STAND UP PLEASE ! ลำแข้งเค้ามีไว้ให้ยืน !
Group Blog
 
All blogs
 
ขนมโตเกียว ช่วงที่ 18 : ความผูกพัน ทำให้เราอ่อนแอ ?

- กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง ! -

- กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง ! -

......

“ฮา-โหล-คราย-เหยออ”

รับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงงัวเงียสุดขีด

“ผมรออยู่นอกร้านนะครับ”

“นอกร้านอารายย” ยังไม่รู้ตัว คิดว่านอนอยู่บ้าน

“เหลืออีก 7 นาทีจะหมดชั่วโมง ถ้าอยู่เกินเวลาต้องจ่ายค่าห้องเพิ่มนะครับ”

“งืมๆๆๆ จ่ายเพิ่มเหยอ งืมๆๆๆ” ยังไม่รู้ตัวอีกแน่ะ

“แค่นี้นะครับ”

-ตู้ด ตู้ด ตู้ด ตู้ด ตู้ด-

......

“ห๊า ! จ่ายเพิ่มเรอะ ! ไม่มีทางซะละ”

……

พอคิดได้ว่าต้องจ่ายเพิ่มเท่านั้นแหละ ตาสว่างขึ้นมาทันที

ดีดตัวเป็นกุ้ง ลุกจากพื้นได้ ก็รีบกุลีกุจอเก็บข้าวของในตะกร้าที่มันระเน
ระนาดกองอยู่ที่พื้นห้อง

เอ๊ะ ! เดี๋ยวก่อน แล้วทำไมตูมานอนอยู่ที่พื้นละเนี่ย ?

พอลองระลึกชาติดูว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ก็จำได้แค่ว่า พอปิดประตูเข้ามาใน
ห้องก็สลบไปไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

เพิ่งจะสังเกตเดี๋ยวนี้เองว่าในห้องมีอะไรบ้าง

ทีวี ดีวีดี เก้าอี้ที่ปรับเอนนอนได้ แล้วก็เตียงที่อยู่ลึกเข้าไปในผนังห้องที่เจาะ
เป็นช่องเอาไว้ให้มุดตัวเข้าไปนอนได้พร้อมหมอนและผ้าห่ม

เฮ้ย โซฟาก็มี เตียงก็มี หมอน ผ้าห่มก็มี

แล้วทำไมตูมานอนอยู่ที่พื้นละเนี่ย ?

โธ่ ถัง ! เสียตังค์ตั้ง 2,000 เยน เพื่อมานอนพื้นเนี่ยนะ

เวรกรรม T T

…..

สลึมสลือมาถึงอาซากุสะได้ ก็ปาเข้าไปแปดโมงกว่าๆ ยังพอมีเหลือเวลา
นอนพักผ่อนได้อีกหน่อยที่ Khaosan Annex ถึงสิบเอ็ดโมง ก่อนที่จะเช็ค
เอาท์ในเช้าวันนี้



วันนี้นูมะซังจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ แล้ว

......

- กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง ! -

- กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง ! –

……

“ฮา-โหล-คราย-เหยออ”

รับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงงัวเงียสุดขีด (อีกแล้ว)

“ผมไปก่อนนะ”

“งืมๆๆ ไปก่อนเหรอ งืมๆๆ”

“อ๊ะ ! นูมะซังนี่ เดี๋ยวๆ จะไปแล้วเหรอครับ รอแป๊บนะครับ เดี๋ยวไปส่งด้วย”

เพิ่งจะรู้ตัวอีกแล้ว

“อ๋อ ไม่ต้องๆ ผมเดินออกมาแล้ว”

“โอ๊ะ ขอโทษทีครับ นอนเพลินไปหน่อย” เสียมารยาทจริงๆ เรา

“ไม่เป็นไรๆ คุณนอนต่อได้ถึงสิบเอ็ดโมงนะ”

“เอ่อ เอาอย่างนั้นเหรอครับ”

“อืมๆ ตามสบายเลย เออ คุณจะอยู่ที่นี่อีกสามเดือนใช่ไหม”

“อ่อ ครับๆ”

“งั้นอีกสามเดือนเจอกันที่กรุงเทพฯ แล้วกัน”

“ครับ”

“งั้นผมไปก่อนนะ ขอให้สนุกกับชีวิตในโตเกียว”

“ครับ ขอบคุณมากๆ ครับนูมะซัง ขอบคุณจริงๆ”

“ซะโยนาระ”

“ซาโยนาระครับ”

-ตู้ด ตู้ด ตู้ด ตู้ด ตู้ด-

........

นูมะซังไปแล้ว

เหลือแต่เราที่ยังอยู่ในห้อง

.

อยู่คนเดียวในห้องโล่งๆ

.
.

ให้ตายสิ ! ไม่ชอบฟีลแบบนี้เล้ย

มันไม่สบายท้อง

ปกติเราเองก็ใช่ว่าจะเป็นคนขี้เหงาอะไรมากมาย

แต่การที่จู่ๆ มีใครเดินหายจากเราไป มันเลยทำให้รู้สึกวิเวกโหวงเหวงบอกไม่
ถูก

อาจจะเป็นเพราะได้รู้ว่าจะต้องอยู่คนเดียวไปอีก 3 เดือน

บนดินแดนที่พูดจากันคนละภาษา

เกิดมีปัญหาขึ้นมาก็ไม่รู้จะบากหน้าไปพึ่งใครดี

เพราะไม่ค่อยจะมีใครให้สนิทด้วยสักเท่าไร

เพราะอย่างนี้ไง ใจมันเลยสั่น

ความรู้สึกแบบนี้แหละที่ทำให้ไม่สบายท้อง

มันหวิว

.....

.....

......

นอนมองเพดานนิ่งๆ อยู่สองนาที

กระพริบตา อีกสองสามที

เฮ้อ นอนต่อดีกว่า

…...

…...

......

จะว่าไป คนเรานี่ก็แปลก

แต่ก่อนเคยอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร

พอจู่ๆ วันหนึ่ง
มีใครสักคนเดินเข้ามาในชีวิต

มาทำให้รู้สึกผูกพัน

แล้วจู่ๆ วันหนึ่งอีกที

คนเดิมคนเดียวกันนี้ที่ทำให้เรารู้สึกผูกพัน ก็เดินหายจากเราไป

ถึงตอนนั้น จากที่เคยแข็งแรงอยู่คนเดียวได้มาก่อน

กลับกลายเป็นอ่อนไหว อยู่คนเดียวไม่ได้

เหงาจะเป็นจะตายขึ้นมาซะอย่างนั้น

……

หรือจะเป็นเพราะความ ผูก พัน ?

……

เชือกสองเส้นที่เคย ผูก ยึดติด พัน กัน

มันขาดหายไปเส้นหนึ่ง

เชือกอีกเส้นก็เลยไม่รู้จะไป ผูก ตัวเองกับอะไรดี

กลายเป็นเส้นเชือกขี้เหงา ซึมเศร้า
เพราะรู้สึกว่าตัวเองช่างไร้ค่า ไร้ความหมาย

เมื่อรู้ว่าเชือกเส้นที่เคย ผูก กัน
มันไป ผูก พัน อยู่กับเชือกเส้นอื่นเสียแล้ว

......

หรือความผูกพัน มันทำให้เราอ่อนแอ !

......

เจ้าเชือกคิดแบบนี้

ถ้าไม่อยากมีปัญหา ก็จงอย่าได้ ผูก พัน กับใคร

......

คิดได้ดังนี้ เจ้าเชือกจึงขมวดตัวเองเข้าหากัน
แล้วมัดปลายทั้งสองข้างเอาไว้ให้เป็นปม

พัน ผูก ตัวเองไว้ด้วยเงื่อนตายอย่างนี้แหละดีแล้ว

จะได้ไม่ต้องไป ผูก พัน กับใคร

……

ให้เจ็บหัวใจแบบนี้อีก



Create Date : 17 มกราคม 2554
Last Update : 20 มกราคม 2554 17:02:37 น. 6 comments
Counter : 701 Pageviews.
Share

 
วันนี้แอบมาแนวซึ้งแฮะ ^^

การผูกพันกับใครซักคน แม้จะจากกันไปแต่ก็เหลือความทรงจำดีๆให้เราเก็บไว้ได้ตลอดไปนะคะ ^^




โดย: Panino วันที่: 18 มกราคม 2554 เวลา:14:44:37 น.  

 
มารอ ช่วงต่อไป ค่ะ ^ * ^


โดย: cherry IP: 61.91.253.67 วันที่: 20 มกราคม 2554 เวลา:14:26:12 น.  

 
ติดตามตอนต่อไปค่ะ


โดย: fahtsuki วันที่: 21 มกราคม 2554 เวลา:11:39:03 น.  

 
เคยมั้ยคะ...เชือกสองเส้น ผูกกันมายาวนาน
ระหว่างทาง มีกรรไกรบ้าง มีดบ้าง คอยมาหั่น ๆ ทอน ๆ แต่มันก้อไม่เคยขาดสักที เพราะความผูกผัน
แต่อยู่ดี ๆ วันนึง เราอยาก กลายเป็นเชือกเส้นเดียว
ส่วนอีกเส้นอยากให้อยู่ทางคู่ขนาน ปลายอย่าได้มาผูกกันอีกเลย.........


โดย: Joyful IP: 125.27.126.240 วันที่: 21 มกราคม 2554 เวลา:17:40:30 น.  

 
ความผูกพัน...ณ วันนึง ทำให้เราเข้มแข็ง...


โดย: Joyful IP: 125.27.126.240 วันที่: 21 มกราคม 2554 เวลา:17:42:00 น.  

 
drama!!!


โดย: zeita IP: 192.168.1.158, 58.9.139.66 วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:1:48:28 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

standupplease
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

ยินดีที่ได้รู้จัก ตามสบายนะ ขอโทษที ห้องรกไปหน่อย เชิญนั่งก่อนดีกว่า หิวมั้ย กินอะไรมารึยัง
New Comments
Friends' blogs
[Add standupplease's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.