กำลังใจให้กัน วันนี้...หัวใจ...เหนื่อยนัก ยิ่งไขว่คว้า...ยิ่งไกลยิ่งห่าง... ความเป็นจริง...ที่โหดร้าย ได้กัดกร่อนก้อนเนื้อเท่ากำมือ ที่เรียกว่า “หัวใจ” จนบอบช้ำ ในทางกลับกัน...มันทำให้หัวใจยิ่งเข้มแข็งขึ้น ขอบคุณวันเวลา...ที่นำพาเธอมาให้พบ ละครบทนี้...เดินเรื่องด้วย ...ความเหงา... ...เศร้า... ...รอยยิ้ม... ...คราบน้ำตา... สุดท้าย...ตัวเอกของเรื่อง คือ “ความว่างเปล่า” จะมีกี่คน... ที่ต้องการรู้ตอนจบ...จริงๆ ของเรื่องราว...ที่อยู่ในความทรงจำ และ...ไม่มีวันเลือนหายไปจากใจ เพราะ...ในชีวิตจริงนั้น... มีอยู่หลายเรื่อง... ที่เราจำเป็นต้องรู้ตอนจบ แม้ว่า...จะไม่อยากรับรู้ก็ตาม ฉันเดินทางมาไกล... ไกล...เกินกว่า...จะย้อนกลับไป ...เริ่มต้นใหม่ ณ จุดเดิม... ใน...ความรู้สึกลึกๆข้างใน ...ยังคง...งดงามเสมอ ถ้าทำได้...อยากหยุด...ทุกอย่างไว้ ณ ตรงนี้ ตรงที่...ความรู้สึกดีๆ ยังคงมีอยู่ หยุดพัก...ปล่อยวาง...ทุกอย่างไว้(ข้างหลัง) จากนั้น...ก้อนเนื้อที่เรียกว่า...“หัวใจ” นี่แหละ...จะพา 2 เท้านี้ ก้าวต่อไป... ทุกอย่าง...จบลงแล้ว วันพรุ่งนี้...เป็นของเรา ช่วงที่...เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน ขอให้มีความทรงจำที่ดี... ก็เพียงพอแล้ว อย่างน้อย...เราก็ยังมีอะไรดีดีให้นึกถึง และ...ยิ้มให้ความทรงจำนั้นได้ ถึงวันนี้...จะยังร้องไห้ ก็คงไม่เป็นไร เพราะชีวิตก็เป็นเป็นแบบนี้ มีวันที่เลวร้าย... มีวันที่สวยงาม... มีวันที่ว่างเปล่า... สุข...ก็อยู่กับเราไม่นาน ทุกข์...ก็อยู่กับเราไม่นาน สุข...เคยแวะผ่านมาแล้วก็ไป ทุกข์...ก็เป็นเฉกเช่นกัน ร้องไห้...แล้วก็อย่าร้องเปล่า ๆ มองให้เข้าใจสัจธรรมของชีวิตไปด้วย ได้แต่อวยพร...ให้คุณเข้าใจชีวิตมากขึ้น เติบโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น แต่อย่าแข็งกร้าว ขอให้อ่อนโยนแต่เข้มแข็ง และ...ขอให้วันใหม่... ในชีวิต...มาถึงในอรุณรุ่งของวันพรุ่งนี้... วันที่เรา...จะไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป   Create Date : 18 สิงหาคม 2550 1 comments Last Update : 28 สิงหาคม 2550 9:29:32 น. Counter : 521 Pageviews. Share Tweet

โดย: ใครกัน...นั่งอยู่ตรงนี้ 18 สิงหาคม 2550 19:48:21 น.