้ทาสหลวงนวดหลังด้วยสีหน้าฟินสุดชีวิตในห้องนั่งเล่น

“เพราะพวกเจ้าบึกบึนจนเห็นกล้ามเนื้อกันชัดเจนตลอดเวลาสินะ ถึงได้เชี่ยวชาญด้านกายภาพของมนุษย์ขนาดนี้ ถ้านวดเสร็จเมื่อไหร่ ข้าจะให้เหรียญทองเจ้าเอาไปใช้จ่ายซื้อของนะ”

ทาสหลวงเอ่ยด้วยสีหน้าไม่ยินดียินร้าย “ทุกอย่างที่ข้ากระทำ เพียงเป็นไปตามความประสงค์ของท่านอาเธอร์เท่านั้น รางวัลจากท่านมิใช่ความปรารถนาของข้าเลยแม้แต่น้อย”

เจ้าหมอนี่! ปากเสียจริงๆ

ผมกำลังจะอ้าปากช่วย แต่เจ๊อัลกลับพูดขึ้นมาก่อน

“อืม อืม งั้นข้าจะให้อาเธอร์มอบเหรียญทองให้เจ้าแทน” เจ๊อัลหลับตาพริ้ม ท่าทางสบาย “ดีจริงที่เจ้ายังไม่ตาย ถ้าเจ้าตายจะหามือนวดชั้นดีได้จากไหนอีก”

ไม่น่าเชื่อว่าการนวดจะสามารถทำให้ผู้หญิงที่ดุอย่างเสือ กลายมาเป็นนางฟ้าประทานเงินได้

“จะว่าไป เจ้าชื่ออะไรน่ะ?” เจ๊อัลถามขึ้น

ทาสหลวงไม่ตอบอะไร

“ท่านแม่ถาม เจ้าก็ตอบไปเถอะ ไม่เข้าใจว่าเจ้าจะเรื่องมากเรื่องเจ้านายเป็นใครไปทำไม เผลอๆ อยู่กับท่านแม่ยังดีกว่า ข้าน่ะไม่รู้ธรรมเนียมเรื่องทิปหรอกนะ” ผมบ่น

ทาสหลวงกล่าวด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร “ข้าไม่มีชื่อขอรับ นายท่าน”

“ตอนอยู่ที่วัง เจ้าไม่มีชื่อเรียกรึ?” ผมถาม

“ชื่ออื่นใดล้วนไม่สำคัญ ชื่อจากนายท่านเท่านั้นคือเกียรติยศและชีวิตของข้า” ทาสหลวงตอบจริงจัง

“การได้รับชื่อจากเจ้านายใหม่เป็นธรรมเนียมอย่างหนึ่ง เหมือนได้รับชีวิตใหม่ ทิ้งชีวิตเก่า” เจ๊อัลถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างสุขี พูดด้วยเสียงผสมลม “เจ้านี่สุดยอดจริงๆ ถ้าไม่รักบุตรชายข้ามากเกินไป ข้าอยากจะประทานเหรียญทองให้เจ้าสักถุงจริงๆ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจออะไรยอดเยี่ยมขนาดนี้มาก่อนเลย”

 ผมมองเจ๊อัลที่กำลังแสดงสีหน้ามีความสุขที่สุดในชีวิตออกมา “ถ้าท่านไม่ตีเขาแล้ว เอางี้ไหม? ข้าจะมอบทาสหลวงให้ท่าน ท่านก็ตั้งชื่อ ประทานถุงทองให้เขาตามสบาย”

ทาสหลวงกระโดดผลุงออกมาจากตัวเจ๊อัล คุกเข่าลงเบื้องหน้าข้า หน้าผากชิดพื้น “โปรดออกคำสั่งดับชีวิตข้า ดีกว่าปล่อยโซ่พันธนาการจากมือท่านขอรับ!”

เจ๊อัลกรี๊ด

“สั่งเขากลับมานวดต่อเดี๋ยวนี้ ไม่งั้น ข้าจะฆ่าเจ้า!”

“ท่านแม่ขอรับ! นี่ลูกนะเนี่ย!” ผมค้อน “เอ้า ทาสหลวง ไปจัดการต่อไป”

ทาสหลวงเดินกลับไปนวดต่อแต่โดยดี สถานการณ์จึงกลับมาเป็นปกติ สีหน้าเจ๊อัลก็ฟินต่อ ผมก็รอดตายไปอีกยก แหม่ นึกว่าจะมีเกิดคดีแม่ฆ่าลูกแล้วนะเนี่ย

‘ดับอนาถ! นายน้อยคฤหาสน์ใหญ่ ถูกฆ่าตายเพราะไม่ยอมสั่งทาสนวดแม่ อ่านต่อหน้า 12’

เทียบกับตายเพราะเกม แบบไหนมันน่าอนาถกว่ากันหว่า แต่เอ๊ะ ที่ผ่านมา ไหงชีวิตผมมีแต่ทางตายที่ดูอนาถทั้งนั้นเลย ชีวิตผมมันน่าอนาถขนาดนั้นเลยเรอะ!

“ชื่อล่ะ?”

“ขอรับ?”

“ชื่อไงล่ะ” เจ๊อัลย้ำ “เจ้ายังไม่ได้ตั้งชื่อเขาเลย ข้าจะเอาชื่อเขาไปอวดในวงสังคมได้ยังไงล่ะ คราวก่อนท่านหญิงบรานเชสก้าเพิ่งเอานกสวยงามจากเกาะทางใต้มาอวด คราวนี้ข้าจะเอามีอะไรไปคุยกับเขาบ้าง”

เรื่องนี้ทำผมต้องนั่งขัดสมาธิ คิดจนตาเกือบเหล่

จะว่าไป เรื่องเจ้าตัวก็ต้องถามเจ้าตัวสินะ

“เจ้าอยากชื่ออะไรล่ะ?”

เจ๊อัลท้วงเบาๆ “มีใครเขาถามกันแบบนั้นบ้างเล่า”

“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ข้าน่ะคิดมานานแล้ว เวลาเจอพวกเด็กชื่อแปลกๆ ที่เอามาจากเว็บไซต์ดังๆ บ้าง ชื่อใช้คำแปลกๆ มาตั้งบ้าง ความจริงคนเราควรจะตั้งชื่อกันตอนที่เจ้าตัวพูดได้แล้วต่างหาก พวกที่ตั้งชื่อคนอื่นเอาตามใจชอบน่ะ มันเผด็จการชัดๆ”

“ข้าตั้งชื่อเจ้านะ อาเธอร์”

อุ้ย ลืมไป

ผมปัดมือไปมา “ไม่ต้องห่วง ทาสหลวง ข้าปกครองโดยระบอบประชาธิปไตย รับฟังความคิดเห็นผู้อื่นเสมอ เจ้าเสนอชื่อมาได้เลย”

“ข้าว่าเจ้าตั้งเองดีกว่านะ” เจ๊อัลออกความเห็น

“ไม่เอาอ่ะ ข้าไม่ค่อยรู้ภาษาโลกนี้มาก หมายถึง…ข้าลืมไปหมดแล้ว ให้เป็นหน้าที่เขาตั้งเองดีกว่า” ผมแถสด แถเปื่อย แถไฟไหม้ น้ำร้อนลวก

ทาสหลวงเอ่ย “ชีวิตของข้าเป็นของท่านขอรับ”

“ข้ารู้ๆ แต่ข้าก็ถามอยู่นี่ไงเล่าว่าเจ้าอยากใช้ชื่ออะไร?” หมอนี่มีคลังศัพท์ในหัวน้อยมากแน่ๆ ไม่ก็เป็นพวกความจำสั้น ลืมว่าตัวเองเพิ่งพูดไปไม่นานมานี้

ความเงียบเริ่มเข้าครอบงำ

“ก็บอกแล้ว” เจ๊อัลพึมพำ “สำหรับทาสที่เห็นเจ้านายเป็นเจ้าชีวิต การได้รับชื่อมาถือเป็นเรื่องน่ายินดียิ่ง มันสื่อถึงความเอาใจใส่และยอมรับจากเจ้านาย คนหัวแข็งอย่างเขาคงมุ่งมั่นทำตามคำสั่งเจ้าจนกว่าเจ้าจะยอมเรียกเขาด้วยชื่อสักชื่อนั่นแหละ น่าเสียดายนัก ฝีมือการนวดดีๆ อย่างนี้ ถ้ารู้ก่อนข้าคงเอาเจ้ามาเป็นทาสข้าเองไปแล้ว”

ผมกุมคางทำหน้าคิด

หมอนี่มีผิวดำ ตาก็ดำ แต่หน้าไม่เอเชียหรอกนะ หากเทียบกับโลกที่ผมจากมา หมอนี่น่าจะอยู่ในหมวดเชื้อสายแอฟฟริกัน แอฟฟริกันหน้าตาดีด้วยล่ะ หน้าไม่สั้นหรือยาวเกินไป มีทรงกรามแต่ไม่เด่นชัดเป็นรูปสี่เหลี่ยม ผิวไม่ได้สีดำสนิทแต่ออกโทนช็อกโกแลตเหมือนพวกดาราหญิงสวยๆ ในหนังตะวันตก

ถ้าจะให้ตั้งชื่อให้คนลักษณะแบบนี้ล่ะก็…

“เฮล์ม” ผมตัดสินใจ “เจ้าชื่อเฮล์มแล้วกัน”

เฮล์มละออกจากการตัวเจ๊อัล เขาเดินมาหยุดอยู่ ณ เบื้องหน้าของผมอีกครั้ง เขาก้มตัวลง ศีรษะของเขาแนบชิดจรดพื้น ยกขึ้น และคำนับลงไปอีกครั้ง ทำเช่นเดิมซ้ำๆ กระทั่งผมจำต้องออกปากออกมาให้เขายุติการคำนับ

เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยไฟแห่งความมุ่งมั่นระคนภักดี เป็นสายตาที่เปี่ยมด้วยความเชื่อมั่นต่อผู้เป็นเจ้านายอย่างสูง

“เฮล์มคนนี้จะยอมบุกน้ำลุยไฟ หากแม้นชีวิตข้าต้องสิ้นปี ข้าก็จะขอทำตามคำสั่งของนายท่านอย่างดีที่สุด นามที่ได้รับเกียรติจากนายท่านมอบให้มา จะเป็นนามแห่งตัวตน นามแห่งวิญญาณ และจะเป็นนามของผู้ที่จะภักดีต่อท่านนับตั้งแต่บัดนี้!”

คำพูดของเขาจริงจัง น้ำเสียงของเขาหนักแน่น จิตวิญญาณของเขาส่องแสงทอประกายแห่งศรัทธาและเทินทูน

ผมเลยพูดความจริงไม่ออก

พูดความจริงไม่ออกว่าเฮล์มนั้นเป็นชื่อดาราตลกผิวสีในหนังเรื่องโปรดของผมเอง แถมเจ้าหมอนั่นยังโดนไม้เบสบอลหวดเข้าใส่ระหว่างขาตั้งสามครั้งซ้อนในฉากเดียว เล่นเอาฮาแตกระคนเสียวไส้

แล้วผมจะพูดกับคนที่ท่าทางแบบนี้ได้ยังไงกันเล่า!

“ข้าน่ะมีส่วนช่วยเจ้าได้ชื่อนะ รีบกลับมานวดต่อเร็วเข้า”

เจ๊อัลที่ไม่ยอมเสียเวลาผ่อนคลายกล้ามเนื้อเลยสักนาทีเดียวส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ต้องให้ผมพยักเพยิด เขาก็เดินกลับไปทำหน้าที่ต่อแต่โดยดี

เห็นสมานฉันท์งี้ผมก็ชื่นใจ

“โอ…” เจ๊อัลทำหน้าฟิน “เจ้านวดดีกว่าเดิมได้ด้วยหรือนี่ ข้านึกว่านั่นคือที่สุดแห่งการนวดแล้ว สวรรค์! เจ้าต้องได้รับพรจากเทพเจ้าแน่ๆ”

เอากันเข้าไป เฮ้อ…

เออ! จริงสิ ผมนึกได้ว่านอกจากแม่อาเธอร์ โลกนี้ยังมีแม่ของเควนที่ผมเพิ่งไปพบมา เธอฝากฝังลูกชายไว้กับผม หมายจะให้เป็นเพื่อนเล่นและช่วยลดความร้อนแรงในตัวเขาลงหน่อย เอ่อ หมายถึงความป่าเถื่อนทารุณน่ะ

“ท่านแม่ ท่านรู้จักเควนใช่ไหม?”

เจ๊อัลพยักหน้าทั้งๆ ที่หลับตาพริ้ม แผ่ออร่าแห่งความฟิน

“ชีวิตเขาที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง ใครเลี้ยงเขามา”

เธอขยับตัวเล็กน้อย

“ถ้าเป็นเวลาอื่น ข้าคงจะบอกปัดแล้วปล่อยให้เจ้าลืมคำถามน่าเบื่อแบบนั้นไปเอง” เธอเอ่ย “แต่ในฐานะที่ข้าอารมณ์ดี ข้าจะเล่า! แล้วเจ้าก็อย่าลืมส่งเฮล์มมานวดข้าอีกล่ะ”

“หลังอาหารสามมื้อเลยก็ยังได้ขอรับ!”

สีหน้าเจ๊อัลดูพอใจ

“เด็กคนนั้นถูกเลี้ยงมาภายใต้พระเมตตาแห่งองค์ราชินี พระนางเป็นสหายกับมารดาของเขา เคยเล่นมาด้วยกันแต่เด็ก น่าเสียดายที่นางกลับไปเข้าพิธีวิวาห์กับชายที่ไม่มีอะไรนอกจากหน้าตากับนิสัยที่ดี จุดจบของเขาก็ไม่ได้ช้านานกว่าจุดจบของนางเลย ผู้ที่สั่งฆ่าเขาคือคนในตระกูลเดียวกับนางเอง แต่สุดท้าย ด้วยอุบัติเหตุทางรถม้า คนพวกนั้นก็พากันสิ้นใจไปก่อนที่เควนตินน้อยจะพูดได้เสียอีก เขาสูญเสียสายเลือดเดียวกันไปหมดตั้งแต่อายุยังไม่ครบขวบปีเลย รู้ไหม?”

ผมพยักหน้า เรื่องนี้ผมพอได้ยินมาบ้างจากคุณเควนติน

“พระราชินีมอบตำแหน่งของดัชเชสแก่เขา ความจริงเขาไม่มีคุณสมบัติพอจะรับตำแหน่งนี้เพราะดัชเชสสมรสกับสามัญชนทั่วไป เรื่องนี้ก็เป็นหนึ่งในข้อครหาและรอยด่างพร้อยหนึ่งของเขาเลยก็ว่าไป เนื่องจากเขายังเล็ก องค์ราชินีจึงส่งแม่นมมา พอเขาหย่านมก็ส่งคนอื่นมาดูแลแทน คนที่ว่านั่นก็เคยดูแลมารดาของเขามาครั้งหนึ่ง นางเอาแต่พูดถึงความเก่งกาจ ชาญฉลาด และความสง่างามของดัชเชสแห่งฟอลนัลไม่หยุด ตัวดัชเชสเองก็เป็นคนเก่งกาจด้านการกีฬา เป็นที่ลือเลื่องกันในยุคนั้นทีเดียวล่ะ เควนตินน้อยคงซึมซับเรื่องนี้มาตั้งแต่ยังไม่รู้ภาษาดี เขาถึงเอาแต่มุ่งมั่นฝึกฝนทักษะทางกายให้เก่งกาจอยู่เสมอ คงไม่อยากให้ชื่อและตำแหน่งของมารดาที่ตนรับมาต้องแปดเปื้อนล่ะมั้ง”

ผมเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเจ๊อัล น้ำเสียงดูนุ่มนวลนั่นสื่อออกมาพร้อมกับแววตาที่ราวกับกำลังเล่าขานถึงความรักอันบริสุทธิ์ เธอมองผมด้วยความรู้สึกถึงทั้งรักและเอ็นดู

คิดถึงบ้านชอบกลแฮะ

บางที แค่บางทีนะ ผมคิดว่าที่เขามุ่งมั่นจะเอาชนะอาเธอร์แทบเป็นแทบตายขนาดนั้น คงเพราะอยากกอบกู้ศักดิ์ศรีในด้านการกีฬากลับมา ความเก่งกาจของเขาไม่เพียงเป็นสิ่งที่แสดงถึงความสามารถอันน่าภาคภูมิใจ ยังเป็นเครื่องหมายที่เชื่อมต่อระหว่างเขาและคุณเควนติน

ราวกับความเก่งกาจของเธอไหลเวียนอยู่ในสายเลือดของเขา

เจ๊อัลเล่าภูมิหลังต่อจากเดิม

“แต่ไม่ว่าอย่างไร คนเลี้ยงที่ว่าก็สิ้นใจในเวลาต่อมา น่าสงสารนะ คนที่อยู่รอบตัวเขาในวัยเยาว์ต่างพากันล้มตายไปในเวลาไม่นาน เหมือนสวรรค์แกล้งให้เขาชินชากับความตายยังไงอย่างงั้น เขามุ่งมั่นฝึกฝนเพื่อให้ตัวเองเก่งกาจขึ้น ไม่ปริปากบ่นกับสิ่งที่เด็กวัยเดียวกันยังแทบตาย แต่เขาก็ผ่านมันมาได้ พร้อมกับได้รับฝีมือทางการกีฬาเป็นของขวัญ แน่นอน ฝีมือทางดาบเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เพียงแต่ ไม่มีสิ่งใดที่สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ การฝึกตนของเขา ทำให้เขาไม่เคยคบหาฉันมิตรกับใครมาตั้งแต่เด็ก บางคนพูดว่าเขาคงเป็นเด็กที่ร้องไห้ไม่เป็น”

“เป็น” ผมแทรกขึ้น “เขาร้องไห้เป็นนะขอรับ”

“นั่นไม่เคยมีใครเห็นหรอกนะ” เจ๊อัลขยิบตา “แต่ในอีกความหมาย ไม่เคยมีใครอยู่ข้างเขาในวันอ่อนแอมันก็เท่านั้นเอง”

ผมพยักหน้าเห็นด้วย

เธอเอ่ยสืบไป นัยน์ตาคู่นั้นเหม่อมองราวกับกำลังจับจ้องต่อไปยังสถานที่อันไกลแสนไกล

“คนเลี้ยงของเขาสอนเขาทุกอย่างเกี่ยวกับดัชเชสแห่งฟอลนัล สิ่งที่นางไม่เคยสอน คือความอ่อนโยนของดัชเชส หัวใจอันอบอุ่นของนางเป็นที่เล่าขานไม่ต่างจากทักษะทางกายหรอกนะ”

Create Date : 16 มิถุนายน 2559		1 comments
Last Update : 16 มิถุนายน 2559 0:15:22 น.
Counter : 515 Pageviews.
Share Tweet