การที่เมืองไทยมีภาคบังคับให้เด็กๆต้องเรียนลูกเสือ ทำให้ไทยมีจำนวนลูกเสือไม่น้อยหน้าใคร ผมคิดว่าทุกคนคงมีความทรงจำดีๆในชั่วโมงลูกเสือกันบ้างล่ะ ผมก็มีความทรงจำที่สวยงามในช่วงเวลานั้นเช่นกัน แม้ว่าการแต่งลูกเสืออาจไม่เหมาะกับสภาพท้องถิ่นไปบ้าง ปกติเด็กๆของโรงเรียนชั้นประถมของผมไม่ใส่รองเท้า ตื่นเช้ามาแต่งชุดนักเรียนเสร็จแล้วก็โดดลงเรือวิ่งฉิวไปโรงเรียนเลย รองทงรองเท้าไม่ต้อง วันแต่งลูกเสือไปโรงเรียนด้วยเท้าเปล่าเห็นจะไม่งาม ต้องแต่งเต็มยศทั้งถุงน่องรองเท้า ยืนเข้าแถวกลางแดดร้อนๆ ไม่เคยบ่น ก้มหน้าก้มตากล่าวคำปฏิญาณตน เสียงดังสนั่นลั่นทุ่ง

คงไม่มีเวลาไหนที่จะประทับใจเท่ากับเดินทางไกล เล่นรอบกองไฟ การใช้ไม้พลอง การผูกเชือกด้วยเงื่อนต่างๆ วิชาเหล่านี้เรียนกันมารุ่นแล้วรุ่นเล่าไม่ค่อยจะเปลี่ยนแปลง ผมได้ใช้ประโยชน์ในชีวิตประจำวัน อย่างเช่น การผูกเบ็ดตกปลา การผูกหัวเรือโยงกันไปตามลำคลอง การก่อกองไฟ



ในพวกเด็กๆที่เรียนลูกเสือด้วยกัน บางคนได้รับโอกาสที่ดี เป็นตัวแทนไปเข้าค่ายลูกเสือนานาชาติ กลับมามีเครื่องหมายติดเสื้อเพิ่มจนดูแปลกตา เด่นกว่าใครๆ แถมมีผ้าพันคอสีที่แตกต่าง เด่นดังในโรงเรียน เป็นความภาคภูมิใจของเจ้าตัว แต่จะภูมิใจมากกว่านั้นถ้าตัวแทนได้รับการคัดเลือกไปด้วยความสามารถจริงๆ

ผมไม่เคยได้รับโอกาสเช่นนั้น เพียงแต่ครั้งหนึ่งเคยร่วมเดินทางไกลด้วยเท้าทั้งสองข้าง สมกับคำว่า “เดินทางไกล” คนอื่น คณะอื่นเขาเดินทางไกลด้วยรถยนต์ ความรู้สึกเวลานั้นการเดินทางไกลที่มีเกียรติศักดิ์ศรีควรเดินด้วยเท้าจึงจะถูก การเดินทางไกลครั้งนั้น ผมและลูกหมู่ของเราเดินไปได้ราว 7-8 กม. คำนิยามเดิมๆของผมก็เปลี่ยนไป เมื่อเห็นท่าว่าเดินไปแบบนั้นคงไปไม่รอด จึงเป็นลูกเสือโบกรถไปในที่สุด ถือว่าไม่ได้ผิดต่อความคิดของตัวเองเพราะได้เดินจนขาขวิดแล้วจึงเดินทางต่อด้วยรถยนต์