Bloggang.com : arnis : Innocent In Death 8

Innocent In Death 8

ลิขสิทธิ์ของเนื้อเรื่องเป็นของผู้แต่ง (J.D. Robb) ส่วนที่แปลผู้แปลไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต

เย็นวันนั้นขณะที่Roarke กำลังเลือกแชมเปญสำหรับอาหารค่ำ วันนี้เป็นวันที่เขาทำงานเกือบทั้งวัน และเร็วๆนี้เขาหวังว่า เขาและอีฟจะวางความรับผิดชอบทั้งหมดลงไว้ก่อน และมีความสุขกันสองคน
เขารู้ว่าอีฟจะมีความสุขแล้วหัวเราะกับเมนูที่เขาเลือกสำหรับมื้อเย็น สำหรับมื้อเย็นส่วนตัวพิเศษที่บ้านสำหรับสองคน เขาเลือกพิซซ่าเปปเปอร์โรนี ซึ่งเป็นของโปรดของเธอ

เขายังเลือกชุดที่เรียกได้ว่าเป็นชุดชั้นในวาบหวิวสำหรับเธอใส่ทานดินเนอร์อีกด้วย เธอจะหัวเราะเรื่องนี้ด้วย เขาคงจะมีความสุขในการมองดูภรรยาของเขาอยู่ในชุดชั้นในไหมสีแดงที่ตกแต่งด้วยขนเออร์มิ่งสีขาว (วีดวิ้ว จะsexy มาก ถ้านางเอกเรายอมใส่)

เนื่องจากเธอไม่ได้ติดต่อมาว่าเธอติดธุระเขาเลยคิดว่ามีโอกาสเป็นไปได้สูงที่พวกเขาจะทานมื้อค่ำกันตอนสองทุ่ม เขาตัดสินใจที่จะทานมื้อค่ำกันที่ลานของกรุงปราค
ที่ห้องโฮโลแกรม ด้วยสถาปตยกรรมที่โรแมนติก พร้อมหิมะที่ตกหนักนอกหน้าต่าง และมีเสียงไวโอลีนของยิปซีลอยอยู่ในอากาศ (กรี๊ดดดดดดด ใครพาไปดินเนอร์บรรยากาศอย่างนี้รักตายเลย)

อาจเวอร์ไปนิด แต่ทำไมจะไม่ได้ละ

"Roarke"

"ฮืม" เขาทำเสียงรับรู้ Summerset ขณะที่เสร็จสิ้นการเลือกและตั้งโปรแกรม

"แมคดีลาน่าอยู่ที่ประตูรั้ว"

"เธอทำไมนะ"

"อยู่ที่ประตูรั้ว" Summerset ย้ำ "เธอขอเข้ามาข้างใน พร้อมร้องไห้นิดหน่อยด้วย เธอบอกว่าต้องคุยกับคุณให้ได้ แม้สักแป๊บนึงก็ยังดี ควรให้ผมบอกเธอว่าคุณไม่ว่างดีมั๊ย"

นั้นคงเป็นวิธีที่ง่าย เขาคิด และเขาคงบ้าที่ไม่เลือกทางที่ง่าย แต่ถ้าเขาไม่จัดการตอนนี้เขาก็ต้องจัดการทีหลังอยู่ดี และเขาก็ต้องยอมรับว่าเขาอยากรู้ว่า Meggie จะอธิบายเรื่องนี้ยังไง

"ไม่ละ ให้เธอเข้ามา และพาเธอไปที่ห้องนั่งเล่น ผมจะจัดการกับเธอเอง"

"ผมคิดว่าผู้กองคงมาถึงบ้านภายใน 1 ชม."

"ใช่แล้วละ ดังนั้นเร็วๆหน่อย รีบทำรื่องนี้ให้เสร็จๆและจะได้จบสิ้นกันซะที"

ตัวสร้างปัญหาจริงๆ โร้คคิดขณะที่ซัมเมอร์เซทเดินไปเปิดให้แม็กดีลาน่าเข้ามาได้ เขารู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นตัวเจ้าปัญหา และเคยคิดว่านั่นทำให้เธอน่าสนใจ แต่เขาเห็นไม่ชัดเจนเองจริงๆว่าครั้งนี้เธอก้าวไปไกลขนาดไหน

เขารู้วิธีจัดการกับตัวเจ้าปัญหา เมื่อเขาจัดการเรื่องนี้กับเธอ เธอควรจากไปอย่างเข้าใจเขาอย่างชัดเจนซักที

เขาใช้เวลาตามสบายในการเดินลงไป เพื่อให้เวลาเธอรอ และซัมเมอร์เซทคงดูให้แน่ใจว่าเธอจะไม่แอบหยิบเครื่องเงินไป

ซัมเมอร์เซทยังคงยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นอย่างเที่เขาคาด และเสริฟไวน์ให้แก่แม็กดีลาน่าที่ดูซีดในชุดผ้าซาตินสีเนื้อ
เธอยืนอยู่หน้าเตาผิงในระยะที่กำลังดี ซึ่งทำให้แสงไฟทำมุมระยิบระยับบนผิวเธอผ่านเนื้อผ้าซาติน (คำนวนไว้แล้วละสิยะเนี่ย)

การจัดฉากเป็นงานที่เธอถนัดจริงๆซะด้วย เพียงแต่ว่าครั้งนี้เขากลายเป้นเป้าหมายของเธอ และเท่าที่เธอรู้เขายังคงเป็นเป้าหมายนั้นอยู่

"โร้ค" เธอก้มหน้าลงคล้ายกับว่ารู้สึกผิด แต่ไม่ก่อนที่น้ำตาหยดบางๆจะคลออยู่ที่ดวงตาเธอ "โร้คขา คุณจะยกโทษให้ฉันได้มั๊ย " (อ้อนเข้าไป นางมารเอ้ย)

"ขอเราอยู่ตามลำพังได้มั๊ย" เขาหันไปบอกซัมเมอร์เซท

เมื่อซัมเมอร์เซทออกไปแล้ว หล่อนก็วางแก้วไวน์ลง "ฉันรู้สึกแย่มากเกี่ยวกับเรื่องนี้นะค่ะโร้ค ฉันออกไปนอกเมืองมา 2-3 วัน และเพิ่งกลับมาถึงวันนี้เอง แต่ฉันก้เห็นข่าวนั่น ฉันพยายามจะติดต่อคุณตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะออกนอกเมืองไป แต่.."

"ช่วงที่ผ่านมาผมยุ่งนะ"

"หลบหน้าฉันมากมากกว่ามั้ง" เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ฉันไม่แน่ใจว่าคุณจะยอมพบหน้าฉันอีกรึเปล่า ไอ้ปาปาราซซี่บ้าๆนั่น สมควรถูกแขวนคอไปให้หมด" (น่านนนนน ทำโมโหกลบเกลื่อนละสิ)

"พวกเขาก็ต้องทำงานหาเงินละนะ"

"แต่การที่ตอกไข่ใส่สีเรื่องที่บริสุทธิ์ มันรับไม่ได้นะ เราควรจะฟ้องพวกนั้น แต่ก็ละ ถ้าฟ้องไปก็คงทำให้เรื่องเลยร้ายกว่านี้ฉันรู้ดี" เธอยกมือขึ้นโบกอย่างอารมณ์เสีย

"ฉันเดาไม่ถูกเลยว่าคุณจะอารมณ์เสียแค่ไหนกับเรื่องนี้ และภรรยาคุณโกรธมากมั๊ยละ?"

เขาเอียงคอมองเธอ "แล้วถ้าเป็นคุณละจะรู้สึกอย่างไร"

"ถ้าอยู่ในสถานะอย่างเธอ ฉันคงโมโหมาก พวกนั้นทำเหมือนเรากำลังจะ....... เราแค่กล่าวลากันเท่านั้นเอง
คุณแล้วฉันก็รู้ดีว่า เราแค่กล่าวลากัน"

"ใช่เรารู้ดีว่าเราแค่กล่าวลากัน"

"บางทีฉันน่าจะหาทางอธิบายกับเธอนะ เธออยู่บ้านรึเปล่า ฉันน่าจะ...."

"คุณรู้อยู่แล้วนี่ว่าเธอไม่อยู่"

แมคดีเลน่าหลับตาที่น้ำตาคลออยู่ลง พยายามตั้งตัว เปลี่ยนแทคติคละสิ โร้คคิดอยู่ในใจ

"ใช่แล้ว ฉันยอมรับ ฉันต้องการคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวก่อนนะ ฉันเลยโทรไปที่ทำงานเธอ ที่นั่นบอกว่าเธอออก
ไปทำงานข้างนอก ฉันเลยรีบมาที่นี่ พระเจ้า ฉันขี้ขลาดอะไรเช่นนี้" เธอเอานิ้วแต่ที่ริมผีปาก "แต่ถ้ามันจะช่วยได้ แม้เพียงเล็กน้อย ฉันก็จะพยายามพูดกับเธอเอง" (เล่นละครเข้าไป คิดว่าไม่รู้ทันรึไงจ้ะ)

"ผมคิดว่าไม่ต้องหรอก เธอเข้าใจเรื่องนี้ดีแล้ว"

"ดีจังเลย ฉันโล่งใจหน่อย"

"อีฟเข้าใจถ่องแท้เลยว่าคุณจัดฉากนั้นขึ้นมา และจ้างให้ตากล้องถ่ายภาพนั้นแล้วเอาไปออกอากาศ"

"อะไรนะ นี่มันเรื่องบ้าบอแล้ว นี่โร้ค.." เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่เหมือนเจือความเจ็บปวด ซึ่งเป็นส่วนผสมที่ถูกต้องที่เพิ่มเข้าไปนอกจากความตกใจ "คุณคิดไได้ยังไงว่าฉันจะทำเรื่องแบบนั้น ฉันเข้าใจว่าคุณโกรธและเสียใจ เหมือนกับฉันนั้นแหละ แต่การที่คุณกล่าวหาว่าฉันจัดฉากขึ้นเพื่อที่จะทำร้ายคุณและภรรยาเนี่ยนะ ฉันจะทำเพื่ออะไรละ" (555 เล่นละครเข้าไป ดูสิพระเอกเราจะหลงเชื่อมั๊ย)

พูดอย่างมืออาชีพ หล่อนเยี่ยมจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาทำงานได้ผลดีเมื่อสมัยที่พวกเขาเคยทำงานร่วมกัน

"ผมว่าแค่เพื่อความสนุกก็เป็นเหตุผลที่เพียงพอสำหรับคุณแล้วละ"

"นั้นใจร้ายมากเลยที่พูดกับฉันอย่างนี้" เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ "โหดร้ายกับฉันจริงๆ"

"คุณคิดว่าผมไม่สามารถแกะรอยตากล้องนั่นได้รึไง ไม่สามารถติดสินบนพอที่จะรู้รายละเอียดต่างๆได้เหรอไง
คุณประเมินผมต่ำเกินไปแล้ว แม็กกี้"

หล่อนถือแก้วไวน์เดินไปที่หน้าต่าง ยืนหันหลังให้เขา " ไม่หรือก ไม่" หล่อนกล่าวเบาๆ "แนไม่เคยประเมินคุณต่ำเลย
บางทีฉันต้องการให้คุณรู้ ซึ่งคุณก็คงจะรู้อยู่ดีในท้ายที่สุดนะ คุณตะหากที่ประเมินฉันต่ำไป โร้ค ทั้งความรู้สึกที่ฉันมีต่อคุณ และความเสียใจของฉัน" และหล่อนก็มองข้ามไหล่มาที่เขา

"ฉันยอมรับ ฉันไม่ภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองทำนักหรอก แต่ฉันก้ไม่อายหรอกนะ ฉันทำสิ่งที่ฉันคิดว่าต้องทำ ฉันคงยอมทำทุกอย่างเพื่อนให้ได้คุณกลับมา ไม่มีอะไรสำคัญกับฉันมากไปกว่าการที่จะได้กลับไปอยู่ข้างคุณอีกครั้ง" (อ่านแล้วทนไม่ไหว ตอดีจังเลย...)

เขารอจังหวะนิดนึง "ไร้สาระนะสิ"

"คุณเยาะเย้ยความรู้สึกของฉันได้ยังไง" หล่อนสาดไวน์ทิ้งและเขวี้ยงแก้วลง "คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไรในเมื่อฉัน
เปิดเผอยตัวตนหมดสิ้นต่อหน้าคุณอย่างนี้แล้ว" (ใครใช้ให้หล่อนทำละ)

"ผมไม่ได้เยาะเย้ยความรู้สึกคุณหรอก ผมพูดตรงๆว่าคุณนะไม่มีความรู้สึก คุณไม่เคยมีไม่ว่าสำหรับผมหรือคนอื่นๆ นอกจากตัวคุณเอง" เขาทำเสียงหัวเราะนิดๆ "ใช้เวลานานกว่าปกติกว่าผมจะรู้สึกตัว"

แล้วเสียงหัวเราะนิดๆของเขาหายไป แล้วมีเสียงเย็นๆขึ้นมาแทนที่ "คุณมาที่นิวยอร์คก็เพื่อจะมาประเมิณสถานการณ์ดู ตอนนี้ผมมีทุกอย่างมากกว่าที่ผมเคยมีในอดีต และคุณต้องการสิ่งนั้น อีฟเห็นคุณทะลุปุโปร่งตั้งแต่เห็นคุณครั้งแรกรู้มั๊ย"

แมคดีเลน่าสะบัดศีรษะขึ้นแล้วเดินตรงมาที่เขา "และหลังจากที่ฉันเห็นคุณอีกครั้งหนึ่ง ฉันเห็นว่าเธอเอาคุณไว้ในอุ้งมือได้สนิทเลย นั่นน่าขำสิ้นดี โร้คผู้ร่ำรวยและมีอำนาจถูกฝึกให้เชื่องโดยตำรวจผอมบางที่ไม่มีทั้งสไตล์และความสวย"

"แปลกนะในสายตาผมแล้ว อีฟมีสไต์ มีความสวยงาม มีระดับมากกว่าที่คุณจะเทียบได้เลยละ"

เขาไม่ทันกระพริบตาด้วยซ้ำตอนที่หล่อนตบหน้าเขา "คุณคงไม่ต้องการจะทำแบบนี้อีกหรอก" เขาพูดนิ่มๆ จนหล่อนลดมือลง

"โร้ค..." (เอาละสิ ตบหน้าเขาแล้วยังจะมาอ้อนอีก)

"คุณตะหากละที่อยากจะล่ามโซ่ผม แม็กกี้ คุณคิดว่าจะทำได้ง่ายๆแค่เพียงดีดนิ้วเท่านั้น และเมื่อผมไม่ตามคุณต้อยๆ

"แล้วจะทำไมถ้าฉันทำงั้นจริงๆ มันก้แค่เกม คุณเคยมีอารมณืขันมากกว่านี้นะ แต่ตอนนี้สงสัยเมียคุณคงทำลายมันไปแล้วมั้ง"

"คุณไม่มีทางเข้าใจอีฟกับผม คุณไม่มีทางเข้าใจสิ่งที่เรามีร่วมกัน น่าสมเพชสำหรับคุณนะที่คุณจะไม่มีทางมีสิ่งนี้
คุณไม่สามารถมีได้ ดังนั้นเรื่องทั้งหมดจะเป้นแบบนี้นะ ฟังให้ดีๆ คุณจะไม่เหยีบเข้ามาที่บ้านของผมอีก และรวมถึงที่อื่นที่ผมเป้นเจ้าของด้วย ไม่ว่าที่ส่วนตัวหรือที่ทำงาน ซึ่งรวมทั้งโรงแรมทุกโรงแรม ระบบขนส่งทุกประเภท ร้านค้า ร้านอาหารและสิ่งอื่นๆที่ผมเป้นเจ้าของหรือมีผลประโยชน์อยู่ด้วย ก็มีอยู่มากพอประมาณละนะ" (เป็นไงค่ะมาตรการพระเอกเรา แสบพอตัวทีเดียว ใจเย็นยังมีอีก ฮิฮิ)

"พระเจ้าช่วย ! คุณไม่สามารถห้ามฉันจาก..."

"ผมทำได้" เขาพูดแก้อย่างเย็นชาจนหน้าเธอซีด "ผมจะทำด้วย คุณกำลังจะออกจากนิวยอร์ค จริงๆจากประเทศนี้
ภายใน 3 ชม.นี้แหละ"

"คุณคุมประเทศทั้งประเทศไม่ได้หรอกน่า!" หล่อนตะโกนกลับ

"จริงๆว่าผมว่าจะลองทำดูซักหน่อยนะ แค่เพียงเพื่อให้เห็นคุณเหงื่อตก แต่ผมวคิดว่าคงไม่จำเป็นหรอก ถ้าคุณไม่ไปอย่างดีๆ ภายใน 3 ชม. โดยเริ่มจาก...." เขาก้มลงดูนาฬิกา "ตอนนี้ ตำรวจสากล และตำรวจจักรวาลจะได้รับไฟล์ที่น่าสนใจมากๆของคุณ ที่มีข้อมูลทุกอย่างอย่างละเอียด"

คราวนี้หล่อนหน้าซีดเป็นคนตายเลย "คุณหักหลังฉันอย่างนี้เหรอ"

"ฟังให้ชัดๆอีกครั้งนะ ผมจะบี้คุณให้แหลกเหมือนแมลงเลยถ้าคุณทำให้ภรรยาผมเจ็บปวดแม้เสี้ยววินาที เชื่อผม
และกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นเถอะ" (5555 เป็นไงละ เล่นกะใครไม่เล่น เมียข้าใครอย่าแตะ)

"ถ้าคุณทำแบบนั้น ฉันจะลากคุณลงเหวไปด้วย"

ครั้งนี้เขายิ้มขำ "คุณลองได้ แต่ผมเหนือกว่าคุณเยอะ คุณไม่มีทางทำได้หรอก และแม็กกี้ แล้วคุณจะพบว่าสิ่งอำนวยความสะดวกในห้องขังมีน้อยมาก และคงไม่ถูกรสนิยมคุณนักหรอก"

เขาเห็นเธอเม้มริมฝีปากก่อนที่จะคลายมันออก เขาเห็นว่าเธอพยายามจะยอมรับความจริงให้ได้ หล่อนพูดแบบไม่แคร์ว่า "ฉันไม่ต้องการคุณหรอก ไม่เคยต้องการเลย" หล่อนเดินไปรอบๆห้อง "ฉันแค่คิดว่าเราอาจได้สนุกด้วยกัน แต่เห็นชัดๆแล้วว่าเดี๋ยวนี้คุณไม่รู้จักการเล่นสนุกแล้ว"

"นาฬิกากำลังเดินอยู่นะ" เขาเตือนเธอ

หล่อนหมุนตัวไปรอบๆ "ฉันชอบยุโรปมากกว่าอยู่แล้วละ นิวยอร์คน่าเบื่อสำหรับชั้น คุณเองก็น่าเบื่อ"

เธอเห็นแสงไฟหน้ารถส่งมากระทบที่กระจกเลยเปลี่ยนวิธีการ "โอ้ ช่างมันเถอะ" เธอปล่อยเสียงหัวเราะออกมา "คุณจับฉันได้ เรื่องมันก็จบลงแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะดื้อต่อไป ถึงเวลาที่จะจบเรื่องนี้แล้วมองหาเหยื่อใหม่ดีกว่า มีปลาอีกเยอะแยะให้ฉันจับ" (คิดอะไรอยู่เนี่ย)

หล่อมมองเขาและยิ้มให้ "ฉันคงไม่มีทางเข้าใจได้เลยว่าทำไมคุณต้องการอีฟ แต่ไม่ใช่ฉัน"

"คุณไม่มีทางเข้าใจหรอก"

หล่อเดินมาข้างหน้าเพื่อจะหยิบเสื้อคลุมขนสัตว์ที่โยนไว้ที่เก้าอื้ หล่อนหมุ่นแล้วยื่นมันให้เขาช่วยสวมให้ และในจังหวะที่กะอย่างดี นั้นเองก็ทำเป็นสะดุดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของโร้ค

เสื้อขนซาเบิ้ลร่วงลงพื้นเมื่อเขาจับไหล่หล่อนไว้เพื่อที่จะผลักหล่อนออกไป

อีฟเดินผ่านประตูเข้ามาพอดีเห็นแม็คเดลีน่าโอบแขวนคล้องคอโร้คอยู่ แล้วมือของเขาอยู่บนไหล่เปลือยของหล่อน ซึ่งสายเสื้อข้างหนึ่งหลุดลงมาอยู่ที่แขน

"ไอ้ลูกหมาเอ้ย" อีฟกล่าว

อย่างที่กะไว้ แม็คเดลีน่าหมุนตัวกลับมาโดยที่ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความเสน่ห่าและตกใจ "โอ้พระเจ้า มันไม่ใช่อย่างที่คุณเห็นนะ"

"พนันเลย " อีฟเดินตรงเข้ามา (นางเอกเราจะจัดการยังไงเนี่ย มาลุ้นกันนะค่ะ)

Create Date : 03 สิงหาคม 2550

Last Update : 3 สิงหาคม 2550 14:15:34 น.

3 comments

Counter : 279 Pageviews.

โอ้โห... มารยาหญิงเยอะจิงนะยัยคนนี้
แล้วอีฟจะคิดได้ป่าวเนี้ย โร้คขาไม่ทันยัยนี่อีกแล้วนะฮ้าาาา

โดย: ลิลลี่ (linly_ja

) วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:14:03:28 น.

โหหหหหหหหห มารยายัยคนนี้เกิน 500 แล้วนะเนี่ย

โดย: ธีรารัศมี

วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:19:33:45 น.

อีฟเตะก้านคอยัยนี่เลย จะคอยสะใจ ฮึ่ม...

โดย: แอบอ่านด้วยคน IP: 125.26.110.9 วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:21:33:37 น.