อีกหนึ่งปีที่ผ่านไป...ไวเหมือนสะตอแหล อะไรเนี่ยแป๊บๆ ครบปีอีกละ คิดในแง่ดีได้ว่า
หนึ่งปีที่ผ่านมาเราคงมีความสุขดีอยู่ ถึงได้รู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วดีเหลือเกิน....
ปีที่ผ่านมายังรู้สึกว่าใช้ชีวิตได้ไม่ค่อยเต็มที่เท่าไหร่เลย เสียดาย นี่ขึ้นปีใหม่อีกปีละ
ยังนึกไม่ออกเลยว่าปีใหม่ของตัวเองปีนี้ตั้งใจจะทำอะไรมั่ง แต่ก็นั่นแหละ
คิดๆไว้เยอะๆ เดี๋ยวแป๊บๆ พอถึงปีหน้าเดี๋ยวก็ต้องมานั่งนึกว่าอะไรยังไม่ได้ทำอีก
เคนเราเน๊อะ... ขอแค่เราจัดการกับตัวเองให้ได้ ให้ดีเท่าที่มีแรงทำ ก็พอมั๊ง

ว่าแล้วเสาร์อาทิตย์นี้ ก็ให้รางวัลกับตัวเองซักหน่อย ชวนแม่ขวัญใจไปเที่ยว
พัทยาดีกว่านอนค้างซักคืน ไปนั่งตากลมกินส้มตำปูม้า หาเรื่องเปลี่ยนที่นอนมั่ง
นานๆ จะได้นั่งรถไปด้วยกันไกลๆ (พัทยามันไกลตรงไหนไม่ได้เดินไปซักหน่อย)
แล้วฟังเพลงที่ (แม่ขวัญใจ) ชอบ ฟังไปร้องตามกันไป (ที่จริงเรียกแหกปาก)
เหมือนตอนจีบกันเมื่อสมัยหนุ่มๆ (แต่ตอนนี้ก็ยังไม่แก่นะ)

พูดแล้วนึกขึ้นได้ว่าเมื่อปีที่แล้ว ถึงความพยายามทำเซอไพร้ท์ให้ของแม่ขวัญใจ
ก็แหมวันนั้นเมื่อ 365 วันที่แล้วคุณเธอ แกล้งบอกเราว่าจะสั่งพิสซ่า มาให้กิน
ตอน 2 ทุ่ม เราก็หิ้วท้องรอตั้งแต่ 6 โมงเย็น รอจนสองทุ่มครึ่งก็ยังไม่มีแวว
แต่ในใจแอบคิดไปแล้ว (ด้วยความงก) ว่า 555 อีก 15 นาทีถ้ายังมาไม่ถึง
ได้กินฟรีอีกถาดชัวร์ แล้วเสียงออดหน้าบ้านก็ดัง ทำให้ความฝันลมๆ แล้งๆ เป็นหมันซะงั้น

แล้วแม่ขวัญใจก็บอกว่า อ้วนไปเอาของสิ เราก็อะนะตามบัญชา จัดให้… พอเปิดประตู
หน้าบ้านปุ๊บ อ้าวพิดซ่าเจ้าไหนฟระเนี่ย แต่งตัวดีเกินคาด แถมตู้ใส่ของหลังรถ
ก็แปลกตาไม่เคยเห็น และแล้วสิ่งที่เด็กส่งพิดซ่าจำเป็นหยิบออกมา ก็ทำให้หัวใจ
อัตคัด ดวงเล็กๆ นี้พองโตได้อย่างน่าประหลาดใจ แต่ยังน้อยกว่าหน้าที่บานเป็นกระด้งไปซะแล้ว

เป็นช่อดอกไม้ ช่อใหญ่เบิ้ม ดอกลิลลี่สีขาว กับดอกกุหลาบสีแดงสด สวยน่ารักซะมามาย
อารมณ์ตอนนั้นที่หิว อยากกินพิดซ่าหายไปไหนหมดไม่รู้ เพราะจู่ๆก็อิ่มขึ้นมาซะเฉยๆงั้นแหละ
ดีใจปนอึ้งๆ น้ำตาซึม… ต่อจากนั้นก็…(ละไว้ในฐานที่เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้างก็แล้วกันนะ)
แต่จำได้ว่า พอเช้าอีกวันปวดแก้มมาก แม่วัญใจเลยบอกว่า ก็แน่หล่ะสิ เล่นนอนอมยิ้มทั้งคืนเลยนี่นา

แต่ว่าอืมต้องรอดูพรุ่งนี้ก่อนว่า ปีนี้แม่ขวัญใจจะครีเอทมุขไหนมาทำ เซอไพร้ท์ อีกรอ รอด้วยใจระทึก…