Bloggang.com : arnis : Innocent In Death 4

Innocent In Death 4

ตอนต่อค่ะ

ลิขสิทธิ์ของเนื้อเรื่องเป็นของผู้แต่ง (J.D. Robb) ส่วนที่แปลผู้แปลไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต

Innocent In Death Chapter 15

โร้คเอื้อมมือไปจะหยิบโทรศัพท์อีกครั้งแล้วสบถใส่ตัวเองที่งี่เง่า จากนั้นก็หันหลังให้กับมัน เขาจะไม่คอยโทรหาเธอ เพื่อนของเธอ หรือ สถานที่ที่เธอไปประจำเพื่อหวังว่าจะได้ยินข่าวเล็กๆน้อยๆหรอก

ลืมมันได้เลย

เธอจะกลับมาบ้านเมื่อเธอจะกลับมานั่นแหละ หรือเธอจะไม่กลับมาอีกกันแน่นะ

พระเจ้าช่วย เธออยู่ที่ไหนนะ

เรื่องบ้าอะไรเนี่ยที่เธอทำให้เขาต้องเจอเรื่องแบบนี้ เขาไม่ได้ทำอะไรที่สมควรจะเจอเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะทำหลายอย่างที่เธอสมควรจะโมโห แต่ไม่ใช่ครั้งนี้แน่ ไม่ใช่ด้วยวิธีนี้

แต่สีหน้าของเธอเมื่อเช้านี้ฝังแน่นอยู่ในหัว ในใจและลงไปถึงท้องไส้เขา เขาลืมมันไม่ลงเลย

เขาเคยเห็นสีหน้าอย่างนั้นมาก่อนครั้งหรือสองครั้ง แต่ไม่เคยเป็นเพราะเขา

เขาเคยเห็นมันเมื่อพวกเขาไปห้องบ้าๆนั้นที่ดักลาส ซึ่งเธอเคยถูกทรมานอย่างไร้เหตุผล และเขาเคยเห็นสีหน้านั้นเมื่อเธอตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย

เธอไม่รู้รึว่าเขายอมตัดมือตัวเองดีกว่าที่จะทำให้เธอต้องมีสีหน้าแบบนั้น

เธอควรจะรู้ดีสิ ควรจะรู้จักเขา

ครั้งนี้เป็นเพราะการกระทำของเธอเอง เธอควรจะย้ายก้นอันแสนดื้อดึงของเธอกลับบ้านมาเร็วๆ เพื่อที่พวกเขาจะได้คุยเรื่องนี้กันให้จบเรื่องไปเหมือนทุกที เธอสามารถเตะหรือชกอะไรบางอย่าง หรือแม้กระทั้งชกเขาถ้ามันสามารถทำให้เรื่องนี้จบลงได้ การโมโหใส่กันแรงๆสักหน นั้นคือสิ่งที่ต้องการตอนนี้ เขาบอกกับตัวเองเพื่อที่พวกเขาจะได้จบเรื่องงี่เง่านี้ลงได้สักที

เธอหายหัวไปอยู่ที่ไหนของเธอนะ

เขาพิจารณาถึงสิทธิชอบธรรมของเขาที่จะอาละวาด และพยายามที่จะไม่นึกถึงความหวาดกลัวที่ซ่อนเอาไว้ว่าเธอจะไม่กลับมาหาเขาอีก
เขาคิดอย่างหงุดหงิดว่าเธอควรจะกลับมา ถ้าเธอคิดว่าเธอจะทำอย่างอื่นได้เขาก็มีแผนการสำหรับเธอ เขาจะตามล่าเธอ พระเจ้ารู้ไว้ด้วยเถอะว่าเขาจะลากเธอกลับมายังที่ๆเธอควรอยู่ให้ได้

เรื่องทั้งหมดนี่มันบ้าที่สุด เขาต้องการเธอกลับมายังที่ของเธอ
.
เขาเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องนั่งเล่นเหมือนแมวติดอยู่ในกรง ภาวนาทั้งที่เขาไม่ค่อยภาวนาให้รีโมทที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงเขาส่งสัญญานบอกว่าประตูรั้วเปิดออกและเธอกลับมาบ้าน

"ให้ผมเอาอะไรมาให้คุณทานมั๊ย" ซัมเมอร์เซท ถามมาจากประตูห้อง

"ไม่ละ"
"คุณยังไม่ได้ข่าวจากเธอเลยรึ"
" ไม่ และไม่ต้องมาทำบึ้งตึงใส่ผมอย่างนี้นะ ผมไม่ได้ทำอะไรให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นเลย"

ความโมโหแทบจะหลุดรอดออกมาเหนือนิสัยใจเย็นของซัมเมอร์เซท "และก็ไม่ได้ทำอะไรเพื่อที่จะป้องกันมันนี่"

"ป้องกันอะไรล่ะ" โร้คหมุนกลับมา อย่างน้อยที่นี่เขาก็มีเป้าหมายให้อาละวาดใส่ "อยู่ๆภรรยาของผมก็กลายเป็นคนไม่มีเหตุผล ขี้หึงอย่างเป็นบ้าเป็นหลังขึ้นมาเนี่ยนะ"

"ภรรยาคุณมีการตอยโต้ที่ชาญฉลาดที่จะจัดการต่อการปั่นหัวของผู้หญิงเจ้าเล่ห์ตะหากละ ซึ่งคุณคงจะมองเห็นได้เองอยู่แล้ว ถ้าคุณไม่มัวแต่ดื้อแพ่งคิดแต่ว่าตัวเองถูกนะ"

"ไร้สาระ ไม่เห็นจะฉลาดตรงไหนเลยที่เธอคิดว่าผมจะเลือกแม็กกี้มากกว่าเธอ และไอ้เรื่องปั่นหัวนะบ้าบอที่สุด"

"วีดีโอนั่นถ่ายได้ถูกเวลาพอดีเลยนะ"

"แล้วนั่นมันหมายความว่าอะไรละ"

"ถูกเวลา ถูกจังหวะจริงๆ" ซัมเมอร์เซทกล่าวอย่างนิ่งๆ "เธอเคยเก่งมากนี่"

"จัดฉากขึ้นมางั้นสิ และเพื่อจุดประสงค์อะไรละ"

"คุณอยู่ที่นี่ คนเดียว โกรธ เป็นห่วงทั้งภรรยาคุณ และชีวิตแต่งงานของคุณ" ซัมเมอร์เวทไม่สนใจแมวที่เดินนวยนาดเข้ามาม้วนตัวผ่านขาเขาอย่างกับริบบิ้นอ้วนๆ "ผมคิดว่าตอนนี้ผู้กองก็คงรู้สึกแบบเดียวกับคุณนี้อยู่ที่ไหนซักแห่ง และนั้นแหละโร้ค นั่นคือจุดประสงค์อย่างแน่นอน"

"นั่นเป็นเรื่องไร้สาระที่สุด" แต่นั่นก็เหมือนฝังเมล็ดความคิดเล็กๆลงสู่ใจเขา "เธอไม่เห็นจะได้ประโยชน์ตรงไหนซักหน่อย ไม่มีประเด็นเลย"

"ความบันเทิงและการแก้แค้นไงละ"

"แก้แค้นเพื่ออะไรล่ะ" ณ ขณะนั้น โร้ครู้สึกเหมือนเขาอาจจะเป้นบ้าไปแล้ว "คุณอาจลืมไปแล้วมั้งว่าเธอเป็นคนทิ้งผม เธอหักหลังและทิ้งผมไปเอง"

"ผมไม่ลืมหรอก และดีใจที่คุณก็ยังไม่ลืมเช่นกัน"

"พูดถึงแมคเอริน่ากันมากพอแล้วในบ้านหลังนี้ และผมไม่ใช่เป็นคนที่พูดถึงเธอขึ้นมาด้วย" เขาก้าวยาวๆออกไป และยังคงโมโหขณะลงไปต่อยหุ่นยนต์ให้พังเป็นชิ้นๆ

เขาทำจนตัวเองหมดแรง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันไม่ได้ไปถึงความดิบเถื่อนในตัวเขาเลย
เขาอาบน้ำเพื่อล้างเหงื่อ และเลือดบนข้อนิ้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าและสั่งลิฟท์ให้ขึ้นไปยังห้องทำงาน เขาจะทำงาน เขาบอกตัวเองอย่างนั้น เขาจะทำงาน และถ้าเธอยังไม่กลับบ้านภายในอีก 1 ชม. เขาจะ ...
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
และเมื่อเขาเห็นไฟในห้องทำงานเธอเปิด ความโล่งใจทำให้เขาอ่อนแอ เหมือนกับโลกเอียงและสั่นไหวชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะมั่นคงอีกครั้ง

และความอ่อนแอนั้นทำให้อารมณ์เสียของเขากลับมาอย่างครบถ้วน เขาก้าวเข้าไปในห้องในขณะที่จิตใจจดจ่ออยู่กับสมรภูมิตรงหน้าแล้ว
เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะโดยมีเสียงคอมพิวเตอร์กำลังทำงาน และมีข้อมูลวิ่งอยู่บนหน้าจอ ตาของเธอปิดอยู่ และเงาใต้ตาเธอนั้นเน้นให้เห็นความอ่อนล้าซีดขาวของเธอ

นั่นเกือบจะหยุดยั้งเขาไว้ บางทีเจ้าความอ่อนเพลี่ยไร้สุขนั้นอาจจะทำได้ แต่แล้วนันย์ตาเธอก็กระพริบลืมขึ้น
"ผู้กอง"
"ฉันทำงานอยู่"

"นั่นคงต้องรอแล้วละ คอมพิวเตอร์หยุดทำงานได้"

"เฮ้"

"นี่หรือคือวิธีการที่คุณจัดการสิ่งต่างๆ คุณลงโทษผมในความผิดที่คุณตัดสินว่าผมทำ ผมไม่ได้รับการสอบสวนซะด้วยซ้ำเหรอ"
"นี่ ฉันเหนื่อย ฉันอยากจะ.."

"ผมก็เหนื่อยเหมือนกันนะแหละ”
เขาดูเหนื่อย เธอเพิงสังเกตเห็น ทั้งๆที่ปกดิเขาไม่ค่อยเป็นอย่างนั้นร "งั้นก็ไปนอนซะ ฉันจะไป..."

"ถ้าคุณคิดว่าคุณจะเดินหนีไปจากผมอีกครั้งละก็" เขาพูดด้วยเสียงนุ่มๆอย่างอันตรายเมื่อเธอเริ่มที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ "คิดอีกครั้งหนึ่ง คิดให้ดีๆด้วย"

เธอรู้จักความร้อนแรง และมากไปกว่านั้นคือความเย็นชาดุจน้ำแข็ง ของความโมโหของเขาเมื่อมันเริ่มก่อตัวขึ้น เธอรู้สึกถึงความรุนแรงของมันและทำให้เธอเย็นเยือกไปถึงกระดูก "ฉันจะชงกาแฟ"

"คุณรอได้ เหมือนที่ผมรอคุณอยู่ครึ่งคืน" เขาก้าวเข้ามาหาเธอ ตาคู่นั้นคมเหมือนดาบ "ผมจะรู้ได้ไงว่าคุณไม่ได้นอนตายอยู่ในตรอกไหนสักแห่ง และครั้งต่อไปที่ผมเปิดประตูบ้าน จะไม่เจอกับตำรวจและนักจิตวิทยาด้านการรับมือกับสูญเสียอยู่ที่ประตูบ้านละ"

เธอไม่ได้คิดแม้เสี้ยววินาทีว่าเขาจะกังวลว่าเธอจะเสียชีวิตในหน้าที่ เธอไม่ได้ตั้งใจจะลงโทษเขา แค่เพียงต้องการผ่านวันนี้ไปให้ได้เท่านั้นเอง เธอจึงสั่นหัว "คุณน่าจะเชื่อใจกันหน่อยว่าฉันสามารถดุแลตัวเองได้"

"ตอนนี้ผมต้องเชื่อใจคุณทั้งๆที่คุณไม่เชื่อใจผมแล้วเหรอ คุณไม่มีสิทธิ ไม่มีสาเหตุที่ทำให้ผมต้องเจอเรื่องแบบนี้นะ"

"ก็เหมือนกันนะแหละ"

"เจออะไรล่ะ” เขาวางมือลงบนโต๊ะเธอแล้วโน้มตัวลงมา “ผมทำให้คุณเจอเรื่องอะไร ผมทำอะไรให้ ถามจริงๆเถอะ บอกออกมาให้ชัดๆที"

"คุณ มอง เธอ"

โร้คจ้องหน้าเธอ และช่วงเวลาชั่วขณะหนึ่งดวงตาสีฟ้าของเขามีแววตาประหลาดใจ ” สองสามวันมานี่ผมไม่ได้ตาบอดขึ้นมาซักหน่อย ผมมองผู้หญิงตั้งหลายคน อยากจะตอนผมเลยมั๊ยละ”

”อย่ามาดูถูก ความรู้สึก สัญชาตญานหรือสิ่งที่ฉันรู้ อย่ามาทำให้เป็นเรื่องตลกหรือเยอะเย้ยฉันเชียวนะคุณ มอง เธอ ในวินาทีหนึ่ง เมื่อคุณเห็นเธออีกครั้ง คุณให้บางสิ่งที่สมควรเป็นของฉันเท่านั้นแก่เธอ”

"คุณคิดผิด"

"ไม่ผิด” เธอลุกขึ้นมาจนยืนจ้องตากับเขา “ฉันถูกฝึกมาให้เป็นคนช่างสังเกต ฉันรู้จักหน้า รู้จักดวงตาของคุณดี ฉันรู้ว่าฉันเห็นอะไร"

"และการฝึกของคุณบอกคุณหรือว่าไอ้ที่ผมมองเธอแค่เสี้ยววินาทีอย่างที่คุณบอกเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องหึงหวงบ้าบอนี้ขึ้น"

"มันไม่ใช่ความหึงหวง ฉันหวังว่ามันจะโง่เง่า และตื้นเขินเพียงแค่นั้น แต่มันไม่ใช่ความหึง มันเป็น
ความกลัว " เธอทิ้งตัวลงที่เก้าอี้ พร้อมเสียงที่เครือลง "มันเป็นความกลัว"

นั่นทำให้ โร้คนิ่ง และยืดตัวตรงขึ้นมาอีกครั้ง "คุณเชื่อจริงๆหรือว่าผมจะเสียใจกับสิ่งที่เรามี สิ่งที่เราเป็น เชื่อว่าผมเสียใจที่เป็นคุณไม่ใช่หล่อน ผมยังบอก และยังแสดงให้คุณเห็น ไม่พออีกหรือว่าคุณคือทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับผม"

อีฟพยายามข่มใจให้สงบ พยายามหาคำพูดออกมา "เธอไม่เหมือนคนอื่นที่ผ่านมา มันมีความสัมพันธ์กันอยู่ นั้นแหละที่สำคัญ คุณรู้ ฉันรู้ และที่แย่กว่านั้น หล่อนก็รู้ดี ความสัมพันธ์ และอดีตระหว่างกัน มันแสดงออกมามากพอจนวันนี้มีแต่คนมองฉันด้วยความสมเพช นั้นเป็นสิ่งที่ฉันเจอเมื่อเดินเข้าไปในหน่วย ในที่ทำงานของฉัน"

"แล้วความสัมพันธ์ของเราละ เรื่องระหว่างเราละอีฟ"

น้ำตาคลอดวงตาของอีฟ ขณะที่เธอพยายามข่มใจไม่ให้ร้องไห้ออกมา เขา รู้ดีว่าเธอจะไม่ใช้น้ำตาเหมือนคนอื่นๆ เธอพยายามกลั้นมันไว้นั่นยิ่งทำให้มันแย่ลงไปอีก

เขาเดินไปที่หน้าต่างของห้องเธอ มองออกไปข้างนอก พวกเขาจะไม่อาละวาดใส่กันจนเรื่องนี้จางหายไป เขารู้แล้วว่าคงไม่มีทางยุติเรื่องนี้ไปได้จนกว่าจะพูดกันออกมาให้หมดเพื่อที่จะให้ผ่านมันไปได้และเห็นทุกอย่างชัดเจน

"คุณต้องการที่จะรู้ใช่มั๊ยว่ามันเกิดอะไรขึ้นตอนนั้น และเกิดอะไรขึ้นตอนนี้?"

"ฉันรู้....."

"คุณคิดว่าคุณรู้” เขาแก้ “ซึ่งจริงๆก็ไม่ผิด และก็ไม่ถูกไปทั้งหมด คุณอยากรู้เรื่องมั๊ย"

"ไม่” พระเจ้าช่วยเถอะ เธอคิด “แต่มันจำเป็น"

เอาละ อดีตกำลังจะเปิดเผยแล้วววววววววว

Create Date : 02 สิงหาคม 2550

Last Update : 2 สิงหาคม 2550 17:15:43 น.

2 comments

Counter : 239 Pageviews.

อ๊ายยยย ต้องรีบอ่านตอนต่อปายยยย

โดย: ธีรารัศมี

วันที่: 2 สิงหาคม 2550 เวลา:21:20:30 น.

หนุกๆๆ กำลังลุ้นเลยขอต่อๆๆ

โดย: ลิลลี่ (linly_ja

) วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:13:09:42 น.