เรื่องย่อหลังปก

"หมู่บ้านเสริมขวัญ.. เราจะเริ่มชีวิตใหม่กันที่นี่นะพ่อ"
ชีวิตใหม่ที่ไกลห่างจากเรื่องราวเก่าๆ เดิมๆแต่ทำอย่างไรก็ไม่อาจทำใจให้ชินได้เสียที
จะมีทางไหนดีกว่าการก้าวถอยห่างจากความทุกข์ที่แสนปวดร้าวนั้นออกมาล่ะ
สองพ่อลูกกำลังจะก้าวไปถึงรถอยู่แล้วตอนที่มองเห็นว่ามีกระถางไม้ดอกไม้ประดับจำนวนมาก
วางเรียงรายอยู่ด้านหน้าสำนักงานขายรอเวลาที่นำไปจัดแต่งภายใจหมู่บ้านให้สวยงาม
ไม้พุ่มขนาดกลาง ใบสีเขียวเข้มเป็นมัน ตัดกับดอกสีขาว
"ดอกอะไรพ่อรู้จักรึเปล่าจ๊ะ"
"ดอกพุด..สวยเชียวนะเป็ดปุ๊ก"
"หอมหรือเปล่าเอ่ย"หญิงสาวถามโดยไม่ต้องการคำตอบ
เพราะหลังจากถาม ทั้ง ๆ ยังจับมือพ่อเอาไว้
หล่อนก็ก้มลงไปจนใกล้ดอกไม้งามแล้วสูดดมกลิ่นหอมอย่างชื่นใจ
บัวบูชา ไม่รู้ว่ามีใครบางคนมองภาพนี้อยู่ด้วยความสนใจ
ภาพหญิงสาวจูงมือชายสูงวัยซึ่งคงเป็นพ่อ
ก้มลงสูดดมกลิ่นหอมของดอกพุดดอกเดียวกันที่เขาเพิ่งสูดกลิ่นไปก่อนหน้านี้ไม่ถึงห้านาที
หล่อนคงไม่รู้ด้วยซ้ำกระมังว่า.. จูบดอกไม้ซ้ำรอยเขา

ความในใจ…หลังอ่าน

ครั้งแรกสะดุดตากับเนื้อเรื่องหลังปกแค่อ่านแล้วยังเขินเลยค่ะ อยู่ในกองที่คิดว่าจะอ่าน แต่ยังไม่มีโอกาสหยิบมาสักทีเนื้อเรื่องดำเนินเรื่อยๆ ไม่ถึงกับช้าหรือเร็วมากนางเอกของเรื่องบัวบูชาพาคุณเชียร บิดาเฒ่า มาที่หมู่บ้านเสริมขวัญ เพื่อหวังให้ขวัญที่หายไปกลับคืนมาสู่ใจของตนและบิดาตฤณหรือนายไม้คนสวนของหมู่บ้าน ชายหนุ่มใจร้อน มุทะลุ แต่กลับเป็นต้นไม้ใหญ่ให้บัวบูชาพึ่งพิง

ส่วนตัวเมื่ออ่านจบคิดว่าทั้งบัวบูชาและตฤณต่างเป็นส่วนเติมเต็มในส่วนที่ตนไม่มีค่ะแกนหลักของเรื่องเป็นเรื่องราวของครอบครัวทั้งสองฝ่าย เพราะฉะนั้นความรักของทั้งคู่จึงค่อยๆ เติบโตเรื่อยๆ จากเป็นคนรู้จัก พัฒนาเป็นเพื่อนและคนรักเป็นความรู้สึกที่อุ่นอยู่ในใจมากกว่าค่ะ และสิ่งที่สะท้อนออกมาให้เห็นจากนิยายเล่มนี้คือ

พ่อและแม่

พ่อแม่ทุกคนรักลูกตนแต่การแสดงออกของความรักแตกต่างกันไป แต่ถึงอย่างไร เมื่อสุดท้ายลูกไม่มีที่พึ่งพ่อแม่ก็ยินดีต้อนรับเสมอ

เป็นนิยายรักที่อ่านแล้วอุ่นวาบไปทั้งใจเลยค่ะJ