“สิ่งที่น่าสนใจยิ่งเกี่ยวกับการรบในระยะ ศ.ศ.๑๙๑๔-๑๙๑๘ คือสงครามสนามเพลาะ ซึ่งเป็นยุทธวิธีแบบใหม่ที่ถูกนำมาใช้ในแนวรบด้านตะวันตก อันเป็นแนวยาวตั้งแต่ทะเลเหนือมาจนจดพรมแดนสวิตเซอร์แลนด์ ตั้งแต่ ค.ศ.๑๙๑๔ เป็นต้นมา ประเทศคู่สงครามทั้งสองฝ่ายต่างขยายแนวรบด้วยการขุดสนามเพลาะ เพื่อใช้เป็นที่มั่นในการรุกรบ และป้องกันตนเอง แนวรบด้านตะวันตกจึงมีลักษณะเกือบจะหยุดชะงัก โดยไม่มีฝ่ายใดสามารถขยายแนวรบออกไปได้ไกล ทำให้เกิดความพยายามที่จะใช้เทคนิคและอาวุธที่มีประสิทธิภาพ มีการใช้แก๊สพิษโดยฝ่ายเยอรมนี มีการใช้รถถังโดยอังกฤษ แต่จนกระทั่งถึงปี ค.ศ.๑๙๑๘ ความพยายามเหล่านี้ก็ไม่ประสบผลสำเร็จมากไปกว่าความสำเร็จที่เกิดขึ้นเป็นบางส่วนเท่านั้น แต่อย่างไรก็ดี อาจกล่าวได้ว่า ความสำคัญของสงครามสนามเพลาะเป็นการนำเอายุทธวิธีแบบใหม่มาใช้ในการรบอย่างไม่เคยมีมาก่อน เป็นผลมาจากความก้าวหน้าทางด้านเทคนิคต่าง ๆ และพัฒนาการของการประดิษฐ์ที่ร้ายแรง และผลสำคัญที่ตามมาก็คือ เป็นสงครามที่มีการเสียหายอย่างหนัก ทหารของทั้งสองฝ่ายต้องเสียชีวิตเป็นจำนวนมาภายในระยะเวลาที่ไม่ยาวนานนัก ด้วยเหตุนี้ สงครามโลกครั้งที่ ๑ จึงเป็นสงครามที่มีการสูญเสียชีวิตมากที่สุดตั้งแต่มีการบันทึกเกี่ยวกับสงครามในประวัติศาสตร์”

กอบเกื้อ สุวรรณทัต-เพียร (บรรณาธิการ), อารยธรรมตะวันตก ฉบับปรับปรุงใหม่, พ.ศ.๒๕๒๒
จากหนังสือ แนวรบด้านตะวันตกเหตุการณ์ไม่เปลี่ยนแปลง
ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 6 สำนักพิมพ์อ่านไทย)