คิดถึงโอวัลติน “โอวัลติน” เป็นลูกแมวเพศผู้สีน้ำตาลทอง –ขาว ตัวอ้วนพี ฉันไปอุ้มมาจากบ้านของพี่ ที่อยู่ที่ทำงานเดียวกัน เพราะว่า ตกหลุมรักโอวัลติน ตั้งแต่แรกเห็น พี่เอ (เจ้าของบ้าน) บอกว่า ถ้าจะเอาไปเลี้ยง ให้เอาไปสองตัว ไม่งั้นไม่ให้ ก็เลยต้องอุ้มมา ทั้งเจ้า “โอวัลติน” และ “ไมโล” ไมโลกับโอวัลตินนอนพักผ่อน “โอวัลติน” เป็นลูกแมวช่างประจบ กินเก่ง แต่จะเลือกกินเฉพาะ อาหารสำเร็จรูปสำหรับแมว ชนิดเม็ด ซึ่งฉันจะคอยเปลี่ยนรสให้ จะได้ไม่เบื่อ ส่วนข้าว ปลากระป๋อง หรือแม้กระทั่งปลาทู “โอวัลติน” ไม่ยอมแตะต้อง “โอวัลติน” เป็นแมวที่แปลกคือ ชอบอาบน้ำ ซึ่ง มีผลทำให้ขนของโอวัลตินสะอาดสะอ้าน ตอนที่ “โอวัลติน” อายุได้ประมาณ 3 เดือน มีหมาเกเรแถว ๆ บ้านมา ไล่กัด “โอวัลติน” ตอนที่ฉันไปเจอ “โอวัลติน” ถูกหมาคาบไว้ในปาก ต้องแย่งออกมาจากปากหมา สภาพสะบักสะบอม มีแผลบริเวณหัว ขา และลำตัวหลายแห่ง ต้องรักษา”โอวัลติน” อยู่นาน กว่าจะแข็งแรงเป็นปรกติ แต่ ผลจากการที่หมากัดในวันนั้น “โอวัลติน” กลายเป็นแมวขาเจ็บ วิ่งไม่ได้ กระโดดไม่ได้ ถ้าอุ้มไปวางบนที่สูง เช่นบนโต๊ะ “โอวัลติน” ก็จะนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่อย่างนั้น (เพราะกระโดดลงไม่ได้) ปีนกำแพงไม่ได้ วิ่งหนีหมาก็ไม่ได้ ต้อง คอยระวัง ดูแลเป็นพิเศษ แต่”โอวัลติน” เหมือนจะรู้สภาพของตัวเอง ไม่ค่อย ออกนอกบ้านไปไหน “โอวัลติน” โตขึ้นทุกวัน จนเป็นหนุ่ม ยังคงกินเก่ง และช่างประจบเหมือนเดิม แต่ เมื่อ “โอวัลติน” อายุเกือบ ๆ 1 ปี ฉันก็พบว่า “โอวัลติน” มีโรคประจำตัว คือ โรคลมชัก ครั้งแรกที่เห็น “โอวัลติน” ชัก ฉันได้ยินเสียงดังโครมครามจากบริเวณชั้นลอยของบ้านพัก จึงรีบวิ่งเข้าไปดู เห็น “โอวัลติน” กำลังชักดิ้นชักงอ น้ำลายฟูมปาก นึกว่า “โอวัลติน” กินอาหาร ที่ปนยาฆ่าแมลงเข้าไป แต่พอยืนอึ้งได้สักพัก ก็เห็น “โอวัลติน” ดิ้นช้าลง แล้วก็นอนคอพับ หายใจอ่อน ๆ อยู่ ก็เลยเดินเข้าไปลูบหัว เช็ดน้ำลาย และนวดให้โอวัลติน แล้วโอวัลติน ก็ ลุกขึ้นเดิน เป็นปรกติ... โอวัลตินนอนกลางวัน “โอวัลติน” ชักเป็นประจำ ประมาณสัปดาห์ละครั้ง จนทุกคนในบ้านชินกับอาการนี้ แล้ววันหนึ่ง ฉันต้องไปโรงพยาบาลเพื่อคลอดลูกชายคนโต ไม่อยู่บ้านหลายวัน เมื่อกลับมาบ้าน พยายามเรียกหา แต่ไม่เจอ “โอวัลติน” ฉันติดรูป “โอวัลติน” และประกาศตามหาอยู่สอง-สามวัน ก็มีคนมาแจ้งที่บ้าน ว่าเห็นแมวในลักษณะเดียวกันกับ “โอวัลติน” ไปที่บ้าน แต่ว่า มันตายไปแล้ว เพิ่งตายเมื่อวานนี้ ก่อนหน้า ที่เขาจะมาเห็นประกาศ เขาช่วยฝังมันไว้ใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน .....ฉันอึ้ง.....ตามคนส่งข่าวไปที่บ้าน ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านเรา ไม่เกิน 500 เมตร เท่านั้นเอง ไปดูสถานที่สุดท้ายของ”โอวัลติน” เจ้าของบ้านเล่าว่า เห็น”โอวัลติน” เดินพลัดหลงมาจากไหนไม่รู้ แต่ท่าทางเชื่อง คุ้นเคยกับคนมาก ก็เลยหาอาหารให้มันกิน “โอวัลติน” ไม่ยอมกินอะไรเลย แม้กระทั่งปลาทู (เพราะคุ้นเคยแต่อาหารเม็ด) เจ้าของบ้านยังพูดติดตลกอีกว่า นึกว่า”โอวัลติน” เป็นแมวมังสวิรัติ ไปโน่น ก่อนตาย “โอวัลติน” ชัก คนในบ้านพี่เขาก็ตกใจมาก ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร และไม่มีใครเข้าใกล้เลย “โอวัลติน” คงจะชักเหมือนปรกติ แต่คราวนี้ “โอวัลติน” ไม่มีใครเข้ามาช่วยนวด ช่วยจับ ช่วยเช็ดให้มัน ในที่สุด “โอวัลติน” ก็ช็อค แล้วไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย.... ฉันพูดไม่ออกเลย ได้แต่นั่งมองสุสานของ “โอวัลติน” อยู่เงียบ ๆ น้ำตาซึม เศร้าไปหลายวัน คิดถึง “โอวัลติน”มาก คิดถึงแววตาซื่อ ๆ ของ “โอวัลติน” และคิดถึงความช่างประจบ ชอบมาคลอเคลีย ชอบมานอนตัก และทุกครั้งที่เกิดการจากไปแบบนี้ ฉันมักจะอดคิดไม่ได้ว่า ไม่อยากเอามาเลี้ยงอีกแล้ว และฉันก็ทำอย่างที่คิดคือ ไม่ไปหาแมวมาเลี้ยงอีก.....แต่ว่า....ทุกวันนี้ มีแต่แมวที่ไม่ได้รับเชิญมาขอข้าวกิน มายึดห้องครัว ห้องเก็บของเป็นที่อยู่กันใหญ่ ตัวเมียบางตัวมาคลอดลูก ไม่รู้กี่คลอก ต่อกี่คลอก มีมาให้เลี้ยงไม่เคยขาด บางตัวมีคนขอไปเลี้ยง บางตัวพอโตขึ้นมาก็หนีไปเที่ยว หายไปไม่กลับบ้าง เหลืออยู่ประมาณ 8 ตัว อืมมม.....ก็คงจะต้องเลี้ยงกันต่อไปล่ะนะ แต่ไม่ว่าจะผ่านไป 8-9 ปีแล้ว ฉันก็ไม่เคยลืมที่จะคิดถึง “โอวัลติน” แมวตัวโปรดเลย คิดถึงโอวัลติน   Create Date : 28 สิงหาคม 2550 1 comments Last Update : 28 สิงหาคม 2550 18:32:52 น. Counter : 462 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้วร้องไห้เลยพี่....   โดย: คุณนายขาวมณี 29 สิงหาคม 2550 10:13:06 น.