Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๐ (Yuri)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กันยายน 2558

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

14 กันยายน 2558

Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๐ (Yuri)

Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๐ (Yuri)

๑๐

แพรวาเข้าออฟฟิศตั้งแต่เช้าเหมือนปกติ ก่อนเลขาฯ ของตนเสียอีก โดยตั้งใจจะอ่านโครงการที่นำเสนอจากแล็บทั้งสี่ ก่อนตัดสินใจเลือกแค่สองโปรเจค ซึ่งแน่นอนว่าต้องพิจารณาอย่างละเอียดรอบด้านเพื่อให้คุ้มค่ากับการลงทุนที่สุด

ขณะที่นั่งอ่านไปได้สักพัก ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะประตูสองครั้งในเวลาประมาณ ๐๘.๐๒ น.

“เชิญค่ะ” เจ้าของห้องกล่าวอนุญาตเสียงหวาน พลางปิดแฟ้มตรงหน้าลง ทันทีที่เห็นหน้าแขกสองคน แพรวาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง และส่งยิ้มสวยกว้าง “พี่ลิน...พี่รส!”

“ว่าไงแพร ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีไหม?” สวรสทักทายอย่างคุ้นเคยกับรองประธานสาว ทั้งสองเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่จบมาจากโรงเรียนเดียวกัน

“สบายดีค่ะพี่รส...ว่าแต่วันนี้ว่างหรือคะ ถึงมาหาแพรได้?”

สวรสเหลียวมองไปยังคนข้างๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ประหนึ่งว่า...ยังไม่ได้บอกอีกหรือ?

หัวหน้าห้องแล็บ ๔ ยิ้มแหยๆ ก่อนตอบคำถามของแพรวา

“คืออย่างงี้ค่ะคุณแพร รสเป็นพนักงานใหม่ของแล็บ ๔ ที่พี่เคยบอกไว้ค่ะ”

สาวสวยยิ้มกว้างด้วยท่าทางยินดี ไม่นึกว่าจะได้ ‘ยอดฝีมือ’ มาช่วยงานที่บริษัทเพิ่มอีกคน

“จริงเหรอคะ ดีใจจังที่พี่รสยอมมาช่วยจีคอส ขอบคุณนะคะ...นั่งก่อนค่ะ” รีบเชื้อเชิญแขกนั่งที่โซฟา ก่อนกลอกตามองหญิงสาวสองคนตรงหน้าสลับกันไปมา แล้วยิ้มแบบรู้เท่าทัน ถึงความสัมพันธ์ที่ไม่เปิดเผยของทั้งคู่ “ยินดีนะคะ ที่กลับมาคืนดีกัน”

“แหม ปิดแพรไม่ได้เลยจริงๆ” สวรสหัวเราะเบาๆ อย่างอายๆ

ขณะที่ปาลินหน้าแดงก่ำจรดใบหู พูดไม่ออก

'คนอะไรฉลาดเป็นกรด'

หัวหน้าห้องแล็บ ๔ คิดในใจ เธอไม่กล้าคิดสบประมาทผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด หล่อนที่มีความพร้อมพรั่งทั้งความงดงามและสติปัญญา เป็นผู้หญิงที่เกือบสมบูรณ์แบบ...แค่เกือบ

สิ่งที่แพรวาขาดแคลนคงมีเพียงอย่างเดียวคือ...คู่ชีวิตที่เหมาะสม

เธอปล่อยให้รุ่นพี่รุ่นน้องได้คุยกันตามอัธยาศัย ไม่คิดจะขัดคอแค่นั่งเงียบๆ เป็นรูปปั้นประดับห้อง ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่า ‘คนรัก’ ของตนสนิทสนมกับ ‘บอส’ มาก จนเสียวไส้ว่าตนเองอาจถูกเลื่อยขาเก้าอี้ได้สักวัน

ตำแหน่งของแพรวาไม่ได้เป็นแค่รองประธานบริษัทเฉยๆ หากแต่มีหน้าที่ดูแลห้องแล็บทั้ง ๔ ของจีคอสด้วย

'มีแฟนเก่ง ก็ต้องทำใจ'

ปาลินคิดปลอบใจตัวเอง

หลังสนทนาอยู่ราวสิบกว่านาที แขกทั้งสองก็ขอตัว แพรวาทรุดตัวนั่งเก้าอี้ทำงาน ครุ่นคิดถึงคำพูดทิ้งท้ายของรุ่นพี่ที่แอบกระซิบก่อนออกไป

“พี่รู้ว่าแพรเป็นคนเก่ง เข้มแข็ง แต่บางครั้งเราก็ต้องการใครสักคนที่ก้าวเดินไปพร้อมกับเรานะ...ถ้าแพรเจอคนคนนั้น อย่าใจเย็นจนปล่อยให้หลุดมือไปเสียล่ะ”

ช่างเป็นคำเตือนสติที่โดนใจหล่อนเสียเหลือเกิน

ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าหญิงสาวจะไม่แสวงหา ‘ใครคนนั้น’ หากแต่เกือบทุกคนที่ก้าวเข้ามาในชีวิต ล้วนแล้วแต่มีเหตุต้องจากไป จนแพรวารู้สึกเหนื่อยล้าและหยุดคิดเรื่องนี้ไปพักใหญ่ ทุ่มเทพลังงานทั้งหมดให้กับงานและลูกสาว

ประตูหัวใจของแพรวาไม่ได้ปิดตาย หากแต่ยังหาผู้ถือกุญแจที่ใช่ไม่เจอต่างหาก หล่อนพยายามสะบัดความคิดที่เข้ามารบกวนจิตใจออกไป

'ชาติที่แล้วฉันคงทำบุญ แล้วลืมอธิษฐานเรื่องคู่กระมัง'

คิดประชดติดตลก ถอนหายใจยาวเหยียดเพื่อรวบรวมสมาธิ แล้วหยิบเอกสารที่อ่านค้างไว้มาเปิดอ่านต่อ

ก่อนเวลาเข้างานเพียงเล็กน้อย อุทุมพรเลขาฯ ของหล่อนก็เข้ามาในห้องเพื่อแจ้งตารางงานของวันนี้ ซึ่งมีเพียงประชุมตอนบ่ายสอง และเอาเอกสารที่ต้องเซ็นมาให้สามแฟ้ม

“คุณแพรจะรับกาแฟไหมคะ?” เลขาฯ สาวถามเหมือนทุกเช้า เธอรู้ว่าเจ้านายคนนี้รักษาสุขภาพมาก แต่ยังคงขาดเจ้าน้ำขมๆ นี้ไม่ได้

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” รองประธานสาวกล่าวอย่างสุภาพ ก่อนนึกอะไรขึ้นมาได้ “รบกวนพี่พรต่อสายถึงคุณโยธกา ที่อยู่แล็บ ๔ ให้ด้วยนะคะ”

“ได้ค่ะ” อุทุมพรรับคำ แล้วออกไปจากห้องนั้นทันที

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

“โยธกาค่ะ” นักวิจัยสาวพูดเสียงเรียบ หลังเอื้อมมือรับสายภายในที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน เธอเพิ่งมาถึงห้องได้ไม่ถึงห้านาทีเลยด้วยซ้ำ

“ฉันแพรวานะคะ” คนที่โทรมาแนะนำตัวเองเสียงอ่อนหวาน

“เอ่อ ค่ะ” สาวร่างสูงตอบตะกุกตะกัก มืออ่อนแทบทิ้งหูฟังหล่นลงไปกับพื้น ไม่คิดว่าจะได้รับโทรศัพท์จากอีกฝ่าย นึกว่าฝันไปเสียอีก อยากเอามือหยิกตัวเองแต่ก็กลัวเจ็บ

“ไม่ทราบว่า เย็นวันศุกร์นี้ว่างหรือเปล่าคะ?” สาวสวยถามตรงๆ ด้วยสุ้มเสียงชวนฟัง

“วะ ว่างค่ะ” โยธกาตอบ หลังชำเลืองดูปฏิทินตั้งโต๊ะที่ว่างเปล่าไร้รอยขีดเขียนใดๆ ในวันพรุ่งนี้

“ถ้าอย่างนั้น ขอเชิญคุณโยธกาไปทานข้าวเย็นที่บ้านด้วยกันนะคะ เพื่อขอบคุณที่คุณช่วยดูแลดาวกับเดือนน่ะค่ะ” หล่อนเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงไพเราะ

'ทานข้าวเย็นที่บ้าน...โอ้สวรรค์!'

ร่างสูงรู้สึกตกใจผสมแปลกใจ

การทานข้าวเย็นกับครอบครัวของเจ้านายเป็นเรื่องที่ไม่เคยอยู่ในสมองของโยธกามาก่อน ประกอบกับไม่คิดว่าการดูแลเด็กสองคนนั้นเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร

“เอ่อ ไม่ต้องก็ได้มั้งคะ?” โยธกาพูดอึกอัก คิดหาคำพูดปฏิเสธที่ดูดียังไม่ออก ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไมทุกครั้งที่คุยกับหล่อนสมองของเธอถึงไม่แล่นเหมือนปกติ?

“ไปนะคะคุณโยธกา เดือนกับดาวคิดถึงคุณมาก ถามหา ‘แม่โย’ ทุกวันเลยค่ะ” แพรวายกลูกสาวขึ้นมาอ้าง เพราะเชื่อว่าอีกฝ่ายคงเอ็นดูเด็กๆ ไม่น้อย น่าจะทำให้ยอมรับปากได้ง่ายขึ้น

“งั้นก็ได้ค่ะ” สาวร่างสูงตอบตกลงในที่สุด เธอก็คิดถึงเด็กสองคนเหมือนกัน ผูกพันทั้งที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน

“ขอบคุณค่ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่ชั้น ๑ สัก ๑๗.๑๕ น. ดีไหมคะ?” คนในสายเสนอ

“โอเคค่ะ” โยธการับคำ เอื้อมมือจดนัดหมายไว้บนปฏิทินกันลืม

“งั้นแค่นี้นะคะ สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะ” แล้วทั้งคู่ก็จบการสนทนา

ร่างสูงนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ตื่นเต้นดีใจจนแทบอยากจะลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นเป็นเด็กๆ หัวใจพองฟูจนแน่นคับอก ร่าเริงมากแบบที่ไม่เป็นมานานจนลืมไปแล้วว่า ครั้งสุดท้ายที่เป็นแบบนี้คือเมื่อไหร่?

เธอรู้สึกว่าเช้าวันนี้จะเป็นวันพิเศษสุดๆ จนไม่กล้าคิดว่า ตนเองมีความสุขมากมายเพราะอะไร? หรือเพราะใคร?

...บางทีการรู้น้อยก็เป็นเรื่องดีกว่าการรู้เยอะ

แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้โยธกาตั้งตารอ อยากให้ถึงเย็นวันศุกร์เร็วๆ

แพรวานั่งอ่านเอกสารที่กางอยู่ตรงหน้า...แฟ้มประวัติของโยธกาที่หล่อนสั่งให้อุทุมพรเอามาให้ตั้งแต่เมื่อวาน ไม่รู้ทำไมถึงได้อยากรู้จักอีกฝ่ายนัก ราวกับโดนดึงดูดให้เข้าไปหา

หล่อนพลิกอ่านไปมาอย่างละเอียดจนครบทุกหน้า ซึ่งมีชื่อที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ สถาบันที่เรียนจบ เกรดเฉลี่ย และมีผลงานวิจัยแนบท้ายมาด้วย ล้วนแล้วแต่เป็นข้อมูลพื้นๆ

แต่แพรวานึกอยากให้มีข้อมูลเบื้องลึกบางอย่างที่มากกว่านี้ อาทิ ชอบอะไรเป็นพิเศษ? งานอดิเรก?...หรือแม้แต่กระทั่งสเปค?

'เฮ้อ นี่เพี้ยนไปแล้วใช่ไหมคุณแพรวา?'

ร่างบางต่อว่าตนเองที่ดูจะใส่ใจกับ ‘แม่โย’ มากจนเกินไป จนแทบไม่ได้งานเลยในช่วงหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ก่อนตัดสินใจปิดแฟ้มนั้น แล้วหยิบอย่างอื่นมาอ่านแทน

ก่อนเที่ยงเล็กน้อย แพรวากับเพื่อนร่วมงานสามคน คือ กรรัตน์ ณิชา และธีรศิลป์ได้นัดกันไปทานอาหาร เพื่อคุยนอกรอบเรื่องที่จะประชุมช่วงบ่าย ทั้งหมดยืนรอลิฟต์เพื่อจะลงไปชั้นล่าง ก็เจอกับวิไลที่เดินสวนออกมาพอดี

นางแบบสาวถอดแว่นกันแดดแบรนด์เนมออก แล้วส่งยิ้มที่คิดว่าสวยที่สุดให้กับรองประธานสาวทันที

“แหม วิไลเกือบมาไม่ทันเจอแพรเลยนะคะ” เธอพูดอย่างออดอ้อนฉอเลาะ ขณะใช้มือเกาะกุมข้อศอกข้างหนึ่งของอดีตคนรักไว้ ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะบินหนีไปต่อหน้าต่อตา โดยไม่แยแสสายตาสามคู่ของคนที่อยู่รอบข้างเลยสักนิด เมื่อยืนเคียงคู่กันนางแบบสาวจะสูงกว่าหล่อนเล็กน้อย

สาวสวยทำหน้านิ่ง ไม่แสดงทีท่าว่ายินดีที่เจอะเจอกับคนตรงหน้าเลย แต่ก็ไม่ได้แสดงกิริยาใดๆ ที่เสียมารยาทออกมา นอกจากถามเสียงนุ่มที่แฝงความเป็นทางการอยู่ในนั้น

“คุณวิไลแวะมา มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”

แม้จะรู้สึกถึงระยะห่างที่อีกคนพยายามหยิบยื่นให้ แต่วิไลก็ไม่ใส่ใจทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ถือคติว่า ‘ด้านได้ อายอด’

“ตั้งใจจะชวนแพรไปทานข้าวค่ะ เพื่อนวิไลเพิ่งเปิดร้านใหม่ อยู่แถวนี้เอง ไปด้วยกันนะคะ” เธอตั้งใจจะหาเวลาอยู่ใกล้ชิดเป็นส่วนตัวกับรองประธานสาวให้มากขึ้น โดยเลือกสถานที่ที่เป็นใจ เป็นแผนแรกๆ ที่มักจะใช้ได้ผลเสมอ ก่อนจำใจชวนตามมารยาทออกมา “ไปหมดทุกคนเลยก็ได้นะคะ”

“คงไม่ได้หรอกค่ะ วันนี้ดิฉันมีประชุมตอนบ่าย” สาวสวยปฏิเสธเสียงเรียบโดยยกงานขึ้นมาอ้าง แต่ถึงวิไลจะมาชวนวันอื่นๆ หล่อนก็มีเหตุผลอีก ‘ตองหนึ่งวิธี’ ในการเซย์โน

“แหม แย่จัง!” นางแบบสาวบ่นอุบอิบ ทำหน้าเศร้าที่ผิดแผนจากที่คิดไว้ “งั้นค่อยไปวันอื่นก็ได้ค่ะ”

แพรวารู้สึกอึดอัดกับความอึดของอีกฝ่าย ที่ดูจะไม่ยอมรามือจากตนไปง่ายๆ ไม่รู้ไปได้ยาดีมาจากไหน...สีทนได้ตลอด จึงแอบส่งสายตาให้กรรัตน์ เชิงขอร้องให้ช่วยกลายๆ

ผู้จัดการสาวแกล้งยักไหล่ ส่ายหน้าเหมือนเล่นตัว

ณิชาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ คนรักที่เห็น ‘รหัส’ ของทั้งคู่ อดหมั่นไส้ไม่ได้จึงแอบบิดเนื้อช่วงเอวของกรรัตน์

“โอ๊ย!” ผู้จัดการฝ่ายการตลาดหลุดร้องออกมา เรียกความสนใจของทุกคนให้มองเป็นตาเดียวกันด้วยความสงสัย “เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ แค่ยุงกัดน่ะสงสัยจะตัวโต เชิญคุณวิไลไปทานข้าวด้วยกันกับพวกเราดีไหมคะ? วันนี้แพรเป็นเจ้ามือน่ะค่ะ”

กรรัตน์แกล้งพูดเอาคืนแพรวา ที่เป็นต้นเหตุให้เธอถูกหยิก พลางยกมือลูบเอวตัวเองยังตำแหน่งที่เพิ่งบาดเจ็บ คาดว่าคงเป็นรอยเล็บอย่างไม่ต้องสงสัย

'มือหนักชะมัด แฟนใครเนี่ย'

เธอบ่นในใจ หันไปยิ้มแยกเขี้ยวให้คนรักที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“งั้นก็ได้ค่ะ” วิไลตกปากรับคำอย่างง่ายดาย แม้จะผิดแผนไปสักหน่อย แต่ถ้าได้อยู่ใกล้ๆ กับแพรวาก็นับเป็นโอกาสดีในการทำคะแนนให้มากขึ้น ด้วยเชื่อว่า หล่อนคงใจแข็งกับเธอไม่ได้นานนัก

สาวสวยเผลอเม้มริมฝีปากแทบเป็นเส้นตรง ด้วยความไม่พอใจ

'ตกลงจะช่วย หรือแกล้งฉันกันแน่ รัตน์?'

ธีรศิลป์เหลือบมองแพรวาผ่านหางตาด้วยใบหน้านิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรเลย แม้จะรู้ว่าหล่อนคิดอะไร แต่เขาจะไม่สอดมือเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของหล่อน...เว้นแต่จะถูกขอร้องให้ช่วย

ชายหนุ่มพยายามวางตัวเป็นพี่ชายที่แสนดี...แม้ว่าใจจริงแล้ว เขาจะไม่อยากเป็นแบบนั้นเลยก็ตาม

หลังออกจากลิฟต์ แพรวาอยู่ตรงกลางโดยมีวิไลกับธีรศิลป์ขนาบข้าง ส่วนคู่รักเดินคู่กันอยู่ข้างหลัง แล้วเพื่อนร่วมงานสามคนก็สามัคคีกันแยกย้ายไปสั่งอาหาร ปล่อยให้สองสาวยืนเคียงกันเพียงลำพัง

ในโรงอาหารของจีคอสยามนี้ มีพนักงานเกือบร้อยชีวิตแออัดอยู่เกือบเต็มพื้นที่เนื่องจากเป็นเวลาพักกลางวันพอดี สายตามากกว่าห้าสิบคู่ของพนักงานหันไปจับจ้องยังรองประธานสาว ที่ถูกวิไลยืนควงคล้องแขนแนบชิดจนตัวติดกันราวกับเป็นคู่รักคู่เดท ทำให้หลายคนพานคิดไปไกลจนเกินจะกู่กลับได้ไม่ยาก

วิไลดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้เป็นจุดเด่น ทุกอย่างช่างประจวบเหมาะ ลงตัวกับสิ่งที่เธออยากให้เป็นเสียเหลือเกิน จึงเอียงหน้ากระซิบถามคนข้างตัว จนแทบจะชิดติดแก้มเนียนนุ่ม…โดยมีวัตถุประสงค์บางอย่าง

“แพรคะ ร้านไหนอร่อยบ้างคะ?”

แพรวารู้แกวจึงไม่หันหน้าไปตอบคำถาม ไม่อยากตกเป็นข่าวว่าโชว์เลิฟซีนเล็กๆ ในที่ทำงาน จึงเลือกที่จะชี้นิ้วเรียวไปยังร้านค้าแทนการหันหน้า

“ถ้าอาหารญี่ปุ่นก็อยู่ทางขวา ส่วนอาหารฝรั่งก็ถัดไปอีกสองร้าน”

'แหม รู้ทันอีก!'

นางแบบสาวนึกขัดใจที่อีกฝ่ายไม่ยอม ‘ตกหลุม’ แต่ก็ยังคงใจเย็นถามต่อเสียงอ่อนเสียงหวาน

“แล้ววันนี้แพรจะทานร้านไหนคะ?”

“ว่าจะทานสลัดร้านนั้นค่ะ” ร่างบางเริ่มรู้สึกอึดอัดกับสายตาของผู้ใต้บังคับบัญชาที่จับจ้อง ไม่อยากถูกเข้าใจผิดว่าคบหากับคนข้างๆ

“งั้นวิไลทานเหมือนกันกับแพรก็แล้วกัน”

“ก็ได้ค่ะ” รีบเออออ เพื่อจะได้ไปจากตรงนั้นเร็วๆ

ทั้งคู่เดินไปสั่งอาหารและเครื่องดื่ม ก่อนเดินเข้าไปยังโซน VIP ร่วมโต๊ะกับเพื่อนสามคนที่มานั่งก่อน โดยรองประธานสาวไม่ลืมที่จะยิ้มหวานทักทายกับผู้บริหารคนอื่นอย่างเป็นกันเอง ไม่นานอาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ทั้งหมดจึงเริ่มรับประทานอาหาร

ระหว่างทานอาหารวิไลเอ่ยปากชวนคุยมากที่สุด ขณะที่คนอื่นทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีเสียมากกว่า

มุมด้านหนึ่งของโรงอาหาร

“ตอนแรกฉันคิดว่าคุณแพรชอบเฉพาะผู้ชายเสียอีก” พนักงานสาวรุ่นคนหนึ่งซุบซิบกับเพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะ ด้วยท่าทางเคลิ้มๆ เหมือนกำลังฝันกลางวันอยู่ ด้วยคิดว่าหล่อนเป็น ‘ไบ’ ก่อนพูดต่อ “ถ้าเป็นแบบนี้...ฉันก็มีหวังล่ะสินะ”

“ฝันไปเถอะแก” เพื่อนสาวที่นั่งร่วมโต๊ะส่ายหน้า และโพล่งสิ่งที่คิดออกมาอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ

“ทำไมย่ะฉันไม่ดีตรงไหน?” หญิงสาวคนแรกหันขวับไปถามอย่างไม่พอใจนัก ด้วยเชื่อมั่นในรูปลักษณ์ของตนว่า...สวยงามไม่แพ้ใครแน่

คนฟังทำหน้าเซ็ง ถอนหายใจยาวเหยียดออกมา เธอรู้ว่าคนที่ยืนคู่กับบอสเป็นใคร

“สวยอย่างแกน่ะ ไม่มีทางสู้นางแบบแบบคุณวิไลได้หรอก เจียมตัวหน่อยเถอะแม่คุณ”

“นางแบบ!” อุทานออกมาอย่างตกอกตกใจ

“เออสิ นั่นน่ะนางแบบดังเชียวนะ แกไปมุดอยู่ที่ไหนมา ถึงตกข่าวนี้” คนที่สองให้ข้อมูลเพิ่มเติม

“เฮ้อ! แบบนี้ฉันก็คงชวดแหง๋สินะ” หญิงสาวคนแรกทำหน้าหงอยเป็นหมาเหงา

“เอาน่า สวยแบบแก สักวันต้องเจอสักคนสิ” กลั้นใจพูดปลอบใจ

“ให้มันจริงเถอะ”

“หาไม่ได้ ก็เกาะคานต่อไปแล้วกัน เป็นเพื่อนฉัน”

“ไม่มีทางย่ะ แกอยู่คนเดียวเถอะ” รีบปฏิเสธความหวังดีทันควัน

คนฟังหัวเราะเบาๆ แล้วปล่อยให้เพื่อนนั่งเพ้อเจ้อฟุ้งซ่านต่อไป

โยธกาซึ่งนั่งร่วมโต๊ะกับปาลินและสวรส ได้ยินทุกคำสนทนาของสองสาว และแน่นอนว่าสาวร่างสูงได้เห็นภาพสนิทสนมของ ‘คน’ ที่ถูกเอ่ยพาดพิงถึงชัดเต็มสองตา ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก จิตใจที่พองฟูโตเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาแตกดังโพละ...ไม่ต่างจากลูกโป่งที่ถูกเข็มจิ้ม

เธอเหม่อลอยมองตามร่างบางกับนางแบบสาวทุกย่างก้าว จนเดินหายเข้าไปในโซน VIP ที่มีมู่ลี่กั้น โดยหารู้ไม่ว่า ทุกการเคลื่อนไหวของตนถูกจับจ้องโดยหัวหน้าและดอกเตอร์สาวที่มีเรดาร์ไม่ธรรมดา

'ช่วงที่ฉันไม่อยู่มีอะไรเกิดขึ้น?'

ปาลินถามตัวเองอย่างสงสัย

เธอรู้จัก ‘หลานรหัส’ คนนี้มานานหลายปี แต่ไม่เคยเห็นโยธกาแสดงอาการแปลกๆ แบบนี้ ที่ผ่านมาหญิงสาวไม่เคยเหลียวมองใครเลยสักคน จนเธอเคยคิดว่า รุ่นน้องเหมาะไปบวชชีถือศีลอยู่วัดมากกว่า แล้วความคิดแปลกๆ ผุดเข้ามาในสมอง

'เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า ไอ้โยชอบคุณวิไล'

เธอพอจะรู้ประวัติความรักที่ยาวเหยียดเป็นหางว่าวของวิไล ที่จะคบหาเฉพาะไฮโซหล่อสวยชื่อดัง หรือมีฐานะระดับเศรษฐีมหาเศรษฐี คนธรรมดาๆ แบบโยธกาไม่ใช่สเปคของผู้หญิงคนนี้เลย

'หมามองเครื่องบินชัดๆ...ไอ้โยเอ๋ย!'

ปาลินได้แต่นึกเป็นห่วงโยธกาที่ใส ซื่อ...และบื้อบริสุทธิ์ ไม่มีทางตามทันเกมของนางแบบสาวแน่ ได้แต่คิดหาวิธีช่วยให้รุ่นน้องรอดพ้นจากปากแร้งปากกา ไม่อยากให้เด็กนิสัยดีต้องเสียผู้เสียคนเพราะคนหลายใจ ที่ท้ายสุดก็คงไม่พ้นเป็นเหยื่อ...แค่ช้าหรือเร็วเท่านั้น

...ความเจ้าชู้ เป็นหนึ่งในสันดานที่เปลี่ยนได้ยากยิ่งของมนุษย์

ปาลินหันสบตากับสวรส ที่ดูเหมือนจะมีความคิดคล้ายๆ กัน...แค่คล้ายกันบางส่วน ก่อนหันกลับมามองจ้องหน้าคมของโยธกาเขม็ง

“โย...” หัวหน้าห้องแล็บเรียกชื่อรุ่นน้องสองครั้ง

“คะ?” สาวร่างสูงเหลียวมองคนเรียกชื่อด้วยสายตานิ่งๆ แต่แฝงความรู้สึกที่ดูเศร้าเหงา ไม่สดใสเหมือนปกติ

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” รุ่นพี่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง รับรู้ได้ถึงความผิดปกติที่ปรากฏในนัยน์ตาคู่คมตรงหน้า โยธกาไม่ใช่คนที่เก็บซ่อนอารมณ์เก่งนัก

นักวิจัยสาวฝืนยิ้มฝืดเฝือ ก่อนส่ายศีรษะ

“ไม่มีอะไรค่ะ”

และแน่นอนว่าสองสาวที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่า ไม่เชื่อในคำตอบนั้น แต่ไม่มีใครคิดจะพูดอะไรออกมา

...เรื่องบางเรื่อง ถึงพูดให้ตายก็ไม่ฟัง โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหัวใจ – ดัชนีนาง

'ปากแข็งชะมัด เอาอะไรง้างปากดีฟ่ะ'

ปาลินบ่นในใจ

ทั้งสามคนนั่งเงียบในบรรยากาศที่ชวนอึดอัด ท่ามกลางโรงอาหารที่ตอนนี้เหล่ามนุษย์เงินเดือนเริ่มทยอยเดินออก ปาลินขยับข้อมือมองเวลา ๑๒.๔๕ น. สมควรแก่เวลาที่จะเลิกนั่งเถลไถลอยู่ตรงนี้

“ไปเถอะ ไปทำงานกันดีกว่า”

อีกสองคนพยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืน โดยไม่ลืมหยิบจานและแก้วน้ำของตนไปเก็บยัง ‘จุดวางภาชนะ’ ที่ตั้งอยู่ก่อนทางออก แต่เมื่อทั้งหมดเดินผ่านยังโซน VIP ประตูกระจกก็เปิดออกโดยแพรวา ที่มีวิไลคล้องแขนอยู่เหมือนตอนก่อนเดินเข้าไป

“พี่ลิน พี่รส”

หล่อนส่งยิ้มสวยให้คนของแล็บ ๔ อย่างคุ้นเคย ซึ่งทั้งคู่ก็ยิ้มตอบ แต่แล้วแพรวาก็ต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นโยธกาทำหน้าขรึมบึ้งตึง นัยน์ตาคู่คมฉายแววขุ่นเคือง ประหนึ่งเคืองขุ่นใครอยู่ จึงนึกเป็นห่วง แต่พอจะอ้าปากถามไถ่

“คุณโย-”

สาวร่างสูงก็เบือนหน้าหนีไปบอกกับหัวหน้าของตน

“โยขึ้นห้องก่อนนะพี่ลิน” แล้วหญิงสาวก็เดินตัวปลิวไปเหมือนวิ่งหนีอะไรบางอย่าง

'เป็นอะไรของเขา?'

แพรวามองตามแผ่นหลังบอบบางนั้นอย่างไม่เข้าใจ ผสมกับความเป็นห่วง

วิไลส่ายหน้ากับกิริยาที่ดูไม่มีมารยาท แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ความสนใจของเธอมีแต่รองประธานสาวเท่านั้น

ส่วนปาลินทำหน้าสับสนกับการแสดงออกของรุ่นน้อง ที่แปรปรวนจนเธอตามไม่ทัน

ผิดกับสวรสที่สังเกตเห็นและเข้าใจได้ในทันที จึงแอบอมยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก เริ่มต่อจิ๊กซอว์ได้มากขึ้นเรื่อยๆ

'ชักจะสนุกแล้วสิ'

โคลงสูง

นุชสูงเกินเอ่ยเอื้อม...อิงแอบ เรียมเอย
ได้แต่ฝันนอนแนบ.......เนิ่นแล้ว
เรียมต้อยต่ำปลาบแปลบ...ยิ่งยิ่ง วายฤๅ
ได้แต่ห่างไม่แคล้ว.......เฟื่องน้ำ ตาพรายฯ

OoXoO

ช่วงนี้ฝนตกบ่อยเกิน รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ เป็นห่วงค่ะ