ผมนั่งกอดเข่า มองครอบครัวที่เริ่มโทรไปแจ้งข่าวกับคนอื่นๆ ผมเห็นการปาดน้ำตา แล้วมันก็หยดลงมาใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นพระเอกในนิยายแฟนตาซี คิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่มีพลังวิเศษ และอีกไม่นาน สาวน้อยโมเอะจะมาพบผมบอกว่าตัวผมคือผู้กอบกู้โลกใบนี้ แต่ทำไมบรรยากาศมันดูละครโศกหลังข่าวขนาดนี้ล่ะ อันที่จริง ร่างจิตนี้ก็ไม่เลวนะ ผมไม่หิว ไม่ง่วง ทะลุกำแพงได้ สามารถทำสิ่งที่คิดแต่ไม่เคยนึกว่าจะได้ทำตั้งหลายอย่าง เอ่อ แน่นอนว่ามันออกจะชั่วสักหน่อย (อย่าคิดลึก! ผมหมายถึงการชูนิ้วกลางใส่คนที่หมั่นไส้มานานแบบจะๆ ต่างหาก) หากไม่นับเรื่องที่ผมจับไม่ได้ เปิดโทรทัศน์ดูอนิเมฯ ไม่ได้ หลายๆ อย่างมันก็ดีนะ แต่บางที ผมก็สงสัยว่าตัวเองจะเป็นอมตะหรือเปล่า หรือพอถึงจุดจุดหนึ่ง ผมจะสลายไปเลยไหม เฮ้อ
รู้งี้อ่านเพจนั่นให้มันจบๆ ก่อนก็ดีหรอก ข่าวดีคือคอมพิวเตอร์ที่ระเบิดตู้มนั่นสามารถกลับมาได้อย่างปาฏิหาริย์ ตรงหน้าจออาจ Go away ไปแล้วก็จริง แต่ข้อมูลทุกอย่างยังอยู่ครบ และครอบครัวผมก็จัดการฟื้นชีวิตมันกลับมาได้สำเร็จไม่มีความเสียหายเลยแม้แต่น้อย พวกเขาเลือกอุปกรณ์ทุกอย่างเหมือนเดิมทั้งหมดเพื่อจัดห้องให้เหมือนครั้งที่ผมยังมีชีวิตอยู่เมื่อวันวาน คืนชีวิต เปลี่ยนอุปกรณ์ เหมือนเดิม เดี๋ยวก่อนนะ จริงอยู่ที่ถ้าผมร่ายมนตร์ตามปกติ ผมจะถอดร่าง ในทางกลับกัน ถ้าผมร่ายมนตร์ย้อนกลับ มันอาจเป็นหนทางคืนร่างก็ได้! จริงอยู่ที่ร่างผมมันอาจ
เอ่อ
ไม่เหมือนคอมพิวเตอร์ แต่ถ้าไม่ลองเลยสักอย่าง ผมก็เป็นได้แค่ตัวผมที่สร้างความเดือดร้อนอีกครั้งโดยไม่อาจทำอะไรได้เหมือนเดิม พระเอกในการ์ตูนมีลูกฮึดเสมอ ผมก็เช่นกัน โชคดีที่ผมความจำดีมาตั้งแต่เด็ก ผมจัดการร่ายคาถาย้อนกลับ ทำท่าทางทุกอย่างย้อนกลับ และครั้งนี้ ผมทุ่มพลังจิตลงไปเต็มที่ แค่กลับไปมีชีวิตได้ แค่ไหนก็ไม่หวั่น!
คิก
ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ ดันตัวเองขึ้นมา
ดันตัวเอง! เดี๋ยวนะ นี่มันเตียง เตียงแน่ๆ ถึงจะเตียงไม่คุ้นก็เหอะ แต่มันคือเตียง! ผมสัมผัสเตียงได้! ฟื้นแล้วโว้ย
! ผมกำมือขึ้นฟ้า ร้องตะโกนประกาศให้โลกรู้ ฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้วโว้ย
! เอ๊ะ รู้สึกเสียงมันใสๆ แปลกๆ นะ ผมน่ะเป็นไอ้บ้าการ์ตูนที่เสียงแตกตามปกตินะคร้าบ หรือว่าพักเสียงไปนานหลายชั่วโมง เส้นเสียงเลยรีเฟรชตัวเองจนใสดุจกลุ่มนักร้องไอดอลพาวเวอร์ โอ
ฟื้นแล้วหรือ อาเธอร์ เฮ้ย ใครอาเธอร์ ผมชื่อโก้ขนาดนั้นเมื่อไหร่กัน แล้วเจ๊ที่กำลังกอดผมแถมเอา
เอ่อ
ส่วนที่รู้กันของผู้หญิงมาอัดหน้าผมเนี่ย ใครกัน คุณเป็นใครน่ะ? ผมส่งเสียงถามออกไป บ้าชะมัด ไหงจั๊กจี้ได้แม้แต่เสียงตัวเองกันเนี่ย มารดาของเจ้าไงล่ะ ผู้หญิงผมทองม้วนแบบสาวฝรั่งเศสย้อนยุคลูบแก้มผมเบาๆ อัลเธีย เฮ้ย! ไม่มั้ง แม่ผมไม่ปิ๊งขนาดนี้หรอก เธอน้ำตาคลอ เจ้า เจ้าจำมารดาคนนี้ไม่ได้หรือ? เจ้าเป็นอะไรไป!? ลูกข้า! โอ้ว! หยุดเล่นบทโศกก่อนได้ไหม! วันนี้ผมเจอบทโศกมามากพอแล้ว ผมกวาดสายตาไปรอบห้อง อื่ม ดูเหมือนพวกฉากในการ์ตูนย้อนยุคเลยแฮะ แนวแฟนตาซีน่ะ พวกที่มีห้องกว้างๆ เครื่องใช้โอ่อ่า แต่ดันไม่มีของสุดเจ๋งสุดแจ่มอย่างคอมฯ หรือทีวีสักเครื่อง ชีวิตที่ไม่มีอนิเมฯ คนพวกนั้นน่านับถือแท้ๆ ที่ไม่เฉากันไปหมดเสียก่อน หรือเพราะเหตุนั้นเขาถึงรบกันเอาๆ ช่วงยุคกลางนะ ต้องใช่แน่ ความบ้าคลั่งจากการไม่มีเกมกับการ์ตูนไงล่ะ เอ่อ เดี๋ยว ผมว่าผมมีเรื่องให้คิดมากกว่าเรื่องอนิเมฯ นะ อ่า
เกิดอะไรขึ้นครับ? เธอกระซิบเบาๆ ด้วยสีหน้าดุๆ ลงท้ายต้องพูดว่า ขอรับ สิ! อย่าให้ข้าต้องส่งเจ้าไปเรียนมารยาทกับอาจารย์ฮาเปอร์นะ! เขาจะหวดเจ้าด้วยแส้ไม่เว้นทีเดียว เอิ้ว เมื่อกี้คุณยังดีใจผมฟื้นอยู่เลยนะ คุณอยู่ในไทป์ คุณแม่จอมเข้มงวด เรอะ ขอโท
ขออภัย ขอรับ ท่านแม่ ผมจงใจเน้นคำลงท้ายเล็กน้อยแสดงความประชด แหม่กะอีแค่พูดผิดยุคเล็กๆ น้อยๆ จะฟาดผมแล้ว ผิดกฎหมายคุ้มครองเยาวชนนะเนี่ย ว่าแต่ ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด พระเอกการ์ตูนส่วนใหญ่ที่ฟื้นมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ส่วนใหญ่จะไม่ได้อยู่ในยุคที่มีกฎหมายตราคุ้มครองเด็กนะ และนั่นหมายความว่า
ผมพยายามกลั้นน้ำตา ลาก่อนนะ อนิเมฯ หนังสือการ์ตูน ไลท์โนเวลฮาเร็มสาวน้อยที่รัก!
จากเรื่องที่เกิดขึ้นข้าเห็นสมควรว่าอาเธอร์ควรจะมีทาสสักคนไว้คอยดูแลอย่างใกล้ชิดนะคะ ผมเห็นตัวเองในเงาสะท้อนของน้ำแล้ว เอาล่ะ ในนิยายส่วนใหญ่เขาจะมีช่วงแนะนำตัวใช่ไหม แน่นอน ผมเองก็มีแต่ก็ถือโอกาสแนะนำร่างใหม่นี้เลยแล้วกัน ผมชื่ออาเธอร์ เป็นเด็กอายุสิบขวบ ผมทอง ตาสีฟ้า ผิวขาว เป็นลูกชายติดของภรรยาเศรษฐีมั่งคั่งชื่อแอนโธนี่ ส่วนภรรยาเขาก็สาวภูเขาไฟใส่ชุดดันอกเมื่อกี้นี่แหละครับ โชคดีที่ดูเหมือนคุณแอนโธนี่เขาจะเอ็นดูผมพอสมควร ผมเลยไม่ต้องเผชิญชะตากรรมรันทด และไม่ต้องเล่นบทพระเอกนิยายน้ำเน่า อื่ม แต่จะเล่นบทพระเอกนิยายแฟนตาซีหรือย้อนยุค เรื่องนี้ผมยังไม่แน่ใจนักแฮะ อาเธอร์! เด็กผู้ชายตัวสูงพอๆ กัน ผมทอง ตาสีเขียววิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าร้อนรนสุดชีวิต อื่ม ผมทอง เจ๊อัลเธียก็ผมทอง คุณแอนโธนี่ก็ผมทอง แล้วเด็กที่วิ่งเข้ามาแบบสุดชีวิตคนนี้ก็ผมทอง สรุปแล้วนี่ผมหลุดเข้ามาในโลกคนผมทองหรือเปล่าเนี่ย ประมาณว่าผู้กล้าหนึ่งเดียวจะมีผมสีอื่น อะไรแบบนี่ ไม่ๆ ผมก็ดันผมทอง ขืนเป็นงั้นผมก็ไม่ใช่พระเอกน่ะสิ งั้นสรุปว่าประเทศนี้มันประเทศคนผมทองแบบไม่มีเชื้ออื่นปนเลยแล้วกัน ง่ายดี เจ๊อัลเธียอุทาน เจ้าชายลิโอเนล! เฮ้ย! เจ้าชายเลยเรอะ! เจ้านั่นวิ่งมากอดผมไว้ จับหัวผมซบไปกับไหล่ คิดว่าเจ้าจะตายแล้ว ถ้าไม่มีเจ้าเราจะอยู่ได้อย่างไร? เอ่อ ผมก็คิด แต่ผมดันไม่ตาย แถมยังมาเล่นบทที่ดูวายๆ ชอบกลกับคุณอยู่เนี่ย ดั่งอ่านใจ เขาปล่อย แล้วยึดไหล่ผมไว้ทั้งสองข้าง มองตรงมาด้วยสายอาทรระคนห่วงใยปานจะขาดใจ เอ
มิตรภาพมันมีแบบนี้ด้วยหรือฟะ หรือผมเพื่อนน้อยเองเลยไม่รู้ว่ามันมีกับเขา เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่? ก็ไม่นะ อันที่จริง ผมยังไม่รู้เลยว่าทำไมทุกคนดูห่วงผมแปลกๆ เจ้าชายเพคะ เจ๊อัลเธียทรุดลงมานั่งในระดับเดียวกัน กระโปรงยาวพองเต็มพื้น ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตาอีกครั้ง อาเธอร์ อาเธอร์สูญเสียความทรงจำพะ! โฮ! วันนี้ผมทำคนร้องไห้มาสองรอบแล้ววุ้ย จริงเหรอ อาเธอร์! เฮ้ย อย่าร้องนะเฟ้ย ไปกับเรา! เขาฉุดมือผมไปทันที แต่ขอโทษ ผมไม่ใช่ม้านะครับ จะได้วิ่งไปตามคนจูง จึงทำการอารยะขัดขืนโดยการไม่เขยื้อนเลยแม้แต่เซนฯ เดียว ไปไหนอ่ะ? ถ้าไม่กลัวเจ๊อัลเธียจะหวดก้น ผมคงถามไปด้วยแคะขี้มูกทำหน้าเซ็งๆ ไปด้วยแบบพระเอกในการ์ตูน ไปรื้อฟื้นความทรงจำกับเรา! ลิโอเนลประกาศ ไปที่สวนแห่งความลับของเราสองคน ถ้าไปที่นั่น เราเชื่อว่าเจ้าจะต้องจำเรื่องราวระหว่างเราได้แน่! เราซ้ำไปซ้ำมาอยู่ได้ เรานั่นมันเราไหนกันฟะ ที่สำคัญ สรุปคุณเอ็งวายใช่ไหมเนี่ยมีสวนแห่งความลับที่รู้กันแค่สองคนด้วย ตูอยากไปสวนแห่งความลับกับเจ้าหญิงโลลิ ไม่ใช่เจ้าชายโชตะค่อนเฟ้ย แล้วสาวใช้ล่ะ สาวเมดน่ะสาวเมด มีเจ้าชายก็ต้องมีนางกำนัล ตูจะเอาสาวเมด! เจ้าชายเพคะ อาเธอร์เพิ่งฟื้น โปรดให้เขาได้พักผ่อนก่อนเถิดเพคะ ทีแรก ลิโอเนลคล้ายอยากจะค้าน แต่พอเจอแววตาขอร้องอ้อนวอนเข้าก็ใจอ่อน ยอมตกลงแต่โดยดี เฮ้อ
ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับ! เจ๊อัลเธีย ไม่งั้น สาววายได้กรี๊ดกร๊าดกว่านี้แน่นอน คือผมน่ะสายฮาเร็ม (สาวน้อย) นะครับ ช่วยเข้าใจกันนิดหนึ่ง รสนิยมแบบโมเอะทรงภูเขาไฟนะครับ แบนราบเพียงสองอย่างที่ผมจะรับได้คือเตี้ยแบนซึนกับแบนโลลิ ซึ่งบางทีโลลิก็ตู้มเหมือนกัน เอิ้ว แล้วผมจะมาสาธยายให้ดูคล้ายไอ้โรคจิตทำไมฟะเนี่ย ถ้าเขาจะพัก เจ้าชายวายโอเนลหันมาสบตากับผม เราก็จะพักที่นี่ด้วย คืนนี้เราจะดูแลเจ้าเอง เฮ้ยๆๆ เจ๊อัลเธีย ผมต้องพักนะ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นล่ะ แต่ต้องพักนะ! ไม่ว่างมาเล่นบทเพื่อนเจ้าชายหรอก ตามพระประสงค์เพคะ เอิ้ว เจ๊อัลฯ ครับ! เกิดผมอยู่ในสภาพอ่อนแรง จากโชเน็นไอใสๆ หมอนี่มันจะลุกขึ้นมาวายยาโอยเต็มตัวจะทำไงล่ะครับ ห่วงสวัสดิภาพลูกบ้างเด้! เจ้าโชคดีเหลือเกินที่ได้รับพระเมตตาจากเจ้าชายเช่นนี้ ข้าดีใจจริงๆ เจ๊อัลเธียต่อมน้ำตาแตกอีกรอบ หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับหัวตา บทเจ๊คือเอะอะร้อง เอะอะร้องใช่ไหมครับเนี่ย แล้วพรุ่งนี้ทาสประจำตัวเจ้า ข้าจะไปคัดเองกับมือที่เรือพ่อค้าทาสเลย คุณแอนโธนี่ที่เงียบมาตลอดเปิดปากพูดขึ้นเป็นครั้งแรก เรือทาสรึ? เจ้าชายยาโอยเนลทวนคำซ้ำ สีหน้าครุ่นคิด อย่าดีกว่าทาสเหล่านั้นจะได้รับการฝึกเท่าทาสหลวงได้อย่างไร เอาอย่างนี้ พรุ่งนี้เราจะเร่งให้คนนำทาสหลวงมารับใช้เจ้า ไม่
เป็นพระมหากรุณาธิคุณเหลือเกินเพคะ! น้ำพระทัยของพระองค์เปี่ยมล้นอย่างหาที่สุดไม่ได้เหลือเกินพ่ะย่ะค่ะ!คุณแอนโธนี่กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเทิดทูน ขณะที่เจ้าชายมองผม ผมมองหน้าคุณแอนโธนี่ เขาขยิบตาให้ผม ด้วยรอยยิ้มปลาบปลื้มที่แปลออกมาได้ว่า ของฟรี! โชคดีแท้! จงใจพูดหรอกเรอะ!
| Create Date : 08 มิถุนายน 2559 |
| Last Update : 8 มิถุนายน 2559 13:42:18 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 372 Pageviews. |
 |
|
ดีจ้า มาทักทายนะจ้ะ 
แวะมาอ่านจินตนาการดีดีด้วยค่ะ..
สนุกดีนะคะ