กลกาล YURI ญรญ โดยผิงดาว บทที่ ๙ บทที่ ๙
ทาฬิดาตัดสินใจเดินทางไปพร้อมกับโกกนทและภัทรมลข่าวจากคนส่งข่าวบอกว่าผู้หญิงท้องแก่คนนั้นปวดท้องคลอดมาหลายชั่วโมงแต่ยังไม่สามารถคลอดออดมาด้วยตัวเอง หมอตำแยที่เคยทำคลอด ไม่สามารถทำคลอดได้ โชคดีที่ทีมหมอจากเมืองไทยมาจึงส่งคนมาบอก ทาฬิดาอยากรู้ว่าหากผู้หญิงคนนั้นไม่สามารถคลอดออกมาเองได้ และต้องผ่าตัดคลอดฉุกเฉินพี่หมอทั้งสองคนจะทำกันได้หรือเปล่า หรือว่าจะต้องนำตัวคนท้องเข้าไปในเมืองวิธีนั้นคงยากและเสี่ยงมาก แค่เธอเดินขึ้นมา ไม่ต้องแบกอะไรยังยากหากต้องแบกคนท้องแก่ใกล้คลอดลงไปตามทางที่เธอมา อาจจะลำบากขึ้นหลายเท่า เธอคิดว่าพี่หมอศรรักคงออกทุนให้กับกลุ่มหมอจากเมืองไทยให้มาทำงานนี้เพราะพี่หมอศรรักแต่งงานกับเจ้าชายชื่อยาวนามว่า เจ้าชายอัลอัสมานอับดุลเลาะห์ ฟาฮัตซิน อัลยาฟห์ บิน ราฟาห์ ซึ่งเป็นเจ้าชายที่แสนจะร่ำรวยนานๆ พี่หมอศรรักจะได้ออกมาทำงานเพื่อสังคมอย่าง คนอื่นเขาจะเรียกว่านกน้อยหลุดจากกรงทองก็เป็นได้ ถึงได้เลือกประเทศที่แสนจะห่างไกลเพื่อมาทำงานเป็นหมออาสา ข้างหน้าลื่นนะคะระวังด้วย มารีบอกกับทุกคน ทางลาดชันลงเขาประกอบกับฝนตกพร่ำๆทำให้การเดินเท้าไปยังอีกหมู่บ้านหนึ่งค่อยข้างลำบากมีผู้ชายร่วมมากับขบวนหมอสองคน พวกเขาแบกสัมภาระที่จำเป็นของหมอติดมาด้วย สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่อะไรมันคือยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ สำหรับคนในหมู่บ้านนั้น ไม่ค่อยจะมีหมอเดินเท้าเข้ามาในหมู่บ้านห่างไกลมากนักกว่าคนส่งข่าวจะวิ่งมาบอกข่าว กว่าคนจากทาคานาคาจะเดินเท้ากลับไปช่างยากเย็นยิ่งนัก อีกไกลไหมคะ ทาฬิดาเอ่ยถามต้องมีใครสักคนสิน่าที่ตอบคำถามของเธอ อยู่ในหุบเขาข้างล่างโกกนทบอก แม่เจ้าทาฬิดาคำนวณเส้นทางการเดิน เธอเดาว่าอาจจะเกินสิบกิโลหากเส้นทางนั้นตัดตรงคงไม่มีปัญหาอะไร แต่นี่มันกลับวกไปวนมาตามลาดเขาหากบินลงไปได้ หรือมีเครื่องร่อนคงจะสะดวกมากกว่านี้ น่าจะมีปีกเนอะจะได้ไปถึงเร็วๆ หมอภัทรมลพูดปนหัวเราะ นั่นสิคะพี่หมอทามก็อยากมีปีกจะแย่ เอาเถอะน่าลองคิดดูสิ คนส่งข่าวต้องวิ่งขึ้นเขามาบอกเรา เขาลำบากกว่าเราเยอะเลยนะอย่าบ่นไปเลยทาม เดินระวังๆ ด้วยทางมันลื่น ฝนไม่น่ามาตกเวลานี้เลยไม่รู้ว่าแม่กับลูกจะปลอดภัยดีหรือเปล่า โกกนทเป็นห่วงคนไข้ของเธอมากกว่าหากบวกเวลาที่คนส่งข่าวมาแจ้งกับเธอ กับเวลาที่เธอเดินมาถึงตรงนี้เกือบสี่ชั่วโมงคนที่ทาคานาคาเคยบอกกับเธอว่า คงส่งข่าวของหมู่บ้านด้านล่างจะถูกคัดเลือกขึ้นมาโดยเฉพาะ เพื่อให้มีหน้าที่ส่งข่าวสารจากหมู่บ้านมายังทาคานาคา คนพวกนี้ไม่ต้องทำอะไรมีหน้าที่ส่งข่าววิ่งไปวิ่งกลับระหว่างหมู่บ้านเท่านั้น พวกเขาจึงแข็งแรงวิ่งเร็วแม้จะต้องวิ่งขึ้นเขานับสิบกิโล หมู่บ้านด้านล่างปลูกข้าวส่วนหมู่บ้านด้านบนเขาจะปลูกพืชไร่ พื้นที่แถบนี้โชคดีที่มีฝนตกเกือบตลอดทั้งปียกเว้นฤดูหนาว หนาวเสียจนหิมะตกปกคลุมยอดเขา และในฤดูร้อนเมื่อหิมะบนยอดเขาละลายจะทำให้หมู่บ้านด้านล่างมีน้ำกินน้ำใช้ตลอดปี หมู่บ้านข้างล่างชื่ออะไรคะทาฬิดาเอ่ยถาม ส่วนหมออีก สองคนคงรู้แล้วว่าชื่ออะไร ถึงไม่ได้สนใจเรื่องที่เธอถามมารี ทาคานาลาค่ะ ชื่อคล้ายๆหมู่บ้านของคุณเลยเนอะ ค่ะเพราะเขาลูกนี้ชื่อทาคา อ้าวเหรอคะ มีคำเล่าขานกันมาว่าสมัยก่อนเมื่อหลายพันปีมาแล้ว หมู่บ้านด้านล่างไม่เห็นแสงอาทิตย์จะเห็นก็ต่อเมื่อพระอาทิตย์เกือบจะเที่ยงวันเท่านั้น มารีเล่าไปเรื่อยๆ คนที่นั่นไม่ขาวเป็นซอมบี้เลยหรือคะ เมื่อก่อนอาจจะแต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ ทำไมล่ะคะ เทพผู้สร้างของเราทำให้ที่แห่งนี้มีช่องเขาขาด ทางทิศตะวันออกและตะวันตกจึงทำให้หมู่บ้านได้รับแสงอาทิตย์ส่องในฤดูร้อนตลอดทั้งปี ท่านเทพของคุณท่านทรงกรุณามาก ค่ะท่านเทพของพวกฉันท่านทรงกรุณาต่อพวกเรามาก มารีมีบางสิ่งที่เธอไม่ได้พูดให้ทาฬิดาและกลุ่มของหมอได้รับรู้ คืนนี้เป็นคืนเดือนมืดมืดไม่มีแสงจันทร์ หรือแสงดาว เมฆฝน ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าจนแทบจะมองไม่เห็นอะไรหากไม่มีแสงจากไฟส่องสว่างที่พวกนำทางนำติดตัวมาคงลำบากยิ่งกว่าที่พวกเธอกำลังเผชิญอยู่ เดินไปเรื่อยๆทีมของหมอจึงลงมาถึงหมู่บ้านด้านล่าง คนนำทาง รีบพาหมอทั้งสองคนไปยังบ้านหญิงท้องแก่ใกล้คลอดคนนั้น เป็นอย่างไรบ้าง มารีเอ่ยถามผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าบ้านหลังนั้นด้วยภาษาถิ่น เด็กตายแล้วเขาบอกใบหน้าเศร้า อะไรนะตั้งแต่เมื่อไหร่ ใกล้เที่ยงคืนเสียงนั้นปนสะอื้น แล้วแม่ล่ะ แม่ยังหายใจอยู่ จะช้าทำไมเล่าพาหมอเข้าไปสิ มารีดุชายคนนั้น รีบพาหมอทั้งสองคนเข้าไปในบ้านหลังนั้นทันที เด็กน่าจะตายแล้วค่ะแต่ยังไม่คลอดออกมา มารีรายงาน รู้ได้ยังไง เด็กไม่ดิ้นพวกเรารู้ มารีตอบ เธอหยิบใบไม้กำหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสะพายจากนั้นจึงสั่งให้แม่เด็กเคี้ยวแล้วกลืนลงไป อีกแล้วเหรอโกกนทถาม ถ้าไม่ทำอย่างนี้เธอจะทนไม่ไหว หมอบล็อกหลังให้ก็ได้รับรองว่าไม่เจ็บไม่ปวด โกกนทแย้ง คงไม่มีใครอยากชาครึ่งตัวหรอกค่ะหากทำอย่างนั้นพวกเขาจะคิดว่าปีศาจจะครอบงำเขา ใช้วิธีนี้เถอะค่ะ สบายใจกว่ามารีให้เหตุผล ทำให้โกกนทต้องทำตาม หมอคงต้องผ่าเอาเด็กออกมาก่อนช่วยเตรียมอุปกรณ์ให้หมอด้วย โกกนทหันไปสั่งคนของเธอ หมอทั้งสองคนจึงทำการผ่าตัดเอาเด็กออกมาจากท้องของแม่หากทิ้งเอาไว้นานกว่านี้แม่อาจจะต้องตายไปพร้อมกับลูกในท้อง เวลาผ่านไปเรื่อยๆฝนยังคงตกไม่ยอมหยุด ทำให้ทาฬิดารู้สึกหนาวสะท้าน เธอจึงนั่งกอดอกเอาไว้ไม่ได้บอกอะไรกับใคร ด้วยเกรงว่าเธอจะเป็นตัวถ่วงทีมหมอ โกกนทและภัทรมลออกมาจากบ้านหลังนั้นทั้งสองมีสีหน้าไม่สู้ดีแค่มองก็รู้ว่าการมาในครั้งนี้คงต้องมีการสูญเสียไม่ใครก็ใครสักคน เป็นไงบ้างพี่หมอ เรามาไม่ทันเด็กตายไปก่อน เด็กไม่ยอมกลับหัว เลยคลอดยาก โชคดีที่ยังช่วยแม่เอาไว้ได้ไม่อย่างนั้นคงตายทั้งแม่ทั้งลูก โกกนทบอก น่าสงสารจังทาฬิดาไม่อยากได้ยินข่าวอะไรอย่างนี้เลย จะเอาเด็กไปไหนมารีตะโกนถามพ่อของเด็ก เขาหอบเอาศพลูกวิ่งฝ่าฝนไปท่ามกลางความมืด เกิดอะไรขึ้นภัทรมลถามมารี พ่อของเด็กเอาเด็กไปทำพิธีค่ะ พิธีศพเหรอ ไม่ใช่เขาจะเอาวิญญาณของเด็ก ไปมอบให้กับเทพรัตติกาล เพื่อ ชุบชีวิตเด็กให้ฟื้น เป็นไปไม่ได้หรอกเด็กตายในท้องไปหลายชั่วโมง คงไม่มีทางรอด โกกนทแย้ง เขายังมีความหวังค่ะเคยมีคนฟื้นหลังจากที่ทุกคนคิดว่าตายไปแล้วเพราะพ่อกับแม่มอบดวงวิญญาณให้กับเทพฝ่ายมืดที่สำคัญคืนนี้คือคืนที่เทพฝ่ายมืดจะกลับมาอีกครั้ง หลังจากที่หายไปหนึ่งปีพ่อของเด็กจึงหวังว่าลูกของเขาจะลืมตามาดูเขาสักครั้ง นอกจากเทพที่ทำให้หมู่บ้านนี้มีแสงสว่างมีเทพมืดอีกหรือคะ ค่ะก่อนหน้าที่เทพสุริยาจะมาเยือนหมู่บ้าน เทพรัตติกาลเป็นผู้ปกครองที่นี่มาก่อนนั่นเป็นความเชื่อของทาคานาลา พระเจ้า!! มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือคะ ทาฬิดาอุทานออกมา เธอไม่อยากจะเชื่อว่ายุคสมัยใหม่อย่างนี้จะยังมีคนเชื่อและงมงายกับเรื่องเหลวไหลซึ่งยังหาข้อพิสูจน์ไม่ได้ เทพสุริยาปกครองทาคานาคาส่วนเทพรัตติกาลปกครองทาคานาลาใช่ไหมคะ ภัทรมลพอสรุปความได้อย่างนั้น ใช่ค่ะเราเชื่อกันมาอย่างนั้นเป็นพันปี เหมือนกับว่าคนที่นี่จะลำบากมากก่อนที่จะมีเทพสุริยามาเยือนดินแดนแห่งนี้ โกกนทสรุป ดินแดนแห่งนี้เพิ่งจะได้ลืมตาอ้าปากได้ไม่ถึงพันปี พวกเราจึง ไม่อยากให้เทพรัตติกาลมาครอบงำดินแดนของพวกเราอีก แต่ผู้ชายคนนั้นกำลังจะปลุกเทพรัตติกาลขึ้นมาเพื่อให้ทำให้ลูกของเขาฟื้นจากความตาย ทาฬิดาพูดในสิ่งที่เธอคิด ฉันกำลังจะไปขัดขวางเขามารีบอก เขาไปที่ไหนคุณรู้หรือคะ ถ้ำแห่งความตาย อะไรนะมีถ้ำอย่างนั้นด้วยหรือคะ ค่ะมารีหันหลังกลับไปพยักหน้าให้กับคนของเธอ เดี๋ยวทาฬิดาร้องห้ามทันที มีอะไรหรือเปล่าคะมารีหันมาถามทันที ฉันไปด้วย คนนอกคงไปที่นั่นไม่ได้หรอกค่ะมีกฎห้ามเอาไว้ หากไม่ใช่คนของเขาทาคาคงเข้าไปในที่นั้นไม่ได้ค่ะ ทำไมคะ จะยิ่งเร่งปลุกให้วิญญาณของเทพรัตติกาลตื่นก่อนเวลาอันควร หมายความว่ายังไงคะทาฬิดาไม่เข้าใจ ทามในเมื่อมารีบอกอย่างนั้นพวกเราไม่สมควรเข้าไปหรอกนะ เราเป็นคนนอก หากเข้าไปในนั้นคนของทาคานาลาและทาคานาคาคง ไม่สบายใจ พวกเรารออยู่ที่นี่ดีกว่าอีกอย่างเรามัวแต่รั้งมารีเอาไว้อย่างนี้ แทนที่จะห้ามผู้ชายคนนั้นได้ กลับชักช้าเดี๋ยวไปไม่ทันจะเป็นเรื่องไปเปล่าๆ โกกนทแย้งขึ้น เมื่อเห็นว่าทาฬิดาไม่ยอมหยุด แต่..ทาฬิดากำลังจะแย้ง ไม่มีแต่อะไรใดๆทั้งนั้น เราไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ไปเถอะมารี หมออยู่ที่นี่ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงโกกนทรีบบอกมารีทันที หลังจากที่เธอพูดจบ มารีกับพวกของเธอรีบวิ่งตามชายคนนั้นไปอย่างรวดเร็ว ถูกของโกกนทหากทาฬิดาตามมารีไป คงจะไปได้ไม่เร็วเท่ากับความเร็วของคนกลุ่มนั้นพวกเธอไม่ชินทาง ไม่รู้ว่าจะต้องไปทางไหน ฝนกำลังตกหนักชนิดไม่ลืมหูลืมตาอย่าว่าแต่มองทางเลย แค่มองว่า คนข้างหน้าอยู่ตรงไหนเธอคิดว่าหากห่างกันสักสามเมตรคงจะมองไม่เห็นเช่นกัน
โกกนท ภัทรมลและทาฬิดาพักอยู่ที่บ้านของคนป่วยยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาวสะท้านเข้าไปถึงกระดูก ทั้งสามคนจึงนั่งเกาะกลุ่มกัน ภายในบ้านมีเพียงกองไฟเล็กๆเพียงกองเดียวเท่านั้น พวกเธอพยายามหาไม้ฟืนมาสุมไฟเพิ่ม ไม้ฟืนเหล่านั้นเปียกน้ำฝนทำให้ติดไฟยากและมีควันเต็มไปหมด อยู่อย่างนี้ไม่ดีแน่ๆโกกนทบอก เปิดหน้าต่างกว้างๆหน่อยก็แล้วกันนท ภัทรมลเสนอ อย่างน้อยๆ ให้อากาศด้านในได้ลอยออกไปจากตัวบ้านบ้างก็ยังดี ทาฬิดาลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างให้กว้างขึ้นอีกนิดสายตาของเธอเห็นอะไรบางอย่างวิ่งผ่านหน้าต่างไปอย่างรวดเร็ว เธอคิดว่าเธอตาฝาดจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ไม่รู้ว่ามารีจะตามหาเขาเจอไหมโกกนทถามขึ้นมาลอยๆ เธอไม่ได้ต้องการคำตอบจากคำถามนั้น เธอรู้ดีว่าอีกสองคนคงตอบอะไรเธอไม่ได้เช่นกัน หวังว่าจะทันนะภัทรมลว่า คนเจ็บดูอาการไม่ดีขึ้นเลย ทาฬิดาหันไปมองคนป่วยของโกกนทและภัทรมลร่างนั้นยังคงนอนนิ่ง เหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร โดนใบโคคาไปก็เป็นอย่างนี้แหละยังอยู่ในอารมณ์เคลิ้ม หมดฤทธิ์เมื่อไหร่นั่นแหละ จะรู้สึกเจ็บแผล ยิ่งกว่ายาชายาสลบอีกหรือคะ ทาฬิดาอึ้งสรรพคุณอะไรจะดีถึงขนาดนั้น นี่แหละพี่ถึงอยากศึกษาผลของการใช้ไอ้เจ้าใบโคคาเนี่ยถ้าเราสามารถเอามาทำเป็นยาได้ เราคงไม่ต้องพึ่งยาสลบ ยาแก้ปวด แล้วมันจะทำให้คนป่วยติดหรือเปล่าคะ ถ้าเราไม่สกัดเข้มข้นจนมากเกินไปให้คนป่วยกินเหมือนที่มารีให้ พี่ว่าคงไม่มีผลข้างเคียงอะไรนะเพราะพี่ก็เห็นคนที่นี่นั่งเคี้ยวกินเล่นๆ เหมือนกินเมี่ยงอย่างนั้นแหละภัทรมลบอกตามความเข้าใจของเธอ พี่หมอบิวแน่ใจหรือคะว่าไม่มีผลข้างเคียงจริงๆ พี่ว่าไม่มีนะคนพวกนั้นไม่ได้กินก็ไม่รู้สึกโหย ไม่เหมือนพวกที่ติดกัญชาหรือเฮโลอีนพอลงแดงอยากได้ยาอาการเข้าขั้น นทลองสังเกตสิ คนพวกนั้นยังอยู่ได้ตามปกติแถมยังแข็งแรงกว่าพวกเราด้วยซ้ำ นั่นก็จริงค่ะแต่เราต้องคิดในแง่ลบเอาไว้ด้วย หากเราสนับสนุนให้ใช้ใบโคคาเป็นยาแล้วที่ประกาศกันปาวๆว่าให้ยกเลิกการปลูกทั่วโลกเพราะเป็นวัตถุดิบในการทำยาเสพติดล่ะคะพี่เราจะแก้ไขกันยังไง นทว่าไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะคะพี่หมอบิว นั่นก็คงต้องใช้กำลังภายในกันสักหน่อยแล้วล่ะ แก๊วกๆ... เสียงบางอย่างร้องฝ่าความมืดและเสียงฝนมาเข้าหูของทั้งสามคน เสียงนั้นแสบร้าวเข้าไปในแก้วหู จนต้องยกมือขึ้นมาปิดเอาไว้ทั้งสามคนมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงอะไรโกกนทเอ่ยถาม นกมังคะพี่หมอทาฬิดาคาดเดา เสียงอย่างนี้ร้องดังๆ มาจากที่ไกลๆ แล้วจึงเบาเสียงลงคงไม่พ้นเสียงของสัตว์ที่เคลื่อนที่เร็ว จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากนกหากเป็นสัตว์อื่น พวกเธอน่าจะได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกมันบ้าง นกอะไรจะมาบินตอนฝนตกหนักๆอย่างนี้ ภัทรมลไม่อยากจะเดา มีตำนานของบางที่บอกเอาไว้ว่า นกบางชนิดเป็นตัวแทนของยมทูต หากได้ยินเสียงของมัน จะเกิดเหตุร้ายกับสถานที่แห่งนั้น เมืองไทยเองยังมีคำเล่าเกี่ยวกับนกแสกหากบ้านใดได้ยินเสียง นกแสกร้องในยามวิกาลบ้านหลังนั้นจะต้องมีคนเสียชีวิตในเวลาไม่นานนัก ขออย่าให้เป็นอย่างที่พี่หมอคิดเลยค่ะนทไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตาม พี่รู้สึกเป็นห่วงมารีภัทรมลบอก มีบางสิ่งทำให้เธอคิดถึงกลุ่มของมารีขึ้นมาจับใจ
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [