|
|
มนต์รักโคกสาริน...ตอนที่ ๕
หลังจากนั้น เจ้ากุ๊กก็แยกย้ายกับประเวศ แล้วเข้าไปเที่ยวงานวัด เดินไป มองหาเจ้าเปรี้ยวไป หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เอ ก็นัดกันที่ร้านสายไหมนี่หว่า แล้วทำไมยังไม่มาอีกวะ กินสายไหมแก้เซ็งไปก่อนแล้วกัน
"เอาสายไหมอันหนึ่ง เอาสีชมพูนะ" เจ้ากุ๊กร้องสั่ง
"ผู้ชายอะไร กินสายไหมสีชมพู" เสียงปลัดดังมาจากด้านหลัง แต่เสียงเหมือนคำรามหน่อยๆ
ธ่อ โกรธใครมาก็มาลงกับเรา เชอะ กลัวที่ไหน ทำเสียงใหญ่เข้าข่มเลย
"โฮ่ๆๆ เปล่าครับ ผมไม่ได้ชอบกินสีชมพู พอดีผมไม่เคยกินก็อยากลองดู"
"งั้น ชั้นขอลองด้วยสิ" ปลัดไม่ว่าเปล่า ยื่นหน้ามากัดสายไหมสีชมพูในมือเจ้ากุ๊ก เจ้ากุ๊กหลบไม่ทัน ก็ปลัดยื่นหน้ามาทำไม มันใกล้สายไหม แล้วก็ใกล้หน้าเจ้ากุ๊กด้วย
เจ้ากุ๊กหน้าแดง แต่แกล้งโวยกลบเกลื่อน
"เฮ้ย ไรเนี่ย คุณปลัด ไม่ลงทุนเลยอ่ะ เป็นถึงปลัดมาแย่งเด็กกินขนมได้ไง อยากกินนักใช่ไหม อยากกินเอาไปเลย ผมเลี้ยงก็แล้วกัน"
ยื่นสายไหมใส่มือปลัด
"ธ่อ สั่งใหม่ก็ได้ฟ่ะ พ่อค้าเอาสีดำปิ๊ดปี๋เลย เอาแมนๆเลย"
ปลัดได้ยินก็หัวเราะขำ ดวงตาเป็นประกายกรุ้มกริ่ม เจ้ากุ๊กสบตาแล้วเบนหลบ รีบเสกัดสายไหมสีดำเข้าปากคำใหญ่ หันไปอีกที เห็นปลัดทำหน้าบึ้ง....
ปลัดเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อกี้เจ้ากุ๊กมันไปทำไรมา โกรธมันอยู่นี่หว่า แหม เมื่อกี้เผลอตัวไปหน่อย ดูๆมันมอง มันมองงงๆ
น่ารัก แต่เสียดาย....
แล้วปลัดก็สะบัดหน้าหนีเจ้ากุ๊ก แล้วเดินหนีไป
เจ้ากุ๊กมองตามอย่างงงๆ
ไกลออกไปอีกนิด ที่ร้านข้าวโพดคั่ว ประเวศยืนมองภาพของทั้งสองคนด้วยความสงสัย
ความขี้สงสัยของเขาส่งผลอีกแล้ว...เมื่อกี้ถ้าดูไม่ผิด เขารู้สึกว่าปลัดจะชอบอลิส และอลิสเองก็ดูคล้ายจะชอบปลัด
เฮ้ย อลิส มันชอบปลัดก็ไม่แปลกหรอก แต่ปลัดนี่สิ
ปลัดเขาไม่รู้นี่ว่าอลิสมันเป็นผู้หญิง
หรือว่าปลัดจะเป็น....แอบ
โธ่ ไม่น่าเลยปลัด ดูท่าทางออกจะแมน คงจะฝืนตัวเองน่าดูเลย....
หลังจากปลัดแยกมาจากเจ้ากุ๊กด้วยความเสียดายก็เดินเที่ยวไปเรื่อยๆ
จนมาเจอ....บ้านผีสิง..
เออ น่าสนุกแหะ บ้านผีสิงในงานวัดมันเป็นไงหว่า ลองเข้าไปดูทีสิ
แล้วปลัดก็ซื้อตั๋วเข้าไปในบ้านผีสิง...
ข้างในมีผีรวมมิตร แต่มองไม่ค่อยเห็นก็มันมืดไปหมด ที่เด่นก็โน่น ผีกระสือลอยวูบวาบๆ มาแต่ไกล ผีกระหังมาพร้อมกระด้งในมือ (เฮ้อ ไม่ลงทุนเลย)
อ้าวๆ แล้วนั่นน่ะ ผีอะไรเนี่ย มาด้อมๆมองๆต้นกล้วยของผีตานี จะว่าขอเลขก็ผิดงานไปหน่อย ดูแปลกๆ
ปลัดเดินเข้าไปดูด้วยความสงสัย เดินเข้าไปเรื่อย...
จนใกล้จะถึงคนนั้นแล้ว...
เจ้ากรรม....เท้าดับไปเหยียบเปลือกกล้วยที่พื้น...
แล้วปลัดก็ลื่น...ล้มไปชนกับคนๆนั้นที่กำลังสำรวจต้นกล้วยอยู่...
ผลก็คือ ทั้งสองล้มกลิ้งไปด้วยกัน 2 ตลบ...
และเมื่อปลัดเงยหน้ามาอีกมาอีกที เขาก็พบว่า...
เขากำลังนอนทับไอ้ผู้ชายคนที่กอดกับเจ้ากุ๊กที่ป่าช้านั่นเอง....
ไอ้ผู้ชายคนนั้น ก็คือ ประเวศ ซึ่งตอนนี้เห็นปลัดกำลังมองตัวเองอยู่ในระยะประชิด
ก็ปลัดนอนทับเขาอยู่ ตัวก็ใหญ่ ประเวศจะขาดใจตายอยู่แล้ว
ปลัดรู้ตัวจึงรีบลุกขึ้น ประเวศลุกตามพลางมองปลัดอย่างระแวง นึกในใจ ซวยแล้วสิเรา นี่ปลัดจะเปลี่ยนใจมาชอบเราหรือเปล่าหว่า เล่นจู่โจมซะขนาดนี้ โธ่ ไม่น่าเลย แมนๆอย่างเรา เกือบมีราคีในบ้านผีสิงแล้วไหมล่ะ
ปลัดนี่ไว้ใจไม่ได้ ห่างๆหน่อยดีกว่า
"เอ่อ นั่น ปลัดจะทำไรผม" ประเวศเสียงสั่น
"เอ๊ะ คุณรู้จักผมด้วยหรอครับ" ปลัดตกใจ ไอ้คนนี้มันรู้จักเราด้วย อ้อ เจ้ากุ๊กคงไปเล่าให้มันฟังล่ะสิ
"คุณปลัดคนใหม่ ผมพอจะเดาได้ครับ ผม ประเวศลูกชายคนโตของเสี่ยมายครับ"
"อ๋อ เสี่ยมายผมรู้จักครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมปลัดขิก เอ้ย ปลัดกฤตย์ครับ"
"ครับ แล้วตกลงเมื่อกี้ ปลัดจะทำไรผม" ประเวศยังเสียวไม่หาย
"ผม...เอ่อ...ผม" ปลัดตะกุกตะกัก จะให้บอกได้ไงว่าเหยียบเปลือกกล้วยแล้วลื่นล้ม เสียฟอร์มแย่
"ผม....เอ่อ.....ผม"
ปลัดตะกุกตะกักอย่างนี้ โครตมีพิรุธเลย มาทางข้างหลังด้วยสิ เกือบไปแล้วเรา ประเวศคิดอย่างสยอง
ปลัดยิ้มเจื่อน ตอบไม่ได้ว่าเมื่อกี้ทำไรลงไป ได้แต่ถามแก้เกื้อ
"คุณประเวศไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ผมตัวหนักซะด้วย"
"ครับ แค่หายใจไม่ออก ไม่เป็นไรครับ ผม..เอ่อ..ผมไปก่อนนะครับ" ประเวศจะรีบตีชิ่งหนี
แต่ปลัดยังเรียกไว้อีก ก็เขาอยากรู้เรื่องเจ้ากุ๊กนี่
"คือ โทษนะครับ คือเมื่อเช้าผมเห็นคุณประเวศดูเหมือนจะรู้จักเด็กที่บ้านผม เจ้ากุ๊กน่ะครับ"
ประเวศสะดุ้ง เฮ้ย ปลัดสังเกตด้วยหรอวะ ไม่ได้การแล้ว
"เอ่อ ไม่รู้จักเลยครับ พอดีผมจำคนผิดน่ะครับ ไอ้เด็กที่บ้านปลัดมันคงหน้าโหลน่ะครับ ผม...ไปก่อนนะครับ"
แล้วประเวศก็ชิ่งหนีทันที...........
ปลัดมองตามแล้วคิด ดูมัน กอดกันกลมอย่างนั้นยังมาปฏิเสธกันอีก เหอะ เราต้องรู้ให้ได้ว่า 2 คนนี้เกี่ยวข้องกันยังไง แล้วเจ้ากุ๊กเป็นใคร
ปลัดหมายมั่นปั้นมือ...
ที่หน้าบ้านผีสิง ประเวศรีบวิ่งออกมาแล้วนึกกับตัวเอง
แค่จะไปสำรวจต้นกล้วยแค่นี้ทำไมเราซวยจังว่ะ ขวัญกระเจิงยิ่งกว่าเจอผีอีก อย่างนี้ต้อง...
ไปรดน้ำมนต์โลด....
เอ้า....เร่เข้ามา....เร่เข้ามา....
ชิงช้าสวรรค์สนุกๆมาแล้วคร้าบบบบบบบ รอบละบาทเดียว นั่งหลายรอบเสียหลายบาท นั่งครึ่งรอบไม่เสียตังค์แต่ต้องปืนลงมาเองนะคร้าบบบบบบบบบบบบบ
เร่เข้าม้า....เร่เข้ามา...
เจ้าเปรี้ยวกำลังเดินไปร้านสายไหมตามที่นัดกับเจ้ากุ๊กไว้ แต่ยังไม่ทันถึงก็เถลไถลซะแล้ว.....
ก็ชิงช้าสวรรค์มันน่านั่งออกจะตาย นานๆจะมีสักที ไม่ได้มีบ่อยๆนี่หว่า
เจ้าเปรี้ยวเดินเข้าไปไม่รอช้า โอ้โฮ คนเยอะแยะไปหมด เมื่อไหร่จะได้ขึ้นฟ่ะ จะไปชวนอลิสมาขึ้นด้วย มันก็ดันกลัวความสูงซะอีก เราแอบขึ้นก่อนดีกว่า
เปรี้ยวแถเข้าไปหาคนขายตั๋ว
"เพ่ๆ เมื่อไหร่ได้ขึ้นเนี่ย มารอนานแล้วนะ" ความจริงเพิ่งมาเมื่อกี้นี่เอง
" โธ่น้อง ตามคิวดิ มาก่อนได้ก่อน มาหลังได้หลัง นี่น้องมาหลัง จะขึ้นก่อนได้ไง"
ดูท่าคนขายตั๋วจะต้องเป็นคนต่างถิ่นอย่างไม่ต้องสงสัย จึงไม่รู้จักเปรี้ยว แหม หงุดหงิด
"อ้าว พูดงี้ก็สวยสิพี่ นี่พี่ไม่รู้จักใช่ไหมว่าชั้นเป็นใคร นี่ไอ้เปรี้ยวน้องสาวพี่พาสคุมตลาด หมู่บ้านนี้นะ มาเรียกน้อง เนิ้ง เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว"
เจ้าเปรี้ยวถกแขนเสื้อหรา
"เฮ้อ วางอำนาจอีกแล้ว" เสียงเปรยลอยลมมาเบาๆ เจ้าเปรี้ยวหันขวับไปมองทันที ก็ได้เจอโจทย์เก่า....
บุญออบยืนยิ้มยียวนอยู่ข้างหลัง แถมยักคิ้วให้เปรี้ยวซะด้วย แต่เปรี้ยวไม่ขำ
"เมื่อกี้นายว่าใครวางอำนาจ"
" อ้าว ใครพูดเมื่อกี้ล่ะ คนๆนั้นน่าจะรู้ตัวนะ กล้าทำก็กล้ารับสิ หรือว่าแค่นี้ก้ไม่กล้า"
เอ้าพูดอย่างนี้เหมือนท้า
"นี่ๆเป็นใครที่ไหนมาตัดสินคนอื่น นึกว่าใหญ่นักหรอ ก็แค่อบต. สืบทอด ชาวบ้านเขาไม่ได้เลือกมาสักหน่อย ทำเป็นกร่าง"
"อ้าว นี่พาลนี่หว่า" บุญออบว่าขำๆ
เปรี้ยวขยับปากจะตอบโต้ แต่ไม่ทันคนขายตั๋วที่ทะลุกลางปล้องขึ้นมาทันที
"อ้าว เฮ้ย จะทะเลาะกันอีกนานไหม ถ้านานไปทะเลาะกันที่อื่นเลย เห็นไหมคนรอขึ้นชิงช้าสวรรค์ คิวยาวไปถึงต้นก้ามปูแล้ว แล้วคุณผู้ชายคนนี้น่ะ ตกลงจะขึ้นหรือไม่ขึ้น"
คนขายหันมาทางบุญออบ เปรี้ยวจึงเห็นว่าเขายืนถือตั๋วอยู่แล้ว
บุญออบหันมามองหน้าแล้วยักคิ้วให้
"อยากขึ้นมาก ก็มาขึ้นด้วยกัน"
เปรี้ยวลังเล จะให้ขึ้นชิงช้าสวรรค์กับ เอ่อ อีตาอบต.นี่นะ แต่ว่า ถ้าไม่ขึ้น เขาก็ต้องหาว่ากลัวสิ
เปรี้ยวไม่ต้องคิดนาน เพราะผู้ช่วยคิดช่วยกันตะโกนออกมาพร้อมกัน
"เอ้า อีหนู เขาชวนก็ขึ้นๆไปกับเขาเหอะ ไม่ต้องคิดมากหรอก รับรองขึ้นไปแล้วสนุกนะ"
เอ ฟังดูแปลกๆนะ เปรี้ยวหันไปมองกลุ่มคนที่ต่อแถวอยู่ก็เห็นเชียร์ให้ขึ้นกันใหญ่ ก็ถ้าเปรี้ยวไม่ขึ้น คนอื่นจะขึ้นได้ไงเล่า
เอาก็เอา ขึ้นไปนั่งแปบเดียว คงไม่ตายหรอกมั้ง
เปรี้ยวก้าวขึ้นชิงช้าสวรรค์ท่ามกลางเสียงเชียร์และโล่งอกของคนรอบข้าง..อะไรจะขนาดนั้น
ชิงช้าสูงขึ้นๆ.....
ใจเปรี้ยวก็เต้นแรงขึ้นๆ....
ไอ้ชิงช้าสวรรค์บ้า...ทำไมมันแคบอย่างนี้นะ ตัวเราก็เล็ก คนที่นั่งตรงข้ามก็เล็ก...
แต่ทำไม...นั่งแล้วหัวเข่าชนกันซะอย่างนั้น..
บุญออบมองหน้าเล็กๆ คางเล็กๆ กับดั้งสโลบเล็กๆแล้วเคลิ้ม...
เป็นไรไปเนี่ยเรา....ยายคนนี้นี่ดุอย่างกับเสือเลยนะ
แต่ว่า....ทำไมไม่อยากหนีไม่รู้
ดูๆทำเป็นมองโน่นมองนี่ ไม่ยอมมองเราแฮะ
"ตาเหล่หรอเราน่ะ" เสียงบุญออบดังขึ้นเบาๆ แต่เจ้าเปรี้ยวดันได้ยิน หันขวับมาทำตาเขียว
"จะบ้าหรอ ไม่ได้เหล่สักหน่อย"
"อ้าว ไม่รู้นิ เห็นไม่ยอมมองตรงๆ มองข้างๆตลอด"
"ไม่มองตรง เพราะไม่อยากมอง ไม่มีอะไรให้มอง"
"ก็คนนั่งอยู่ตรงนี้ทั้ัั้งคน ทำไมไม่มอง สงสัยไม่กล้า"
เท่านั้นแหละ ได้เรื่อง เจ้าเปรี้ยวตาเขียวอีกแล้ว
"มาเล่นจ้องตากันดีกว่า ใครหลบตาก่อนแพ้ เอาไหม"
"บ้า เล่นอะไรยังกับเ็้ด็กๆ"
บุญออบคิด ก็คนพูดน่ะ ไม่ได้ดูเป็นผู้ใหญ่ตรงไหนเลย เฮ้อ แต่บุญออบก็มีไม้เด็ด
"ไม่กล้าล่ะสิ"
เท่านี้ก็เรียบร้อย เปรี้ยวตอบตกลงทันที
"คนชนะจะขออะไรจากคนแพ้ก็ได้ ตกลงไหม"
"นึกว่าจะกลัวหรอ ตกลงเลย"
แล้วทั้งสองก็จ้องตากัน......
เป็นเรื่องน่าแปลก ใช้ตาจ้องอย่างเดียว แต่อวัยวะอื่นกลับไม่ทำงานซะงั้น
เช่น หูไม่ได้ยินเสียง มือไม้ก็ไม่มีแรง.....
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังตกอยู่ในภวังค์์ืแห่งความเพลินอยู่นั้นเอง.....
ก็มีเสียงหนึ่งดังแหวกอากาศขึ้นมา.....
"เฮ้ย ชิงช้าค้างเว้ยเฮ้ย"....
ทั้งสองคนสะดุ้ง....
ชิงช้าหมุนวนขึ้นไปถึงจุดสูงสุดพอดี แล้วก็ค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นเอง....
"ชิงช้าค้าง" ทั้งสองพูดพร้อมกัน..
และรู้สึกตัวพร้อมกัน...
แล้วก็ยังละสายตาพร้อมกันอีกด้วยแน่ะ...
บุญออบมองหน้าเปรี้ยวแล้วยิ้ม....
"เอาเป็นว่า ยกนี้ เราเสมอก็แล้วกันนะ" พูดแล้วก็ยิ้มหวานใส่ตาเปรี้ยว
เปรี้ยวเขิน จึงโวยเก็บอาการ
"แหงอยู่แล้ว ถ้าช้าอีกนิดเดียว เราชนะไปแล้ว"
บุญออบยิ้มไม่พูดอะไร ยอม อ่ะ ยอม
แล้วบุญออบก็ร้องขึ้นมา "ดูนั่น...ดาวตก"
มีดวงดาวดวงหนึ่งตกมาจากท้องฟ้า ใกล้ๆกับชิงช้าสวรรค์มากจนเห็นเป็นแสงสว่างวาบ......
บุญออบหันมาบอกเปรี้ยว
"เอ้า อธิษฐานสิ"
เปรี้ยวงง "อธิษฐานทำไม"
"ก็เวลาดาวตกเขาให้อธิษฐาน แล้วสิ่งที่ขอจะสมหวัง"
เปรี้ยวขำ "นี่เชื่อด้วยหรอเนี่ย เชื่ออะไรเป็นเด็กๆไปได้"
"เอ้า ไม่เชื่อก็ตามใจ เขาเอาของดีมาบอก ไม่รับก็ช่วยไม่ได้" บุญออบว่าพลางประสานมือแล้วหลับตา
เปรี้ยวมองบุญออบแล้วค่อยๆๆประสานมือ หลับตาตาม แหม ทำมั่งดีกว่า เดี่ยวพลาดของดี เดี๋ยวเรารีบลืมตาก่อน อีตาอบตไม่รู้หรอกว่าเราทำตาม...
"หลับตาแล้วอธิษฐานนะ" นั่น เสียงบุญออบบอกมาเบาๆ แน่ะ รู้ได้ไงว่าเราทำตาม ตาบ้านี่
ช่างเหอะ อธิษฐานดีกว่า เอ จะอธิษฐานว่าไรดีนะ อ้อ ขอให้คนที่เปรี้ยวรักทุกคนมีความสุข...
แล้วเปรี้ยวก็รีบลืมตาขึ้นมาทันที เห็นบุญออบยังนั่งหลับตาอยู่สักครู่ก็ลืมขึ้นมายิ้มให้
บอกเบา "แหม มีความสุขจังเลย"
เปรี้ยวเมินไป........
"เมื่อกี้อธิษฐานว่าไร" บุญออบถามยิ้มๆ
"ไม่บอก"
"งั้นอยากรู้ของผมไหม"
"ไม่อยาก"
บุญออบทำหน้าเสียดาย "ก็อยากบอกอ่ะ ไม่ฟังก็ทำหูทวนลมไปแล้วกัน เมื่อกี้ผมอธิษฐานว่า.....
ว่า...ขอให้ลืมตาขึ้นมาแล้วเจอเนื้อคู่อยู่ตรงหน้า..." ฮิ้วววววววววววว
 
| Create Date : 29 ธันวาคม 2548 |
| Last Update : 5 มีนาคม 2549 8:09:13 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 220 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
ชมเช้า..มาจาก ชมเช้า ชมสาย ชมบ่าย ชมเย็น ชมค่ำ ทุกกาลเวลาช่างน่าชื่นชม จะเวลาไหนก็เลือกชมเอาตามสะดวก..
...เวลาเช้า เป็นเวลาที่รู้สึกสดชื่น มีชีวิตชีวา ดูสดใส จอมแก่นแสนซน ที่ไหนได้ ใครๆ เห็นชื่อแล้วบอกว่า 40 ขึ้นแน่ๆ บ้างก็ว่าป้า..เอ่อ เป็นงั้นไป...ขอบอกว่ายังห่างค่ะ ห่างมาก อิอิ...
ตอนนี้มีภารกิจเพื่อชาติให้ปฏิบัติค่ะ รู้สึกภูมิใจจังเลย (โบกมือแบบนางงาม) ดิฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดค่ะ เอาใจช่วยด้วยนะคะ อิอิ...
คุณที่เข้ามาอย่าเพิ่งงงค่ะ ภารกิจอะไรขอเก็บไว้เป็นความลับ(ว่าแต่ ไม่ได้มีใครเขาอยากรู้สักหน่อย ^^") แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามานะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ อ้อ อีกอย่าง เป็นแฟนหงส์ค่ะ (เกี่ยวไหมเนี่ย อิอิ)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
