Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๘ (YURI)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กรกฏาคม 2559

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

31 กรกฏาคม 2559

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๘ (YURI)

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๘ (YURI)

๘

ขณะกลับบ้าน กันทิมาขับรถทอดอารมณ์ไปกับเสียงเพลงเบาๆ ที่ดีเจชื่อดังเปิดแต่ทำนองรักหวานติดต่อกันสามเพลงรวด จนทำให้เข้าใจไปว่า ตัวผู้จัดต้องกำลังอินเลิฟอยู่แน่นอน

“ตอนกลางวันยังเปิดซีรีย์อกหักเกือบชั่วโมง ตอนนี้เปิดแต่หวานเจี๊ยบ สงสัยคืนดีกับแฟนได้แล้ว” เธอพูดกับตัวเองด้วยอารมณ์แจ่มใสเป็นพิเศษ อมยิ้มนิดๆ หันไปมองเบาะข้างคนขับที่ยามนี้ว่างเปล่า ด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจพรรณนาเป็นคำพูดใดๆ

หมอสาวรู้แต่เพียงว่า หัวใจที่เคยเหี่ยวเฉาใกล้จะตายซาก กลับฟื้นขึ้นมีชีวิตชีวาอีกครา ฮัมเพลงไปตลอดทางจนกระทั่งกลับถึงบ้าน

ในใจไม่ได้คิดอะไรนอกจากคำว่า

...อลิษา

เมื่อจอดรถเรียบร้อยเคียงคู่กับรถยุโรปกลางเก่ากลางใหม่ ยี่ห้อเดียวกันอีกสองคัน ซึ่งบ่งบอกว่า คืนนี้สมาชิกในบ้านอยู่กันครบ คงมีแต่กริชที่กลับบ้านน้อยมากเป็นปกติ

บ้านน้อยหลังนี้มีสมาชิกทั้งหมดสี่คนพ่อแม่ลูก กับสาวใช้อีกนาง

กันทิมาเข้าไปในบ้าน เห็นละเอียดกำลังดูละครดังหลังข่าวตาไม่กระพริบ โดยมีประสงค์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟายาวตัวเดียวกัน

“แม่คะ” เธอพูดทักทายมารดา พลางโน้มหน้าต่ำเพื่อหอมแก้มของอีกฝ่ายหนึ่งฟอด ก่อนหันไปทักทายกับผู้อาวุโสอีกคน “พ่อคะ”

คนเป็นพ่อแค่เงยหน้ามามอง แล้วพยักหน้าให้

“กลับเสียดึกเชียว ทานอะไรมาหรือยังลูก?” แม่หันมาถามด้วยความเป็นห่วง

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” สาวร่างสูงตอบ ขยับตัวไปนั่งเก้าอี้ว่างอีกตัวที่ตั้งอยู่ “วันนี้มาพาอลิษาไปซื้อชุดใหม่ที่ห้างฯ ค่ะเลยกลับช้า”

“แล้วเป็นไง น้องได้ชุดถูกใจไหม?” ละเอียดถามไถ่อย่างสนใจในตัวคุณหนูของไดมอนด์กรุ๊ปไม่ต่างจากลูกคนหนึ่ง

“ค่ะ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดทางเลย”

“ดีแล้วล่ะลูก” หญิงสูงวัยพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “พอทำงานอีกสักพัก เธอก็จะยุ่งจนแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเหมือนฟ้า”

ละเอียดรู้จักครอบครัวนี้ดีว่า เกือบทุกคนเป็นพวกบ้างานเข้าเส้นเลือด ทำอะไรก็ทุ่มสุดตัว เพื่อให้ผลงานออกมาดี บางทีก็มาเกิน ลืมกินลืมนอน จนล้มหมอนนอนเสื่ออยู่บ่อยๆ จึงไม่แปลกใจเลยที่ตระกูลนี้จะถือหุ้นของโรงพยาบาลเอกชนด้วย ผลัดกันวิ่งเข้าวิ่งออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จนจะเหมือนบ้านอีกหลังอยู่แล้ว

“รวยจนใช้สิบชาติไม่หมด ไม่รู้จะขยันไปถึงไหนเลยนะคะ”

นมเอียดอดที่จะกระแหนะกระแหนต่อหน้าไม่ได้ และเกือบทุกครั้งที่บ่นอนันต์กับลูกๆ ก็ได้แต่หัวเราะเจื่อนๆ แต่ไม่เห็นมีใครยอมเชื่อละเอียดสักเท่าไหร่ จนเธอเริ่มเอือมระอา จนเลิกพูดเลิกบ่นไปพักใหญ่

...แต่ความเป็นห่วงก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงไปเลย

'หมอดูเทวดา!'

กันทิมาหลุดคำเบาๆ หลังได้ยินคำคาดเดาถึงอนาคตของอลิษา

“ก็คงจะอย่างนั้นค่ะแม่ พออลิษาเริ่มทำงานปุ๊บ นายใหญ่ก็โยนโปรเจคคอนโดเป็นร้อยล้านให้ทำเลย”

“อีกไม่นานคงเป็นฟ้าเบอร์สองแน่” ละเอียดพึมพำอย่างอ่อนใจ ไม่รู้จะช่วยคุณหนูของตนอย่างไรดี

ประสงค์เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ที่อ่าน ส่ายหน้าเมื่อได้ยินคำเสวนาของสองแม่ลูก ที่ดูจะชอบตำหนิเจ้านายของเขาเป็นประจำว่า ใช้งานลูกหนักเกินไป

“เอาน่า พอทำไปเรื่อยๆ อลิษาก็จะชินไปเอง”

'เข้าข้างอีกแล้ว!'

ภรรยาหันขวับมองสามีหลังได้ยินคำพูดผิดหู ที่ชอบพูดเข้าข้างอนันต์เสมอ

“คุณก็เป็นซะอย่างนี้ เห็นดีเห็นงามกับนายใหญ่ตลอด” พูดเสียงดุๆ ประหนึ่งอีกคนมิใช่สามี

'ไม่น่าพูดเลยฉัน...หาเหาใส่หัวชัดๆ'

ประสงค์ครางในใจ รีบวางหนังสือ แล้วเอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายแบบอ้อนๆ

“พี่ไม่ได้คิดแบบนั้นนะ ก็แค่อยากให้อลิษาเก่งเร็วๆ เท่านั้นเอง” เขาว่าเสียงอ่อน ด้วยถือคติสามีที่ดีว่า ‘ถ้าไม่รักเคารพเมีย จะให้ไปรักเคารพใคร’

กันทิมาซ่อนยิ้ม เพราะชินกับการที่เห็นคู่รักคู่นี้ถกเถียงกัน แล้วก็ง้องอนกันจนเป็นปกติ อย่างน้อยเธอก็คิดว่า ตนโชคดีกว่าครอบครัวอื่นที่มีพ่อแม่รักกันมาก มากจนบางครั้งยังคิดอิจฉา อยากได้ใครสักคนที่รักเธอแบบนี้บ้าง

'ฉันเป็นคนไม่โลภมาก ขอแบบนี้แค่คนเดียวก็พอ'

ร่างสูงคิดในใจ และคิดว่าสมควรจะปลีกตัวไปจากตรงนี้ ปล่อยให้พ่อแม่งอนง้อกันตามอัธยาศัย ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ กลัวผลกรรมจะวกกลับมาสนองภายหลัง

“มาขึ้นห้องก่อนนะคะ เชิญจู๋จี๋กันตามสบายค่ะ เผื่อจะมีน้องให้มาอีกสักคน” พูดติดตลก พลางทำหน้าทะเล้น ไม่ต่างจากลิงหลอกเจ้า

ละเอียดหน้าขึ้นสี เมื่อโดนลูกสาวกล่าวจี้ใจดำ

“ทะลึ่งนะเรา! จะไปไหนก็ไปเลย” ตวาดแว้ดทำตาเขียวใส่คนพูด แก้ขวยออกมา

“ค่า...” กันทิมารับคำเชิงล้อเลียน ยิ้มกว้างเกลื่อนหน้า แล้วเดินขึ้นบันไดไปยังห้องตัวเอง

เมื่ออยู่กันสองคน ประสงค์ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา คิดอยากทำตามที่ลูกสาวกล่าวทิ้งท้าย จึงโน้มตัวไปหอมแก้มภรรยาเบาๆ

นมเอียดหันขวับมองสามีอย่างสงสัย แต่ไม่ทันพูดอะไร ก็ถูกเขาจูบเสียก่อน และเผลอจูบตอบไปอย่างดูดดื่มไม่แพ้กัน

“ขึ้นห้องเถอะ เราไปนอนคุยกันดีกว่า” สามีชวนแบบอ้อมๆ แต่ไม่ได้คิดจะนอนคุยเฉยๆ หรอกนะ

'จะขึ้นไปคุย หรือทำอย่างอื่น?'

ภรรยารู้ทันทำท่าอิดออด ก่อนตามใจในไม่กี่นาทีต่อมา หลังโดนประสงค์ก่อกวนเอาหน้ามาคลอเคลีย จนเธอดูหนังไม่รู้เรื่อง

ทั้งคู่ปิดทีวีปิดไฟ จูงมือกันไปสนทนาภาษารักกันต่อในห้องนอน

หลังอาบน้ำเสร็จ กันทิมาในชุดนอนเสื้อกางเกงเดินมานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ทาครีมบำรุงผิวก่อนนอน เธอดูแลรักษาสุขภาพค่อนข้างดี โดยถือว่า ผู้หญิงยุคใหม่ต้องแข็งแรงและสวยงาม

ก่อนที่จะเข้านอน เสียงไลน์เรียกเข้าก็ดังขึ้น ซึ่งไลน์ส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มเพื่อนสมัยเรียน หรือเรื่องงานเป็นส่วนใหญ่ จึงหยิบมือถือมาอ่าน เผื่อว่าจะมีใครต้องการคุยด้วย

เธอฉีกยิ้มออกมาเมื่อเห็นชื่อคนส่ง ‘อลิษา’ จึงเปิดดูว่า หล่อนส่งอะไรมา? เป็นสติกเกอร์ขอบคุณ และราตรีสวัสดิ์

กันทิมาจึงกดส่ง ‘สติกเกอร์ฝันดี’ ไปให้ เธอเห็นข้อความ ‘อ่านแล้ว’ ขึ้นมา แต่อีกคนไม่เขียนอะไรต่อ ซึ่งหมอสาวก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะแค่นี้ก็สุขใจมากมายแล้ว คืนนี้เป็นคืนพิเศษที่เธอหลับใหลไปด้วยรอยยิ้มบนหน้า...และก็ฝันดีตลอดจนถึงเช้า

มื้อเช้าในคฤหาสน์หลังใหญ่ มีผู้ร่วมโต๊ะเพียงแค่สองคนคือนายใหญ่กับคุณหนู การสนทนาตามประสาครอบครัวนักธุรกิจใหญ่ก็เริ่มต้นขึ้นไม่ต่างจากทุกวัน

“ลูกแก้แบบไปถึงไหนแล้ว? ได้ข้อมูลครบหรือยัง?” อนันต์ถามหลังทานข้าวต้มหมูไปได้หลายคำ

เขาเป็นคนทุ่มเทและจริงจังกับงานมาก สนุกกับงานเหมือนเป็นความท้าทายเป็นความหลงใหล ที่ทำให้นายใหญ่แอคทีฟ และมีไอเดียใหม่ๆ เกิดขึ้นอยู่เสมอ บางครั้งก็ไฟแรงเกิน จนบรรดาลูกน้องหัวหมุน เพราะสร้างผลลัพธ์ไม่ถูกใจเขา

“ข้อมูลของอาคารสูงที่อยู่ใกล้เคียงได้มาครบแล้ว แต่ยังแก้แบบไม่เสร็จค่ะ” หล่อนตอบตามตรง

“อืม...” คนเป็นพ่อพยักหน้าอย่างเข้าใจ

การแก้ไขแบบเป็นงานที่ต้องใช้เวลาพอสมควร แค่งานคืบหน้า เขาก็พอใจมากแล้ว อย่างน้อยลูกสาวคนเล็กก็ไม่ได้ทำงานล่าช้าอืดอาดเกินไป อนันต์ไม่ชอบพวกทำงานเช้าชามเย็นชาม

“แล้วข้อมูลที่ได้ เป็นยังไง?” นายใหญ่เอ่ยถามรายละเอียดเชิงลึกด้วยความสนใจ โดยมีวัตถุประสงค์บางอย่างในใจ

...เขาอยากรู้ว่า คำโต้แย้งของวีระศักดิ์วันนั้น มีมูลหรือถูกต้องขนาดไหน พูดง่ายๆ ประสาชาวบ้านก็คือ อยากรู้ว่าหมอนั่นมีกึ๋นจริงๆ หรือเปล่า?

“ขนาดเสาส่วนใหญ่ ใกล้เคียงกับที่อลิษาใช้ค่ะ แต่ความลึกอาจต้องเพิ่มอีกหนึ่งหรือสองเมตร”

“แล้วต้นทุนที่ลูกคำนวณ ผิดไปเยอะไหม?”

“คร่าวๆ ประมาณห้าเปอร์เซ็นต์” หล่อนได้นั่งคำนวณตัวเลขตามวิธีที่นัทชาแนะไว้ “แต่พี่นัทชาบอกให้บวกเพิ่มอีกประมาณสิบเปอร์ฯ ค่ะ”

“เผื่อไว้ก็ดีนะ”

อนันต์เห็นด้วยกับความเห็นของมืออาชีพ ที่บวกเผื่อไว้ไม่ให้ธุรกิจต้องเสียหาย หากราคาวัสดุก่อสร้างมีการเปลี่ยนแปลงมากกว่าที่คิด ผิดพลาดแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ของโครงการ อาจเสียหายหลายล้านบาทเลยทีเดียว

เขาเป็นพวกอนุรักษ์นิยม ชอบความช้าแต่ชัวร์ ลดความเสี่ยงให้ต่ำที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ เชื่อในหลักคิดที่ว่า ‘ทำธุรกิจไม่ใช่งานการกุศล ต้องมีกำไร ถึงจะไปต่อได้’

'แปลก?'

อลิษานึกสงสัยกับท่าทีของบิดา ที่ดูจะไม่กังวลกับงานที่หล่อนทำสักเท่าไหร่

“วันนั้นในห้องประชุม พ่อเชื่อคำพูดคุณวีระศักดิ์เหรอคะ?” อดที่จะถามเรื่องที่คาใจไม่ได้

อนันต์เงยหน้ามองใบหน้าสวยของลูกสาว หลังเคี้ยวข้าวหมดคำ จึงย้อนถามไปว่า

“ทำไมลูกถึงคิดว่า พ่อเชื่อเขาล่ะ?”

“เพราะพ่อให้หนูกลับมาทำใหม่ เหมือนเห็นด้วยกับคุณวีระศักดิ์” คนเป็นลูกตอบเสียงเรียบ แต่แฝงความไม่พอใจอยู่ในนั้น

เขาส่ายหน้ากับความคิดตื้นเขินของสาวน้อย

'ไม่เข้าใจสินะ'

“เพราะพ่อต้องการให้ลูกหาข้อมูลเพิ่ม เพื่อเอาไปหักล้างกับสิ่งที่วีระศักดิ์บอกต่างหาก” นายใหญ่ตอบเสียงอ่อนโยน

'หืม?'

อลิษาขมวดคิ้ว พยายามขบคิดตามคำของบิดา แต่ก็ขบไม่แตก บนวงหน้าสวยปรากฏเครื่องคำถามเต็มหน้า

อนันต์ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจ ที่ลูกสาวยังขาดเหลี่ยมคูอีกเยอะเอาการ

'ดูท่าคงต้องติวกันมากหน่อยซะแล้ว'

หากเทียบกับกันทิมา กริช และแองเจิลในวัยใกล้เคียงกับอลิษา สามคนนั้นถือว่าหาตัวจับยาก เหนือกว่าสาวน้อยผู้นี้หลายขั้นนัก ส่วนอรรณพลูกชายคนเดียวไม่ต้องพูดถึง คนนั้นผูกขาดบ๊วยตลอดในกลุ่มนี้

“ในฐานะที่ลูกจะก้าวขึ้นตำแหน่งบริหาร ลูกต้องรู้ดีกว่าลูกน้อง รู้ว่าจะหาข้อมูลที่ไหน รู้ทุกขั้นตอนการทำงาน ชนิดที่จะให้ลูกน้องหลอกไม่ได้ เพียงแต่เราไม่ได้ลงมือทำเอาเท่านั้น เข้าใจไหม? พ่อถือว่าเรื่องนี้สำคัญมาก” นายใหญ่อธิบาย

“ค่ะ” อลิษาพยักหน้าช้าๆ หลังเข้าใจวัตถุประสงค์ของคนเป็นพ่อชัดเจนขึ้น และซาบซึ้งในความปรารถนาดีของเขา

“จำไว้นะพ่อภูมิใจในตัวลูกกับพี่ฟ้ามาก” เขาย้ำหนักแน่น

“ค่ะพ่อ” หล่อนยิ้มร่า

อนันต์มองนาฬิกาติดผนังที่บอกเวลาอย่างเที่ยงตรง

“รีบทานแล้วไปทำงานกันเถอะ ออกสายเดี๋ยวรถติด”

อลิษารีบตักข้าวต้มที่เหลือเกือบครึ่งถ้วยทานอย่างเร็ว โดยไม่ต้องเตือนซ้ำสอง

ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา สองพ่อลูกขึ้นรถเบนซ์คันงามออกไปพร้อมกันเช่นทุกวัน ทั้งคู่คุยเรื่องงานต่อจนถึงอาคารกรีนไดมอนด์

“ลูกต้องเรียนรู้วิธีรับมือกับปัญหา อย่าไปกลัวปัญหา ก้าวข้ามไปให้ได้ แล้วลูกจะเก่งขึ้นเรื่อยๆ” คนเป็นพ่อก้าวทิ้งท้าย

หล่อนผงกหัว นัยน์ตาคมกริบเป็นประกายแวบวับ ความเชื่อมั่นที่เคยหดหายไป กลับมาเต็มร้อยอีกครั้ง

'ฉันต้องทำได้แน่นอน'

อลิษาออกจากลิฟต์ที่ชั้นทำงานของตน ขณะก้าวผ่านหน้าห้องทำงานของวีระศักดิ์ ประตูไม้บานใหญ่ก็เปิดออกมาโดยหนุ่มหล่อ เขาทำให้หล่อนแปลกใจด้วยการยิ้มให้

“สวัสดีครับ” เขาทักทายขึ้นก่อน

“สวัสดีค่ะ” หล่อนได้แต่ทักทายตอบตามมารยาท ขยับจะเดินต่อ แต่ก็ต้องชะงักลงเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อ

“คุณอลิษา”

“คะ?” คุณหนูแห่งไดมอนด์กรุ๊ปจ้องหน้าชายหนุ่ม เหมือนจะถามว่ามีธุระอะไร?”

“เรื่องโปรเจคคอนโดที่พัทยา ให้ผมช่วยดูไหมครับ? จะได้เสร็จเร็วๆ” วีระศักดิ์เสนอความช่วยเหลือ โดยปราศจากทีท่ากวนประสาทเหมือนเมื่อวาน

'จะมาไม้ไหนอีก?'

สาวน้อยไม่ถึงกับไว้วางใจในตัวเขา ลางสังหรณ์บอกว่าผู้ชายคนนี้มีบางอย่างน่าสงสัย

“ไม่เป็นไรค่ะเกรงใจคุณวีระศักดิ์ ช่วงนี้งานยุ่งอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?” บอกปัดแบบสุภาพออกไป โดยอ้างเรื่องงานมาบังหน้า เพราะรู้ว่าเขาได้รับมอบหมายให้ไปทำโครงการบ้านเดี่ยวแถบชานเมือง ที่มีมูลค่าน้อยกว่าโปรเจคของหล่อนเกือบครึ่งหนึ่ง

“แต่เช้านี้ผมว่างครับ อีกสิบนาทีผมจะตามไปดูที่ห้องคุณอลิษานะครับ” เขาพูดเองเออเองเสร็จสรรพ

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

เสียงมือถือของวีระศักดิ์ดังขึ้น

“ขอตัวรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมตามไป” แล้วชายหนุ่มก็หายเข้าไปในห้องทำงานตัวเอง

'เฮ้อ! หมอนี่เหลี่ยมจัดจริงๆ'

อลิษาบ่นในใจ ขณะเดินไปห้องทำงานตัวเอง ที่พลาดท่าให้อีกคนหาเหตุมาวุ่นวายกับงานของตน

แต่หากคิดอีกแง่ ก็นึกดีใจที่ยังไม่ได้ทำอะไรกับแบบแปลนอันเก่าเลยสักนิด หากฉวยโอกาสนี้รับฟังความคิดของเขาก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณอลิษา” สายฝนที่มาถึงเร็วกว่าทักทายเจ้านายของตนด้วยสุ้มเสียงชวนฟัง

“สวัสดีค่ะพี่ฝน” หล่อนทักตอบ ก่อนพูดต่อด้วยท่าทางไม่ค่อยสบายใจนัก “เมื่อกี้เจอคุณวีระศักดิ์ เขาบอกว่าจะมาคุยเรื่องแบบคอนโดค่ะ” เปรยขึ้นเหมือนขอความเห็น

เลขาฯ สาวนิ่งก่อนอมยิ้ม แล้วพูดคำแนะนำที่ลึกซึ้งออกมา

“ก็ฟังค่ะ แล้วค่อยว่ากัน”

'ไม่ธรรมดาจริงๆ'

อลิษาหัวเราะหึๆ ในลำคอ ดูเหมือนว่าผู้ช่วยคนนี้จะมองหัวหน้าโครงการไม่ต่างจากที่หล่อนคิดนัก

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“รับกาแฟ หรือชาร้อนไหมคะ?” สายฝนถามตามประสาคนช่างบริการ

“ยังดีกว่าค่ะ” ร่างบางปฏิเสธ ก่อนถามต่อ “ข้อมูลวัสดุที่ขอไปวันก่อนได้หรือยังคะ?”

“พี่เอาไปวางบนโต๊ะแล้วค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวก้าวเข้าไปยังห้องทำงาน เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมก่อนที่วีระศักดิ์จะมาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ทรุดตัวนั่งเก้าอี้ แล้วดึงพิมพ์เขียวปึกใหญ่ฉบับเดิมมาวางบนโต๊ะ เก็บกระดาษกับสมุดบันทึกข้อมูลใหม่ไว้ในลิ้นชัก...ไม่คิดจะแบไพ่ให้เขาเห็นก่อน

บางทีการแกล้งโง่ ทำหน้าใสซื่อก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เป็นเรื่องที่ต้องใช้ทักษะพิเศษอย่างยิ่งยวด แต่โชคดีที่หล่อนได้ซึมซับจากติวเตอร์ที่ชื่อกันทิมากับแองเจิลไว้หลายกระบวนท่า และหวังว่าน่าจะพอเอาตัวรอดไปได้บ้าง

ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“เชิญค่ะ” อลิษาเอ่ยอนุญาตเสียงใส

ประตูห้องถูกเปิดโดยเลขาฯ สาว ที่ผายมือเชื้อเชิญวีระศักดิ์เข้ามา แล้วสายฝนก็ค้อมหัวแล้วออกไป ทิ้งให้หัวหน้าฯ กับผู้ช่วยฯ คุยธุระกันตามลำพัง

“ขอบคุณที่มาค่ะ” หล่อนลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวขอบคุณเขาอย่างเป็นมิตร “จะนั่งดูแบบตรงไหนดีคะ ที่โต๊ะนี้หรือโซฟา?”

“ที่โต๊ะทำงานดีกว่าครับ จะได้ไม่ต้องยกไปยกมา” หนุ่มหน้าหล่อตอบเสียงนุ่ม พยายามวางท่าที่ดูดีที่สุดต่อหน้าคุณหนูแห่งไดมอนด์กรุ๊ป สาวเท้าไปทรุดนั่งเก้าอี้ว่างตรงข้ามกับเจ้าของห้อง

'ขี้เต๊ะชะมัด'

อลิษาต่อว่าในใจ กับท่วงทีที่แสดงออกไม่เป็นธรรมชาติของชายหนุ่ม หล่อนไม่ได้ปลื้มเขาจนมองข้ามรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ

“เอ่อ ขอดูแผ่นเสาเข็มกับฐานรากครับ”

“นี่ค่ะ” หล่อนดึงแผ่นแบบที่เขาต้องการดูออกมาจากกอง

“ตรงนี้ เสาควรจะยาวเพิ่มอีกสองหรือสามเมตรครับ” เขาชี้นิ้วไปบนกระดาษ แล้วหยิบดินสอที่วางใกล้ๆ เขียนลงไป “หลุมลึกแค่นี้อาจจะไม่พอ” แล้วเขียนตัวเลขเพิ่มเข้าไปอีกหลายแห่ง

“ค่ะ” อลิษาได้แต่รับคำเป็นระยะ

จนกระทั่งอีกฝ่ายไปอธิบายแบบสามแผ่นที่เหลือ รวมถึงตารางคำนวณค่าใช้จ่ายต่างๆ ในใจนึกยอมรับนับถือความสามารถของเขาขึ้น มาไม่น้อย

เท่าที่ฟัง วีระศักดิ์แนะนำได้ใกล้เคียงกับที่นัทชาเคยพูดไว้เกือบทุกจุด...เว้นแต่การปรับตารางค่าใช้จ่ายเพิ่ม ที่เขาไม่ได้พูดถึงสักคำ

“มีอะไรสงสัยไหมครับ?”

“ไม่ค่ะ”

“ติดขัดตรงไหนถามผมได้นะครับคุณอลิษา ห้องเราอยู่ห่างกันแค่นี้เอง” เขากล่าว พลางยิ้มมุมปากให้ดูหล่อที่สุด “ถ้าไม่มีอะไร ผมขอตัวกลับไปทำงานต่อก่อน”

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

“ยินดีครับ”

แล้ววีระศักดิ์ก็ออกจากห้องไป

อลิษาเอนหลังพิงเก้าอี้ทำงาน สายตาจับจ้องไปยังบานประตูที่เพิ่งปิดสนิทด้วยความคิดสับสน

'ตกลงเขาเป็นคนแบบไหนกัน?'

คำถามผุดขึ้นในหัว หลังจากเห็นการแสดงออกที่เปลี่ยนไปจากวันแรกๆ ที่ดูจะชังหน้าหล่อนเหลือเกิน กลับกลายเป็นหัวหน้าผู้แสนดีที่ใส่ใจสอนงานลูกน้องกะทันหัน

'สงสัยเข้าสู่วัยทอง เลือดจะไปลมจะมา หึหึ'

คิดติดตลกส่ายหน้าน้อยๆ อย่างขบขัน ก่อนหันกลับมาตั้งใจแก้ไขแบบคอนโดของตนให้เสร็จโดยเร็ว

OoXoO

ขอบคุณสำหรับหลายท่านที่โหลดอีบุคมาอ่าน แล้วแวะมาเล่าให้ไรท์ฟังว่าเป็นอย่างไรบ้าง ฟังแล้วปลื้มใจ อดที่จะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ

สำหรับท่านใดที่โหลดแล้วถูกใจนิยายของไรท์ รบกวนกดให้ 'หัวใจ' กันที่ MEB ด้วยนะคะ
ถ้าคอมเม้นท์ให้ด้วยก็จะเป็นพระคุณค่ะ เป็นเหมือนรางวัลที่สำคัญอย่างหนึ่งสำหรับนักเขียนค่ะ ขอบคุณนะคะ

หากสนใจหนังสือ สั่งได้ทางอีเมล์ หรือ Inbox มาที่ แฟนเพจนิ้วนางค่ะ

https://www.facebook.com/Nuinang321/

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

นาง

OoXoO

Create Date : 31 กรกฎาคม 2559

Last Update : 31 กรกฎาคม 2559 15:29:46 น.

1 comments

Counter : 905 Pageviews.