Innocent In Death 5

อดีตอันแสนหวานของพระเอกเปิดเผยแล้ววววววววว

ลิขสิทธิ์ของเนื้อเรื่องเป็นของผู้แต่ง (J.D. Robb) ส่วนที่แปลผู้แปลไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต


"ตกลง ผมจะเล่าให้คุณฟัง ตอนนั้นผมอายุประมาณ ยี่สิบสามยี่สิบสี่ ทำธุรกิจอยู่ในบาเซโลน่า และผมคิดว่าผมประสบความสำเร็จในเกมธุรกิจที่ทำในขณะนั้น และเหมือนเคย ผมมีความสุขที่จะยืนอยู่บนทั้งสองข้างของกฎหมาย ทั้งด้านมือและด้านสว่าง จะพูดก็ได้ว่ามันเป็นส่วนผสมที่น่าตื่นเต้น"

เขาไม่พูดอะไรอยู่สักครู่หนึ่ง และเล่าต่อไปว่า "ที่นั่นเองในบาร์เซโลน่า ที่ผมและเธอพบกันโดยที่มีงานชิ้นเดียวกันอยู่ในใจ"

เขาสามารถมองเห็นมันเดี๋ยวนี้ เมื่อเขามองออกไปยังหน้าต่างมืดๆนั่น คลับที่มีเสียงอึกทึก และแสงสีต่างๆ เวลานั้นเป็นเดือนกันยายนที่อบอ้าว และดนตรีก็เหมือนกับเต้นอยู่ในกระแสเลือด

"หล่อนเดินเข้ามาเมื่อผมกำลังติดตามเหยื่อในเวลานั้นอยู่ เดินเข้ามาในในชุดสีแดงอย่างไว้ตัว หล่อนหันมามองผมนิดนึงและเดินตรงไปยังเป้าหมายของผม ในเวลาไม่ถึงนาทีเขาก็เลี้ยงเครื่องดื่มหล่อน หล่อนเก่งมาก ผมแทบไม่เห็นว่าหล่อนล้วงเอากุญมาจากเขา"

เขาหันกายมาจากหน้าต่าง "มันเป็นทับทิม - ทับทิมสีแดงเหมือนโลหิต คุณก็รู้มันเป้นของชิ้นเอกที่ตั้งแสดงไว้ที่ห้องนิทรรศการ ซึ่งจำเป็นจะต้องมีกุญแจสำหรับผ่านสามดอก ซึ่งผมมีแล้วสอง สิ่งที่หล่อนทำก็เพียงแต่หยิบมาจากเขา เดินออกไปยังห้องน้ำ ทำเลียนแบบ และใส่กลับไปที่กระเป๋าเขาโดยไม่ให้รู้ตัว ตอนนี้ไม่มีใครได้ทับทิมเม็ดนั้นแล้ว ซึ่งทำให้ผมหัวเสียมาก"

"แน่นอนสิ"

"ผมรอให้หล่อนมาหาผม ซึ่งหล่อนก็มาในวันรุ่งขึ้น ท้ายที่สุดเราก็ทำงานนั้นด้วยกันและอยู่ด้วยกันระยะเวลาหนึ่ง หล่อนยังเด็ก กล้า และน่าปราถนา พวกเราใช้ชีวิตเหมือนอยู่บนคลื่น มีแต่เดินทาง และใช้ชีวิตอย่างรวดเร็ว"

"คุณเคยรักเธอมั๊ย"

โร้คเดินข้ามไปที่หยิบแก้วไวน์สำหรับทั้งสองคน "ผมคิดไปว่ารัก เธอเป็นคนที่เอาแต่ใจ คาดเดาไม่ได้ ทำให้ผมตื่นเต้นตลอดเวลา เรื่องถูกต้องตามกฎหมายที่ผม
เกี่ยวข้องด้วยทำให้เธอเบื่อ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องใส่ใจด้วย ไม่เข้าใจสิ่งที่ผมต้องการ ไม่เข้าใจว่ามันรู้สึกอย่างไรที่มาจากการไม่มีอะไรเลย เพราะเธอมาจากบ้านที่ดี และครอบครัวที่อบอุ่น เธอต้องการมากกว่านั้น เธอเลยไปหาจากที่อื่น"

"แล้วคุณต้องการอะไรตอนนั้น"

"ผมต้องการเธอ ไม่ได้พูดเพื่อที่จะทำร้ายคุณนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก"

"ผมต้องการอะไรมากกว่านั้น แต่ด้วยเหตุผลที่ต่างกัน" เขามองแก้วไว้ก่อนที่จะดื่นมัน "ผมต้องการความเคารพนับถือ อำนาจ อาวุธ และเกราะป้องกัน ที่จะทำให้ผมไม่กลายเป็นสิ่งไร้ค่าอีกครั้ง คุณเข้าใจสิ่งนั้นใช่มั๊ย"

"ใช่"

"แต่เธอไม่เข้าใจ ไม่สามารถที่จะเข้าใจได้ และนั่นคงเป็นจุดเริ่มต้น" เมื่อมองกลับไป เขาคิดว่าเขาเห็นมันได้ตั้งแต่ตอนนั้น "แต่เราก็ยังอยู่ด้วยกัน ทำงานด้วยกัน สนุกด้วยกัน จนกระทั่งที่นีซ เป้าหมายของเรามีงานศิลปะหลายอย่าง รวมทั้งเรนัวส์ นั่นคือสิ่งที่เราต้องการ และมีคนรอซื้ออยู่แล้ว เราใช้เวลาหลายสัปดาห์กับมัน โดยที่แม็กกี้เข้าไปอยู่ข้าวในด้วยการหว่านเสน่ห์ใส่เป้าหมาย"

อีฟหยุดเค้าโดยการยกมือขึ้น "หล่อนนอนกับเขา นั่นไม่ทำให้คุณรำคาญใจบ้างหรือที่รู้ว่าหล่อนนอนกับผู้ชายอื่น"

"มันเป็นงาน และกับผู้ชายที่แก่กว่าเธอ 2 เท่า และยังมีเรนัวส์ มันคุ้มค่าที่จะทำอย่างนั้น"

"เธอไม่เคยเป็นของคุณ" อีฟพึมพำ ปมที่รัดแน่นภายในใจเธอเริ่มคลายตัว

"คุณไม่เคยคิดว่าหล่อนเป็นของคุณ"

"คุณเคยคิดแบบอื่นเหรอ"

"ใช่สิ"

"ก็ไม่ถูกซะทีเดียว" เขาย้ำและทิ้งตัวลงนั่งที่ริมโต๊ะเธอ

"ผมมีความรู้สึกที่ซับซ้อนกับเธอ และคิดว่าเธอก็คงเป็นแบบเดียวกัน ผมคิดว่าเนื่องจากเรามีความรู้สึกให้แก่กัน และกับสารพัดการผจญภัยที่ผ่านมา จะทำให้ผมสามารถเชื่อใจเธอได้ ผมคิดผิด"

อีฟเห็นว่าเขากำลังมองกลับไปในอดีตในขณะที่เขาดื่มไวน์

"ในคืนก่อนที่เราจะลงมือ เธอไม่ได้กลับมายังที่วิลล่าที่เราอยู่ ในตอนเช้าเธอก็ยังคงไม่กลับมา ผมกลัวว่าจะเกิดอะไรผิดพลาดขึ้น หรือเธอจะทำอะไรโง่เง่า แล้วเกิดถูกจับได้ และผมก็ได้ข่าวว่าเธอหนีไปกับเป้าหมาย ทิ้งผมไปกับเค้า และมากไปกว่านั้น ถ้าคืนนั้นผมทำตามที่วางแผนไว้ มีคนรออยู่หลายคนเพื่อที่จะจับผม"

"เธอหักหลังคุณ"

"ก็อย่างที่บอก เธอเป็นคนเอาแต่ใจ ผมโกรธเธอมาก และเจ็บปวด เสียศักดิ์ศรี เธอหลอกผมเหมือนที่พวกเราเคยหลอกคนอื่น"

"แล้วทำไมไม่ตามหล่อนไปละ"

เขามองดูภรรยาเขาที่มีดวงตาสีน้ำตาลอ่อนล้า และจิบไวน์ "ผมไม่เคยคิดถึงมัน เธอจบสิ้นแล้วสำหรับผม ผมจะไม่ให้เธอได้รับความพึงพอใจจากมัน และผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า ผมวางแผนที่จะตามล่าตัวคุณถ้าคุณไม่กลับมาภายในอีกหนึ่งชั่งโมง จะตามล่าคุณ และลากคุณกลับมาให้ได้ ผมไม่เคยคิดว่าจะไม่ไล่ตามคุณไป"

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อทำให้เสียงสงบลง " ตกลงคุนได้เรนัวส์ รึเปล่าละ"

"ได้สิ" ริมฝีปากเขาโค้งขึ้น "สามปีต่อมา แล้วตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมก็คบกับผู้หญิงอีกหลายคน ผมมีความสุขกับพวกเธอ และไม่เคยทำร้ายจิตใจพวกเธอโดยเจตนา ผมให้สิ่งที่พวกเธอต้องการ และรับเอามาเฉพาะสิ่งที่พวกเธอเต็มใจให้ แต่มันก็ไม่มีความหมายอะไร"

"แต่คุณก็ไม่เคยลืมหล่อน"

"ก็ไม่ถูกซะทีเดียว" เขารับรู้ "ไม่ละ ผมไม่ลืมเธอ เธอทิ้งรูไว้ในตัวผม ช่องว่างที่ผมไม่เคยคิดเติมเต็มมัน ทำไมต้องเสี่ยงแบบนั้นอีกละ"

"หล่อน..." อีฟพยายามหาคำที่เหมาะสมมาอธิบาย "หล่อนมีอิทธิพลต่อคุณมากทีเดียว และนั่นคงเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกได้ในตัวคุณ จากสิ่งที่ฉันเห็น"

"ผมปฎิเสธไม่ได้หรอก ว่าสิ่งที่เธอทำ สิ่งที่ผมยอมให้เธอทำ มีอิทธิพลเหนือผมเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ ผมพูดว่าผมไม่ลืมเธอ แต่ก็พูดได้ว่าผมไมได้คิดถึงเธออีกเลยหลังจากอาทิตย์แรกที่เธอจากไป คุณเข้าใจใช่มั๊ย"

"ฉันเข้าใจ"

ผมมีงาน ผมชอบงานของผม ผมมีเงิน และสิ่งที่มากไปกว่านั้น ผมมีอำนาจ และความเคารพนับถือ ผมสร้างบ้านหลังนี้และอื่นๆอีกมากมาย ผมแครผู้หญิงที่ผมคบอยู่ในขณะนั้น แต่ไม่มีอะไรมากไปกว่าความพอใจประเดี๋ยวประด๋าว"

"หล่อนทำคุณเจ็บมากทีเดียว"

"เธอทำ และการเห็นเธออีกครั้งหนึ่งทำให้ผมจำได้ถึงความรู้สึกซับซ้อนที่ทำให้เธอสามารถทำร้ายผมได้"

"มันช่วยได้มาก" เธอพยายามพูด "การที่คุณเล่าให้ฟังทั้งหมด ดีกว่าการที่คุณปัดมันออกไป"

"มันยากที่จะยอมรับ กับตัวเองและกับคุณ แต่ผมก็ไม่ได้โกหกที่บอกว่ามันจบลงไปแล้วระหว่างผมกับเธอ ผมยังจำได้ถึงผู้หญิงสาวสวยในชุดแดงที่เดินเข้ามาในคลับ ช่วงเวลานั้น ความสั่นสะเทือนนั้น มันย้อนกลับมาเมื่อผมมองเห็นเธออีกครั้ง มันเป็นความทรงจำที่ผมมองเห็นมันขึ้นมาในช่วงเสี้ยววินาทีนั้น ผมไม่สามารถลบสิ่งนั้นออกไปจากใจ หรือความทรงจำได้หรอกอีฟ"

"ไม่หรอก โอเค โอเค แค่ ..."

"เรายังไม่จบเพียงเท่านี้นะ คุณต้องฟังผมให้จบ" เขาวางมือลงบนเธอเพื่อที่จะจับเธอไว้ให้อยู่กับที่ "ผมมีรูในตัว มันเป็นช่องว่าง ผมสามารถมีชีวิตอยู่กับมันได้ดีพอใช้ ผมไม่ใช่คนไม่มีความสุข"

เค้ายังคงจ้องมองดูเธอขณะที่นิ้วหัวแม่มือเขาไล้ไปมาบนหลังมือเธอ "แล้ววันหนึ่ง ผมรู้สึกบ้างอย่าง รู้สึกแปลกๆที่ท้ายทอย รู้สึกร้อนขึ้นมาที่กระดูกสันหลัง ขณะที่ยืนอยู่ในงานศพผมหันไป แล้วคุณก็อยู่ตรงนั้น"

โร้คพลิกมืออีฟกลับมาแล้วสอดนิ้วเข้าไปเกี่ยวไว้ "คุณยืนอยู่ตรงนั้น แล้วโลกก็พลิกภายใต้เท้าผม คุณเป็นทุกสิ่งที่ผมไม่ควรต้องการ ไม่ควรมี คุณเป็นตำรวจ ให้ตายเถอะ แล้วมองตรงมาที่ผมด้วยดวงตาคู่นี้"

เขายกมือขึ้นมาสัมผัสหน้าเธออย่าแผ่วเบา ให้ความรู้สึกที่เร่าร้อนและใกล้ชิด

"ตำรวจในชุดสูทสีเทาแย่ๆ กับเสื้อนอกที่ไม่พอดีตัว ตั้งแต่นั้นมา รูในตัวผมเริ่มถูกเติมเต็ม ผมไม่สามารถหยุดสิ่งที่ถูกเติมลงไปในนั้น ไม่สามารถหยุดสิ่งที่มันเติบโตขึ้น"

"หล่อนทำให้เกิดรูนั้นขึ้น แล้วคุณเติมเต็มมัน คุณเข้าใจส่วนนนี้มั๊ย--- ความสัมพันธ์ที่คุณกังวล คุณเข้าใจมั๊ยว่า ไม่ว่าความรู้สึกที่ผมมีให้เธอคืออะไร มันไม่มีความหมาย มันบางเบา อ่อนแอมาก เมื่อเทียบกับสิ่งที่ผมรู้สึกกับคุณ"

น้ำตาอีฟเริ่มไหลลงมา เขาสงสัยว่าเธอจะรู้ตัวมั๊ยว่าเธอร้องไห้ "หล่อนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม แต่คุณคือชีวิตของผม ถ้ามีสิ่งหนึ่งที่ผมเสียใจ นั่นคือสิ่งนั้นทำให้คุณคิดเป็นอย่างอื่นไปได้ หรือ เพราะผมทำให้คุณคิดอย่างนั้น"

"เมื่อฉันเห็นคุณกับหล่อนในทีวี.."

"ผมกำลังกล่าวลากับเด็กสาวคนที่ผมเคยใฝ่ฝันถึง และกับผู้ชายคนที่เคยฝันถึงเธอ มันมีเพียงแค่นั้น อย่าร้องไห้สิ" เขาไล้น้ำตาออกจากดวงหน้าเธอด้วยนิ้วหัวแม่มือ "อย่าร้อง"

"ฉันรู้สึกงี่เง่า"

"ดีแล้ว ผมก้เหมือนกัน"

"ฉันรักคุณ มันน่ากลัวมาก" เธอลุกขึ้นอีกครั้งครั้งนี้เข้าสู่อ้อมกอดเขา "มันน่ากลัวมากจริงๆ"

"ผมรู้" เธอรู้สึกว่าเขาตัวสั่น ในขณะที่เขากดหน้าลงกับซอกคอเธอ "อย่าจากผมไปอีก พระเจ้า อย่าจากผมไปอีกเลย"

"ฉันเปล่านะ"

"ส่วนหนึงของคุณทำอย่างนั้น " เขาดึงตัวเธอออกไปข้างหลังเล็กน้อยและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึก "ส่วนหนึ่งของคุณทิ้งผมไป และผมทนมันไม่ได้"

"ฉันจะไม่ไปไหน พวกเราจะไม่ไปไหน"ด้วยความรู้สึกที่ต้องการปลอบขวัญเขา เธอจึงยิ้มให้ "และถึงอย่างไรคุณก็จะลากฉันกลับมา"

"ถูกแล้ว"

"หรือพยายาม" เธอวางมือลงบนมือโร้ค และรู้สึกถึงรอยถลอกบนข้อนิ้วของเค้า เธอพิจารณามันอย่างละเอียด "โอ้โห ไปอัดใครจนเละมาเหรอ"

"แค่หุ่นยนต์นะ ดูมันใช้ได้ผลสำหรับคุณเวลาที่คุณโมโหผมนะ"

"น่าจะให้แผนกพัฒนาของคุณสร้างหุ่นยนต์ขึ้นมาใหม่นะ " เธอประทับริมฝีปากลงไปบนแผลนั้น "ควรใส่ยาหรืออะไรหน่อย"

"คุณเพิ่งทำไง คุณดูเหนื่อยมากเลย" เขาจับแก้มเธอ "อีฟของผม เหนื่อยจนถึงกระดูก และผมพนันเลยว่าคุณไม่ได้ทานอะไรทั้งวัน"

"ฉันทานไม่ลง ขนาดวันนี้มอริสมีโฮมเมดบราวนี่ ฟัดจ์บราวนี่เชียวนะ"

"เราจะทานซุปก็แล้วกัน"

"ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะกินไหวนะ"

"ตกลงงั้น ไม่เอาซุป ไม่ทำงานด้วย งั้นแค่นอนหลับละกัน เขาโอบเอวพาเธอเดินออกจากห้องทำงาน "คุณจะยอมให้ผมกลับเข้าไปช่วยงานคุณมั๊ย"

"ดีสิ ฉันต้องความช่วยเหลือนิดหน่อย มีคำถามเกี่ยวกับระบบความปลอดภัย"

"ผมเป็นของคุณแล้ว"

อีฟมองที่หน้าเขา แล้วพูดว่า "ใช่เลยคุณคือผู้ชายของชั้น"

Create Date : 02 สิงหาคม 2550		4 comments
Last Update : 2 สิงหาคม 2550 23:04:44 น.
Counter : 364 Pageviews.
Share Tweet