Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๑ (Yuri)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กันยายน 2558

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

16 กันยายน 2558

Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๑ (Yuri)

Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๑ (Yuri)

๑๑

ช่วงบ่ายแพรวาทำหน้าที่เป็นประธานในการประชุมแทนบิดา เพื่อพิจารณาเลือกงานวิจัยผลิตภัณฑ์ของทั้งสี่แล็บ โดยจะคัดเลือกแค่สองชนิด ซึ่งมีผู้ร่วมประชุมอยู่ในระดับผู้บริหารทั้งสิ้นเกือบยี่สิบคน ในห้องประชุมเล็กที่อยู่ชั้นสูงสุดของบริษัท โดยจัดโต๊ะเป็นรูปตัว U

แน่นอนว่า ในทุกการตัดสินใจ จะมีทั้งผู้เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย เพียงแต่ครั้งนี้จัดเป็นการประชุมที่ดุเดือดเลือดพล่าน และยืดเยื้อยาวนานกว่าปกติ

ผ่านไปแล้วกว่าสองชั่วโมง ที่ประชุมตกลงเลือกงานวิจัยได้เพียงแค่ชิ้นเดียวเท่านั้น ส่วนอันดับสองยังไม่ได้ข้อยุติที่ชัดเจน

แพรวาเอนหลังพิงเก้าอี้หนังตัวใหญ่ด้วยใบหน้านิ่งๆ แต่ที่จริงเริ่มไม่มีสมาธิจะนั่งฟังเหตุผล ที่สมาชิกสามคนถกเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ประหนึ่งไก่กับไข่อะไรเกิดก่อน หรืออะไรสำคัญกว่า

'น่าเบื่อจริงๆ'

ร่างบางนึกบ่นในใจ กวาดตามองไปยังผู้ร่วมประชุมคนอื่น ซึ่งส่วนใหญ่ก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับ หล่อนคิดว่าในฐานะประธานควรจะทำอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะมีการตายเกิดขึ้นในห้องนี้ จึงขยับตัวโน้มไปเปิดไมค์ และเคาะสองที เพื่อเบรกการทุ่มเถียงน้ำไหลไฟดับตรงหน้า

“ขออนุญาตขัดจังหวะนะคะ แต่วันนี้เราคุยกันมาสองชั่วโมงจะครึ่งอยู่แล้ว เราเพิ่งเลือกได้หนึ่งงานวิจัยของแล็บ ๔ เท่านั้น...ดิฉันขอเสนอให้เลื่อนการพิจารณาเป็นอาทิตย์หน้าดีไหมคะ?”

แพรวาไม่อยากให้เสียเวลากับการประชุมที่ไร้สาระ สู้เอาเวลาไปทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์น่าจะดีกว่า

…บริษัทนี้ไม่ได้เสียเงิน จ้างคนมานั่งประชุม

ธีรศิลป์ กรรัตน์ ณิชา และอีกหลายคนกว่าครึ่งห้องพยักหน้าเห็นพ้องด้วยกับข้อเสนอของรองประธานสาว

“ถ้าอย่างนั้นวันพุธบ่าย เราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันอีกทีนะคะ...ขอปิดประชุมค่ะ” แพรวากล่าวอย่างเป็นทางการ

ผู้ร่วมประชุมคนอื่นๆ ลุกขึ้นทยอยออกจากห้องไป รวมถึงอุทุมพรเลขาฯ ของหล่อนด้วย เหลือแต่เพื่อนสามคนที่นั่งประจำที่ตามเดิม

“เฮ้อ! ขอบคุณนะแพรที่รีบปิดประชุม ขืนนั่งฟังต่ออีกไม่กี่นาที ฉันคงกระอักเลือดออกมาแน่” กรรัตน์บ่นกระปอดกระแปดออกมา แล้วพ่นลมออกจากปากด้วยอาการโล่งอก

“แย่ขนาดนั้นเชียว?” ณิชาแซวคนรัก

“ก็มันน่าเบื่อ แล้วก็น่ารำคาญมาก ถึงมากสุดๆ”

“แต่ที่พวกเขาพูดกันก็มีเหตุผลนะครับ” ผู้ชายคนเดียวในกลุ่มแย้งขึ้นอย่างสุภาพ

“ใช่ค่ะ ฟังแล้วก็ดูจะน่าสนใจอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะผลิตภัณฑ์ของแล็บ ๒ กับแล็บ ๓” สาวแว่นหนาเตอะเห็นด้วยกันกับธีรศิลป์ แต่หากให้ตัดสินใจเลือกแค่หนึ่งเดียว ก็นับว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

“มันก็จริงนะ” กรรัตน์เสริมขึ้น ก่อนเสนอไอเดีย “สงสัยต้องให้ทางแล็บ ๑ ๒ ๓ ส่งข้อมูลมาประกอบเพิ่มเติม ประชุมครั้งหน้าจะได้จบซะที” เธอไม่ชอบทำอะไรค้างคาล่าช้า เพราะมันหมายถึงการสูญเสียโอกาสทางธุรกิจ ซึ่งอีกนัยก็คือกำไรก้อนโตของบริษัท

...สมัยนี้การทำธุรกิจต้องเร็วไว มัวแต่อุ้ยอ้ายเอ้อระเหยอยู่ อาจจะพลาดโอกาสทองได้ง่ายๆ

“งั้นก็ตามนั้น” แพรวาเห็นด้วยกับข้อเสนอของเพื่อนรัก

สำหรับหล่อน การรับรู้ข้อมูลที่ครบถ้วนถูกต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก จะมานั่งเทียนเดาสุ่มส่งเดชคงไม่ได้ หากต้องการให้ธุรกิจประสบความสำเร็จเจริญก้าวหน้า ต้องใช้หลักการและเหตุผลในทุกการตัดสินใจ

เมื่อได้ข้อสรุป ทั้งหมดก็ออกจากห้องประชุมเพื่อกลับไปทำงานที่คั่งค้างต่อ แพรวาไม่ลืมที่จะสั่งให้อุทุมพรขอข้อมูลเพิ่มเติมจากทั้งสามแล็บ แล้วเดินเข้าห้องไป

หญิงสาวทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เบาะหนังอย่างเหนื่อยอ่อน การรับมือกับวิไลนานนับชั่วโมง ตามด้วยการประชุมที่น่าเบื่อหน่าย ดูดพลังงานของหล่อนไปไม่น้อย รู้สึกมึนหัววิงเวียนมากจนต้องเอนหลัง แล้วหลับตาลง โดยหวังว่าอาการจะดีขึ้นในไม่ช้า

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังรัวขึ้น ทำให้แพรวารู้สึกตัวตื่น ลืมตาขึ้นมองรอบตัว ก่อนตั้งสติและขานอนุญาต

“เชิญค่ะ” หล่อนยืดตัวนั่งหลังตรง ให้สมกับเป็นผู้บริหาร

ประตูไม้ถูกผลักเปิดเข้ามาโดยกรรัตน์ที่ทำหน้าไม่สู้ดีนัก แล้วถูกปิดลงตามเดิม ก่อนก้าวเข้ามานั่งเก้าอี้ว่างตรงข้ามเจ้าของห้อง

“มีอะไรเหรอ?” เอ่ยถามอย่างสงสัย น้อยครั้งที่จะเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนโลกกำลังจะแตก ปกติกรรัตน์เป็นคนเฮฮาจะตายไป เป็นพวก Work Hard, Play Hard. ที่มีสโลแกนประจำตัวว่า ‘พร้อมลุยทุกที่ ทุกเวลา’

“บริษัทคู่แข่งเพิ่งแถลงข่าวเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ ที่จะวางตลาดในอีกสองสามเดือนข้างหน้า”

“แล้ว?” ร่างบางเลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม ยังไม่เข้าใจ ว่าเรื่องนี้สำคัญอย่างไร?

“คุณสมบัติใกล้เคียงกับผลิตภัณฑ์ที่เรากำลังจะวิจัยเป๊ะ”

คนสวยขมวดคิ้วจนแทบจะชิดติดกัน เริ่มได้กลิ่นไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ใกล้เคียงกับแล็บไหน?”

“แล็บ ๔” ผู้จัดการสาวตอบเสียงเย็น

“หืม?” แพรวาครางเบาๆ ในลำคอ เลื่อนตัวประสานสองมือบางบนโต๊ะอย่างใช้ความคิด ครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้หลายอย่าง และเข้าใจความนัยที่ทำให้คนตรงหน้าดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

...เรื่องบังเอิญมักไม่ค่อยเกิดขึ้นบนโลกเอียงๆ แบบนี้บ่อยนัก เว้นแต่จะถูกใครสักคน ลงมือทำอะไรบางอย่าง – นิรนาม
เรื่องนี้ทำให้ดูมีความเป็นไปได้ว่า ในจีคอสมีใครบางคนเป็น ‘ไส้ศึก’ ให้บริษัทคู่แข่ง

“ฉันจะให้ณิชาลองเช็คเรื่องนี้” กรรัตน์พูดแผนที่คิดไว้ออกมา

“ก็ดี” หล่อนผงกศีรษะเห็นด้วย “ทำเงียบๆ ละ ฉันไม่อยากให้พวกนั้นรู้ตัว”

“เข้าใจแล้ว” พูดจบ ก็ออกจากห้องนั้นไปทันที

แพรวานั่งหน้าเครียด หยิบปากการาคาแพงที่วางอยู่ตรงหน้ามาหมุนเล่นบนง่ามนิ้ว

นับวันการทำธุรกิจความสวยความงามก็ยิ่งแข่งขันกันรุนแรงมากเรื่อยๆ บริษัทคู่แข่งไม่ค่อยใช้วิธีที่ขาวสะอาดสักเท่าไหร่ การติดสินบนหรือซื้อตัวพนักงาน แทบเป็นเรื่องธรรมดาที่ยอมรับได้ในสังคมไทย ทั้งที่มันไม่ต่างจากการขโมยของเลยสักนิด...ไม่ค่อยหลายมาตรฐานเลยจริงๆ

หล่อนไม่อยากให้ข้อสันนิษฐานของกรรัตน์เป็นจริง แต่กระนั้นการตรวจสอบป้องกันก็เป็นเรื่องจำเป็นในการปกป้องบริษัทของตน แต่ต้องไม่ใช่การปรักปรำใครโดยปราศจากหลักฐาน

หญิงสาวเผลอถอนหายใจยาวเหยียดออกมา

'ทำไมต้องเป็นแล็บ ๔ ด้วยนะ?'

วันรุ่งขึ้น แพรวาเข้าทำงานสายกว่าปกติเกือบสิบโมงเช้า อันมีเหตุเนื่องมาจากลูกสาวที่รักทั้งสองช่วยกันออดอ้อนขอตามมาด้วย เพื่อพบกับแม่โย ทั้งที่เย็นวันนี้ก็จะได้พบกับเธอคนนั้นอยู่แล้ว

สองพิมพ์เกาะแขนซ้ายขวาของหล่อนขณะทานมื้อเช้า พลางพูดว่า “นะคะแม่แพรขา” “ได้ไหมคะ” เป็นระยะ ประกอบกับได้เพียงขวัญให้ท้ายตามใจหลานหัวแก้วหัวแหวน

หล่อนซึ่งแพ้นัยน์ตาเศร้าๆ ของสาวน้อยที่ดูหงอยเหงาน้ำตาปริ่มเป็นทุนเดิมจึงรับปาก แม้เสียเวลาแต่งองค์ทรงเครื่องให้กลายเป็นเจ้าหญิงน้อยอยู่นานพอสมควร แต่ก็คุ้มค่าเมื่อได้เห็นลูกตัวน้อยแข่งกันยิ้มแก้มปริ อย่างยินดียิ่งที่จะได้ออกไปพบกับโยธกา

ถ้าหากเป็นสมัยโบราณย้อนหลังไปสักร้อยสองร้อยปี โยธกาอาจถูกกล่าวหาว่าเล่นของเล่นคุณไสย ไม่ก็เป็นแม่มดได้ง่ายๆ

'นี่ฉันจะตกกระป๋องไหมเนี่ย?'

แอบคิดติดตลก เพราะรู้ทั้งรู้ว่ายังไงลูกๆ ก็รักตนมากกว่าคนอื่น แต่น่าแปลกที่ทั้งคู่ดูจะติดอกติดใจนักวิจัยสาวมาก แม้จะผ่านเหตุการณ์วันนั้นมาเกือบอาทิตย์แล้วก็ตาม ยังคงพร่ำบ่นถึง ‘แม่โย’ อยู่เสมอ

คิดแล้วก็แอบห่วงปนอิจฉา ไม่อยากให้ใครมาแย่งตำแหน่ง ‘คุณแม่คนดีที่หนึ่งไป’ แต่ก็เอาเถอะเมื่อลูกชอบใคร ก็ไม่คิดจะขัดใจ...ว่าไงว่าตามกัน เพราะแพรวาตั้งใจจะเป็น ‘คุณแม่ดีเด่น’ อยู่แล้ว

สาวสวยหยิบกระเป๋าสะพายห้อยไหล่ซ้าย สองมือบางจูงลูกสองคนที่อยู่ในชุดกระโปรงบานซ้ายขวา เดินช้าๆ เข้าไปยังภายในอาคารของจีคอสอย่างสง่างาม โดยมีสายตาของพนักงานหลายคนจับจ้องและนอบน้อม ยังไม่รวมลูกค้าอีกจำนวนหนึ่งที่มองตามหล่อนอย่างสนใจ

...ช่างเป็นแม่ลูกอ่อนที่ดูดี มีเสน่ห์เสียเหลือเกิน

คนจำนวนไม่น้อยที่นึกอิจฉา ‘พ่อของลูก’ ซึ่งแพรวาไม่เคยบอกว่าเขาเป็นใคร? รู้แต่ว่าสถานะของหล่อนตอนนี้คือ ‘โสด’ เท่านั้น

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแพร หนูดาว หนูเดือน” เสียงพนักงานต้อนรับสาวใหญ่ทักทายแม่ลูกอย่างเป็นกันเอง ด้วยรอยยิ้มและจริงใจ

“สวัสดีค่ะ” รองประธานสาวทักทายตอบ โดยไม่ลืมบอกให้ลูกสาวทักทายพี่สาวคนสวยด้วย ทำเอาพนักงานหญิงยิ้มไม่หุบ ก่อนพาลูกน้อยขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบน...เพียงแต่วันนี้หล่อนไม่ได้กดชั้นบนสุด

“จะได้เจอแม่โยแล้วเนอะดาว” พิมพ์เดือนพูดอย่างร่าเริงกับพี่สาวที่ดูจะเก็บความตื่นเต้นไว้ได้ดีกว่า

“อือ” อีกคนแค่ขานรับในลำคอ

'คำก็แม่โย สองคำก็แม่โย เฮ้อ!'

แพรวาคิดอย่างอ่อนใจ

แต่เมื่อนึกถึงใบหน้านิ่งขรึมของร่างสูงที่เห็นครั้งล่าสุด ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ‘ใคร’ ทำให้โยธกาหงุดหงิดได้? ที่แน่ๆ คือ หล่อนไม่สบายใจเลยยามสบตากับอีกฝ่าย นัยน์ตาคู่สวยนั้นดูแข็งกร้าวเยือกเย็น แต่ก็แฝงอะไรบางอย่างให้อดสงสารและเป็นห่วงไม่ได้

หล่อนชอบที่จะเห็นโยธกาในเวอร์ชั่นร่าเริง หรือเขินอายมากกว่า เห็นแล้วทำให้นึกอยากแกล้งแล้วแกล้งอีก...น่ารักสุดๆ

ติ๊ง!

เสียงลิฟต์ดังเตือนขึ้น แล้วประตูเหล็กก็เลื่อนเปิด

แพรวาจูงเด็กๆ ก้าวไปยังปีกด้านหนึ่งของอาคารที่เขียนป้ายบอกไว้ว่า ‘แล็บ ๔’ หล่อนเคยแวะมาชั้นนี้บ้างแต่ไม่บ่อย คงไม่ใช่เรื่องดีนักหากรองประธานเดินเพ่นพ่านไปมาทั่วตึกบ่อยๆ ผู้ใต้บังคับบัญชาอาจจะเกิดอาการหวาดผวาเสียขวัญเสียวหลัง จนไม่เป็นอันทำงานได้

การเป็นผู้บริหารระดับสูงไม่ใช่เรื่องง่ายหรือสนุกเลย จะทำอะไรทีต้องคิดหน้าคิดหลังเหลียวซ้ายแลขวา คำนึงถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาในแบบที่เหนือความคาดหมายไว้เสมอ...ช่างเป็นชีวิตที่ตื่นเต้นเร้าใจจริงๆ

เมื่อแม่ลูกสองเดินไปหยุดที่ประตูกระจก หัวหน้าห้องแล็บ ๔ ที่ยืนคุยอยู่กับพัทธมนก็หันมามองพอดี อดทำหน้าประหลาดใจไม่ได้ รีบเปิดประตูต้อนรับแขกทั้งสามอย่างรวดเร็ว

“คุณแพรสวัสดีค่ะ มีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ ถึงได้ลงมาถึงที่นี่ได้?” ปาลินถามขึ้นหลังทักทาย น้อยครั้งที่อีกคนจะลงมา พร้อมหอบหิ้วลูกน้อยแบบนี้ จึงเข้าใจว่ามีธุระด่วนที่สำคัญมาก

“สวัสดีค่ะพี่ลิน จริงๆ แพรไม่ได้มีธุระอะไรหรอกค่ะ” สาวสวยตอบเสียงอ่อนหวาน แล้วปรายตาต่ำลงมองเด็กสองคน “สาวๆ ต่างหากค่ะที่มีธุระที่นี่”

“คะ?” หัวหน้าแล็บทำหน้าสับสนงงเต็ก ไม่ต่างจากพัทธมนที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ ทั้งคู่คิดคล้ายๆ กันแต่ไม่กล้าพูดออกมา

'เด็กๆ จะมีธุระอะไรที่แล็บนี่?'

“แม่โยอยู่ไหนคะ?” พิมพ์เดือนเงยหน้าขึ้นถามแพรวา หลังกวาดตามองหาไปรอบๆ แล้วไม่เห็นใครสักคน ภายในห้องมีแต่โซฟารับแขก กับพาร์ทิชั่นห้องทำงานหลายห้องที่ล้วนแล้วแต่ปิดประตูไว้

“แม่ก็ไม่ทราบค่ะ ต้องถามคุณป้าลิน” หล่อนตอบเสียงอ่อนโยน

ปาลินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินเด็กตัวเล็กเอ่ยเรียกรุ่นน้องว่า ‘แม่โย’ จึงถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“หมายถึงโยธกาเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ พี่ลิน”

“ทางนี้ค่ะ” หัวหน้าห้องแล็บ ๔ ผายมือ เดินนำแขกพิเศษไปยังห้องทำงานของรุ่นน้องที่อยู่ด้านในเกือบสุด เธอเคาะประตูห้องเบาๆ

“โย มีแขกมาหา”

“เชิญค่ะ” เสียงนุ่มต่ำของร่างสูงตอบออกมา

ปาลินเปิดประตูกว้าง แล้วเบี่ยงตัวออก สองพิมพ์ถลาเข้าไปด้านในทันที หยุดยืนข้างโต๊ะของเจ้าของห้องที่ไม่ได้ละสายตาจากโน้ตบุ๊ค

“ขอบคุณค่ะ” แพรวาเอ่ยกับหัวหน้าห้องแล็บเบาๆ

ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มแล้วเดินจากไป ปล่อยให้เซอร์ไพรส์กันเอาเอง

“แม่โย!” สองเสียงเล็กๆ เรียกอีกฝ่ายเสียงดังจนเหมือนตะโกน

“เฮ้ย!” โยธกาที่กำลังพิมพ์งานอยู่สะดุ้งสุดตัว ละสายตาจากงาน มองผู้บุกรุกแล้วเผยอฉีกยิ้มออกมาอย่างยินดี ไม่รู้ว่าทำไมการเจอ ‘เจ้าหญิงน้อย’ ถึงทำให้รู้สึกมีความสุขง่ายดายนักนะ

ร่างสูงหมุนเก้าอี้หันมาเผชิญหน้ากับเด็กตัวน้อย ที่ยืนจ้องเธอด้วยนัยน์ตาใสแจ๋วเป็นประกาย จนต้องเอาสองมือไปลูบคลำศีรษะน้อยๆ ของสองพิมพ์อย่างเอ็นดู

“สวัสดีค่ะเดือนดาว มาได้ยังไง?” เธอย่อตัวลงมานั่งคุกเข่ากับพื้นห้อง จนมีความสูงไล่เลี่ยกับเด็กทั้งสอง

“คิดถึงแม่โย” แฝดน้องพึมพำออกมา

“ดาวก็คิดถึง” แฝดพี่พูดเสียงอ่อยๆ

“ฉะ ฉันก็คิดถึงพวกหนูเหมือนกัน” โยธกาพูดตะกุกตะกัก ไม่ชินกับการจะพูดแบบนี้นัก

เด็กทั้งสองโผเข้ากอดคอเธอแน่น ซึ่งเธอก็ยกแขนขึ้นกอดตอบอัตโนมัติ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกดีกับเด็กน้อยคู่นี้เป็นพิเศษ

“ทำไมไม่ยอมไปหาพวกเราบ้าง?” หนึ่งในสองคนถามขึ้น

'ฉันจะตอบยังไงดีละเนี่ย...'

เธอยิ้มเจื่อนๆ ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี จึงเอาคำตอบแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว

“คือช่วงนี้ ไม่ค่อยว่างน่ะ” ยกเรื่องงานขึ้นมาบังหน้า ซึ่งก็ไม่ใช่การโกหกซะทีเดียว...แค่บางส่วน

แพรวายืนพิงกรอบประตูมองสามคนกอดกันนานหลายวินาที โดยไม่สนใจใครเลย ดูเหมือนว่าลูกสาวของตนจะเจอ ‘รักแรกพบ’ เข้าเสียแล้ว จึงกระแอมเบาๆ ออกมา เพื่อให้โยธกาได้รู้ว่า...หล่อนยืนอยู่ตรงนี้อีกคน

“อะฮึ่ม!”

และก็ได้ผล โยธกาผละออกห่างจากเด็กน้อย มองมายังประตูหาต้นเสียง

“คุณแพรวา” ร่างสูงเรียกชื่อแม่ของเด็กๆ รอยยิ้มที่มีอยู่เมื่อกี้หายวับไปทันทีที่เห็นหน้าของหล่อนชัดๆ ใบหน้าคมบึ้งตึงเคร่งขรึมแทบไม่ต่างจากเมื่อวาน

'มาทำไมอีก?'

รองประธานสาวสัมผัสได้ถึงความผิดปกติในน้ำเสียงนั้น แต่ยังเดาที่มาที่ไปไม่ถูกว่า...อะไรทำให้โยธกาขุ่นเคืองใจ?

'ทำไมต้องทำหน้าแบบนี้...ไม่ชอบเลยจริงๆ'

“สวัสดีค่ะคุณโยธกา” เอ่ยทักทายด้วยสุ้มเสียงอ่อนหวานเช่นปกติ

“ค่ะ” เจ้าของห้องแค่ขานรับแต่ไม่ทักทายตอบ ยังคงทำหน้าปั้นปึ่งใส่อีกฝ่าย นึกกังวลที่คนสวยบุกมาห้องทำงานรกๆ ไม่ต่างจากรังหนูของตนมากกว่า

'น่าอายชะมัด...มาทำไมเนี่ย'

ภายในห้องขนาด ๔x๕ เมตร โดยตั้งโต๊ะทำงานไว้ในสุดติดกับผนังที่มีปฏิทินปีล่าสุดรูปกันดั้มจากค่าย BanDai ติดโชว์หรา แถมมีกันดั้มตัวเล็กๆ สามตัวที่หาซื้อได้จาก 7-11 และฟิกเกอร์ตัวเอกในเรื่องกันดั้มตั้งเรียงอยู่หลายตัว เช่น คิระ ยามาโตะ ลักซ์ ไคล์น

...ไม่บอกก็รู้ว่า เธอเป็นพวกคลั่งกันพลาตัวยงคนหนึ่งเลยทีเดียว

แพรวาอมยิ้มในหน้า เมื่อสอดส่ายสายตาสำรวจรอบห้องเห็นของโปรดแบบเด็กๆ ของอีกฝ่าย ที่ดูแตกต่างจากบุคลิกนิ่งๆ ชนิดหน้ามือหลังมือ ใครจะไปนึกว่านักวิจัยสาวจะมีแง่มุมแบบนี้อยู่ด้วย

'แบบนี้ที่เดือนกับดาวบอกว่า มีเลโก้ชุดใหญ่ที่บ้าน ก็น่าจะจริงสินะ'

หล่อนคิดถึงคำบอกเล่าของลูกสาว

โยธการู้สึกเขินอายจนอยากจะแทรกพื้นหนี เมื่อเห็นแขกจ้องของเล่นของตนที่วางเกะกะบนโต๊ะ หากแต่ไร้เวทมนตร์ใดๆ ที่จะหายตัวได้ จึงปั้นหน้านิ่งแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“คุณพาเด็กๆ มาหาดิฉันถึงที่นี่ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ?” ถามอย่างเป็นทางการ แต่แฝงความสุภาพไว้เต็มที่ เพราะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นเจ้านาย มีสิทธิ์ชี้เป็นชี้ตายเธอได้ทุกเมื่อ

แม้แพรวาจะรู้สึกขัดหู แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร สาวร่างสูงถึงจะอารมณ์ดีและยอมพูดด้วยดีๆ? และทันใดนั้นแผนแรกก็แวบเข้ามาในสมอง

“ฉันไม่ได้มีธุระอะไรหรอกค่ะ แต่พวกเด็กๆ คิดถึงคุณมาก ฉันก็เลยพามาหา” ร่างบางตอบอย่างใจเย็น ไม่อยากสร้างความรู้สึกกดดันให้สถานการณ์แย่ไปกว่านี้ ก่อนพูดต่อ “ฝากเดือนกับดาวไว้กับคุณก่อนนะคะ ฉันขอตัวไปคุยกับพี่ลินก่อน”

“อ๋อ ได้ค่ะ” รับคำ เพราะเข้าใจว่าอีกคนมีธุระกับหัวหน้าของตน

“เดือนดาวคะ อยู่เล่นกับแม่โยที่นี่ก่อนนะคะ อีกสักพักแม่แพรค่อยมารับไปทานข้าว” แพรวาบอกลูกแฝดอย่างอ่อนหวานนุ่มนวล วางใจที่จะปล่อยให้เด็กๆ อยู่กับนักวิจัยสาว

“ค่ะแม่แพร” / “ค่ะ” สองพิมพ์รับคำมารดาด้วยรอยยิ้ม

“เดี๋ยวมานะคะ” หล่อนบอกกับเจ้าของห้องที่พยักหน้า แล้วออกจากห้องนั้นไป

“มาเล่นกันนะแม่โย” พิมพ์เดือนชวนด้วยท่าทางร่าเริง

“ขอดาวเล่นตัวนั้นได้ไหมคะ?” แฝดพี่ชี้ไปยังกันดั้มตัวหนึ่งบนโต๊ะ

หญิงสาวลอบถอนหายใจ แล้วหยิบสิ่งที่เด็กๆ ต้องการให้

'ตกลงเห็นฉันเป็นพี่เลี้ยงเด็กใช่ไหมคะ คุณแพรวา?'

OoXoO

สำหรับหนังสือก็ยังคงจองได้ถึง 6 ตุลาคมนะคะ
ส่วนอีบุคคาดว่าไม่เกินหนึ่งอาทิตย์นับจากนี้ น่าจะเสร็จ ไรท์กำลังเร่งเต็มที่ค่ะ ใจเย็นนิดนึง