--- พ า เ พื่ อ น ดู น ก ที่ ด อ ย สั น จุ๊ ---

ตรุษจีนปีนี้ เราชิงตัวปิ่นตั้งแต่ลงเครื่องกันเลยทีเดียว ขออนุญาตแม่ปิ่นแล้วว่าจะรับปิ่นมาบ้าน เธออยากดูนกกับเรา

เราทำสุกี้กินกันที่บ้าน รู้สึกสะดวกดีเหมาะกับฤดูหนาว ใครมาบ้านคงไม่พลาดเมนูนี้
เรื่องที่เราคุยกันก็หนีไม่พ้นเรื่องแก่แล้วจะเป็นอย่างไร โครงการที่ตกลงกันมั่นเหมาะมานมนานนั่นคือ บ้านฉันจะเป็นบ้านพักคนชรา คาดว่าจะไม่มีลูกคนไหนมาอยู่กับเราแน่ บ้านฉันก็มีกันสองคน มีห้องว่างสำหรับปิ่นและอ๊อด พ่อครัวคือโต ทำกับข้าวและคอยมาเขี่ย แซะพวกเราออกจากเตียงมากินข้าว โดยให้โตเซ็นสัญญาไว้ก่อนว่าห้ามตายก่อนพวกเรา แต่ถึงโตจะขอตายก่อน เราก็เหลือป่าน น้องชายของปิ่นที่เปลี่ยนจากดูแลแม่มาเป็นดูแลพวกเราแทน เราจะจ่ายเงินเดือน และมีโครงการไกลกว่านั้นว่าจะมีบ้านรถ ขับกันไป ค่ำไหนนอนนั่น ความคิดตอนแข็งแรงอยู่ก็บรรเจิดแบบนี้แหละ แต่ความเป็นจริงเราไม่รู้ ไม่รู้ใครจะเดี้ยงก่อนใคร แต่มันก็เป็นการพูดคุยที่ดูจริงจังมาก

ใครจะรู้ล่ะว่า ตรุษจีนปีที่แล้วกับปีนี้ มีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไป เรื่องแรกคือ ฉันกับโตเริ่มซ้อมวิ่งกันเป็นเรื่องเป็นราว มีความสุขไปแต่ละวันโดยไม่รู้หรอกว่าสุขภาพจะอยู่กับเราอย่างนี้ไปถึงวันไหน เรื่องที่สองคือพ่อของฉัน ท่านก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว จากที่เคยส่งลิ้งค์ยูทูปกันทุกวัน คุยกันผ่านไลน์และโทรศัพท์ ท่านก็จำฉันได้เป็นบางครั้ง บางวัน และกำลังฟื้นฟูสุขภาพกายและฝึกพูดกันใหม่ สมองด้านการสื่อสารเสียไปทำให้พูดบางอย่างออกมาไม่ได้ ยังไม่เป็นคำ โชคดีที่มีคนดูแลดี อาการของพ่อทำให้เราตระหนักโดยพลันว่า เราควรทำแต่ละวันให้ดีจนสุดกำลังของเรา เพื่อจะไม่เสียใจภายหลัง

เสาร์อาทิตย์แรกที่ปิ่นมาถึง เราพาปิ่นกับป่านขึ้นดอยสันจุ๊ ออกกันแต่เช้า วนไปวนมาหาไก่ฟ้า นกอื่น ๆ เอาไว้ก่อน แต่ไม่ว่าอะไรก็ต้องแล้วแต่ดวง

วันนี้ นักดูนกเต็มดอยเลย เห็นรถผ่านไปมาหลายคันนี่ อาจเห็นไก่ฟ้ายากสักนิด แต่เราก็ได้ทักทายอัลตร้ามารีนกันจนเต็มอิ่ม เต็มตา จากนกที่เห็นยากกลายเป็นนกเชื่อง ๆ ที่คุ้นเคยกับคน หลายคนก็บอกว่าเป็นนกเสียของไปแล้ว เราไม่รู้หรอกว่ามันเรื่อมจากอะไร นกติดหนอนหรือเปล่าเราก็บอกไม่ได้ แต่เราเห็นเขาทุกปีในฤดูนกอพยพ แม้จะเห็นกันทุกปี เราก็เก็บภาพแบบเมามันทุกปี ทั้งที่ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาคือนกตัวเดิมเมื่อปีที่แล้ว แต่ปีกสีน้ำเงินครามปีนี้ดูสดใหม่ไม่ปีกโทรมเหมือนครั้งที่แล้ว

พาปิ่นดูนกรับแขกของดอยสันจุ๊ตามสตูดิโอต่าง ๆ ทำเอาปิ่นงงและถามเราว่า นักดูนกอื่นจะรู้มั้ยว่าแต่ละที่เป็นแบบนี้ ฉันคิดว่าเขาไม่รู้หรอก นักดูนกต่างชาติเดินถือกล้องส่องนกและสโคปมากกว่ากล้องถ่ายนก เราอยู่ตรงไหน เขาก็ถามว่าเราดูนกอะไร ที่นี่เหมือนสวนสัตว์เปิด บอกไม่ได้หรอกว่าจะเจออะไร ตรงไหน ถ้าเซ้นส์ไวในเรื่องการฟังเสียง ก็จะเห็นนกได้เร็วขึ้น มากับเซียนนกเราจะเห็นนกเยอะ แต่เรายังไปไม่ถึงจุดนั้น เคยพูดกับอารากันเมื่อครั้งไปมาเลย์ว่า เรายังเป็นมือใหม่มากสำหรับการดูนก แต่เขาบอกเราว่า เขาก็เป็นมือใหม่ในทุกวันเหมือนกัน

ก็..นะ .. เราควรจะมีหัวใจใหม่สดในทุกวัน ความสดใหม่นี่แหละที่เราควรจดจำ มันเปี่ยมด้วยความกระตือรือร้น อยากรู้สิ่งใหม่ ๆ อยู่เสมอ เพียงแต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้เรานิ่งขึ้น ไม่บุ่มบ่ามใจร้อนและรู้จักรอ อดทนและนิ่งมากขึ้น


ปิ่นสนุกมาก ได้ดูนกมากพอควร นกแต่ละตัวก็ออกมารับแขกจริง ๆ ปิ่นบอกเราว่า ไม่เห็นนกแต่ได้มาเดินเล่นอากาศบนดอยแบบนี้ก็มีความสุขแล้ว เรากินข้าวกลางวันรองท้อง กินมาม่าและกาแฟ บ่าย ๆ ก็ลงมากินข้าว เรามีโปรเจ็คเรื่องเที่ยวเมืองจีนอีกในปีหน้า ปิ่นอยากพาเรานั่งเรือ 7 วัน 7 คืน ฉันคิดหนัก ฉันไม่ชอบอยู่บนเรือหลาวัน ขอแค่สามวันน่าจะพอ สถานที่ที่ปิ่นจะพาเราไป ฉันจำชื่อเมืองไม่ได้ แต่ทะเลสวยมาก เมืองจีนกว้างใหญ่ มีอันซีนอีกมากมายที่ไปทั้งชีวิตก็เห็นไม่หมดแม้จะดูผ่านภาพสวย ๆ ก็ตาม แต่เราก็ยังคิดว่าสถานที่เป็นส่วนประกอบในการเดินทาง สำคัญที่สุดคือเพื่อนร่วมทาง

เราขอเวลาเก็บเงินสักปี แล้วค่อยว่ากัน

ปิ่นกลับเมืองจีนวันอาทิตย์ที่ 14 กุมภาที่เพิ่งผ่านมา เป็นเช้าวันที่ฉันลงวิ่งมาราธอนครั้งแรกเช่นกัน แต่วันเสาร์เช้า เราไปรับปิ่น อยากพาไปกินกาแฟที่ร้านไจแอนต์ ต้นไม้ใหญ่ที่แม่กำปอง ไปจับจังหวะเขากำลังปิดปรับปรุงพอดี ถึงกระนั้น เราก็ขับรถตระเวนบนแม่กำปองไปเรื่อย ๆ ชอบถนนสายเงียบสงบแห่งนี้ สงบแต่ไม่วังเวง รื่นรมย์และมีชีวิตชีวา เส้นทางแคบแต่ร่มรื่น มีโฮมสเตย์ น่ามานอนเล่นมาก เราวนอยู่บนนั้นก่อนมานั่งกินกาแฟและอาหารเที่ยงที่โครงการหลวงตีนตก เรามีแต่เรื่องคุยกันสารพัด ก่อนกลับยังไปเฝ้านกเขนน้ำเล่นน้ำ กล้องก็ไม่ได้ติดมา แต่เขาไม่สนใจผู้คน เริงร่าอยู่ตรงโขดหิน กินแมลงแถวนั้น ไม่ไปไหน เรารอว่าแฟนเธอจะโผล่มาบ้างหรือเปล่าแต่ก็แห้ว รอจนบ่ายและลงจากแม่กำปองไปรับ BIB เพื่อจะลงวิ่งเช้าวันอาทิตย์

ปิ่นกลับสองทุ่มคืนวันอาทิตย์ สั่งกันไว้ว่า ก่อนออกวิ่งตี 3 น่ะ มิสคอลล์ไว้ ถึงไหน แค่ไหนให้โทรบอกจะไปตามเก็บ ฉันได้แต่บอกว่า หลังกิโลที่ 35 หมู่หรือจ่าเดี๋ยวก็รู้ ซ้อมมาแค่นั้น ไม่คาดหวังสูง แต่จะพยายามให้ถึงที่สุด(ตามนิสัย)

สาย ๆ วันอาทิตย์ ฉันโทรหาปิ่น บอกข่าวการวิ่งมาราธอน นี่ถ้าอายุ 70 กันละก็ คงหัวเราะกันจนฟันปลอมร่วงจากปากแน่ ๆ คุยเฮฮากันพอหอมปากหอมคอก่อนเข้าไปหาปิ่นที่บ้าน มีของฝากให้กันก่อนเจอกันครั้งหน้า

เราเป็นเพื่อนรักกันที่ไม่เขียนเมลคุยกัน ไม่เป็นเพื่อนกันในเฟซบุ๊ก และรู้ ๆ อยู่เมืองจีนไม่มีเฟซบุ๊ก ก็ห่างกันไป ต่างคนต่างทำงาน มาเมืองไทยเมื่อไหร่ก็นัดกันแบบนี้ เราเป็นแบบนี้มานานจนไม่ได้นับปีแม้จะเจอกันปีละครั้งหรือสองครั้ง

อวยพรให้เพื่อนมีสุขภาพดี แล้วเจอกันใหม่ เธอบอกฉันว่า คราวหน้าเธอจะซื้อกล้องดูนกมาด้วย แล้วช่วยพาไปดูนกอีกนะ :)


บันทึกวันเพื่อน
ภูพเยีย
14 กุมภาพันธ์ 2559

Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2559 Last Update : 9 มีนาคม 2559 9:37:09 น. Counter : 453 Pageviews.		1 comments
Share Tweet