....วันที่รอบตัวมีแต่ข่าวของความตาย....

1.

ขณะเร่งเครื่องรถเก๋งเพื่อแซงรถพ่วงบรรทุก มอเตอร์ไซด์ที่อยู่ในระยะประชิดท้ายรถพ่วงก็ดันเร่งเครื่องทำท่าจะแซงด้วยเช่นกัน ผมจึงต้องรีบถอนคันเร่งเพื่อปล่อยให้มอเตอร์ไซด์เร่งแซงไปก่อน ขณะรถปิ๊กอัพอีกคันข้างหลังก็ตบไฟเลี้ยวขวาเตรียมแซง อีกคัน .....

สุดท้ายผมจึงตบไฟเลี้ยวออกซ้ายเพื่อชะลอตามความเฉื่อยช้าแบบระยะประชิดไปท้ายกับรถพ่วง.....

ซองใบเตือนถึงกำหนดชำระเบี้ยประกันภัยปีนี้ ของบริษัท เอไอเอ เหน็บอยู่ที่กระเป๋าขาขวากางเกงทหาร ผมเพิ่งได้รับแจ้ง และส่งมาตามทีอยู่ที่บ้านเกิด ซึ่งผมแจ้งไปไว้กับตัวแทนบริษัทตอนที่เริ่มทำ หากผมมีอันเป็นไปผู้รับผลประโยชน์ผมแจ้งความจำนงไว้ชัดเจนแล้วในสัญญากรมธรรม์ สองชื่อ คือ พ่อกับแม่ของผม...

“รอบตัวเราล้วนแล้วแต่ความตาย” ผมรำพึงกับตัวเอง

2.

หกโมงเช้า ของวันที่ 2 มีนาคม....

ผมตื่นเช้ากว่าปกติต่างไปจากทุกวัน ทั้ง ๆที่กว่าจะล้มตัวลงนอนเมื่อค่ำคืนหลังกลับจากงานดนตรี เกือบตีสาม....

สลัดไล่ความง่วงมึนงง รีบอาบน้ำ เพราะวันนี้ผมมีโปรแกรมงานตั้งแต่ช่วงเช้า......

ช่วงเช้าผมต้องไปร่วมขบวนแห่นาคเข้าโบสถ์ที่วัดใกล้บ้าน และต้องไปร่วมงานเลี้ยงฉลองพระบวชใหม่ต่อที่บ้านเจ้าภาพ ซึ่งเป็นเพื่อนรักกัน

เพื่อน ๆ ในรุ่นราวคราวเดียวกันนั้น เขามีลูกและได้บวชลูกกันไปหลายคนแล้ว ขณะที่ผมยังหาคนมาเป็นครอบครัวไม่ได้ (น่าสงสารแท้)....บรื๊ออออ

หลังเที่ยงผมตีรถกลับเข้าบ้าน เพื่อจะไปรับพ่อกับแม่ไปเลือกตั้ง ส.ว. แต่พ่อกับแม่ของผมมีข้อต่อรอง ขอเป็นหลังบ่ายสองแล้วกัน เพราะจะได้ไปร่วมพิธีเผาศพที่วัดใกล้หน่วยเลือกตั้ง ต่อเลย ไม่ต้องตีรถไปกลับให้เสียค่าน้ำมัน......

อยู่แล้ว....ใครจะไปกล้าขัดคำสั่ง พ่อแม่ผู้บังเกิดเกล้าที่น่ารักของผมได้....

แม่บอกว่า ศพยายน้ำค้าง ตายมาเจ็ดวันแล้วด้วยโรคชรา ....

ยายน้ำค้างเมียตาหงวนที่แม่พยายามอธิบายท้าวความให้ผมรู้ แต่ผมจำไม่ได้จริง ๆ ว่า ยายน้ำค้างหน้าตาเป็นอย่างไร ทั้ง ๆที่แกเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกันนี่แหละ

เกือบ ยี่สิบปีที่ผมออกมาผจญชีวิตเพื่อเอาตัวรอดในวิถีอันเป็นแบบฉบับของตัวเอง โดยภาระและวิถีผมจึงค่อนข้างตกข่าวความเป็นไปในหมู่บ้านหลาย ๆ เรื่อง.....

โดยเฉพาะเรื่องราวข่าวคราวความตายของใครบางคนในหมู่บ้าน

แต่ขณะ ณ. วันที่ผมได้กลับมาบ้านเพื่อร่วมงานบวชพระลูกของเพื่อน และเลื่อกตั้ง ส.ว. ในวันนี้ข่าวคราวของคนตายกลับกระจายฟุ้งรอบตัวให้ผมได้ร่วมรับรู้ ถึง 3 ราย

“สายัณห์ ก็ตายแล้ว” ขณะขับรถออกจากปากทางเข้าบ้านสู่ถนนยางมะตอย พ่อหันมาบอกกับผม

“สายัณห์ ไหนพ่อ” ผมคิดในใจว่า สายัณห์ สัญญา หรือเปล่า ผมอาจตกข่าวเช้าจากทีวี

“ครูสายัณห์ ที่สอนโรงเรียน”

“อ๋อ” ผมนึกภาพไปถึงครูสายัณห์ ที่เคยได้พบและพูดคุยกัน เมื่องานพบปะสังสรรค์ศิษย์เก่าที่โรงเรียนประถมปีที่แล้ว

ครูสายัณห์เป็นคนดื่มจัด ถึงจัดมาก จนเป็นที่เลื่องลือไปทั้งหมู่บ้าน

ถ้าเอ่ย ชื่อ ครูสายัณห์ ขี้เมา นั้น ต้อง อ๋อกันทุกคน

พ่อบอกว่าครูสายัณห์นอนหลับแล้วไม่ยอมตื่นขึ้นมาอีกเลย เมื่อคืนนี้ สันนิษฐานเบื้องต้นแบบตรงกันอย่างไม่ต้องสงสัย ว่าเหตุต้องมาจากการดื่มจัดแน่นอน......

หลังเลือกตั้ง ส.ว. ผมพ่อและแม่ก็มารอเผาศพ ยายน้ำค้างที่หน้าเมรุ ระหว่างรอมีเสียงโทรศํพท์จากคนรู้จักโทรมาเซอร์ไพรส์ ว่าเดินทางมาจากกรุงเทพ ฯ และจอดรถรออยู่ที่หน้าห้างโลตัส ผมจึงขอเลื่อนกำหนดการพบกันเป็นช่วงค่ำหลังเสร็จธุระ ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแถบชานเมือง .....

ทันทีที่ก้าวลงมาจากบันไดเมรุ หลังวางดอกไม้จันทร์ ในโลงศพ ข่าวความตายครั้งใหม่ของเด็กชายวัย สองขวบ ก็กระพือหึ่งไปทั่วทั้งลานงานศพ...

เด็กชายวัย สองขวบ ชื่อ น้องฮ๊อท เป็นลูกของญาติห่าง ๆของผม เสียชีวิตเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ที่ผ่านมาด้วยอุบัติหตุรถชน ข่าวความตายพอทราบสาเหตุเบื้องต้นว่า ระหว่างที่แม่ลงไปทำธุระที่เบื้องล่างริมถนน โดยลืมทิ้งลูกที่ข้างบนบริเวณริมถนน ...

คงเป็นความไร้เดียงสาเกินกว่าจะรับรู้ว่า ที่กลางถนนนั้น ความเร็วของวงล้อรถบนถนนทางตรง มิอาจหยุดเบรกได้แบบกระทันหัน ขณะการวิ่งเล่นไปสู่กลางถนนจึงมิอาจนำไปสู่ความสนุกสนาน แต่กลับกลายเป็นการวิ่งไปสู่ความตาย และเสียงร่ำไห้โฮ ปานจะขาดใจของผู้เป็นแม่......

“รอบตัวเราล้วนแล้วแต่ความตาย” ผมรำพึงกับตัวเอง

3.

ผมดึงซองใบเตือนถึงกำหนดชำระเบี้ยประกันภัยจากกระเป๋ากางเกง มาวางไว้หน้ารถ แล้วเริ่มเหยียบคันเร่งรถเก๋งอีกครั้ง เพื่อแซง ให้พ้นจากรถพ่วงข้างหน้า .....

นึกถึงข่าวความตายที่ฟุ้งกระจายอยู่รอบตัวของวันนี้ แล้วอดนึกถึงวิถีชีวิตที่ยังผูกติดอยู่กับการเดินทางของตัวเองไม่ได้

วิถีของนักดนตรีที่ต้องเดินทางไปสู่หมุดหมายงาน ด้วยระยะทางใกล้ไกล เปอร์เซนต์ของการนำพาชีวิตไปทิ้งไว้ริมถนนย่อมมีมากขึ้นและบ่อยครั้งไปตามจำนวนงาน ด้วย

หากแต่ความคิดเสียดายชีวิตนั้นผ่านพ้นไปเนิ่นนานแล้ว ด้วยความรู้สึกว่า นับแต่นี้ไป เหตุอันใดจะเกิดและนำพาจนให้เป็นเหตุให้ต้องสูญเสียชีวิต ในระหว่างทางนั้น ถือเป็นบุญกรรมนำส่งผลให้ต้องมาได้ถึงเพียงเท่านี้

คิดแค่นี้ก็สบายใจ .......

ขอแต่เพียงอย่างเดียว อย่าให้ความตายแห่งเราอย่าได้นำความเดือดร้อนไปสู่ผู้อื่นเป็นใช้ได้....

หลัง 5 ทุ่ม ผมพยายามโทรเช็คเพื่อนผู้มาเยือนแบบเซอร์ไพรส์ ที่เพิ่งร่ำลากันที่หน้าร้านอาหารชานเมืองสุพรรณฯ ด้วยความห่วงว่าจะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างทางหรือไม่

เหตุเพราะคนเจ้าของรถดื่มจัดจนขับรถไม่ไหว ขณะอีกคนไม่ดื่ม จึงต้องขับรถกลับเอง แต่ว่ารถคันที่เขาต้องขับในคืนนี้ เป็นรถที่เขายังไม่คุ้นชิน .....

ผมทิ้งตัวลงนอน หลังเปิดข้อความในมือถืออ่าน เป็นการส่งสัณญาณจากเพื่อน ว่าเดินทางถึงปลายทางโดยปลอดภัยแล้ว

“รอบตัวเราล้วนแล้วแต่ความตาย” ผมรำพึงกับตัวเอง

แต่เราจะเลือกทางตายแบบไหนดีล่ะ จะเลือกตายแบบยายน้ำค้าง หรือแบบครูสายัณห์ หรือแบบ น้องฮ๊อท.... ดี

Create Date : 04 มีนาคม 2551
Last Update : 4 มีนาคม 2551 11:28:02 น.		3 comments
Counter : 478 Pageviews.
Share Tweet