ตอนนี้อากาศครึ้มมากๆ คนงานที่โรงงานยังทำงานกันอยู่ รวมทั้งผมด้วย ช่วง2-3เดือนที่ผ่านมา ค้าขายซมมากๆ ยอดตกกระจาย ช่วงนี้ โรงเรียนเริ่มเปิด ยอดสั่งเริ่มเข้ามาบ้าง ช่วงไม่มีงานคนงานเหมือนจะเกินพอ แต่พอเริ่มมีงานคนงานดูเหมือนจะทำไม่ทัน ผมว่าจุดเล็กๆน้อยๆแบบนี้ มันสำคัญกับโรงงานขนาดเล็กอย่างผม เพราะหมายถึงความคุ้มค่าในการใช้พนักงาน ผมว่าเถ้าแก่รุ่นๆอายุผมเท่าที่เคยคุย จะเห็นใจพนักงาน หรือคนงานมากกว่าเถ้าแก่รุ่นพ่อแม่ ซึ่งบางทีเป็นดาบสองคมคือเราเอาคนงานไม่อยู่ และจากประสบการณ์ที่ผ่านๆมา เราดีให้ตายแค่ไหน สุดท้ายเค้าก็ไม่ได้จะภักดีอะไรกับเรา นึกจะหยุดก็หยุด เมาแล้วก็เบี้ยวงาน สารพัดปัญหา แต่ผมเชื่อลึกๆ ว่าเราทำดีไปเถอะ สุดท้ายผลดีมันจะมาหาเราเอง อย่าไปกดใคร ส่วนเราทำดีแล้ว เค้าจะดีกับเรามั้ย ช่างแม่งงง

พยายามคิดใปญหามีไว้แก้ ไม่ใช่มีไว้เครียด

วันนี้เพื่อน รร.เก่าตั้งแต่มัธยม จบมหาลัยที่เดียวกันโทรมาชวนไปเที่ยวในเมือง และแน่นอน ผมปฏิเสธจนโดนมันด่าไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ทั้งขี้เกียจไป ทั้งเสียดายตังค์ ทั้งเกรงใจแฟน สารพัด ก็เลยไม่ไป  สมัยก่อนนี่ตรงข้ามกับตอนนี้เลย ม.ปลายไป rca, มหาลัยไปผับ แจ่มบาร์ บอมเบย์ นั่งเล่น โตอีกนิดก็ upgrade เป็นโลกีย์มากขึ้น  ตอนนั้นสมองเหมือนไม่คิดไรเลย ไปเที่ยวสนุก เมาไม่รู้เรื่อง ใช้ตังค์ที่ขอพ่อแม่มาแบบโคตรไร้สาระ เงินทำงานก็นะเดือนชนเดือน นึกย้อนไป...ทำทำไมวะ

ตอนนี้เพื่อนบางคนที่โสดๆก็ยังเที่ยวอยู่ตามประสา ส่วนใหญ่ที่แต่งงานแล้วก็จะเป็นเหมือนผม คือมีภาระเยอะขึ้นเยอะ จะให้ล่องลอยเหมือนเมื่อก่อนคงไม่ได้ ทุกคนมีจุดเปลี่ยน ถ้าคิดได้เร็วผมว่ากำไรชีวิตเลยนะ เวลามันถอยหลังไม่ได้  ผ่านแล้วผ่านเลย ก็บอกเพื่อนไปว่ากรูก็อยากไปนะ แต่รอรวยก่อน กูจะชวนมึงเองเลย 55

วันนี้หลังจากติดป้ายขายบ้าน มีคุณน้าคนนึงโทรมาถามราคา แล้วบอกจะนัดดูบ้านอีกที  รอดูกันไปครับ

Create Date : 31 ตุลาคม 2557
Last Update : 31 ตุลาคม 2557 17:28:35 น.		0 comments
Counter : 552 Pageviews.
Share Tweet