ตอนนี้ทั้งแม่และลูกไม่สบายไปตามๆกัน แม่ไม่สบายเพราะตาอักเสบ แม่ไม่รู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร แต่สันนิษฐานว่าเพราะนอนน้อย พักผ่อนไม่เพียงพอ และอีกโรคที่แม่มักป่วยเป็นประจำคือ ต่อมทอนซิลอักเสบ บางครั้งแค่อากาศเปลี่ยนและนอนไม่เต็มอิ่ม แม่ก็จะเป็น 2 โรคนี้ประจำ จนรู้สึกรำคาญตัวเอง ก่อนหน้าที่จะมีลูกแม่ต้องป่วยเข้าโรงพยาบาลด้วยต่อมทอนซิลอักเสบอย่างน้อยปีละ 1 ครั้ง แต่พอหลังจากคลอดลูกแล้ว แม่ก็ยังมีป่วยเหมือนเดิมแต่จะไม่ยอมให้เป็นหนักถึงขนาดต้องเข้าโรงพยาบาล ด้วยห่วงว่าจะไม่ใครดูลูก ตอนนี้แม่เริ่มสบายดีขึ้นแล้ว แต่กลายเป็นว่าหนูไม่สบายแทน
คืนวันที่ 2 มค หนูอ้วกและท้องเสีย ลองจับตัวดูเห็นตัวรุมๆ เลยให้ทานยาลดไข้ไป ตอนเช้ารีบให้พ่อพาหนูไปหาหมอ พ่อบอกว่าอยากให้หนูนอนโรงพยาบาล ทั้งๆที่เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน หนูเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลด้วยโรคทางเดินอาหารเป็นพิษ ซึ่งเป็นโรคที่เด็กในวัยหนูเป็นกันบ่อยมากๆ ปีที่ผ่านมาหนูเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคนี้ 2 ครั้งแล้ว พอมาครั้งนี้แม่ดูจากอาการแล้วยังไม่ถึงขั้นต้องให้นอน แม่กำชับพ่อว่าขอแต่ยาแก้อักเสบ ยาฆ่าเชื้อมาทานก็พอ แล้วอีก 2-3 วันค่อยดูว่าดีขึ้นหรือป่าว ก็จริงดังคาดหนูไม่ได้เป็นอะไรมาก พอทานยา 2-3 วันก็หายเป็นปกติ

เมื่อวันศุกร์ที่ 12 มค พอแม่ขึ้นรถแล้วหนูก็พูดเจื้อยแจ้วว่า
“ มีคุณธรรม น้ำใจ ใช้ชีวิตพอเพียง เลี่ยง..บาย ..ยา.มุ๊” (มีบางคนฟังเป็นว่าหนูอยากกินละมุด) …. แม่ให้หนูท่องอยู่ประมาณ 10 รอบก็ยังไม่เข้าใจท่อนสุดท้ายอยู่ดี เลยต้องถามพ่อว่าตกลงมันคืออะไร พอพ่อเฉลยค่อยถึงบางอ้อ รู้สึกชอบคำขวัญวันเด็กปีนี้จัง
ส่วนวันเสาร์-อาทิตย์ เราก็พากันไปพัทยา แถมบังเอิญลูกค้าของพ่อก็สั่งของมาพอดี ได้โอกาสพ่วงกันไปด้วยเลย ไปถึงก็เกือบบ่ายสามหล่ะ พ่อลูกลงเล่นน้ำเล่นทรายกันหนุกหนาน ส่วนแม่ขอนอนพุงกลมอยู่บนห้องดีกว่า ราวๆ 6 โมงก็ถึงเวลาหม่ำ ร้านประจำ…เจ้จุก (ตอนนี้ราคาแพงขึ้นและเราก็เริ่มเบื่อหล่ะ) กินเสร็จ อีกแห่งที่พลาดไม่ได้คือ Foodland จะต้องไปซื้อของที่นี่ประจำ ของก็ไม่ได้ถูกกว่าที่อื่นๆ แต่รู้สึกว่าสะดวกดีซื้อแป๊บเดียวเสร็จ หมดไปอีกวัน เช้าวันอาทิตย์ พ่อลูกตื่นกันแต่เช้าไปเล่นทรายกัน จนเก้าโมงกว่าก็รีบไปทานข้าว ต่อด้วยเล่นน้ำ จนสิบเอ็ดโมง รีบพากันขึ้นไปนอนพัก จนบ่ายกว่าพากัน check out ว่าจะพาหนูไปนั่งเรือดำน้ำดูปลา แต่พอเช็คเวลาแล้วปรากฎว่าหมดรอบ เค้ามีตอน เก้าโมง , สิบเอ็ดโมง และ บ่ายโมง หนูเลยอดดู พาลทำแม่เซ็งไปด้วย บอกพ่อกลับบ้านเราดีกว่า ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพตอนห้าโมงเย็น รู้สึก 2 วันแห่งความสุขช่างหมดไปอย่างรวดเร็วเสียจริงๆ ไว้คราวหน้าจะพาหนูไปนอนค้างสัก 2 คืนดีกว่า แม่มีที่พักใหม่เตรียมไว้ให้หนูแล้วหล่ะจ้า