|
|
มึน..ซึม
ตั้งแต่ 10 เมษาที่เกิดเหตุนองเลือดที่ราชดำเนิน ถนนที่ชอบไปเดินเล่นในวันหยุด คืนนั้น หงุดหงิดแบบไม่มีสาเหตุ นอนเฝ้าน้าที่โรงพยาบาล แล้วก็ได้เห็นความผิดปกติที่ตึกหน้า น้าติดตามข่าวทั้งคืน ส่วนใจเราเริ่มหลบไปอยู่ข้างในๆ เบื่อหน่ายหรืออะไรสักอย่าง
"สงครามกลางเมือง" ใครจะเรียกว่ายังไงไม่รู้ แต่เราเรียกว่าอย่างนั้น
วันนี้ครบรอบเหตุการณ์เดือนพฤษภา ใจเรามันเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรแล้ว มันซึม มันเฉย หรือมันชากันแน่ ?
หรืออาจเป็นเพราะกลุ่มคนรู้จักทั้งหลายใน FB ถ้อยคำแสดงอารมณ์และความรู้สึกของเขา มันทำให้เรายิ่งซึมหนัก ก็เป็นได้
ยังทำใจให้เป็นผู้มองเหตุการณ์เฉยๆไม่ได้กระมัง มันถึงได้ซึม ถึงได้รู้สึกว่าโลกมันมีสีหม่นๆ จะฝ่ายไหน จะใครก็ตามที่สิ้นลมไป ยิ่งซ้ำเติมสีที่ว่าให้ดูหม่นลงไปอีก
วันนี้ ฟ้าครึ้มจัง ...
.....
ผ่่านไปเจอกลอนที่แต่งโดยคุณชมัยภร แสงกระจ่างเข้า ขอเอามาเก็บไว้เพื่อระลึกถึงความรู้สึกในช่วงนี้ค่ะ
อัปยศอัปภาคย์
อัปยศเกินกว่าจะออกปาก
อัปภาคย์เกินกว่าเข้าใจได้
อัปประมาณอับประเมินเกินหัวใจ
อับมืดแล้วดับไปในกลางทาง
เป็นความฝันแน่แล้วแน่วแน่นัก
เสียงปืนแปลบปะทะหนักดังเปรี้ยงปร้าง
นี่นรกขุมใดใครฝันค้าง
นี่ฝันร้างฝันร้ายของใครกัน
เจ็บตรงที่หัวใจไม่มีเลือด
เจ็บตรงหน้าซีดเผือดไม่เหลือขวัญ
เจ็บตรงตาแห้งผากวันต่อวัน
เจ็บในสำนึกอันไม่มีไทย
จะขอให้เป็นฝันก็ไม่เป็น
จะขอให้ไม่เห็นก็ไม่ได้
จะขอให้ไม่รู้ก็อยู่แก่ใจ
จะขอใครใครใครก็ไม่ฟัง
คุณทั้งมวล คุณทั้งหมด คุณทั้งหลาย
บ้านเมืองจะวอดวาย หยุดคลุ้มคลั่ง
พินาศแล้วหายนะแล้ว พัง พัง พัง
เพราะ ปัง ปัง ปัง ปัง ไม่ฟังกัน
เขาก็ตาย เราก็ตาย ฉันก็ตาย
เราฉิบหายพร้อมกันทั้งหมดนั่น
เขาตายปืน เราตายใจ ฉันตายทุกวัน
ตายเพราะเห็นคนฆ่ากันอยู่ตำตา
ชมัยภร แสงกระจ่าง
๑๖ พฤษภาคม ๒๕๕๓
| Create Date : 17 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 19 พฤษภาคม 2553 20:15:07 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 469 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
MY VIP Friends
 
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [