--- เ มื่ อ อ ย า ก รู้ ว่ า กิ โ ล ที่ 3 5 มี ปี ศ า จ จ ริ ง ห รื อ ไ ม่ ---

เ มื่ อ อ ย า ก รู้ ว่ า
กิ โ ล ที่ 3 5 มี ปี ศ า จ จ ริ ง มั้ ย
ก็ เ ล ย ต้ อ ง ล อ ง วิ่ ง ดู :)







เช้านี้ ประมาณตี 4 เราจอดรถไว้ข้างศูนย์ประชุมนานาชาติ
อากาศหนาวมาก แต่ไม่ใส่เสื้อแจ็คเก็ต คิดว่า วิ่งสักพักน่าจะอุ่นขึ้น มีบัฟคลุมหัวและปิดหูไว้ รู้สึกอุ่นขึ้น ลืมถุงมืออีกแล้ว !

เราเริ่มวิ่งเส้นทางเลียบคลองชล เป็นเส้นทางสำหรับจักรยาน 5 กิโลบวกอีก 3 กิโลถึงปากทางห้วยตึงเฒ่า

วิ่งสองรอบห้วยตึงเฒ่าสองรอบ ๆ ละ 3 กิโลโดยประมาณ
วิ่งออกมาสี่กิโลและวนเข้าไปอีก
วนห้วยตึงเฒ่าอีกสองรอบ

เราลองจิบน้ำกิโลที่ 5 / 12 / 17 และ 28 ตามที่รับรู้มาเพื่อหมุนเวียนความมีชีวิตชีวาของร่างกาย ไม่ให้ดื่มเมื่อกระหายเพราะนำไปใช้ไม่ทัน

ครบ 28 กิโล ฉันนึกว่าจบการวิ่งยาวของเช้านี้แล้ว คนที่บ้านพาไปร้านของชำให้เลือกน้ำดื่ม ฉันเลือกเกเตอเรด ใจน่ะอยากกินข้าวผัดกระเพราไข่ดาวมาก หิวซะงั้น
แต่คนที่บ้านเดินนำหน้าไป ฉันเลยจิบน้ำไปหนึ่งส่วนสี่เท่านั้นทั้งที่ขวดเล็ก เขาบอกว่า อย่าเดินช้า กินน้ำก็สาวเท้ายาว ๆ เราก็งง เดินช้าก็บ่นนิ เขาถามอีก จะเก็บน้ำรึยัง (คือให้ใส่น้ำในเป้ของเขา) เราก็เก็บ เพราะชื่นใจแล้ว แต่หิวข้าวจัง จากนั้นเขาก็บอกว่า วิ่งต่อนะ วิ่งไปที่รถเลย

ครั้งแรกฉันคิดว่าแค่ปากทางห้วยตึงเฒ่า เหตุเพราะวิ่งนานเกินไปประสาทอาจกลับได้ คำนวณเลขไม่ได้ นึกไม่ออกว่าต้องวิ่งอีกกี่กิโลจึงจะถึงรถ

วิ่งไป ๆ ก็ไม่ถึงปากทางซะที พอถึงปากทาง เอ้า .. เลี้ยวขวา เพิ่งถึงทางจักรยาน คิดออกแล้ว วิ่งอีก 5 กิโลกว่าจะหมดทางจักรยาน ฉันก็จ็อกกิ้งช้า ๆ เร่งไม่ได้

หมดเส้นทางจักรยาน ยังเหลืออีก 2 กิโลโอย...หน้าศูนย์ประชุมทำไมไกลอย่างนี้
ระหว่างทางไป มีเพื่อนนักวิ่งที่น่าจะมาเวลาเดียวกับเรา เขาวิ่งกันสามคน ไม่คิดสงสัยว่ามาวิ่งกันทำไมตั้งแต่ตีสี่ ถามตัวเองก็พอ เหตุผลไม่น่าต่างกัน

ฉันหยุดตอนข้ามถนน แกล้งทำยืดเหยียด ลิ้นห้อยจนเกือบจะถึงพุง แอบดีใจที่ได้พักตอนรอรถแล่นผ่าน ฝรั่งรูปหล่อกำลังวิ่งมา เห็นลิ้นจิพื้นฉันแน่เลย เขาตบบ่าให้กำลังใจและบอกฉันว่า สู้ ๆ

นะ... คนวิ่งเหมือนกันจะเข้าใจ ฉันหยุดแป๊บ เพื่อจะจ็อกกิ้งต่อ นึกไม่ออกว่า หากเดิน จะไปถึงรถเมื่อไหร่ ไม่มีทางที่ฉันจะเดินไปถึงได้เลย พอเริ่มจ็อกกิ้ง มันดีกว่าเยอะ รู้สึกว่า ระยะมันใกล้เข้ามาได้ ถึงว่า นักวิ่งประสบการณ์บอกนักบอกหนาว่า อย่าเดิน ขามันจะหนักและจะขาตายวิ่งไม่ออก กัดฟันยกขาสูง ๆ และจ็อก ๆ ให้เป็นนิสัย มันจริงมาก ๆ

35 กิโลที่ไม่มีปีศาจ เพราะฉันพอแค่นี้ ไม่รู้ว่า หลังจากนี้จะเจออะไร อาการตะคริว ชนกำแพง ขาตาย เป็นยังไง มันยังไม่เกิด ไม่ใช่ว่าจะไม่เกิด คิดแต่แรกว่า หากตะคริวจับน่อง เราจะทำยังไง จะวิ่งต่อได้หรือเปล่า เราจึงลอง คนที่บ้านจะวนกลับอีกรอบ ฉันไม่เอาแล้ว พอแค่นี้ก่อนวันนี้ กลัวหัวใจจะหยุดเต้น

ถึงกระนั้น วันซ้อมกับวันจริงอาจไม่เหมือนกัน สนามวิ่งก็เหมือนสนามชีวิต มีเหตุพลิกผันได้ตลอด ไม่เคยมีสูตรสำเร็จว่า วิ่งได้ขนาดนี้แล้วจะวิ่งแบบนี้ได้อีกบนสนามจริง มีตัวแปรและปัจจัยอื่น ๆ ที่ไม่คาดคิดได้ เพียงแต่การซ้อมนั้นทำให้เรารู้ตัวเอง ประเมินสถานการณ์ล่วงหน้าได้บ้างจากการซ้อมวิ่งระยะจริงหรือใกล้เคียง ไม่วิ่งดิบหรือเอาแต่ใจถึงเข้าว่า มันไม่พอและไม่คุ้ม สงสารร่างกาย เพราะหากบาดเจ็บแล้วฟื้นตัวยาก เสียดายมากหากไม่ได้วิ่งอีก

ระหว่างวิ่ง เราไม่ได้คุยกัน แต่วิ่งจบถามกันว่า เธอคิดอะไรระหว่างสี่ชั่วโมงกว่าที่วิ่งตามกัน

เราคิดเหมือนกันเป๊ะคือ ไม่คิดอะไร วิ่งไปเรื่อย ๆ ดูเท้าไม่ให้สะดุดล้ม ระวังเรื่องข้อเท้าพลิก ชะลอวิ่งเมื่อลงเนิน พยายามจ๊อกกิ้งเวลาขึ้นเนินแทนการเดิน วิ่งจังหวะของเรา คุม pace ของเรา ไม่เร่งตามใคร

แต่ที่คิดต่างกันคือ เขาบอกว่า วิ่งได้แล้ว ต่อไปต้องวิ่งเวลาดีกว่านี้

ฉันไม่หือไม่อือ เข้าใจเขานะ แต่ฉันยังไม่นึกเรื่องสถิติ กลัวร่างกายจะพัง สงสารข้อเท้าและเข่า อยากถนอมมากกว่าเพราะเราอายุมากขึ้น ๆ ทุกวัน

ฉันอยากวิ่งเก็บเหรียญที่ระลึกระยะสิบกิโลไปนาน ๆ ขอมีสติวิ่งแบบวันนี้ได้ก็ดีใจแล้ว วิ่งสนุก มีความสุขและไม่เจ็บด้วย
เรายืดเหยียดหลังวิ่งเกือบยี่สิบนาที
แต่ฉันหิวมาก หิวจนตาลาย ไม่มีอะไรกินระหว่างวิ่งเลยนอกจากน้ำ ยังไม่เคยลองกลูเจล กล้วยตาก อินทผลัมหรือเยลลี่ที่เพื่อน ๆ แนะนำไว้ เอาไว้ลองคราวหน้า

วิ่งเสร็จ บอกสีมาว่า ช่วยพาไปกินก๋วยเตี๋ยวน้ำตกหน่อย หิวมาก ๆ
ฉันสั่งพิเศษสองชามโต ๆ และกินหมดด้วย อร่อยเด็ดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวย่าภา


คงวิ่งเพราะเหตุนี้สินะ

















บันทึกการวิ่งยาวที่ห้วยตึงเฒ่า
เช้าวันเสาร์ที่ 16 มกราคม 2559





















การอยู่อย่างสบายคือ
อย่าปล่อยให้อดีตหรืออนาคต
มาขโมยปัจจุบันของเราไป
::
::
เช้านี้วิเศษมาก เพราะหลังจากวิ่งยาว เราจะนึกสภาพหลังการวิ่งด้วยว่าเราจะเดี้ยงมั้ย จะเดินลงบันไดยังไง

ปรากฎว่า โอเคมาก ไม่ปวดกล้ามเนื้อหน้าขา น่อง ข้อเท้าและเข่า อาจจะดีเพราะเรายืดเหยียดได้ดีและนานพอที่กล้ามเนื้อได้ผ่อนคลาย
นึกถึงที่เดินลงจากดอยหลวงเชียงดาวเมื่อเสาร์ที่แล้ว ปวดหน้าขามาก ๆ เพราะเดินจิกเท้าลงทางชันกว่าจะวิ่งได้เหมือนเดิมก็วันพุธ ( จันทร์-เดิน 5กิโล/อังคาร-จ็อกกิ้ง 5 กิโล/พุธ-วิ่ง12.27กิโล/พฤหัส-จ็อกกิ้ง5กิโล/ศุกร์-พักเพราะวันเสาร์จะวิ่งยาว จบที่ 35.15 กิโล 4.38 ชั่วโมง)

เรากินอาหารชดเชยให้มากและฉันกินได้มาก ดื่มน้ำมาก ๆ และรอวิ่งยืดเหยียดเบา ๆ ตอนเย็นหลังเลิกงานอีกที


ขอบคุณร่างกายและหัวใจในวันนี้
กินข้าวกับลูกก่อนกลับบ้าน
รออ่านประสบการณ์ของเพื่อน ๆ ที่จอมบึงมาราธอนในวันนี้




ขอบคุณค่ะ
ภูพเยีย
17 มกราคม 2559

Create Date : 17 มกราคม 2559 Last Update : 17 มกราคม 2559 13:08:42 น. Counter : 758 Pageviews.		2 comments
Share Tweet