:::วีรกรรมของเธอ บล็อคเกอร์สาว...:::

ในห้วงอณูแห่งฤดูหนาว ช่วงสาย ๆ วันเสาร์ ขณะอุ่นแดดสาดพรมอายหมอกอ่อน ๆ พวกเราโหนตัวขึ้นรถแลนด์โรเวอร์คันเดิม อันเป็นพาหนะนำพาพวกเราตะเวณไปสู่หมุดหมายงานดนตรีมานับไม่ถ้วน

“เก้าโมงเช้าล้อรถหมุน” นัดหมายของ อ้น มือเพอร์คัสชั่นประจำวง ผู้เป็นเจ้าของรถและพ่วงตำแหน่งโชว์เฟอร์ เอื้อนเอ่ยบอกมวลสมาชิกก่อนแยกย้ายกันเมื่อคืนนี้

จากหน้าบ้านเช่า บ่ายหน้ารถออกถนนใหญ่ สุพรรณ-ดอนเจดีย์แล้วไต่ระดับเพดานถนนที่เหยียดสูงขึ้นเรื่อย ๆ มุ่งสู่อำเภอด่านช้าง อันมีหมายเลยรวมระยะทางที่ 130 กิโลเมตร

วันนี้การเดินทางของพวกเรากลุ่มศิลปินโฟล์คเหน่อมุ่งไปที่ โรงเรียนพุบ่องป่าขี เพื่อให้ทันก่อนเวลาเที่ยง เพื่อร่วมกับเพื่อนพ้อง กลุ่มสภาทนายความและนายช่างอบจ. สุพรรณฯ ที่รวมตัวสร้างงานกุศลทอดผ้าป่า บริจาคอุปกรณ์การศึกษาให้กับโรงเรียนดังกล่าว

ระหว่างผ่านช่วง ต.ทะเลบก อันเป็นเส้นทางสายลัดเพื่อตัดขึ้นเส้นทาง อู่ทอง-ด่านช้าง มีเสียงโทรศํพท์มือถือดังขึ้น ดูหมายเลขที่โชว์ เป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

“สวัสดีค่ะ คุณโฟล์คเหน่อใช่ไหมคะ” เสียงจากต้นสายเป็นเสียงผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคยอีกเช่นกัน “คือดิฉันจะติดต่อวงดนตรีของคุณไปเล่นที่บ้านหน่อยค่ะ”

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าบ้านที่จัดงานอยู่ที่ไหนครับ” เป็นปกติที่ก่อนจะรับงานแสดงผมต้องสอบถามรายละเอียดเรื่องสถานที่

“แถว ๆ กรุงเทพค่ะ”

“โอ..กรุงเทพ” ผมแสดงอาการลังเล เพราะปกติหากหมุดหมายงานอยู่ในจุดศูนย์กลางมหานครผมมักไม่ค่อยรับ เพราะกลัวหลงทาง

“แถวบางพลี สมุทรปราการก็ได้ค่ะ” ไอ้หยา เจ้าภาพหางานเปลี่ยนย้ายที่อยู่ได้อย่างกระทันหัน เมื่อเห็นผมลังเลที่จะรับงาน ไม่เบาเจ้าภาพเสียงหวานคนนี้

“หากเป็นแถวบางพลีพอได้ครับ” ผมตอบกลับ “งานวันที่เราครับ”

“วันที่ 8 ตุลาคมค่ะ” ฮั่นแน่เจอเจ้าภาพเป็นอัลไซเมอร์หลงเดือน เข้าแล้ว

“เดือนตุลาเลยมาแล้วนะครับ นี่เดือนพฤศจิกาแล้ว”

“อ๋อ ถ้ายังงั้นเป็นวันที่ 31 พฤศจิกายน ก็แล้วกันค่ะ” มีความไม่ชอบมาพากลกับเจ้าภาพงานคนนี้ซะแล้ว

“31 พฤศจิกา เดือนนี้มี 30 วันครับ” ผมเริ่มรู้ตัวว่าโดนอำ จึงรีบอำกลับไป “จากบล๊อคแก๊งค์ใช่มั๊ยเนี่ย”

“รู้ได้ยังไงคะ” ถ้าแทงหวยก็ต้องถูก เมื่ออำแบบเดาสุ่ม แต่กลับถูกตรงเผง เล่นเอาเจ้าของต้นเสียงหัวเราะลั่นหลังถูกจับได้

เธอคือบล็อกเกอร์สาวคนหนึ่งในโอเคเนชั่นจริง ๆ ซึ่งเธอมีกำหนดการในช่วงบ่ายของวันนี้ เพื่อที่จะเดินทางจากบางพลีมาร่วมงานแต่งเพื่อน ที่อำเภอเดิมบางนางบวช จังหวัดสุพรรณฯ

ซึ่งเธอได้แจ้งในคอมเมนต์ของผมไว้หลายวันแล้ว อาจเป็นเพราะคอมเมนต์ตอบของผมที่คอมเมนต์ไว้ในเชิงข่มขู่ ว่ามาสุพรรณสมควรเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องแวะคารวะเจ้าถิ่นก่อน มิฉะนั้น รองเท้าของเธออาจหายได้ (แก๊งค์ลักรองเท้าโฟล์คเหน่อคุมอยู่) อาจเป็นเหตุผลนี้เธอจึงรีบโทรมาอำ และบอกกล่าวเพื่อคารวะเจ้าถิ่น

แต่เจ้าถิ่นก็ไม่อยู่ซะแล้ว วันนี้เจ้าถิ่นกำลังไต่เพดานไปทำบุญล้างบาปที่อำเภอด่านช้าง

ระหว่างการพูดคุย เธอได้บอกเล่าเรื่องราววีรกรรมทีเพิ่งเกิดขึ้นกับเธอ จนเกือบจะกลายเรื่องราวอันนำอันตรายมาสู่ตัวเธอ

ซึ่งหลังเหตุการณ์ เธอก็แอบถามตัวเองว่า ทำไมถึงกล้าได้ขนาดนั้น รวมไปถึงเพื่อน ๆ ของเธอก็ถามเธอด้วยเช่นกันว่าทำไมถึงกล้าเสี่ยงขนาดนั้น

ย้อนหลังเหตุการณ์เสี่ยงของเธอไปก่อนหน้านั้นไม่กี่วัน เธอบอกว่ามีชายสะพายกระเป๋าเสมือนเป็นคนกำลังหลงทาง และกำลังหาทางโดยสารรถกลับบ้าน เขาเข้ามาสอบถามเรื่องหมายเลขรถเมล์ พร้อม ๆ กับขอเงินจากเธอ โดยอ้างว่าตอนนี้ไม่มีเงินติดตัวเลย เธอจึงควักเงิน ให้ไป 100 บาท ด้วยความสงสาร เรื่องมันควรจะจบลง ณ วันนั้น พร้อมกับรู้สึกดี ๆ ของเธอที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ผู้ตกทุกข์ได้ยาก

แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันซึ่งก็คือวันที่เกิดเหตุ เธอเล่าว่าเธอได้พบกับชายหลงทางคนเดิมอีกครั้ง พร้อมกับพฤติกรรมเดิม ๆ ที่กระทำกับเธอ นั่นคือสอบถามเส้นทางและขอเงินค่ารถ

เธอจึงรู้แล้วว่านี่คือพวกแก๊งค์มิจฉาชีพที่เที่ยวเดินหลอกขอเงินชาวบ้าน ไม่ใช่คนหลงทางอย่างที่กล่าวอ้าง คงเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ที่ทนไม่ได้กับพฤติกรรม เธอจึงตัดสินใจในช่วงแวบความคิดเพื่อที่จะตีแผ่ แฉพฤติกรรมของคนคนนี้ เธอจึงตัดสินใช้โทรศํพท์มือถือเพื่อเก็บภาพชัด ๆ ของชายคนนั้น เพื่อจะได้ถ่ายเอกสารเอามาติด เพื่อให้คนแถวนั้นได้รู้พฤติกรรมว่าชายหลงทางคนนี้คือพวกมิจฉาชีพมิใช่คนหลงทางจริง ๆ อย่างที่เขากล่าวอ้าง อาจเป็นเพราะเธอต้องการได้ภาพใบหน้าที่ชัด ๆ ระยะการจับภาพอาจใกล้เกินไป จนชายคนนั้นรู้ตัว และไหวตัวทัน นั่นแหละ ชายคนนั้นจึงแสดงพฤติกรรมที่จะเอาเรื่องกับเธอ แต่เป็นความโชคดีที่บริเวณใกล้เคียงตรงนั้นมียามรักษาปลอดภัย อยู่ไม่ห่างจากจุดเกิดเหตุมากนัก หลังจากเธอเก็บภาพได้ เธอก็รีบเดินหนีมาทาง รปภ. ซึ่งชายคนนั้นจึงไม่กล้าทำอันตรายเธอ ซึ่งนับเป็นความโชคดี

แต่กลับกันหากคืนวันนั้น ไม่มี รปภ. อยู่ ณ. บริเวณนั้น เธอเองก็คาดการณ์ไม่ได้เหมือนกันว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ

เธอบอกว่าเงิน 100 บาทที่เธอเสียไป เธอไม่เสียดาย แต่เธอเสียความรู้สึกกับพฤติกรรม เหียก ๆ ของมิจฉาชีพเหล่านี้ เธอจึงอยากจะตีแผ่ แฉใบหน้าของกาฝากสังคมคนนี้ ให้คนบริเวณนั้นได้รู้ ซึ่งการกระทำแบบเสี่ยงเช่นนี้อาจนำอันตรายมาสู่เธอได้เช่นกัน

แต่คนดีก็ย่อมมี รปภ. คุ้มครอง

พวกเราเดินทางไปถึงโรงเรียนพุบ่องป่าขี ล่าช้ากว่ากำหนด เพราะมัวแต่แวะชมวิว และถ่ายรูประหว่างทาง

หลังมอบเงินผ้าป่าและอุปกรณ์การศึกษาในกับครู นักเรียนแล้ว พวกเราก็บึ่งรถบ่ายหน้าขึ้นสู่อุทยานแห่งชาติพุเตย ด้วยมุ่งหมายแห่งการพักผ่อน และช่วงกลางคืนพวกเราจะเปิดเวทีมินิคอนเสิร์ต “ใต้แสงดาว หนาวลม ห่มมิตรภาพ” ให้กับคณะผ้าป่าที่มาด้วยกันชม...

ถึงอุทยานฯ ผมหลบเร้นจากเพื่อน ๆ มานอนฟังเสียงน้ำไหล ที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ซุ้มกระดังงาริมลำธาร

ทิ้งตัวลงนอน ด้วยความรู้สึกที่อิ่มบุญอิ่มกุศลกับงานทอดผ้าป่าวันนี้ พลันใจก็กระหวัดย้อนคิดไปถึงถ้อยสนทนาเรื่องเล่าของบล็อกเกอร์สาว

ความรู้สึกดี ๆ ของมนุษย์ที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ด้วยการมอบให้นั้น คือความรู้สึกอันอิ่มเอมสุขอยู่ในใจเหมือนกันทุกคน เฉกเช่นเดียวกับความรู้สึกของผม และบล็อกเกอร์สาวที่เธอก็คงอิ่มเอมไม่แพ้กันหลังจากที่เธอได้ให้ เพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ แต่ไม่กี่วันต่อมาก็ต้องกลับมาเสียความรู้สึกอย่างรุนแรงกับเพื่อนมนุษย์คนคนเดียวกันนั้น คนที่เธอตั้งใจช่วยเหลือด้วยหัวใจบริสุทธิ์ และเมตตา

ผมแอบภาวนา ว่าผลแห่งการให้ของผมครั้งนี้ ขออย่าให้มีผลกลับกันในเชิงลบแบบเดียวกับที่บล็อกเกอร์สาวท่านนี้ประสบเลย เพราะถ้ามันเกิดขึ้นกับผมจริง ๆ ผมไม่รู้ว่าผมจะกล้าเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเอาชีวิตตัวเองเข้าไปแลก เหมือนเช่นกับวีรกรรมอันหาญกล้าของบล็อกเกอร์สาวชุมชนชาวบล๊อคแก๊งค์ท่านนี้หรือไม่

Create Date : 19 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 20 พฤศจิกายน 2550 10:25:54 น.		2 comments
Counter : 522 Pageviews.
Share Tweet