ผลงานของนักเขียนต้องห้าม-ซ้ายอเมริกัน
ดอลตัน ทรัมโบ
มโนภาษ เนาวรังสี แปล
พิมพ์ครั้งแรก 2525 สำนักพิมพ์กอไผ่

(หนังสือเล่มนี้สำหรับพวกที่คลั่งไคล้ ร่ำร้องสงคราม สมควรได้อ่านอย่างยิ่ง)

นี่คือหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งใครก็ตามมิอาจลืมเลือน! ·       Saturday Review

มันเป็นเรื่องซึ่งอำมหิตมากสำหรับการเขียน “จอห์นนี่ไปรบ” ในเมื่อมันคือการบอกเล่าถึง
ความผิดอาญาของความไม่สมประกอบหรือโรคเส้นประสาท มันเป็นหนังสือซึ่งแสดงตัวตนของความหวาดกลัว
และสุดยอดของความเข้มข้นรุนแรงแห่งอารมณ์·       Washington Post

                     หนังสือเล่มนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกในอเมริกา หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 ซึ่งทำให้เกิดกระแสต่อต้านสงครามขึ้นอย่างกว้างขวาง จนทำให้มีการสั่งห้ามตีพิมพ์เพิ่มอีก ขณะเดียวกัน ก็มีการเรียกร้องให้มีการตีพิมพ์จากกลุ่มคนหลายกลุ่ม อย่างไม่น่าเชื่อว่าการตีพิมพ์ครั้งที่ 2 จะเกิดขึ้นพร้อม ๆ กับการเกิดขึ้นของสงครามโลกครั้ง 2 และการปลุกระดมกระแสรักชาติ การเฉลิมฉลองการเข้าสู่สงคราม ซึ่งดอลตัน ทรัมโบ แสดงความไม่เห็นด้วยอย่างรุนแรง อีกทั้งยังแสดงความเกลียดชัง ผู้ที่ร่วมอยู่ในการก่อให้เกิดสงครามในทุก ๆ ฝ่าย
(ขอขอบคุณ ข้อมูลจากสำนักพิมพ์คำหอม)

                     จอห์นนี่ไปรบ เป็นความขมขื่นชิงชังอันประกอบขึ้นด้วย ความน่าสะพรึงกลัว ความเจ็บปวดทรมานทางร่างกายอย่างสุดแสน และสภาพจิตใจของคนคนหนึ่ง ที่ต้องอยู่ต่อไปเพื่อรับรู้ความทุกข์ทรมาน ในแต่ละนาทีที่ผ่าน หูที่ไม่ได้ยินเสียง ตาที่มองไม่เห็น ไม่มีแขน ไม่มีขา คนเราจะอยู่ต่อไปได้อย่างไรในสภาพเช่นนี้ นี่คือสภาพที่น่าสังเวช จนเกือบจะเรียกได้ว่าน่าสะอิดสะเอียน อันเกิดขึ้นจากผลของสงครามและเหล่าผู้ก่อสงครามทั้งหลาย ที่ผู้เขียนอยากให้คนโดยทั่วไปได้รับทราบ และจดจำ ซึ่งข้าพเจ้าคิดว่า หนังสือเล่มนี้ เมื่ออ่านแล้ว เราจะไม่อาจลืมเลือนได้จริง ๆ

                    ในขณะที่ตัวหนังสือผ่านสายตาเราไป อาการปวดหัว คลื่นไส้ก็เกิดขึ้นเป็นพัก ๆ น้ำตาที่เอ่อขึ้นมา จากความเศร้า การผลัดพราก ความทรมาน และความสับสนระหว่างสภาวการณ์ปัจจุบันของร่ายกายที่เจ็บปวด อาการบาดเจ็บจากการถูกระเบิด กับเรื่องราวในอดีตที่สุขบ้างทุกข์บ้างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งในเมืองที่สงบและเป็นปกติดี กับช่วงเวลาแห่งความเลวร้ายในสนามเพลาะ สิ่งเหล่านี้วนเวียนเข้าสู่ความคิดของโจ บอนแฮม และถ่ายทอดสู่ความคิดของเราได้อย่างชัดแจ้ง เนื้อเรื่องไม่ได้ดำเนินไปตามช่วงเวลา แต่เป็นไปตามอาการ ความเจ็บปวด ที่เกิดขึ้น และความเจ็บปวด นำไปสู่ความคิด ความคิดนำไปสู่ความเจ็บปวด  แต่ทว่าผู้อ่านก็จะสามารถเข้าใจได้เป็นอย่างดีว่าเรื่องราวนั้นมีลำดับเกิดขึ้นอย่างไร

บางส่วนของเรื่องในภาคหนึ่ง ครึ่งแรกของความทรมาน

“น้ำกำลังท่วมซัด และเขาหยุดยั้งมันไม่ได้...เขาพยายามจะว่ายน้ำ แต่คนเราจะว่ายน้ำได้อย่างไรถ้าแขนด้วน? ”

“แสงแปลบปลาบวูบวางปรากฏขึ้นในสายตาไม่รู้หยุดหย่อน จรวด ระเบิด สะเก็ดระเบิด เปลวไฟ และพลุสีขาวแตกกระจายเป็นวงกว้าง สิ่งเหล่านี้มันผ่านทะลุเข้ามา แล้วฝังจมลงในส่วนที่นุ่มเปียกของสมอง พร้อมกับเสียงฟู่ซึ่งเขาได้ยินชัดเจน...สรรพสิ่งมันพร่าเลื่อนและอึงอล มันทำให้เขาเจ็บปวดมากเสียจนคิดว่าความเจ็บปวดทั้งหมดในโลกนี้ได้รวมอัดตัวแน่นอยู่ระหว่างหน้าผากกับกะโหลกศีรษะด้านหลัง และกำลังปะทุไปรอบทิศทางเพื่อหาทางออก มันเจ็บปวดเหลือทน เขาได้แต่คิดร้องขอวา ได้โปรดเถิด ได้โปรด ฉันอยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดเสียที”

“เริ่มตะโกนด้วยความตื่นตระหนก...เขาไม่มีปากสำหรับร้องออกมา เขาประหลาดใจมากที่ตะโกนไม่ได้...เขาพยายามขยับขากรรไกร แต่เขาไม่มีขากรรไกร เขาลอกกระดิกลิ้น...แต่เขาไม่มีลิ้นและทั้งไม่มีฟัน...ไม่มีเพดานปาก...”

            ผู้เขียนแสดงความตั้งใจอย่างสูงสุดในการชี้ให้เห็นถึงเคราะห์กรรมของเด็กหนุ่มในวัยที่ไม่มีเหตุอันสมควรที่จะต้องเข้าสู่สงคราม และสงครามก็ไม่ใส่สิ่งวิเศษ ที่ผู้รักชาติ ผู้มีเกียรติทั้งหลายนำมาโฆษณากัน ซึ่งในข้อนี้ ข้าพเจ้าเห็นด้วยอย่างสุดกำลัง

“พอมีใครสักคนมาบอก ไปกันเถอะ เราต้องไปรบ ไปต่อสู้เพื่อสันติภาพ
พวกเขาจึงต้องพากันไป และถูกฆ่าตาย
โดยไม่คิดถึงสักนิด แม้เพียงครั้งเดียวเกี่ยวกับเสรีภาพ”

“แล้วคนอื่นที่มาบอกว่า มาพวกเรามา พากันไปต่อสู้เพื่อเสรีภาพ
แล้วเจ้าหมอนั่นก็ไม่สามารถแสดงให้คุณเห็นเจ้าตัวเสรีภาพ
สิ่งที่พูดถึงมันพิสูจน์ไม่ได้ แล้วยังจะมีหน้ามาบอก ให้คุณต่อสู้เพื่อมันอีก
เลวชาติบัดซบจริง ๆ”

ข้อความอันเจ็บปวด และเป็นจริง

หมายเหตุ : ข้าพเจ้าขอนำเสนอตัวอย่างเฉพาะภาคแรกของเรื่อง เนื่องจากแม้นี่จะเป็นการอ่านครั้งที่สองแต่ก็ไม่สามารถสรุปความและเรียบเรียงได้ทั้งหมดของเรื่อง อันเนื่องมาจากความเครียดขึงและปั่นป่วนในช่องท้องอย่างรุนแรงที่เกิดขึ้นระหว่างการย่อความ

ในภาคที่สอง ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของการนึกถึงสภาพ อันน่าสังเวช ในแนวรบ สนามเพลาะ ที่เกิดขึ้น ความตายและซากศพ รวมถึงการปลดปล่อยอารมณ์ ความรู้สึก ที่หนักหน่วง รุนแรง ความชิงชัง โกรธเกรี้ยว ต่อรัฐ หรือใครก็ตามที่มีส่วนก่อให้เกิดสงคราม

*********************************************************************************

ขอไว้อาลัยแด่ เหล่าผู้นำทุกผู้ที่กำลังคิดจะริเริ่มสงคราม ไม่ว่าจะใน จีน-ญี่ปุ่น, เกาหลีเหนือ-ใต้
สงครามเล็ก สงครามน้อย ที่เกิดขึ้นอยู่ร่ำไปตามแนวชายแดนไทย
สงครามกลางเมือง หรือแม้กระทั่งสงครามกองโจร ทั้งตะวันออกกลาง แอฟริกาเหนือ ไม่ว่าที่ไหน กระไอแห่งสงครามก็ลอยไปถึง และผลิดอกของมันล่อแมลงตัวจ้อย แม้ในดินแดนที่ไร้ความชุ่มฉ่ำ หรือ แสงตะวันอันอบอุ่น
สำหรับผู้ที่ร่ำร้องเรียกหาสงคราม ถ้าอ่านหนังสือเล่มนี้ไม่เข้าใจ เล่มอื่น ๆ ก็ไม่เข้าใจ
ก็อาจเหลือเพียง คู่มือมนุษย์ ละมั้งที่พอจะสั่งสอนท่านได้ หรือไม่ ท่านก็...ไปที่ชอบ ที่ท่านชอบแล้วกัน...

แด่จอห์นนี่ผู้จากไป และจอห์นนี่ที่เหลืออยู่ ทุกหนทุกแห่ง
ขอจงเป็นสุข และอยู่อย่างปกติสุขเทอด

ฝากชื่อ ทักทายกันคะ

Create Date : 03 มีนาคม 2554
Last Update : 27 ธันวาคม 2554 11:38:49 น.		2 comments
Counter : 1702 Pageviews.
Share Tweet