เช้าตรู่วันที่ ๓ กุมภาพันธุ์ รถตู้สีบรอนด์ นำคณะพวกเราบึ่งสู่ภาคเหนือรวมกว่าหกร้อยกิโล

จุดหมายปลายทางก่อนค่ำของพวกเรา คือ ที่อำเภอปัว จังหวัดน่าน

ณ. ที่นั่น มีกลุ่มคนผู้ร่วมอุดมการณ์เดียวกัน รอพวกเราอยู่อีก เป็นคณะเล็ก ๆ ที่ล่วงหน้ามาก่อน เพื่อทำกิจกรรมของวันนี้ ซึ่งเป็นกำหนดการวันแรก ของโครงการตามรอยครูซัน สานฝันเด็กน้อย

....๑....

กลิ่นอาย ของเรื่องราวที่เขาถ่ายทอดลงในบล็อกส่วนตัวของเขาใน เวบบล๊อคของโอเคเนชั่น ทำให้ผมสัมผัสตัวตนของผู้ชายคนนี้ได้ว่า เขาอยู่ในสายของคนฟังเพลงใต้ดิน และเพื่อชีวิต

บ่อยครั้งที่เขานำเสนอเรื่องราว วิถีชิวิต และเจาะลึกบทเพลงของนักดนตรีใต้ดิน อันเป็นที่รู้จักกันในเฉพาะกลุ่มคนฟังเพลงกลุ่มเล็ก ๆ บางค่ำคืนและบางวัน เขาเลือกที่จะใช้เวลาว่างจากงานประจำ นั่งหน้าคอม เปิดหน้าเวปไซด์สถานีเพลงเวปไซด์ของวงสะพานและจัดรายเผยแพร่บทเพลงหาฟังยาก ผ่านสู่โลกออนไลน์

ผมกำลังกล่าวถึง ผู้ชาย ร่างโปร่งสูง ผิวขาว หน้าตาจัดอยู่ในขั้นพอดูได้ ที่ชื่อว่า “ตี๋” หรือใช้ชื่อ “ความทรงจำเก่า ๆ”อยู่ในโลกออนไลน์

พบปะกันไม่กี่ครั้ง พูดคุยกันก็ไม่หน ติดตาม และคุ้นชินกับตี๋ ทางโลกออนไลน์ซะมากกว่า

แต่หนึ่งครั้งคือครั้งหลังสุดที่ได้พบปะ พูดคุย จึงสัมผัสได้ถึงความตั้งใจจริง กับกิจกรรม “โครงการ ตามรอยครูซัน สานฝันเด็กน้อย”

เขาติดสอยห้อยตามไปกับวงดนตรีของพวกเรา ในโครงการ”ปันส่วนที่เหลือ เจือส่วนที่ขาด” ของกลุ่มมัชฌิมาชน เมื่อปลายปีที่ผ่านมา ความมุ่งมั่นที่เขาสื่อสารผ่านคำพูด และพฤติกรรม ทำให้เรามั่นใจว่าเขาคือ “ของจริง”

พวกเราจึงไม่ลังเลและตกลงจะร่วมติดสอยห้อยตามไปกับโครงการตามรอยครูซัน สานฝันเด็กน้อย ของเขาที่จะมีขึ้นในช่วงต้นเดือนกุมภาฯ

“โครงการตามรอยครูซัน สานฝันเด็กน้อย” เกิดจากกลุ่มคนเล็ก ๆ ที่ศรัทธาในตัวครูซัน สมพงศ์ หมืนจิตต์ ครูดอย แห่งอำเภออุ้มผาง จังหวัดตากที่เสียชีวิต ไปแล้ว แต่อุดมการณ์และบทเพลงของเขาคือแรงศรัทธา ที่นำพาให้กลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง ดำเนินรอยตาม โดยก่อกำเนิดรวมตัวในเวปไซด์ “บ้านครูซัน” ซึ่งเป็นจุดศูนย์รวม พบปะ พูดคุยแลกเปลี่ยน โดยมีพี่สุนีย์ หมื่นจิตต์ ภรรยาครูซัน เป็นคนคอยให้คำปรึกษา

การที่ได้พบปะ พูดคุย แลกเปลี่ยน กันนั่นเอง กิจกรรมดี ๆ จึงเริ่มต้นขึ้น….

....๒...

เกือบ ๕ โมงเย็น พวกเราอันประกอบด้วย สมาชิกวงโฟล์คเหน่อ และคุณชัยแมนยู พร้อมน้องคีน ลูกชาย ได้เดินทางถึงกาดอำเภอปัว สมทบกับกลุ่มของตี๋ ความทรงจำเก่า ๆ และพี่สมบัติ แห่งสถานีวิทยุคลื่นใจมวลชน อีก ๑๐ คน ที่นั่น ก่อนเดินทางมุ่งสู่ “โฮมสเตย์ตานงค์” อันเป็นหมุดหมายพักค้างของค่ำคืนนี้

อากาศหนาวกำลังพอดี หลังอาหารมื้อค่ำ พวกเราเปิดมินิคอนเสิร์ต เล่นกันเองฟังกันเอง ครื้นเครง อบอุ่น จนคนชัยแมนยูแอบมากระซิบ ว่า “เป็นเสียงเพลงและบรรยากาศของค่ำคืนที่หาได้ไม่ง่ายนัก” พร้อมกับยกจอกน้ำสีอำพันกระดกลงคอพรวดเดียว แล้วเดินเซจากไป .....

กลุ่มศิลปินกับเสียงคมใส วิ่งไล่ล้อกับเสียงกีตาร์ ท่ามกลางกลิ่นหอมกรุ่นของข้าวโพดเผาแห่งค่ำคืน ต้องยุติการแสดงลงหลังห้าทุ่ม เพราะวันรุ่งขึ้น ยังต้องมีกิจกรรมที่ต้องเริ่มแต่เช้าตรู่

แอบได้ยินเสียงคุณชัยแมนยู บ่นพึมพำด้วยความเสียดาย ก่อนลากสังขารขึ้นไปนอนคุดคู้ห่อตัวคุยกับฝูงยุง ในเปลผ้าใบที่ชายคากระท่อมโฮมสเตย์....

...๓....

ทีมของเราต้องจอดรถตู้ทิ้งไว้ที่โรงเรียนบ้านสะกาดใต้ หลังไต่ระดับความสูงตามเส้นทางราดยางมาจนหมดระยะสะดวกสบาย

เส้นทางสู่โรงเรียนบ้านกอกจูนคือเส้นทางที่สูงชัน ต้องใช้พาหนะที่เป็นรถปิ๊กอัพยกสูง ไต่ขึ้นไป เราใช้เวลาอยู่กับนักเรียนที่นั่น กว่าสองชั่วโมง ก่อนไต่ย้อนกลับลงมารับประทานอาหารกลางวันที่โรงเรียนบ้านสกาดใต้และเริ่มกิจกรรมในภาคบ่ายกับนักเรียนที่นี่

กิจกรรมสนุกพร้อมแจกทุนหนังสือ บนระดับความสูง ที่นำทีมโดยครอบครัวครูสบเมย สร้างความสนุกสนาน เรียกรอยยิ้มเสียงหัวเราะ ของเด็ก ๆ ให้ดังก้องไปทั้งขุนเขา อีกทั้งบทเพลงจากพวกเราและศิลปินร่วมอีกหลาย ๆ คน คือภาพแห่งความประทับใจไม่รู้ลืม……..

ก่อนกลับสู่สุพรรณฯ พวกเราสมาชิกโฟล์คเหน่อได้รับแก้วกาแฟจากคุณครูสุนีย์ หมื่นจิตต์ เป็นของที่ระลึกกันครบทุกคน

คณะเราตัดสินใจเดินทางกลับก่อนค่ำของวันนั้น กลับมาพร้อมกับความเสียดายของใครบางคน ที่คาดหวังว่าจะได้นอนฟังเพลง ท่ามกลางกรุ่นหอมข้าวโพดเผา ณ.โฮมสเตย์ตานงค์ ณ. ที่กระท่อมไม้ไผ่กลางไร่ ทุ่งนาและขุนเขาแห่งนั้น....