• ISO.JOB.9001.2015
• ธรรมะกับข้อเขียน
• วรรณกรรมเยาวชน_จ้า
• วรรณกรรมกับความรัก
• มันเป็นเรื่องของสงครามมมมม
• วรรณกรรมรัสเซีย__ขมหม่นมืด
• วรรณกรรมโปแลนด์ : อดีตที่ฟันฝ่า
• วรรณกรรมยุคใหม่_อเมริกา_อเมริกรู
• วรรณกรรมกับการเมือง
• เรื่องของธรรมชาติและรากเง้า......
• อภิมหาหนังสือเล่มหนึ่ง
• วรรณการรไทยและในเอเซีย
• วรรณกรรมจากแดนไกล:ละตินอเมริกา
• หนังสือเล่าต่อ
• สมุดบันทึก2yrs.โดยจขบ.
• สมุดบันทึก1yr.โดยจขบ.
• สู่ปีที่4
• ปีที่ 7. 2561
• ปีที่ 8. 2562

เขียนโดย เออร์เนสต์ เฮ็มมิงเวย์ (ผู้เขียน the old man and the sea )
แปลโดย อาษา ขอจิตต์เมตต์
สำนักพิมพ์ แสงดาว

(รูปภาพจาก สนพ.แสงดาว )

Create Date : 06 มีนาคม 2556			4 comment
Last Update : 6 มีนาคม 2556 15:19:08 น.
Counter : 2220 Pageviews.
Share Tweet

แต่งโดย รูต้า เซอเพทตี้ส , แปลโดย ณวรา , สำนักพิมพ์ สันสกฤต

เป็นหนังสือเล่มหนา ที่เปิดเผยหน้าประวัติศาสตร์ช่วงหนึ่งที่ถูกลบเลือนและปิดบัง โดยสังคมนิยมโซเวียต

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2
ขณะที่ฮิตเลอร์ ผู้นำกางเขนเหล็ก นำรถถังเข้าบดขยี้ชาวยิว ในโปแลนด์
สตาลิน ผู้นำโซเวียต ผู้นำร่วมในฝ่ายสัมพันธมิตร ได้เข้าปกครองและจับกุมแจ้งข้อหา “อาชญากร” ให้กับประชาชน 3 รัฐ ดินแดนใกล้เคียงกับโปแลนด์ได้แก่ ลิทัวเนีย ลัตเวีย และเอสโตเนีย
ประชาชนนับล้านถูกเนรเทศออกจากบ้าน และมาตุภูมิของเขาเอง ไปใช้แรงงานในถิ่นกันดารในโซเวียต รวมทั้ง “ไซบีเรีย”

“มีการประมาณการว่าอิยอซิฟ สตาลินฆ่าคนไปมากกว่ายี่สิบล้านคนในช่วงเวลาที่เขาปกครองด้วยความหวาดกลัว รัฐแถบทะเลบอติก ซึ่งได้แก่ ลิทัวเนีย ลัตเวย และเอสโตเนีย ต้องสูญเสียประชากรไปมากกว่า เศษหนึ่งส่วนสามของจำนวนทั้งหมดในระหว่างที่โซเวียตดำเนินการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์/หมายเหตุจากผู้เขียน”

“บันทึกสีเทา” วรรณกรรมสะท้อนความบ้าคลั่งของสงคราม อำนาจ และการต่อสู้อย่างสงบด้วยความเป็นมนุษย์อันเข็มแข็ง และแข็งแกร่ง

ไม่ได้มีแค่ความหม่นมัวเพียงเท่านั้น มิตรภาพ ความหวังและความรักที่ยิ่งใหญ่นั้นกลับเป็นสิ่งที่แฝงอยู่ในเนื้อหาและถ้อยคำอันหม่นเศร้า
ความผูกพันของครอบครัวที่ยึดโยงกลุ่มคนเล็กๆไว้ด้วยกัน และค่อยๆ แพร่ออกสู่สังคมที่ใหญ่ขึ้น
ความรักที่สวยงามและบริสุทธ์ได้ฟูมฟักและก่อตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ ละมุนละไม สดใสอยู่ท่ามกลางความหวาดกลัว

หนังสือเล่มนี้ และชนชาติลิทัวเนีย แสดงให้เห็นแล้วว่า

แม้แต่สงครามก็ไม่อาจกำจัด “ความรัก” ออกไปจากมนุษย์ได้
เผ่าพันธุ์และเชื้อชาติที่ต่างกัน ก็ไม่อาจปิดกั้น “ความเป็นมนุษย์” ที่ดีต่อกันได้
และ “ความหวัง” จะยังมีอยู่ในคืนอันมืดมิดและช่วงเวลาที่ไม่แสงสว่างไม่อาจกล้ำกราย

แล้วคุณจะพบว่าชาวลิทัวเนียนั้นไม่ควรถูกลืมเลือน ทั้งในแง่ของมนุษย์ทั่วไป และในแง่มนุษย์ผู้อ่อนโยน เข้มแข็ง อดทน และเปี่ยมไปด้วยความรักและความหวัง ดั่งที่ผู้เขียนบันทึกไว้ในหน้าสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้
“ห้าสิบปีหลังจากการรุกรานยึดครองที่โหดเหี้ยม ชาวบอติกได้รับอิสรภาพโดยสินติวิธีและอย่างมีเกียรติ พวกเขาเลือกความหวังมากกว่าความเกลียดชัง และแสดงให้ชาวโลกได้เห็นว่า แม้ในค่ำคืนที่มืดมิด ก็ยังมีแสงสว่าง...ความรักเผยให้เราได้เห็นธรรมชาติที่น่าอัศจรรย์ยิ่งของจิตใจมนุษย์”

*************************************************************************************************************************ผู้เขียนดำเนินเรื่องผ่านตัวละคร ลีนา และความนึกคิดของลีนาในสถานการณ์เลวร้ายในปัจจุบัน กับสถานการณ์สุขสันต์ในอดีตโดยมีเหตุการณ์ คำพูด สถานที่ สิ่งของบางอย่าง ที่เชื่อมโยงอดีตในแผ่นดินเกิดยามเป็นไท กับปัจจุบันที่ไม่มีแผ่นดินของตัวเอง

“ลีนา” เด็กสาวที่จิตใจแข็งแกร่งวัย 15 ปีพร้อมแม่ที่เอื้ออารีผู้เต็มเปี่ยมด้วยความหวังและน้องชายวัย 10 ปี ผู้ถูกกระชากวัยเด็กไป ตั้งแต่วันแรกที่ถูกจับโยนขึ้นรถบรรทุก เดินทางรอนแรมภายในตู้รถไฟที่แออัดจน 12 ปีต่อมาในไซบีเรีย ดินแดนห่างไกลและถูกทอดทิ้งจากโลก

ลีนา คือผู้ชักนำให้เราได้รู้จักกับผู้คนในลิทัวเนีย ความสุข ความรื่นรมย์ของประชาชนเหล่านั้น ถูกเล่าแทรกไปในแต่เรื่องราวอันเลวร้ายที่ลีนาได้รับ เป็นการตอกย้ำถึงความแตกต่างระหว่างการมีอิสรภาพและการถูกจองจับ อย่างเจ็บปวด จนถึงขั้นร้าวราว เราได้รู้จักความทุกข์โศกของคนที่พลัดพราก คนที่ตายจาก คนที่ตัดสินใจไม่ได้ คนที่สับสน คนที่เกลียดตัวเองมากกว่าเกลียดผู้อื่น คนที่เป็นอะไรได้มากมาย เมื่อมีความเชื่อเรื่องชนชาติที่ผิด หรือ ความหิวเข้าครอบงำ

-              ลีนา ผู้อดทน และไขว่คว้าการมีชีวิตอยู่ ผู้ไม่เคยถอยหรืออ่อนข้อให้กับความยากลำบาก ลีนาผู้มีพรสวรรค์ทางศิลปะในการวาดรูป เป็นพี่สาวที่ดูแลน้องชาย

-              เอเลนา แม่ของลีนา ผู้มั่นคงหนักแน่นต่อการดำเนินชีวิต ต่อความรักในทุกสิ่ง แม้กับศัตรูก็ตาม ผู้ไม่ยอม “ลงนามในเอกสารรับผิด” คืนแล้วคืนเล่า จนสุดท้าย พวกเขาต้องโทษไปทำงานที่ไซบีเรีย พร้อมกับครอบครัวอื่น

“สัญญากับแม่นะจ๊ะว่า ถ้ามีใครพยายามจะช่วยหนู หนูต้องไม่สนใจ เราจะแก้ไขเรื่องนี้กันเอง เราต้องไม่ถึงใคร ๆ ในครอบครัวหรือเพื่อนฝูงเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ หนูเข้าใจใช่ไหม ถึงจะมีคนเรียกชื่อหนู หนูก็ต้องไม่ขานตอบ...สัญญากับแม่สิ!”

-              คอสตาส วิลคัส พ่อของลีนา อธิการบดีมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ผู้สูญหายจากครอบครัว สิ่งยึดเหนี่ยวและความหวังทั้งมวลของครอบครัว คำสอนของพ่อ และความรักของพ่อ ที่ลีนาระลึกถึงในแต่ละเหตุการณ์ที่ข่มขืนเป็นทั้งกำลังใจแก่ลีนา และเป็นสิ่งสะท้อนใจแก่ผู้อ่าน พ่อผู้ปรากฏกายอย่างแท้จริงเพียงหนึ่งครั้ง ในตู้รถไฟ และหลังจากนั้น ลีนาและครอบครัวก็ไม่ได้พบกับอ้อมแขนที่อบอุ่นนั้นอีกเลย...

-              อันดรีอุสกับแม่ที่ค้นหาพ่อที่เป็นทหารไม่พบ, แม่ที่เคยสวยสดและร่ำรวยต้องแลกบางสิ่งเพื่อรักษาชีวิตลูกชายไว้ กับลูกชายที่เงียบเหงาเฝ้าทนดูแม่ที่เสียสละอย่างน่าอดสู

-              โอนา และลูกสาวแรกคลอด ถูกนำขึ้นรถในขณะที่พยาบาลยังไม่ได้เช็ดเลือดที่หว่างขา หลังตัดสายสะดือแล้ว จนกระทั่งวาระสุดท้ายของเด็กน้อยมาถึง พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของโอนา และศพที่ถูกโยนทิ้งไว้ตามทางที่รถไฟแล่นผ่าน

-              ชายหัวล้าน ที่เป็นยิว ตลอดเวลาที่รู้สึกผิดในการให้รายชื่อ แต่เขาก็ได้ยอมให้มีการจัดงานคริสต์มาสขึ้นในกระท่อมของเขา ในศูนย์กักกันไซบีเรีย ชั่วขณะแห่งทุกข์ยากแร้นแค้นและอากาศเลวร้ายในไซบีเรีย พวกเขาร้องเพลงคริสต์มาสด้วยความรื่นเริง เบื้องหน้าคือขนมปังปันส่วน 300 กรัมต่อคน

-              อูลีอุชก้า หญิงแก่เจ้าของกระท่อมจอมงก ที่สุดท้ายมอบไส้กรอกให้กับลีนาและครอบครัว ก่อนเดินทางออกจาก “นารวม” แถบเทือกเขาอัลไตสู่ไซบีเรีย

-              ทหารโซเวียตผู้โหดร้ายคนหนึ่ง ท้ายที่สุดได้แจ้งข่าวการกักขังและทำทารุณกรรมกับ คุณหมอซาโมดูรอฟ ผู้มาทันเวลาพอดีก่อนที่ครอบครัวอันเป็นที่รักของลีนา คนสุดท้าย จะพ่ายแพ้ต่อความโหดเหี้ยมของชะตากรรม (เช่นเดียวกับ คุณพ่อของลีนาในครั้งอดีตเดินทางมาถึงบ้านพร้อมคำพูด “พ่อไม่ได้มาสาย,พ่อมาตรงเวลาต่างหาก แต่ในความเป็นจริง หลังโซเวียตบุกเข้าลิทัวเนีย พ่อ...ไม่เคยมาอีกเลย)

ฯลฯ

 “ฉันหันตัว ศอกกระแทกอันดรีอุสโดยไม่ตั้งใจ “ขอโทษ” ฉันพูด และเขาผงกหัวรับ...........
ฉันถูกดันจนตัวแนบชิดกับด้านหน้าเสื้อโค้ตของอันดรีอุส...คางของฉันแทบจะติดกับอกเขา
ฉันแอบมองอันดรีอุส โครงหน้าและนัยน์ตาของเขาดูเด่นชัดได้สัดส่วน...ผมหยิกสีน้ำตาลดูสะอาดเมื่อเทียบกับผมของฉัน เขาก้มลงมอง ฉันหันไปทางอื่น นึกไม่ออกว่าตัวเองดูสกปรกมากแค่ไหน หรือเขาเห็นอะไรในเส้นผมของฉัน"

“อันดรีอุส..ฉันกลัว” “อย่ากลัว ลีนา อย่าให้พวกเขาได้อะไรจากคุณไปทั้งนั้น แม้แต่ความกลัว”
 “อันดรีอุส เราต้องกลับบ้านกันให้ได้นะ” “ผมรู้ เราต้องกลับจนได้” “

*************************************************************************************************************************หมายเหตุ1 : จขบ. ขอความงดงามแข็งแกร่งจงเกิดกับทุกท่านที่ร่อนเร่จากแผ่นดินเกิด ณ ถิ่นแดนไกล “คราซีวาย่า” คำภาษารัสเซียที่อันดรีอุส สอนให้ลีนาเข้าใจความหมายด้วยตัวเอง

12 ปี แห่งความแร้นแค้นและถูกเหยียบย่ำ
50 ปี ของการสูญเสียเอกราช
ความอดทนและการต่อสู้อย่างสงบ ย่อมไม่สูญเปล่า

หมายเหตุ2 : การนำหนังสือเล่มนี้มาแสดงไว้ ข้าพเจ้าไม่ได้มีจุดมุ่งหมายในการต่อต้านรัสเซีย หรือประเทศมหาอำนาจ หรือประเทศที่ดิ้นรนอยาก...จะมีอำนาจ แต่อย่างใด เพียงแต่ข้าพเจ้ามีความเชื่อในเรื่องที่ว่า คนเราทุกเชื้อชาติอยู่ร่วมกันได้ และอยู่ได้โดยไม่ต้องต่อสู้ห้ำหั่นเข่นฆ่าผู้ที่มีกลุ่มดีเอ็นเอที่ต่างจากเรา หรือมีลักษณะร่างกายที่ต่างจากเชื้อชาติของเรา ข้าพเจ้าคิดว่ามันเป็นความแปลกสิ้นดี

และหนังสือเล่มนี้ อาจมีเนื้อหาเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับ การขับไล่ชนกลุ่มน้อยออกจากตะเข็บชายแดนของไทย
อาจเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับการตัดสิทธิ์รักษาพยาบาลชนกลุ่มน้อยบนภูเขาสูงของไทย
อาจเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับการขับไล่ชาวไทยพุทธ หรือมุสลิมออกจากพื้นที่ภาคใต้ของไทย

และหนังสือเล่มนี้ อาจมีเนื้อหาเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับการต่อสู้แย่งดินแดน แย่งการครอบครอง พื้นที่ แผ่นดินที่เกิดขึ้นโดยทั่วไป ในโลกอันแสนหฤหรรษ์และโหดเหี้ยมใบนี้

ฝากชื่อ ทักทายกันคะ

เอริค มาเรีย เรอมาร์ค เขียน
ม.จ. ขจรจบกิตติคุณ กิติยากร ทรงแปลเรียบเรียง
(ข้อมูลจากฉบับพิมพ์ครั้งที่ 6 สำนักพิมพ์อ่านไทย)

จากบทที่ ๖...
ถึงกระนั้น พื้นดินอันแหลกซึ่งเราป้องกันอยู่ ก็ยังอยู่ในเงื้อมมือเรา
เราถอยไปเพียงสองสามร้อยหลาเท่านั้น เท่ากับว่าเป็นรางวัลสำหรับข้าศึก แต่ทุก ๆ หลามีคนนอนตาย...

เกี่ยวกับผู้เขียน

(จากหนังสือแนวรบด้านตะวันตกเหตุการณ์ไม่เปลี่ยนแปลง ฉ.พิมพ์ครั้งที่6)
เอริค มาเรีย เรอมาร์ค อายุได้ 18 ปี ขณะที่เกิดสงครามโลกครั้งที่ 1, 1916 ออกจากโรงเรียนไปสมัครเป็นทหาร และถูกส่งไปทำการรบด้านตะวันตก ระหว่างสงคราม มารดาเสียชีวิต เพื่อนๆก็เสียชีวิตไประหว่างการรบ ความรู้สึกโดดเดี่ยวจึงเกิดขึ้น และเป็นเรื่องยากในการใช้ชีวิตปกติเมื่อได้ผ่านประสบการณ์จากสงครามมาแล้ว

รางวัลที่ได้จากการรบ คือ อิสริยาภรณ์กางเขนเหล็กจากการเข้ารบในสงครามโลกครั้งที่ 1

หลังจากเขียนหนังสือ All Quiet on the Western Front หนังสือของเขาได้ถูกปฏิเสธโดยสำนักพิมพ์หลายแห่ง แต่เมื่อมันได้รับการตีพิมพ์ ก็ได้รับความนิยมและยกย่องอย่างสูงสุด ว่าเป็นวรรณกรรมที่ดีที่สุดในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1

เอริค มาเรีย เรอมาร์ค ถูกถอนสัญชาติเยอรมัน เมื่อนาซีขึ้นมามีอำนาจ เดินทางไปอยู่สวิตเซอร์แลนด์ และหนังสือถูกเผา (เช่นเคย) ภาพยนตร์จากหนังสือถูกห้ามฉายในเยอรมัน ปี 1933 เดินทางไปอเมริกา และได้สัญชาติอเมริกาในปี 1947 มีผลงานรวม 11 เล่ม และเสียชีวิตในปี 1970 รวมอายุ 72 ปี

เกี่ยวกับผู้แปล

ม.จ. ขจรจบกิตติคุณ กิติยากร เป็นโอรสองค์ที่ 6 ในพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระจันทบุรีนฤนาถ และม.จ.อับษรสมาน กิติยากร ประสูติ ปี พ.ศ.2443 หลังจบการศึกษาชั้นประถมจากโรงเรียนนายร้อยทหารบก ไปศึกษาต่อ ณ ประเทศฝรั่งเศส โรงเรียนนายร้อยทหารบก เสร็จกลับเมืองไทยปลายปี 2466 เข้ารับราชการประจำกรมจเรทหารบกและการปืนเล็กปืนกล

ในปี 2472 ดำรงตำแหน่งหัวหน้าแผนกที่ 2 กรมจเรทหารราบ และเป็นนาพันตรี ไปศึกษาต่อโรงเรียนเสนาธิการที่ปารีส เรียนได้เพียง 1 ปี ก็ถูกปลดประจำการเนื่องจาก ประเทศไทยเกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครอง 2475 และเสด็จกลับประเทศไทย

ปี 2476 ทรงรับเป็นอาจารย์สอนพิเศษภาษาฝรั่งเศสคณะอักษรศาสตร์ จุฬา และคณะรัฐศาสตร์ 2497-2506 ถึงชีพิตักษัยปี 2510

เกี่ยวกับการพิมพ์ในไทย
๑ ทหารราบรายเดือน ๒๔๗๒
๒ สำนักพิมพ์จำหน่าย โชติ แพร่พันธุ์ ๒๔๗๘
๓ อนุสรณ์ในงานพระราชทานเพลิงศพ ม.จ.ขจรจบกิตติคุณ กิติยากร ๒๕๑๐
๔ สำนักพิมพ์บรรลือสาสน์ ๒๕๒๒
๕ สำนักพิมพ์อ่านไทย ๒๕๒๘
๖ สำนักพิมพ์อ่านไทย ๒๕๓๐
...

เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง

วรรณกรรมต่อต้านสงคราม จากนักเขียนอดีตทหารชาวเยอรมัน ประเทศผู้ก่อสงคราม

ไม่ใช่เหตุการณ์หลังการรบ หรือผลของมัน หรือชีวิตหลังจากนั้น หรือช่วงขณะของเชลยสงคราม
นี่คือเรื่องราวอันจริงแท้ หนักแน่นด้วยเรื่องราวอันแท้จริง
บนพื้นดิน ในหลุมสนามเพลาะ ใต้ท้องฟ้า กลางดงระเบิด ลูกปืน และความตาย
สิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ...ที่แหลกลาญไปแล้วด้วยสงคราม
หาใช่ประเทศ...บ้านเกิด...ครอบครัว...หรือผู้นำ...
หากจะมีก็แต่เพียงเพื่อน...ที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่...เท่านั้น
ใบหน้าของเพื่อนเพียงชั่วครู่เดียว...กลับช่วยหล่อหลอมจิตใจที่กระเจิดกระเจิงไปด้วยความกลัว..
เหนี่ยวรั้งไว้...ให้คงอยู่...และพยายามจะคงอยู่....ต่อไป

“สิ่งประเสริฐที่สุดที่เกิดจากสงคราม—มิตรภาพ”

แต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุด ย่อมไม่อาจกล่าวได้หมด
อาจต้องอ่านหนังสือเล่มนี้ในความเงียบ..และแสงไฟริบหรี่..
มิเช่นนั้นข้าสึกอาจได้ยินและมองเห็น...ลูกปืนจะพุ่งตรงมา...จากแนวรบ...ที่ไหนสักแห่ง
ภาพจริง ยิ่งกว่า saving Ryan…

แสดงให้เห็นว่า การสงคราม ก็เป็นเรื่องทั่วไปที่พวกเขาเจอกัน แต่มันก็ห่างไกลจากเรื่องทั่วไป...ในโลกจริง ๆ
เรียบเรียงเหมือนเรื่องบอกเล่า สบาย ๆ แต่สะเทือนใจอย่างร้ายกาจ
บางช่วงก็เฮฮา รักใคร่ กลมเกลียวของเพื่อนทหาร
บางตอนก็สลดใจ หดหู่
ส่วนช่วงที่เข้าสู่สนามรบ ก็เห็นภาพได้จริง และระทึกขวัญ
บางคราวที่ต้องเผชิญหน้ากับข้าศึก ศัตรู..หลงอยู่ในหลุมดิน
แน่ที่เดียวว่า เกือบทุกตอน แฝงอารมณ์ผันแปร และแปลกแยกจากโลกที่ปกติสุข

จากบทที่ ๖
เราได้ถูกถอนจากแนวรบ ข้างใต้เราลูกล้อหมุน เรายืนกันอย่างงง พอมีเสียงร้อง “ระวัง-ลวด” เราก็ย่อเข่าลงตามเคย เมื่อเราไปแนวรบนั้นกำลังเป็นฤดูร้อน ต้นไม้ยังเขียว เดี๋ยวนี้ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว.....ทุกครั้งที่เรียกก็มีทหารแยกกันไปเป็นหมู่เล็ก ๆ เครื่องแต่งกายสกปรก ทหารที่หมดกำลัง จำนวนน้อย น้อยนิดเดียวที่เหลือมา

เสียงเรียกชื่อกองร้อยของเรา อ้อ ผู้บังคับกองนั่นเอง ....แขนข้างหนึ่งพันไว้ ...เราเดินไปหาท่าน ข้าพเจ้าเห็นคัต อัลเบิร์ต...เสียงเรียกอีกครั้งหนึ่ง “กองร้อยที่สองมาทางนี้!” แล้วด้วยเสียงค่อยลง “หมดเท่านี้เองหรือ กองร้อยที่สอง?” ท่านนิ่งเงียบ แล้วกล่าวด้วยเสียงอันเครือ “หมดแล้วหรือ?” แล้วสั่ง “นับ!”

...เสียงใบไม้ตก เสียบนับก็อ่อย...ไปหมดเอาที่สามสิบสอง เงียบกันไปอีกนานจึงมีเสียงถามว่า “ไม่มีอีกแล้วหรือ?” แล้วคอยไปอีกครู่หนึ่ง ทีนี้มีคำสั่งอย่างค่อย ๆ “ด้วยหมู่—” แล้วเงียบไป ไปดังเอาตอนจบว่า “กองร้อยที่สอง— ” อย่างยากเย็น “กองร้อยที่สองเดินตามสบาย หน้าเดิน?”
แถว แถวสั้นนิดเดียว ออกเดินไปในเวลาเช้า
สามสิบสองคน...

ฝากชื่อ ทักทายกันคะ

ฝากชื่อ ทักทายกันคะ

ผลงานของนักเขียนต้องห้าม-ซ้ายอเมริกัน
ดอลตัน ทรัมโบ
มโนภาษ เนาวรังสี แปล
พิมพ์ครั้งแรก 2525 สำนักพิมพ์กอไผ่

(หนังสือเล่มนี้สำหรับพวกที่คลั่งไคล้ ร่ำร้องสงคราม สมควรได้อ่านอย่างยิ่ง)

นี่คือหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งใครก็ตามมิอาจลืมเลือน! ·       Saturday Review

มันเป็นเรื่องซึ่งอำมหิตมากสำหรับการเขียน “จอห์นนี่ไปรบ” ในเมื่อมันคือการบอกเล่าถึง
ความผิดอาญาของความไม่สมประกอบหรือโรคเส้นประสาท มันเป็นหนังสือซึ่งแสดงตัวตนของความหวาดกลัว
และสุดยอดของความเข้มข้นรุนแรงแห่งอารมณ์·       Washington Post

                     หนังสือเล่มนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกในอเมริกา หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 ซึ่งทำให้เกิดกระแสต่อต้านสงครามขึ้นอย่างกว้างขวาง จนทำให้มีการสั่งห้ามตีพิมพ์เพิ่มอีก ขณะเดียวกัน ก็มีการเรียกร้องให้มีการตีพิมพ์จากกลุ่มคนหลายกลุ่ม อย่างไม่น่าเชื่อว่าการตีพิมพ์ครั้งที่ 2 จะเกิดขึ้นพร้อม ๆ กับการเกิดขึ้นของสงครามโลกครั้ง 2 และการปลุกระดมกระแสรักชาติ การเฉลิมฉลองการเข้าสู่สงคราม ซึ่งดอลตัน ทรัมโบ แสดงความไม่เห็นด้วยอย่างรุนแรง อีกทั้งยังแสดงความเกลียดชัง ผู้ที่ร่วมอยู่ในการก่อให้เกิดสงครามในทุก ๆ ฝ่าย
(ขอขอบคุณ ข้อมูลจากสำนักพิมพ์คำหอม)

                     จอห์นนี่ไปรบ เป็นความขมขื่นชิงชังอันประกอบขึ้นด้วย ความน่าสะพรึงกลัว ความเจ็บปวดทรมานทางร่างกายอย่างสุดแสน และสภาพจิตใจของคนคนหนึ่ง ที่ต้องอยู่ต่อไปเพื่อรับรู้ความทุกข์ทรมาน ในแต่ละนาทีที่ผ่าน หูที่ไม่ได้ยินเสียง ตาที่มองไม่เห็น ไม่มีแขน ไม่มีขา คนเราจะอยู่ต่อไปได้อย่างไรในสภาพเช่นนี้ นี่คือสภาพที่น่าสังเวช จนเกือบจะเรียกได้ว่าน่าสะอิดสะเอียน อันเกิดขึ้นจากผลของสงครามและเหล่าผู้ก่อสงครามทั้งหลาย ที่ผู้เขียนอยากให้คนโดยทั่วไปได้รับทราบ และจดจำ ซึ่งข้าพเจ้าคิดว่า หนังสือเล่มนี้ เมื่ออ่านแล้ว เราจะไม่อาจลืมเลือนได้จริง ๆ

                    ในขณะที่ตัวหนังสือผ่านสายตาเราไป อาการปวดหัว คลื่นไส้ก็เกิดขึ้นเป็นพัก ๆ น้ำตาที่เอ่อขึ้นมา จากความเศร้า การผลัดพราก ความทรมาน และความสับสนระหว่างสภาวการณ์ปัจจุบันของร่ายกายที่เจ็บปวด อาการบาดเจ็บจากการถูกระเบิด กับเรื่องราวในอดีตที่สุขบ้างทุกข์บ้างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งในเมืองที่สงบและเป็นปกติดี กับช่วงเวลาแห่งความเลวร้ายในสนามเพลาะ สิ่งเหล่านี้วนเวียนเข้าสู่ความคิดของโจ บอนแฮม และถ่ายทอดสู่ความคิดของเราได้อย่างชัดแจ้ง เนื้อเรื่องไม่ได้ดำเนินไปตามช่วงเวลา แต่เป็นไปตามอาการ ความเจ็บปวด ที่เกิดขึ้น และความเจ็บปวด นำไปสู่ความคิด ความคิดนำไปสู่ความเจ็บปวด  แต่ทว่าผู้อ่านก็จะสามารถเข้าใจได้เป็นอย่างดีว่าเรื่องราวนั้นมีลำดับเกิดขึ้นอย่างไร

บางส่วนของเรื่องในภาคหนึ่ง ครึ่งแรกของความทรมาน

“น้ำกำลังท่วมซัด และเขาหยุดยั้งมันไม่ได้...เขาพยายามจะว่ายน้ำ แต่คนเราจะว่ายน้ำได้อย่างไรถ้าแขนด้วน? ”

“แสงแปลบปลาบวูบวางปรากฏขึ้นในสายตาไม่รู้หยุดหย่อน จรวด ระเบิด สะเก็ดระเบิด เปลวไฟ และพลุสีขาวแตกกระจายเป็นวงกว้าง สิ่งเหล่านี้มันผ่านทะลุเข้ามา แล้วฝังจมลงในส่วนที่นุ่มเปียกของสมอง พร้อมกับเสียงฟู่ซึ่งเขาได้ยินชัดเจน...สรรพสิ่งมันพร่าเลื่อนและอึงอล มันทำให้เขาเจ็บปวดมากเสียจนคิดว่าความเจ็บปวดทั้งหมดในโลกนี้ได้รวมอัดตัวแน่นอยู่ระหว่างหน้าผากกับกะโหลกศีรษะด้านหลัง และกำลังปะทุไปรอบทิศทางเพื่อหาทางออก มันเจ็บปวดเหลือทน เขาได้แต่คิดร้องขอวา ได้โปรดเถิด ได้โปรด ฉันอยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดเสียที”

“เริ่มตะโกนด้วยความตื่นตระหนก...เขาไม่มีปากสำหรับร้องออกมา เขาประหลาดใจมากที่ตะโกนไม่ได้...เขาพยายามขยับขากรรไกร แต่เขาไม่มีขากรรไกร เขาลอกกระดิกลิ้น...แต่เขาไม่มีลิ้นและทั้งไม่มีฟัน...ไม่มีเพดานปาก...”

            ผู้เขียนแสดงความตั้งใจอย่างสูงสุดในการชี้ให้เห็นถึงเคราะห์กรรมของเด็กหนุ่มในวัยที่ไม่มีเหตุอันสมควรที่จะต้องเข้าสู่สงคราม และสงครามก็ไม่ใส่สิ่งวิเศษ ที่ผู้รักชาติ ผู้มีเกียรติทั้งหลายนำมาโฆษณากัน ซึ่งในข้อนี้ ข้าพเจ้าเห็นด้วยอย่างสุดกำลัง

“พอมีใครสักคนมาบอก ไปกันเถอะ เราต้องไปรบ ไปต่อสู้เพื่อสันติภาพ
พวกเขาจึงต้องพากันไป และถูกฆ่าตาย
โดยไม่คิดถึงสักนิด แม้เพียงครั้งเดียวเกี่ยวกับเสรีภาพ”

“แล้วคนอื่นที่มาบอกว่า มาพวกเรามา พากันไปต่อสู้เพื่อเสรีภาพ
แล้วเจ้าหมอนั่นก็ไม่สามารถแสดงให้คุณเห็นเจ้าตัวเสรีภาพ
สิ่งที่พูดถึงมันพิสูจน์ไม่ได้ แล้วยังจะมีหน้ามาบอก ให้คุณต่อสู้เพื่อมันอีก
เลวชาติบัดซบจริง ๆ”

ข้อความอันเจ็บปวด และเป็นจริง

หมายเหตุ : ข้าพเจ้าขอนำเสนอตัวอย่างเฉพาะภาคแรกของเรื่อง เนื่องจากแม้นี่จะเป็นการอ่านครั้งที่สองแต่ก็ไม่สามารถสรุปความและเรียบเรียงได้ทั้งหมดของเรื่อง อันเนื่องมาจากความเครียดขึงและปั่นป่วนในช่องท้องอย่างรุนแรงที่เกิดขึ้นระหว่างการย่อความ

ในภาคที่สอง ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของการนึกถึงสภาพ อันน่าสังเวช ในแนวรบ สนามเพลาะ ที่เกิดขึ้น ความตายและซากศพ รวมถึงการปลดปล่อยอารมณ์ ความรู้สึก ที่หนักหน่วง รุนแรง ความชิงชัง โกรธเกรี้ยว ต่อรัฐ หรือใครก็ตามที่มีส่วนก่อให้เกิดสงคราม

*********************************************************************************

ขอไว้อาลัยแด่ เหล่าผู้นำทุกผู้ที่กำลังคิดจะริเริ่มสงคราม ไม่ว่าจะใน จีน-ญี่ปุ่น, เกาหลีเหนือ-ใต้
สงครามเล็ก สงครามน้อย ที่เกิดขึ้นอยู่ร่ำไปตามแนวชายแดนไทย
สงครามกลางเมือง หรือแม้กระทั่งสงครามกองโจร ทั้งตะวันออกกลาง แอฟริกาเหนือ ไม่ว่าที่ไหน กระไอแห่งสงครามก็ลอยไปถึง และผลิดอกของมันล่อแมลงตัวจ้อย แม้ในดินแดนที่ไร้ความชุ่มฉ่ำ หรือ แสงตะวันอันอบอุ่น
สำหรับผู้ที่ร่ำร้องเรียกหาสงคราม ถ้าอ่านหนังสือเล่มนี้ไม่เข้าใจ เล่มอื่น ๆ ก็ไม่เข้าใจ
ก็อาจเหลือเพียง คู่มือมนุษย์ ละมั้งที่พอจะสั่งสอนท่านได้ หรือไม่ ท่านก็...ไปที่ชอบ ที่ท่านชอบแล้วกัน...

แด่จอห์นนี่ผู้จากไป และจอห์นนี่ที่เหลืออยู่ ทุกหนทุกแห่ง
ขอจงเป็นสุข และอยู่อย่างปกติสุขเทอด

ฝากชื่อ ทักทายกันคะ

• เหมือนพระจันทร์
• narumol_tama
• ablaze357
• pantawan
• เจ้าแห่งน้ำคือพระจันทร์
• หวานเย็นผสมโซดา
• PhueJa
• Webmaster - BlogGang