“เจ้าชายนะหัวฟัดหัวเหวี่ยงมากเลย รู้ไหม?”

เจ๊อัลเธียว่าพลาง ทาเล็บพลาง ท่าทางพอใจกับการประทินโฉมตนเองเต็มที่

เช้าวันต่อมา ผมถูกพากลับมาส่งบ้านตามเดิม น่าแปลกที่คฤหาสน์กลับนอนสบายกว่าวังมากนัก อาจเพราะสิ่งที่อยู่ในนั้นมีแต่ผ้าเก่าๆ บางๆ ขณะที่ผ้าห่มในคฤหาสน์หลังนี้ฟุ้งไปด้วยกลิ่นหอม ที่สำคัญ ลมกลางคืนของเมืองนี้แรงมาก ขนาดนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มตั้งหลายชั้นยังหนาวขนาดนั้น จะว่าน่าทึ่งก็ได้ที่ลัมบ์อาศัยอยู่ในสภาพนั้นโดยไม่บ้าตายไปก่อน

เจ้าชายก็กลับแล้ว ลัมบ์ก็ไปแล้ว ตอนนี้เหลือแต่ผมกับเจ๊อัลเธีย ผมน่ะไม่รังเกียจสาวอายุแก่กว่า แต่ขอโทษ! ถึงแม้ผมจะใฝ่ฝันว่าสักวันจะเป็นเจ้าผู้ครองฮาเร็ม แต่หนึ่งในสายที่ผมไม่ค่อยสนใจอย่างจริงๆ จังๆ ก็คือ NTR นี่แหละครับว่ากันตรงๆ แล้ว มันจะดีกว่าถ้าผู้หญิงในฮาเร็มของผมมีผมเป็นรักแรก แม้ในความเป็นจริง เจ๊อัลเธียจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ใกล้ผมมากที่สุดก็เถอะ 

ส่วนเมดไม่โมเอะพวกนั้น ถึงจะทรงตู้ม หน้าตา ท่าทาง ทุกอย่างดูตัวประกอบเกินไป จริงๆนะ ถ้าลองดูในการ์ตูนจะพบว่าเราสามารถแยกแยะตัวประกอบกับตัวเอกออกได้อย่างง่ายดาย ผมเองก็เป็นนักนิยมการ์ตูนคนหนึ่ง ถ้าแยกตัวประกอบจากนิยายเรื่องที่ตัวเองเป็นพระเอกไม่ออกก็ไม่สมควรได้ชื่อว่าเป็นนักนิยมการ์ตูนแล้ว มันเสียคาแร็คเตอร์

โอเค ตัดเจ๊อัลเธีย ตัดเมดตัวประกอบ ตอนนี้เรื่องราวดำเนินมาถึงบทที่สี่ โดยที่ไม่มีตัวละครหญิงออร่านางเอกออกมาสักคน ไม่เอาน่า เรื่องราวมันจะดำเนินไปแบบนี้จริงๆ น่ะรึ จะทำเหมือนพวกการ์ตูนประเภทที่ส่อวายมาตลอดทั้งเรื่อง แล้วใส่นางเอกลงไปเพื่อหักหลังคนดู (หรือจะใส่เพื่อกันข้อครหาก็ตามเถอะ) แต่จะเอาจริงเหรอจะเป็นนิยายประเภทที่นางเอกจะออกมาในสองหน้าสุดท้ายจริงๆ น่ะเหรอ!

เรื่องของตัวเองก็ต้องจัดการด้วยตนเอง พระเอกฮาเร็มในการ์ตูนน่ะมีเควสใครๆ ก็รู้ อาจจะช่วยสาวแว่นเนิร์ดให้พ้นจากยัยตัวร้าย รู้ความลับของสาวห้าวที่ชอบของน่ารักๆ หรือแม้แต่ช่วยสาวโมเอะไว้จากพวกอันธพาล พระเอกฮาเร็มทุกคนน่ะต้องทำเควส ไม่มีใครนอนอยู่ดีๆ ก็ได้ฮาเร็มมาครอบครองหรอก

งั้นผมควรจะหาเควสจากไหนดี ร้านรับภารกิจรึ

สำหรับคนที่ไม่เข้าใจ ร้านรับภารกิจก็คือสถานที่ที่นักผจญภัย นักดาบนักเวท หัวขโมย จะเข้าไปเพื่อขอรับทำภารกิจเพื่ออัพค่าประสบการณ์ สะสมเงินสะสมเควสเลื่อนขั้น หรือแม้แต่กะตบมอนฯ เอาของฟรีก็ตาม ในเกมที่ผมเล่น ถ้าโชคดีจะเจอมอนสเตอร์ที่ปราบง่ายสุดๆ แต่ไอเท็มเพียบ หรือไม่ก็พวกมอนสเตอร์ระดับสูงที่มีอาวุธแจ่มๆ ให้ไขว่คว้า สรุปแล้วก็คือสถานที่ที่ทำให้เรารู้ว่าเราควรจะไปผจญภัยตรงไหนนั่นแหละ

อืม แต่ถ้ายังไม่เข้าใจจริงๆ ลองนึกภาพสำนักจัดหางานเอาก็ได้ เพียงแต่เปลี่ยนจากการเก็บกวาดบ้าน เป็นเก็บกวาดมอนสเตอร์ช่วยเหลือชาวบ้าน ประมาณนั้น

เมืองนี้มีร้านรับภารกิจไหมนะ ไม่แน่ว่าผมอาจเจอนักเวทหญิงแจ่มๆ ที่นั่นก็ได้

“ท่านแม่! ข้าอยากออกผจญภัยจังเลย ข้าอยากปราบมังกร”

พอพูดแล้วก็รู้สึกเสียใจ ผมอาจยังมีเวลไม่พอปราบก็ได้ ในเกมที่ผมเล่นมังกรคือมอนฯ ระดับสูงที่ปราบยากสุดๆ ชนิดหนึ่งเลยล่ะ แต่ปราบสำเร็จทีก็รวยอื้อซ่ากันที เก็บเงิน อัพของกันได้อีกบานเบอะ

“ลูกโตเกินกว่าจะพูดเป็นเด็กๆ แล้วนะ เจ้าชายต้องเสียใจแน่ที่ความจำของเจ้านอกจากจะเสื่อมแล้ว ยังย้อนความสามารถของสติปัญญาลงไปอีกสี่ห้าปี” เจ๊อัลว่าไปก็ทาปากไป

ครับๆ แล้วสรุปว่าผมจะไปหาเควสจากที่ไหน ไม่สิ วันๆ อาเธอร์ทำอะไรบ้างต่างหาก หมอนี่ทั้งเล่นกับเจ้าชาย แอบแวบเข้าวังต้องห้าม เอาจริงๆ นะ ถ้าเขาจะเป็นเพื่อนกับมังกรสักตัว ผมก็ไม่แปลกใจ

พูดถึงแล้วผมก็นึกขึ้นได้ “แล้วเจ้าชายไม่รอเล่นกับอาเธอร์…กับข้างั้นเหรอ?”

ข้าคิดว่าพวกเขาเอาแต่เข้าป่าล่าสัตว์ เล่นกันเองตลอดทั้งวันนะเนี่ย

เจ๊อัลหันจากหน้ากระจกวกมาหาผม “เขาก็ต้องเรียนบ้างสิยะ ใจคอจะให้ผูกติดกับเจ้าได้ยังไง ข้าเองยังต้องไปงานเลี้ยงน้ำชาเลย แอนโธนเองก็มีงาน ในโลกนี้คนที่ว่างตลอดก็มีแต่เจ้านั่นแหละ”

มีแต่ผมเรอะ “ทำไมอ่ะ!”

“ก็เจ้าน่ะเรียนทุกอย่างครบแล้วตั้งแต่อายุห้าขวบ ความชาญฉลาดของเจ้าแม้แต่พระราชายังทึ่ง ไม่คัดค้านสักคำตอนเจ้าชายบอกว่าจะพาเจ้าไปเข้ารับงานหลวงตอนโต เจ้าน่ะบู๊ก็ได้ บุ๋นก็ดี จะรับงานเป็นขุนนางก็ดี จะจับดาบขึ้นเป็นอัศวินก็ไม่เลว ด้วยเส้นสาย ข้าว่าเจ้าอาจเป็นได้ถึงจอมทัพเลยก็ได้ ฝีมือเจ้าเอาชนะผู้ใหญ่ในลานประลองอัศวินได้ตั้งแต่สองปีก่อน ยอดฝีมือชั้นหัวกะทิทั้งนั้นที่เจ้าปราบได้ อนาคตเจ้าน่ะสว่างไสวสุดๆ เลย รู้ไหม?”

ไม่รู้!

ให้ตาย ไอ้เจ้าอาเธอร์นี่มันแกรี่ สตู ชัดๆ

สำหรับคนที่ไม่รู้ว่าแกรี่ สตู คืออะไร ผมจะอธิบายให้ฟัง แกรี่ สตู คือคำนิยามของตัวละครชายเก่งเทพ ผมจะขอยกตัวอย่างบุคลิกของอาเธอร์ให้ฟัง เริ่มจากหน้าตา ถึงจะเป็นแค่โชตะค่อนคนหนึ่ง แต่หน้าตาหมอนี่ดีมากเลยนะแค่มองในกระจกก็รู้ว่าสุดวิ้ง

แต่ยัง! ความหล่อไม่ใช่เหตุผลของแกรี่ สตู ความแกรี่ สตูของหมอนี่คือการเรียนทุกอย่างจบตั้งแต่อายุห้าขวบ! ประทานโทษ! ในโลกแห่งความจริง มีใครบางที่เก่งเทพอย่างนี้ ห้าขวบเขียนชื่อตัวเองได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว แต่หมอนี่กลับถูกโปรยลักษณะมันสมองอันชาญฉลาดไว้อย่างเวอร์สุดๆ

และถ้านั่นคือความแกรี่ สตู นั่นก็ยังไม่เป็นแกรี่ สตู ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าคนอย่างหมอนี่ไม่น่าจะมีตัวตนได้นอกจากในนิยาย นั่นคือการที่เด็กแปดขวบสามารถใช้ฝีมืเอาชนะผู้ใหญ่ได้ โอเคเรื่องนี้ผมพอเข้าใจว่าทักษะกับสกิลมันยังพอฝึกได้บ้าง แต่ลานประลองอัศวิน! ยอดฝีมือ! อย่าดูถูกคำว่าประสบการณ์ในสนามประลองเชียว ผมเองก็โตพอจะรู้ว่าการต่อสู้ไม่ได้มีแค่การเรียนรู้ท่ากับพลังเท่านั้น ความเยือกเย็นในการตัดสินใจเองก็สำคัญ ไม่งั้น ใบขับขี่คงมีแจกให้เด็กประถมฯพร้อมนมสดตอนเช้าแล้วล่ะ

“แต่ข้าลืมไปหมดแล้วนะ” ผมพูดคล้ายจะปกป้องตัวเองไว้ก่อน “ถ้าให้ขึ้นสนามประลองตอนนี้ ข้าคงโดนฟันขาดเป็นสองท่อนตั้งแต่ตวัดดาบแรกแล้ว”

“รู้แล้วล่ะน่า ข้าน่ะไม่อยากช่วยชีวิตใครบ่อยๆ หรอกนะ” เจ๊อัลเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว เธออาจอยากทดสอบก็ได้ ถ้าหน้าผมไม่มีสีเปื้อนแปลว่าเล็บเธอแห้งแล้ว

“จริงซิ! ที่เจ้าเอาแต่ฝันใฝ่จะออกไปผจญภัยแบบนี้ก็เพราะไม่รู้จะทำอะไรดีใช่ไหมล่ะ? ข้าจะสั่งสาวใช้ให้เตรียมชุดให้เจ้า แล้วเราไปงานเลี้ยงน้ำชายามบ่ายกันดีกว่า”

หวา ออกงานเหรอ ผมไม่ถนัดเรื่องแบบนี้แฮะ ความทรงจำเกี่ยวกับการออกงานของผมคือปาร์ตี้สนทนาของชาวประชาสูงอายุและบรรดาแม่ๆ ป้าๆ น้าๆ อาๆ ทั้งหลาย ถ้าเด็กรู้จักกันก็ดีไปหรอก แต่ไอ้พวกที่สนิทกันอยู่แล้วเลยไม่ชวนเด็กแปลกหน้ามาเล่นด้วยเนี่ย พูดแล้วมันจี๊ดหัวใจ ผมต้องนั่งหน้าหมาหงอยอยู่ในงานตั้งสี่ชั่วโมงอย่างต่ำ ทำเอาเข็ดไม่ยอมไปอีกเลยหลังจากนั้น

ภาพหลอนแห่งการนั่งเฉาเฝ้าเวียนกลับมาอีกครั้ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผมตอบปฏิเสธเจ๊อัลด้วยความเร็วพอๆ กับความเร็วรถในสนามแข่งฟอร์มูล่าวัน แต่เจ๊อัลก็ได้ตอบรับความคิดเห็นของผมโดยการสั่งเมดคนหนึ่งเตรียมชุดสำหรับไปงานเลี้ยงกลางแจ้งให้ผม

ไม่ฟังความคิดเห็นลูก ถ้าผมกลายเป็นเด็กมีปัญหาแล้วจะรู้สึก!

“กรี๊ด!”

นั่นไม่ใช่เสียงเจ๊อัล แต่เป็นเมดที่วิ่งเข้ามาหลบในห้องซ้ำยังปิดล็อกประตูแบบไม่สนเจ้านายอีกต่างหาก

“ทำเสียงดังโวยวาย เจ้ากำลังขัดอารมณ์สุนทรียศาสตร์ของข้าอยู่นะ” เจ๊อัลเอ็ดเข้า ก่อนจะพยักเพยิด “ว่ามา”

“มีคนประหลาดท่าทางติดโรคร้ายแรงอยู่ที่หน้าประตูเจ้าค่ะ” เมดคนดังกล่าวตัวสั่นเทา “อาจเป็นพิษร้ายอะไรสักอย่าง เนื้อตัวเขาเปลี่ยนสีไปทั่ว หน้าเข้มๆ อย่างกับโจรดูน่ากลัว ดวงตามืดทะมึนอย่างกับปิศาจ แถมผมยังถูกกัดจนเป็นสีเข้มอีกต่างหาก!”

อึ๋ย ฟังดูประหลาดแฮะ

“คนแบบนั้นไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ได้หรอกนะ ไหนข้าขอดูหน้าคนป่วยโรคร้ายคนนั้นหน่อยซิ”

ผมเดินตามเจ๊อัลไปติดๆ เพราะอยากเห็นบ้าง แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่ท่ามกลางสายตาเราสองแม่ลูกคือคนผิวเข้มธรรมดาๆ คนหนึ่ง สีผมก็สีดำธรรมดา ดวงตาก็สีดำธรรมดา ไม่มืดทะมึนหรือส่องแสงสีแดงอย่างปิศาจในการ์ตูนเลยสักนิด แถมหล่ออีกต่างหาก ผมแอบหยักศกนิดๆ อย่างกับพระเอกในอนิเมฯ ถ้าจะมีอะไรที่แปลกอยู่บ้างก็คงเป็นชุดนี่แหละ ผมไม่เคยเจอใครใส่แค่กางเกงขาพองสีครีมมอมๆ ตัวเดียวอย่างนี้มาก่อนเลย อ้อ! ไม่สิ แขนสองข้างของเขาสวมห่วงทองท่าทางหนักๆ ข้อเท้าเขาก็ด้วย

การแต่งตัวแบบนี้มันดูคล้าย…

เจ๊อัลเธียโพล่งขึ้น “ทาสหลวงนี่”

“ทาสหลวงหรือเจ้าคะ!?” เมดคนเดิมเผลออุทานออกมา ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอย่างเจียมตนต่อไป

“ได้ยินว่าในดินแดนห่างไกลมีคนลักษณะแบบนี้อยู่ เขาไม่ได้ติดเชื้อหรือเป็นโรคร้ายหรอกนะ ดูสิ เขาสวมห่วงทอง ทาสที่สวมห่วงทองมีแค่ทาสหลวงเท่านั้น ทาสของคนทั่วไปอย่างดีก็แค่ห่วงเหล็ก” อัลเธียวางมือลงบนไหล่ผม “ลูกเอ๋ย เจ้าโชคดีแล้วที่ได้รับความเมตตาจากเจ้าชาย”

โชคดีหรือ ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงมากกว่า ถ้าเป็นนายอาเธอร์ สตู คงรู้ว่าจะใช้ทาสคนนี้ยังไงให้เกิดประโยชน์สูงสุด ซึ่งคนอย่างผมที่แม่บ้านทำความสะอาดยังไม่มีจะไปรู้ได้ยังไงว่าทาสเขาเอาไว้ทำอะไรกันบ้าง

“ไหนลองยืนขึ้นซิ” เจ๊อัลเธียสั่งการน้ำเสียงเธอทรงอำนาจสุดๆ จนผมเกือบร้องโอ้โหเฮะ

ทั้งที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเสียงทรงอำนาจขนาดนี้ ทาสผิวคล้ำคนนี้กลับไม่ยอมขยับเลยสักนิด ซ้ำยังเปิดปากพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “ข้ารับใช้เพียงท่านอาเธอร์เท่านั้น นั่นเป็นคำสั่งของนายทาสหลวง”

ดีนะที่เขาไม่มองมา ผมต้องหลบตาเขาแน่ๆ เลยถ้าเป็นแบบนั้น ก็แหม่ คนมันทำตัวไม่ถูกนี่นา ลองมีใครสักคนพูดแบบนี้ต่อหน้าดูสิ ร้อยทั้งร้อยได้วางหน้าไม่ถูกกันบ้างล่ะ แล้วว่ากันตามตรง ผมรู้สึกเหมือนพวกกดขี่ ลิดรอนสิทธิมนุษยชนอย่างบอกไม่ถูก ผมน่ะซึ้งอยู่หรอก ถ้าคนพูดคือสาวน้อยอกโตที่เห็นได้ในการ์ตูน ไม่ใช่ผู้ชายหน้าหล่อเข้มอย่างนี้ ผมน่ะไม่ค่อยได้ปฏิสัมพันธ์กับเพศเดียวกันหรอกนะ ส่วนใหญ่จะเน้นเพศหญิง ถ้านับการเสพอนิเมฯ กับอ่านมังงะล่ะก็

ดูสีหน้าเจ๊อัลเธียดูมีความคิดไม่ธรรมดา เจ๊แกหันไปทางเมดชุดขาวน้ำเงิน “ดี! ซินเดีย ไปเอาแส้มา!”

เฮ้ย!? เล่นแส้กันเลยเรอะ

ชั่วอึดใจต่อมา เจ๊อัลถือแส้ไว้ในมือสองข้างท่าทางจะเอาจริง “จะอยู่ที่นี่ก็ต้องเชื่อฟังข้า ถ้าไม่ลุกข้าจะทำให้เจ้ารู้สำนึกว่าสัตว์เลี้ยงที่ขัดขืนเจ้านายมันเป็นเช่นไร!”

“เดี๋ยวก่อน!” ผมร้องลั่นก่อนหันไปทางทาสหลวง “เจ้าละ…”

“หุบปาก อาเธอร์!” น้ำเสียงอัลเธียเฉียบขาดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

อัลเธียเดินไปด้านหลังทาสหลวงก่อนจะใช้แส้ฟาดลงเป็นคำรบหนึ่ง

ผมมองเธอพลางกลืนน้ำลาย ขนาดครูสมัยประถมฯ ไม่ฟาดแรงเท่านี้ ผมยังรู้สึกปวดแสบปวดร้อนเลย นี่โดนเข้าไปเต็มๆ คงเจ็บน่าดู

ทาสหลวงยังไม่มีทีท่าจะขยับ ขณะที่มือของอัลเธีลตวัดแส้ฟาดลงเป็นคำรบสอง

ผมไม่รู้ว่าภายใต้สีหน้าที่เกือบจะไม่เปลี่ยนนั้น เขาคิดอะไรอยู่ หรือแม้แต่รู้สึกอย่างไร ผมเกือบจะคิดว่าเขาไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดด้วยซ้ำ หากดวงตาคู่นั้นไม่สื่อมันออกมา

หลังของเขาเริ่มแตก เลือดเริ่มไหลทะลักมันแดงฉานทั้งเลือดและความอักเสบที่ขยายวงการไปทั่ว ผมเห็นเขาเม้มปากราวกับจะกลั้นเสียงร้องทรมานเอาไว้ เมดคนเดิมตั้งใจก้มหน้าก้มตากว่าครั้งไหนๆ ผมเองยังทนมองต่อไปไม่ได้ ขณะเดียวกันก็ไม่รู้ว่าหัวจิตหัวใจอัลเธียทำด้วยอะไร ถึงสามารถทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้กับมนุษย์ด้วยกันได้

ผมเงยหน้าขึ้นช้าๆ พยายามจะเรียกอัลเธีย แต่ปากก็ชาจนไม่รู้จะส่งเสียงเรียกเธอด้วยคำใดดี ผมไม่ใช่อาเธอร์ และผมรู้สึกกลัวที่จะเรียกเธอในฐานะลูก ผมเป็นตัวปลอม

“ของดี” สีหน้าอัลเธียแฝงความชื่นชม เธอหยุดลงมือแล้ว “แต่เจ้าดูไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ นายทาสหลวงฝึกคนมาดี คงรู้ว่าหากทำร้ายข้าแม้แต่ปลายเส้นผม แม้แต่เถ้ากระดูกเจ้าก็ไม่เหลือ”

ผมแน่ใจว่าเธอทำจริง

“ซินเดีย! คืนนี้ยังไม่ต้องให้เขาเข้าไปนอนในเรือนทาส ส่งไปที่คอกม้าเก่า แล้วถ้าใครปฐมพยาบาลเขา คนผู้นั้นจะถูกส่งไปคอกม้าเก่าในสภาพเดียวกัน!”

ซินเดียหน้าถอดสี เธอกลืนน้ำลาย น้ำเสียงแหบแห้ง “เจ้าค่ะ”

อัลเธียเดินไกลออกไปแล้ว กระทั่งเสียงฝีเท้าของเธอหายไป ทาสหลวงจึงเอนตัวลงมาด้านหน้า ฟุบลงทั้งอย่างนั้น

เสียงเมดที่ชื่อซินเดียกรีดร้องขึ้นในลำคอ “ตายแน่!”

ผมพยายามดึงตัวทาสหลวงขึ้นมา เขาสลบไปแล้ว เลือดอาบหลังขนาดนี้ยังประคองสติอยู่ได้ก็ประหลาดเต็มทน หน้าผมหันไปหาซินเดียทั้งตื่นๆ “ทำไงดี! ทำไงดี! ทำไงดี!”

“ทำไง? ทำไง? ท่านจะฆ่าเขาหรือคะ!?” ซินเดียกรี๊ดเป็นคำขึ้นมา

“จะช่วยเขาต่างหาก!”

“ถ้า ถ้าปล่อยไปคอกม้าในสภาพนี้ไม่รอดแน่เจ้าค่ะ เขาต้องได้รับการรักษานะเจ้าคะ”

ผมปิ๊งไอเดีย “ฉันจะไปตามลิโอเนล เขาคงกล่อม…ได้”

ถึงตอนนี้ผมยังไม่กล้าเรียกอัลเธียว่าท่านแม่อยู่ดี

“ไม่ได้นะเจ้าคะ! ทำกับของขวัญเจ้าชายเช่นนี้ถือเป็นการไม่ให้เกียรติพระองค์เลย พระองค์อาจไม่ถือโทษโกรธเคือง แต่ถ้ารู้ถึงหูคน อย่างไรก็ต้องมีการลงโทษเกิดขึ้น ของประทานหลวงหาได้เหมือนของกำนัลจากคนทั่วไป มันสื่อถึงเกียรติยศและศักดิ์ศรี หากดูแลไม่ดี ย่อมเท่ากับเจ้าชายถูกลบหลู่พระเกียรติเจ้าค่ะ!”

ทางนั้นก็ตาย ทางนี้ก็ตาย ถ้าไม่ทำอะไรก็มีคนตาย นี่มันโลกบ้าอะไรกันเนี่ย!

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ

ยังไงผมก็เป็นพระเอก

“ซินเดีย เจ้ามีแฟน…มีคนรักหรือยัง? สไตล์แบบข้าเนี่ย ชอบไหม?”

อย่างที่เคยบอก ผมไม่รังเกียจสาวรุ่นพี่หรอก แถมหน้าตาเธอยังน่ารักดีอีกต่างหาก

ผมได้ยินเสียงเธอกลืนน้ำลายถึงสองเอื๊อก “ขะ ข้ามีคนรักอยู่แล้ว เป็นคนสวนชื่อปิแอโร่วเจ้าค่ะ ชีวิตข้ามอบแก่เจ้านายได้เสมอ แต่หากเป็นเรื่องนั้น ข้าขอกัดลิ้นตายเจ้าค่ะ!”

โอเค ปิดประตู นี่ไม่ใช่เควสระหว่างเธอกับผมชัวร์ ถ้าเป็นในการ์ตูนบางเรื่องการช่วยชีวิตทาสหลวงคนนี้จะเป็นการสร้างความประทับใจให้สาวน้อยน่ารัก เธอจะมองผมด้วยสายตาชื่นชม แล้วเราก็จะจูงมือกันไปปลูกต้นรัก ช่วยกันรักษาพยาบาลคนป่วย แล้วก็ปักธงคู่กันชัวร์!

“งั้นช่วยข้าพาเขาไปที่ไหนสักแห่งดีๆ หน่อย ข้าจะรักษาเขาเอง แต่อย่าบอก…อย่าบอกท่านแม่นะ” ผมส่งสายตาขอร้อง ไม่รู้ว่าเธอจะป้อนแส้รสเจ็บให้ผมหรือเปล่านี่นา

“ข้าจะรูดซิบปากให้สนิทเจ้าค่ะ” เธอยืนยันท่าทางแข็งขัน “แต่ท่านก็อย่าบอกว่าข้าช่วยนะเจ้าคะ แล้วก็…ท่านอัลเธียบอกว่าห้ามใครรักษาเขา ข้าไม่ขอเสี่ยงดูแลนะเจ้าคะ!”

“ข้ารักษาคนเป็นที่ไหนเล่า” ผมร้องอย่างจนปัญญา

เธอกระซิบกลับมา “ข้ารู้ที่อยู่ผู้รู้วิธีเจ้าค่ะ ไว้ข้าจะส่งคนมาบอกอีกทีนะเจ้าคะ”

“เจ้าบอกข้าเลยก็ได้นี่นา”

“ไม่เอาเจ้าค่ะ” เธอสั่นศีรษะ “ถ้าคนอื่นบอกท่าน ข้าจะได้รอด”

สปิริตความรักเพื่อนสูงจริงๆ เธอคนนี้

Create Date : 11 มิถุนายน 2559		1 comments
Last Update : 11 มิถุนายน 2559 0:31:55 น.
Counter : 489 Pageviews.
Share Tweet