...........รุ้งพิลาศหงุดหงิดฟุ้งซ่านจนทนสงบใจไม่ไหว ไปที่ห้องของคอนโดได้เจอแต่รายระวีอยู่กันสองคนกับเมลานี

“ฉันต้องเจอเจมี่ เขาไปอยู่ไหน”รุ้งพิลาศพูดสีหน้าบึ้งตึงดวงตากร้าววาวโรจน์ พร้อมกันนั้นได้ล้วงลงไปในกระเป๋าสะพายหยิบปืนพกสั้นสำหรับผู้หญิงออกมาหันมองซ้ายมองขวาหาผู้ที่เธอเอ่ยถึง

“ว้าย! พี่รุ้งเอาปืนมาทำไม ...น่ากลัว” รายระวีร้องเสียงแหลมตกใจกับสิ่งที่เห็นไม่ใช่ของเล่น!

เมลานีตกใจน้อยกว่า จึงพอรวบรวมสติได้ เอ่ยตอบไปแบบกล้า ๆ กลัว ๆแต่กวนเหลือเกิน

“เจมี่ไม่อยู่ที่นี่ ไปฮันนีมูนกับเมีย เธอก็รู้นี่ว่าโคมกับคิวลีนสองคนนั้นเป็นเมียเจมี่ป่านนี้คงเล่นสามคนผัวเมียกันนัวเนียที่โน่น ...รีสอร์ทแถวชลบุรีเธออย่าไปรบกวนพวกผัวเมียเขาเลยน่า”

บาดหัวใจเหลือเกิน... หากนึกมโนภาพฉากพิศวาสพัวพันโลมรันพันตูกันทั้งสามคนทำท่าทางอย่างไรใครเล่นบทบาทไหน พวกเขาอาจสนุกแต่สำหรับเธอมันทุกข์ถนัดเกินใจจะรับได้ คำพูดของเมลานีเหมือนไปจุดไฟแค้นเครียดโกรธในใจของรุ้งพิลาศให้พลุ่งพล่านเดือดดาลหนัก!

“พาฉันไปที่นั่นเดี๋ยวนี้” รุ้งพิลาศตวาดแหวใส่เมลานีปากกระบอกปืนนั้นหันไปพร้อมกันด้วย ไม่ต่างกับจี้จับตัวประกันอย่างไรอย่างนั้น

“คือ... คือ... คือว่า... ตะ... ตัด...”รายระวีกลัวปืนจนเสียงติดตะกุกตะกักพยายามจะเกลี้ยกล่อมให้คนกำลังโมโหสงบสติอารมณ์แต่ตัวเองกลับกลัวจนสติแทบไม่อยู่กับตัว

“อะไร? พูดมาสิยัยแบ๊ว มัวแต่ติดอ่างอยู่นั่นแหละ”หันมาแหวใส่พร้อมปากกระบอกปืนหันมาด้วย ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่

รายระวีปากคอสั่น ระทึกในหัวใจแทบเป็นลมวางวายพยายามรวบรวมคำพูดให้เป็นภาษาคนแล้วบอกไป

“ตัดใจเสียเถอะนะคะพี่รุ้ง ปล่อยเจมี่ไปตามทางของพวกเขาเถอะ”

“ตัดใจไม่ได้ ฉันท้องกับเจมี่ เขาต้องรับผิดชอบ แต่งงานกับฉันเป็นผัวของฉันคนเดียวเท่านั้น ไม่งั้นแม่ยิงไส้แตกแน่เจมี่”เธอยังไม่ลดราเสียงแว้ดใส่เด็กสาวผู้ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องผัวเมียชาวบ้านเขาด้วยเลย

ทั้งเมลานีและรายระวีถึงกับเงียบ ไม่อาจพูดอะไรออกไปได้แล้วโดนรุ้งพิลาศจี้บังคับให้นั่งรถไปด้วย โดยถามเส้นทางของสถานที่ท่องเที่ยวรีสอร์ทนั้นไปตลอดทาง

          ...........รายระวีเคยมาเที่ยวชลบุรีเพียงแค่แถวชายทะเลเท่านั้นแต่ในชีวิตยังไม่เคยมาเที่ยวสนามกอล์ฟเลยจึงตื่นตาตื่นใจกับวิวทิวทัศน์ที่ได้พบเห็นเป็นกอล์ฟคลับและรีสอร์ทติดทะเลสาบบรรยากาศธรรมชาติสวยงามชวนพักผ่อนหย่อนใจ บ้านหลายสิบหลังตั้งเรียงรายพื้นสนามหญ้าเขียวขจีลดหลั่นเป็นชั้น มีขั้นบันไดหินเป็นทางเดินขึ้นบริเวณบ้านพักการตกแต่งเหมาะสมลงตัวให้บรรยากาศบ้านสวนชวนให้นึกอยากนั่งเล่นที่ม้านั่งในสวน

“อู้หู... สีเขียวสวยไปหมดเลย นั่นคงเป็นสนามกอล์ฟมั้ง น่ามาเที่ยวจังนะเมลานี”รายระวีพูดอย่างลืมตัว มันคงน่าอภิรมย์ฤดีกว่านี้ถ้าข้อมือไม่มีเนกไทสองเส้นผูกมัดติดกับข้อมือของเมลานีอันเกิดจากฝีมือของรุ้งพิลาศเป็นคนผูกไว้เพื่อป้องกันสองสาวตุกติกแล้วไล่ให้ไปนั่งเบาะหลังด้วยกัน

“เดี๋ยวฉันจะไปติดต่อส่วนกลาง ถามว่าพวกสามคนนั้นพักบ้านหลังไหนเธอสองคนรออยู่ในรถนี่แหละ” รุ้งพิลาศบอกโดยซ่อนปืนไว้ในช่องเก็บของหน้ารถ แล้วเดินเข้าไปในอาคารสำนักงานติดต่อประชาสัมพันธ์ใช้เวลาไม่นานจึงกลับออกมาเพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านพักหลังที่ตามหา

บริเวณบ้านพักร่มรื่นด้วยสวนและสนามหญ้าเขียวขจีแบบขั้นบันได มีบันไดหินเดินขึ้นไปบนลานบ้านตัวบ้านพักสำหรับพักได้สี่คนเป็นตึกสองชั้นสีขาวหลังคาปั้นหยาสีน้ำตาลไหม้ประตูบ้านไม่ได้ล็อค รุ้งพิลาศจึงเปิดแล้วเดินเข้าไปได้เลยมีรายระวีและเมลานีที่ได้รับการแก้มัดแล้วเดินตามหลังห่าง ๆ

ในห้องนอนชั้นสอง เจเรมี่นุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวนอนเล่นอยู่บนเตียงกำลังคุยเล่นกับคิวลีนซึ่งเปลือยทั้งเรือนร่างเพียงแต่เธอซุกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มนวมส่วนโคมฉายเพิ่งอาบน้ำแล้วกำลังจะนุ่งกางเกงยีนสีฟ้าซีดเขาได้ยินเสียงดังเป็นเสียงผู้หญิงเอ่ยทักทายเจเรมี่และจำได้ว่านั่นเป็นเสียงของรุ้งพิลาศ ซึ่งไม่รู้ว่ามาได้อย่างไรและทำไมต้องมาที่นี่?มันไม่ถูกกาลเทศะที่มารบกวนคนมาเที่ยวพักผ่อนเป็นการส่วนตัวจึงเดินออกจากห้องน้ำมาดูในห้องนอน

“มีความสุขกันจริง ทิ้งฉันเลยนะเจมี่” รุ้งพิลาศกล่าวประชดประชันด้วยเสียงดังฟังชัดยิ้มเยาะมุมปาก มองสภาพของเจเรมี่และคิวลีนอย่างเคียดแค้นแน่นในหัวอกลูกผู้หญิงด้วยความคุ้นเคยทำให้แค่ดูก็รู้และเข้าใจดีว่าพวกเขาเพิ่งผ่านความสุขสมจากการร่วมรักกันมาสดๆ ร้อน ๆ

“อ้าว! รุ้ง... มาได้ไง” เจเรมี่ทักทาย ทำหน้าแปลกใจที่ได้เจอเจ้าหล่อนทั้งที่เขาไม่เคยเชื้อเชิญให้มาร่วมด้วยแต่ไม่ได้คิดอะไรมาก เป็นคนมองโลกในแง่ดีคิดบวกกับตัวเองตลอดไม่เคยเฉลียวใจว่าตนเองได้ไปทำใครเจ็บช้ำน้ำใจ

“ฉันไปหานายที่คอนโด เจอแต่ยัยระวีกับเมลานีเลยรู้ว่านายมาหาความสุขกันที่นี่...”รุ้งพิลาศยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ

โคมฉายเดินผ่านประตูห้องนอนเข้ามาแล้วเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบแต่ฟังเฉียบขาด

“มีธุระจำเป็นอะไร ทำไมถึงมาที่นี่โดยไม่ได้เชิญ”

ได้ฟังคำถามนั้นแล้ว รุ้งพิลาศยิ่งเพิ่มความโกรธขึ้นอีก ไม่ต่างกับการโดนด่าว่าราวกับส่วนเกินที่ไร้ค่าไม่มีความเกี่ยวข้องต่อกันแต่ตนแส่เข้ามาหาเรื่องพวกเขา

“รุ้งต้องตามเจมี่ไปทุกที่นั่นแหละต่อให้หนีไปอยู่สุดหล้าฟ้าไกลก็จะตามไปให้ถึงที่สุด เพราะเจมี่ทำรุ้งท้องนะสิ”หญิงสาวตอบด้วยเสียงอันดัง สีหน้าเคร่งเครียด

“หา! ท้อง? รุ้งท้องได้ไงเจมี่ ยูไม่ป้องกันเลยรึ”คนมีเหตุผลเอ่ยถามเจเรมี่อย่างคิดสงสัย ยังไม่ปักใจเชื่อคำพูดของรุ้งพิลาศเสียทีเดียวด้วยเห็นว่าหล่อนไม่ใช่สาวพรหมจรรย์ซื่อใสไร้เดียงสาซึ่งอยู่ในวัยละอ่อนออกจะเคยผ่านการกามโลกีย์มาแล้ว น่าจะป้องกันตัวเองได้อย่างดีด้วยซ้ำไม่น่าทำพลาดปล่อยตัวจนถึงขนาดเกิดการตั้งครรภ์ได้

“ไอป้องกันนะ ใส่คอนดอมทุกครั้ง แต่ยังพลาดได้ไงไม่รู้”เจเรมี่ตอบโคมฉาย

แล้วเจเรมี่จึงพูดอย่างยิ้มแย้ม เป็นที่น่าแปลกใจสำหรับรุ้งพิลาศซึ่งเคยคาดเดาไว้ว่าเขาจะต้องตกใจ

“ถ้าเธอท้องก็ดูแลเด็กในท้องให้ดี ฉันจะรับผิดชอบเด็กคนนี้เองว่าแต่ในท้องนั่นเป็นลูกของฉันแน่นะ หมายถึงเธอไม่ได้คบซ้อนนอนกับผู้ชายหลายคนใช่ไหม”

ประโยคคำถามสุดท้ายสร้างความเดือดดาลอย่างที่สุดรุ้งพิลาศจึงควักกระเป๋ากางเกงหยิบปืนพกกระบอกนั้นออกมาจ้องไปยังเจเรมี่

“ฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายอื่นนับตั้งแต่ได้เป็นคู่หมั้นกับพี่โคมแต่นายทำให้ฉันเปลี่ยนใจหันมาชอบนาย แล้วถามอย่างนี้กับฉันเหรอนายเหยียดหยามทำลายศักดิ์ลูกผู้หญิงของฉันนายต้องรับผิดชอบฉันกับเด็กในท้องด้วยการแต่งงาน ถ้าไม่...นายได้โดนยิงไส้แตกแน่เจมี่” รุ้งพิลาศส่งสายตาพิฆาตบ่งบอกเอาจริงแน่

เจเรมี่อึกอัก... ตกใจที่ตัวเองตกเป็นเป้าปากกระบอกปืนนั้นจ้องมาทางเขา ยังไม่ทันได้พูดโต้ตอบ...

“แต่งงาน? ใครอนุญาตให้เจมี่แต่งงาน ฉันต้องเป็นเมียหลวงงั้นเหรอบอกตั้งหลายครั้งว่าฉันกับเจมี่เป็นเมียผัวกันเธอไม่เชื่อฉันเองช่วยไม่ได้นึกว่าฉันโกหกเอาตัวรอดไม่ยอมหมั้นกับเธอแค่นั้น เธอยุ่งกับผัวฉันเธอก็กลายเป็นเมียน้อย ฉันอนุญาตให้เจมี่รับเลี้ยงดูบุตรได้เท่านั้น ถ้าเธอคลอดลูกแล้วเอามาให้พวกฉันฉันกับเจมี่จะช่วยกันเลี้ยงลูก” โคมฉายยังคงพูดเสียงเรียบธรรมดา เป็นคนไม่กลัวปืนซึ่งตนยืนทำมุม 90 องศากับเจเรมี่ โดยยังไม่คิดแย่งปืน แต่เขาเก่งคาราเต้เตะต่อยทำให้ปืนกระเด็นหลุดจากมือหญิงสาวได้เพราะเกรงจะพลาดผิดท่าไปโดนผู้หญิงซึ่งกำลังจะเป็นแม่ของเด็กจึงแค่มองและรอดูสถานการณ์ต่อไป

“ไม่... ฉันไม่ต้องการเป็นแค่แม่ของลูกฉันต้องกู้หน้าเอาศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงคืนมา เจมี่ต้องเข้าพิธีแต่งงานพร้อมจดทะเบียนสมรสกับฉันและที่สำคัญต้องเลิกกับเมียทุกคน ทั้งพี่โคมกับคิวลีนด้วยต้องมีฉันเป็นเมียเพียงคนเดียว” รุ้งพิลาศเรียกร้อง คิดว่าจะต้องเอาให้ได้ดังใจ

ถึงตอนนี้เจเรมี่ยกมือขึ้นเหมือนจะห้ามเล็งปืนมาทางเขาใจนึกเป็นห่วงคิวลีนซึ่งเธอนอนตัวแข็งตาเหลือกโตจ้องมองปืนอย่างหวั่นกลัวเพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้เธอต้องพลอยโดนลูกหลงไปด้วย เขาจึงต้องขอเลี่ยงออกไป

“เดี๋ยวนะ เราไปคุยกันนอกห้องเถอะ” เจเรมี่บอกพลางค่อยเดินออกจากห้องนอน โคมฉายเดินตามออกไปด้วยตามหลังสุดคือรุ้งพิลาศซึ่งยังคงถือปืนมั่นอยู่ในมือ

.