Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๗ (Yuri)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กันยายน 2558

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

25 กันยายน 2558

Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๗ (Yuri)

Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๗ (Yuri)

๑๗

วันรุ่งขึ้น แพรวาไปทำงานปกติในสภาพที่ไม่สมบูรณ์นัก มีอาการปวดศีรษะและตัวรุ่มๆ เหมือนจะเป็นไข้ แต่ติดด้วยมีงานทำให้ไม่อาจหยุดพักผ่อนอยู่บ้านได้ หล่อนจึงทานพาราเซตามอลไปหนึ่งเม็ด

ช่วงสายหล่อนนั่งฟังรายงานจากฝ่ายผลิตในห้องทำงานตัวเอง ที่กำลังประสบกับปัญหาเรื่องกำลังการผลิตไม่เพียงพอ ซึ่งเป็นเรื่องเร่งด่วนที่ต้องหาทางออกให้ได้โดยเร็ว

ธีรศิลป์กับพงศธร ผู้จัดการฝ่ายการผลิตกับรองผู้จัดการฯ เล่าถึงปัญหาที่เกิดขึ้นพร้อมเอกสารประกอบปึกใหญ่ รวมถึงทางออกที่เป็นไปได้มีอยู่สามทาง คือ หนึ่งให้พนักงานทำโอทีเพิ่มเป็นวิธีแก้ปัญหาในระยะสั้นเท่านั้น สองซื้อเครื่องจักรมาเพิ่ม และสุดท้ายคือสร้างโรงงานใหม่เพิ่ม

แต่เมื่อพิจารณาถึงความเร่งด่วนของการแก้ปัญหา ธีรศิลป์เสนอให้ใช้สองวิธีแรกควบคู่กัน คือ จ้างพนักงานทำโอที และหาเครื่องจักรเพิ่ม ซึ่งจะใช้งบประมาณถูกกว่าการสร้างโรงงานใหม่ ที่ต้องใช้เวลานานหลายเดือนกว่าจะเริ่มผลิตได้

ซึ่งแพรวาก็เห็นด้วยกันกับเขา และอีกเหตุผลสำคัญคือ หากต้องสร้างโรงงานใหม่ จีคอสจะประสบปัญหาขาดสภาพคล่องทันที จำเป็นต้องกู้ธนาคารหรือไม่ก็ระดมทุนจากผู้ถือหุ้นเดิม อาจจะต้องใช้เวลาเป็นเดือนหรือมากกว่านั้น ทำให้เสียโอกาสทางธุรกิจไปมากเลยทีเดียว

เมื่อเปรียบเทียบข้อดีข้อเสียอย่างละเอียด หล่อนขอเวลาศึกษาข้อ มูล ก่อนเขียนรายงานเสนอประธานพิจารณาและเซ็นอนุมัติ

“ขอบคุณนะคะพี่ธีร คุณพงที่ช่วยหาทางออกกับปัญหานี้” หล่อนพูดกับสองหนุ่มอย่างเป็นกันเอง

“ยินดีครับ” พงศธรยิ้มน้อยๆ เขาเป็นหนึ่งในแฟนคลับของร่างบาง ที่พร้อมจะทำงานถวายหัวให้เจ้าหล่อน

“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ รบกวนแพรมานานแล้ว” ธีรศิลป์กล่าวอย่างเกรงใจ เพราะรู้ว่าหล่อนมีงานค่อนข้างเยอะ เดาจากจำนวนแฟ้มที่กองอยู่บนโต๊ะที่เรียงรายมากกว่าสิบแฟ้ม

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” หล่อนกล่าวอย่างสุภาพนุ่มนวล

“ไปแล้วครับ” รองผู้จัดการฝ่ายผลิตค้อมหัวนิดนึง แล้วผู้ชายทั้งสองลุกขึ้น หยิบแฟ้มใหญ่ของตนกลับไปด้วย แล้วปล่อยให้เจ้าของห้องอยู่ตามลำพัง

สาวสวยเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างหมดแรง หลับตานิ่งหลายนาที แล้วนึกขึ้นมาได้ว่าปิดมือถือเอาไว้จึงกดเปิดเครื่อง เห็นข้อความจากโยธกาที่ส่งมาหลายชั่วโมงก่อน...ประมาณแปดโมงเช้า

โยโย่ : เห็นเมื่อวานบอกจะเขียนมา แล้วเงียบไปเฉยๆ คุณแพรสบายดีหรือเปล่าคะ?...เป็นห่วงนะคะ

คำเขียนถามไถ่เรียบง่าย มีผลทำให้ก้อนเนื้อในอกซ้ายของหล่อนเต้นแรงขึ้นกะทันหัน ทั้งที่พยายามจะไม่คิดถึง ตั้งใจจะเว้นระยะห่างของเรา จนกว่าความรู้สึกจะชัดเจน...แต่ช่างเป็นอะไรที่ยากเย็นซะเหลือเกิน

Pair : พี่ไม่เป็นไร แค่ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ

ไม่ถึงนาทีอีกฝ่ายก็เปิดอ่าน แล้วเขียนกลับมา

โยโย่ : ทานข้าวหรือยังคะ? ตอนนี้โยอยู่โรงอาหาร อยากได้อะไรไหมจะซื้อขึ้นไปฝาก?

Pair : เกรงใจค่ะ

โยโย่ : ไม่ต้องเกรงใจค่ะ สลัดหมูทอดดีไหมคะ?

Pair : ก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ

'โชคดีที่ยังไม่ได้ฝากพี่พรซื้อข้าวให้'

แพรวาคิดในใจ หลังเหลือบมองเวลาหน้าจอมือถือ ๑๒.๐๕ น.

โยโย่ : ขอเวลาแป๊บนึงนะคะ

Pair : ค่ะ พี่รอได้

โยธกาวางมือถือ รีบทานอาหารที่ค้างในจานอย่างเร็ว

“เดี๋ยวเจอกันข้างบนนะคะ ขอตัวไปทำธุระก่อน” ร่างสูงบอกเพื่อนร่วมโต๊ะ อันมีปาลินกับสวรส ส่วนคนอื่นแยกไปนั่งโต๊ะอื่นเพราะที่นั่งไม่พอ

“อือ” หัวหน้าห้องแล็บ ๔ รับคำ มองตามแผ่นหลังบอบบางของรุ่นน้องที่เอาถาดอาหารไปเก็บ แล้วตรงไปซื้ออาหารใส่กล่อง ก่อนขึ้นลิฟต์ไป

'ซื้อไปให้ใคร?'

นึกในใจ แอบสงสัยกับท่าทางมีพิรุธของโยธกา

“โยไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ” สวรสกระซิบกับคนรัก ไม่อยากให้ไปจู้จี้จุกจิกก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของรุ่นน้อง แค่ดูอยู่ห่างๆ และคอยให้ความช่วยเหลือเท่าที่ทำได้จะเหมาะกว่า ก่อนพูดต่อ โดยยกคำคมที่นักปราชญ์โบราณได้เขียนไว้ “เราไม่ได้เป็นเจ้าของใคร และไม่มีใครเป็นเจ้าของเราจริงๆ”

“เข้าใจค่ะ” ปาลินถอนหายใจยาวเหยียด ผงกหัวให้กับดอกเตอร์สาวที่คอยช่วยเตือนสติเธออยู่บ่อยๆ

โยธกาขึ้นไปชั้น ๑๐ ที่ตอนนี้เงียบมาก เพราะคนทำงานชั้นนี้ส่วนใหญ่ออกไปพักกลางวัน สาวเท้าไปตามทางเดินที่เคยมาคราวก่อน และจำได้ว่า ห้องรองประธานอยู่ไม่ไกลจากห้องประธานนัก โต๊ะเลขานุการหน้าห้องว่างเปล่า เธอจึงถือวิสาสะเคาะประตูไม้บานใหญ่สองครั้งตามมารยาท

“เชิญค่ะ” เสียงหวานไพเราะที่คุ้นหูดังออกมา

โยธกาจึงผลักประตูเข้าไป แล้วปิดประตูสนิทลง ก่อนก้าวช้าๆ ไปหาเจ้าของห้องที่นั่งส่งยิ้มให้ที่โต๊ะทำงาน แม้ใบหน้างดงามจะดูอ่อนล้าไปบ้าง แต่ก็มิได้ทำให้ความสวยลดลงเลยในสายตาของเธอ

“หิวหรือยังคะ?” เอ่ยถามเมื่อไปยืนข้างโต๊ะของหล่อน และหยิบของที่ซื้อมาฝากออกมา

“ค่ะ” ร่างบางตอบเบาๆ ใบหน้าสวยเปื้อนรอยยิ้ม “ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ พี่สิคะ”

นักวิจัยสาวทำตาม ก่อนทรุดตัวลงนั่งขวามือของหล่อน

“งั้นทานเลยนะคะ” เธอถาม ขณะเปิดกล่องบรรจุอาหาร แล้วก็นึกขึ้นมาได้ “ใส่จานดีไหมคะ?”

แพรวาส่ายหน้า พลางยิ้มน้อยๆ มุมปาก

“ไม่ต้องค่ะ พี่ทานแบบนี้ได้”

ร่างบางไม่ได้เป็นคนเรื่องมาก เจ้าระเบียบจ๋า บางครั้งก็ชอบอะไรง่ายๆ แบบคนทั่วไปมากกว่า...ทำไมต้องทำตัวสูงส่ง ในเมื่อหล่อนเป็นคนเต็มขั้นเท่าๆ กับคนอื่น

“ขอโทษค่ะ” สาวร่างสูงพึมพำเบาๆ แต่ดังพอที่อีกคนจะได้ยิน

“พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ ที่รบกวนแม่โยต้องเอาอาหารขึ้นมาฝาก และก็ขอบคุณนะคะ” แพรวาพูดเสียงอ่อนหวาน

“ยินดีค่ะ” โยธกากล่าว เลื่อนกล่องอาหารมาตรงหน้าหล่อนพร้อมช้อนส้อม มองแพรวาแกะน้ำสลัดเทราด ก่อนคลุกเคล้าจนเข้ากัน

“มีแก้วน้ำไหมคะ? ซื้อน้ำเก๊กฮวยมาด้วย เดี๋ยวโยหยิบให้”

“ตรงโน่นค่ะ” หล่อนชี้นิ้วไปยังตู้ข้างฝา

สาวร่างสูงหยิบแก้วเปล่ามาเทน้ำสีเหลืองใสจนหมดถุง แล้ววางทางขวามือของหล่อนเพื่อจะได้หยิบสะดวก

“ทานได้แล้วค่ะ”

“ขอบคุณค่ะแม่โย” หล่อนว่า แล้วเริ่มทานไปสองสามคำ ก็เอ่ยชมออกมา “อร่อยค่ะ”

“งั้นก็ทานเยอะๆ นะคะ” เธอบอก

“ค่ะ” แพรวาเริ่มทานอย่างช้าๆ เคี้ยวจนละเอียดไม่รีบเร่ง

โยธกาลอบชำเลืองมองหล่อน ที่รับประทานอย่างงดงามเป็นระยะ จนกระทั่งอีกฝ่ายรวบช้อนส้อม แล้วจิบน้ำสีสวยไปเกือบหมดแก้ว

“อิ่มจังเลย” ร่างบางเอ่ยออกมาเบาๆ เขินอายที่ถูกแอบมอง แต่ก็ฝืนเก๊กหน้าไว้เต็มที่

“ทานยาหน่อยไหมคะ?”

“เมื่อเช้าพี่ทานไปแล้วค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วด้วย”

“จริงเหรอคะ?”

โยธกาไม่ถึงกับเชื่อคำพูดของอีกคนนัก ส่วนใหญ่คนป่วยมักจะไม่ค่อยชอบทานยา จึงโน้มตัวเอื้อมมือไปสัมผัสกับหน้าผากของแพรวา เพื่อวัดอุณหภูมิ แล้วขยับมือนั้นต่ำลงไปลูบแก้มนุ่มเนียนเบาๆ ก่อนเลื่อนไปหยุดช่วงลำคอเรียวระหง

“ตัวไม่ร้อน ไม่น่ามีไข้นะคะ”

แพรวานั่งนิ่งตัวแข็งทื่อเมื่อถูกโยธกาแตะต้องลูบไล้ พอตั้งสติได้จึงยกมือบางขึ้นทาบทับมือของอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ชักกลับ

แม้จะรู้ว่าโยธกาไม่ได้คิดลึกคิดทะลึ่งกับตน...แต่หล่อนคิด และคิดไปไกลมากด้วย

“จู่ๆ มาลูบคลำพี่แบบนี้ แม่โยคิดอะไรกับพี่หรือเปล่าคะ?” แกล้งเอ่ยถามด้วยสุ้มเสียงยั่วเย้า อยากรู้ว่านักวิจัยสาวคิดอะไรกับตนขนาดไหน...และนี่ก็เป็นโอกาสทองที่หาได้ยากยิ่ง

“เอ่อ...ยะ โย” สาวร่างสูงเกิดอาการติดอ่างพูดไม่ออก ครั้นจะชักมือออกก็ทำไม่ได้

“ว่าไงคะ?” ถามเสียงนุ่มชวนเคลิบเคลิ้ม นัยน์ตาคู่สวยดุจับจ้องคนตรงหน้าตลอด ราวกับจะสะกดให้สาวร่างสูงทำตามบัญชาของตน

“คุณ แพร...” เรียกชื่อของอีกฝ่ายอย่างหลงใหล ต้องมนตร์สะกดของหล่อนเข้าอย่างจัง มันสมองอัจฉริยะหยุดทำงานไปดื้อๆ ในตอนนี้คิดอะไรไม่ออก สนใจแต่เพียงแพรวาเท่านั้น

หล่อนขยับตัวเข้าไปใกล้ โน้มใบหน้าเข้าจูบอีกฝ่ายเบาๆ มือเรียวสองข้างประคองแก้มของโยธกาเอาไว้ไม่ให้ขยับหนี จูบหลายวินาทีจึงผละออกห่างเล็กน้อย เพื่อดูปฏิกิริยาของเธอคนนั้น

แต่โยธกาอยู่ในโหมดดับสนิท จึงไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ

แพรวาจึงพิสูจน์ใหม่อีกครั้ง ที่ไม่ใช่แค่แตะเบาๆ ปลายลิ้นเรียวซุกซอนเพื่อขอสำรวจและทำความรู้จักให้มากขึ้น

เธอเผลอไผลไปกับจุมพิตของหล่อน ยินยอมพร้อมใจเปิดทางให้โดยดี สร้างความยินดีให้กับแพรวาเป็นอย่างยิ่ง

หล่อนจูบลึกซึ้งแบบที่เรียกว่า ‘French Kiss’ และรับรู้ว่าอีกคนไม่เชี่ยวชาญทักษะนี้เอาเสียเลย จึงค่อยๆ สอนสั่งแบบเชื่องช้าแต่เร้าใจ ก่อนสิ้นสุดบทเรียนแรกหลังโยธกาเริ่มหายใจไม่ทัน

“พี่ชอบแม่โยมากนะคะ ชอบมากเลย” สองมือยังคงเกาะกุมแก้มนุ่มของโยธกาอยู่ และใช้ฝ่ามือลูบไล้ต่ำลงจนถึงช่วงลำคอเรียว

นักวิจัยสาวหน้าแดงก่ำ หายใจแรงเหนื่อยหอบ ประหนึ่งเพิ่งวิ่งขึ้นบันไดมา รู้สึกอึ้งเมื่อได้ยินความรู้สึกของอีกฝ่ายชัดๆ เต็มสองหู

“คุณแพร...” เธอพึมพำเรียกสาวสวยอย่างเพ้อๆ “ยะ อย่าค่ะ...”

แต่คำห้ามปรามนั้นช่างเบาหวิวไร้น้ำหนัก เสียจนร่างบางไม่สนใจ ยังคงทุ่มเทพละกำลังต่อไป

“แม่โยไม่รังเกียจพี่ ใช่ไหมคะ?” หล่อนถามเสียงอ่อนหวาน และคาดหวังคำตอบรับจากอีกฝ่าย

“ยะ โย...”

แพรวาโอบกอดร่างของอีกฝ่ายเอาไว้อย่างหวงแหน ไม่อยากให้คำตอบที่ได้ยินเป็นคำปฏิเสธ

“คบกับพี่นะคะ พี่อยากดูแลแม่โย” สาวสวยกระซิบขอร้องอย่างนุ่มนวลข้างหูของโยธกา ก่อนเลื่อนปลายจมูกและริมฝีปากลูบไล้แก้มนุ่มๆ งัดทุกอย่างที่มีเพื่อเกลี้ยกล่อมหว่านล้อมสุดความสามารถ

“แล้วคุณวิไล...” ร่างสูงถามไปถึงนางแบบสาว เพราะเข้าใจว่าสองคนกำลังคบกันอยู่

'หืม?'

หล่อนใช้เวลาขบคิดเร็วปานจรวด เพื่อทำความเข้าใจกับสิ่งที่อีกคนอ้ำอึ้งไม่กล้าถามออกมาตรงๆ

“พี่เคยคบกับวิไล แต่เราเลิกกันนานมากแล้ว ตอนนี้พี่ก็ไม่ได้สนใจเธอมากกว่าคนรู้จักค่ะ” ร่างบางอธิบาย พลางยกมือบางลูบไล้แก้มเนียนของคนตรงหน้า “ตอนนี้พี่สนใจแต่แม่โยคนเดียว อยากอยู่กับแม่โย อยากดูแลกันตลอดชีวิตค่ะ”

'ตอบยังไงดี?'

โยธกานึกลังเลในใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกผู้หญิงขอคบด้วย

“คบกับพี่นะคะ?” สาวสวยไม่พูดเปล่า ใช้สองแขนโน้มต้นคอเรียวของโยธกาให้ก้มลงมาต่ำเพื่อจูบเบาๆ ก่อนผละออกห่าง แล้วขอร้องเสียงหวานอีกรอบ “นะคะ”

“อา...ค่ะ” นักวิจัยสาวตอบเสียงสั่นเทาเออออด้วย โดนร่ายเสน่ห์ใส่เต็มๆ ในตอนนี้หากหล่อนร้องขออะไร เธอเต็มใจให้ได้หมดทุกอย่าง จะชวนไปนรกหรือขึ้นสวรรค์บอกมาคำเดียวเท่านั้น

สองแขนเรียวยกขึ้นกอดเอวคอดของแพรวาหลวมๆ เงอะงะกับการสัมผัสใกล้ชิดแบบนี้ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ โยธกาไม่เคยกอดใครแบบคนรักเลยสักครั้ง เกิดมาไม่เคยคบใครจริงจังเป็นตัวเป็นตนสักที...จะให้ถูกคือ ไม่เคยกอดใครนอกจากคนในครอบครัว

หลังได้ยินคำตอบที่รอคอย แพรวาผละออกห่าง เพื่อมองหน้าคม ของร่างสูง ก่อนยิ้มสวยที่ละลายใจคนมานักต่อนัก

“ขอบคุณค่ะ แปลว่าตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วนะคะแม่โย” สรุปแบบรวบรัดกึ่งๆ มัดมืดชก

“เอ่อ...” โยธกาก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาด้วย เขินอายจนหน้าขึ้นสีเรื่อ ร้อนผะผ่าวจนทำอะไรไม่ถูก

'น่ารักจริงๆ'

หล่อนคิดชม ก่อนโน้มตัวไปจูบแฟนป้ายแดงของตนอีกครั้ง อดใจไม่ไหวจริงๆ

แต่สาวร่างสูงหันหน้าหนีไปเสียก่อน จึงจูบโดนแก้มแทน

“พอก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวใครเข้ามาเห็นเข้าจะไม่เหมาะ”

เธอดันตัวอีกฝ่ายออก และหาข้ออ้างเพื่อชิ่งหนี ขืนอยู่นานกว่านี้อาจจะเปลืองตัวได้ง่ายๆ แค่นี้ก็โดนแตะอั๋งไปเยอะแล้ว คิดไม่ถึงว่าแพรวาจะเป็นนักฉวยโอกาสขนาดนี้

'ต่อไปต้องอยู่ห่างๆ หน่อยแล้ว...มือไวเหลือเกิน'

เธอบอกกับตัวเอง ยังไม่อยากข้ามขั้นตอนความสัมพันธ์แบบก้าวกระโดดเร็วนัก แค่นี้ก็ปรับตัวปรับใจจะไม่ทันอยู่แล้ว

แพรวานิ่งคิด ก่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ยอมปล่อยมือที่แตะต้องอีกคนลงอย่างเชื่องช้าอ้อยอิ่ง

“ก็ได้ค่ะ”

“งั้นโยกลับไปทำงานก่อนนะคะ ไว้ค่อยคุยกัน” สาวร่างสูงพูดขอตัว เพราะใกล้หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว

“ค่ะ ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ” หล่อนว่าพร้อมยิ้มมุมปาก

“ยินดีค่ะ” นักวิจัยสาวตอบ

'เฮ้อ! ไม่รู้ฉันคิดผิดหรือเปล่า ที่ขึ้นมาบนนี้?'

แอบคิดบ่นในใจ

แพรวายืนมองโยธกาจนออกพ้นห้อง หล่อนก็กำมือสองข้างขึ้นระดับหน้าอกแล้วชักลงต่ำด้วยท่าทางยินดีสุดๆ ที่ประสบความสำเร็จอย่างมากในวันนี้ จนหลุดส่งเสียงดังออกมาหลายครั้งด้วยคำๆ เดียว

“เยส! เยส! เยส!...”

โคลงเนื้อหญิง

เนื้อหวานชวนขบเคี้ยว เนื้อหญิง

อกอุ่นแนบชิดอิง อุ่นล้ำ

เรียมโอบกอดแม่มิ่ง ชวนพิส วาสเฮย

ห้ามบ่ให้เกินก้ำ ขบเขี้ยว เคี้ยวฟันฯ

OoXoO

ในที่สุดสองสาวก็ตกลงเป็นแฟนกัน แต่จะไปได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่านั้น คงต้องลุ้นกันต่อค่ะ

สำหรับท่านที่สนใจหนังสือก็สั่งจองกันได้นะคะ ทั้งทางอีเมล์ หรือเฟซบุค ตามแต่สะดวกค่ะ รายละเอียดดูที่หน้า "สินค้า"

https://www.facebook.com/datchanee.nang

nuinang321@gmail.com

ส่วนท่านสนใจอีบุค ก็ลิงค์ขวามือด้านบนนะคะ

ขอบคุณอีกครั้งที่กรุณาติดตาม ตอนหน้าจะอัพเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ แล้วพบกันค่ะ

นาง

OoXoO

Create Date : 25 กันยายน 2558

Last Update : 25 กันยายน 2558 11:36:39 น.

1 comments

Counter : 1204 Pageviews.