กลกาล YURI ญรญ โดยผิงดาว บทที่ ๖ บทที่ ๖
ทาฬิดากลับมารวมกลุ่มกับทุติอีกครั้งขณะนี้เธอรู้สึกถึงภาพซ้อนทับกันระหว่างอดีตกับปัจจุบันผู้ที่นั่งอยู่ด้านข้างของเธอในปัจจุบันคืออัปสรแต่สิ่งที่เธอเห็นกลับมีใบหน้าของชายในฝันที่ชื่อปาซกูคนนั้น เขากำลังนำอาหารมาให้กับเธอในถาดทองนั้นมีอาหารที่มาจากมันฝรั่ง ข้าวโพด เนื้อสัตว์ แค่มองดูก็รู้ว่าเป็นอาหารสำหรับชนชั้นสูงหรือขุนนางเท่านั้นทาฬิดาสะบัดหน้าแรงๆ จ้องมองอาหารนั้นอีกครั้ง มันกลับกลายเป็นกล่องอาหารง่ายๆแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นไม่ใหญ่มากนักวางอยู่ในนั้น เป็นอะไรไปพี่ทามเห็นสะบัดหน้าตั้งหลายที ปวดหัวเหรอพี่ เปล่าๆแมลงอะไรไม่รู้ตอมหน้าพี่ ทาฬิดารีบแก้ตัว กลัวว่าอัปสรจะคิดมากในสิ่งที่เธอเห็นเธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาล่วงเลยไปเกือบครึ่งชั่วโมงหลังจากที่เธอยกมันขึ้นมาดูครั้งล่าสุด อัปสรอยากรู้อยากเห็นไปหมดทุกเรื่องเธอจึงตั้งชื่อให้กับอัปสรใหม่ ว่า เด็กเผือกหากเผลอเรียกจะได้ไม่โดนต่อว่า รีบไปไหนเหรอพี่เด็กเผือกเอ่ยถามอีกรอบ ไม่ได้รีบแค่อยากรู้เวลา ทำไมเหรอ เห็นพี่ชอบดูนาฬิกาขอดูหน่อยได้ไหม สวยปะ ทาฬิดายื่นข้อมือของเธอให้อัปสรดู สวยแฮะอากลางๆ นาฬิกาพี่ทามสวยมากเลย จิ๊ดอยากได้แบบนี้สักเรือนได้ปะอากลาง ของเก่าอย่างนั้นอยากได้ไปทำอะไรเจ้าของเขาไม่มาทวงคืน หรือไงนาลันทาเคยเห็นนาฬิกาเรือนนั้นมาแล้ว ครั้งที่ทุติเอามาให้เธอช่วยดูพร้อมกับบอกความแปลกประหลาดของนาฬิกาเรือนนั้นให้เธอรับรู้ เอาของใหม่สิอากลางนะๆ ถ้าจิ๊ดสอบติดมหาวิทยาลับอากลางซื้อให้จิ๊ดแบบนี้สักเรือนนะ เออๆก็ได้ สอบให้ติดก่อนแล้วกันค่อยมาทวง นาลันทารับปากส่งๆไปอย่างนั้น อีกหลายปีกว่าอัปสรจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยถึงเวลานั้นเด็กน้อยคงลืมไปแล้วว่าขออะไรเอาไว้กับเธอ กินเสร็จแล้วคนของที่นี่จะพาเราไปที่สุสาน ทุติบอก จิ๊ดไม่ไปได้ไหมคะจิ๊ดกลัวผี เราจะอยู่ที่นี่คนเดียวได้เหรอมุจลินทร์ถามคนเรื่องมาก พี่ทามไงอัปสรบุ้ย พี่จะไปดูด้วยทาฬิดาปฏิเสธทันที อ้าวงี้จิ๊ดก็ต้องอยู่คนเดียวดิ หลังจากที่ได้ยินคำตอบของทาฬิดาอัปสรหน้าเหลือเพียงสองนิ้ว เห็นปะไม่มีใครอยู่กับเรา เราต้องไปกับพวกอา นาลันทาสรุปอัปสรถึงกับออกอาการเซ็ง ถ้ารู้งี้นะไม่มาด้วยหรอกอัปสรแอบบ่น ได้ยินนะจิ๊ดพูดอะไรน่ะ อาบอกแล้วไม่เชื่อ ว่ามาแล้วต้องลำบาก ร้องจะตามมาให้ได้มาแล้วยังจะสร้างเรื่องอีก อย่าให้อาได้ยินอีกนะว่า เราบ่น อาจะจับส่งกลับไปเลยให้นั่งเครื่องกลับคนเดียวด้วย โอ๊ยๆไม่เอาๆ จิ๊ดไม่กลับคนเดียว หลงไปทำไงล่ะ ตายพอดี ต่อเครื่องตั้งหลายต่อยังไม่คุ้มค่าเสียเวลานั่งเครื่องเลยด้วยซ้ำ งั้นก็หุบปากเราซะนาลันทาหันไปสั่งเสียงเฉียบขาด ทุกคนยกเว้นอัปสรหัวเราะร่วนส่วนอัปสรนั่งหน้างุด ไม่กล้า พูดอะไรออกมาอีกเลย
ทางเดินลงไปยังสุสานค่อนข้างชันซ้ำยังเป็นทางลัดเลาะ ไปตามหน้าผาทำให้การเดินของทีมทุติลำบากพอสมควร ทุกคนจึงต้องเดินด้วยความระมัดระวังมากขึ้นเป็นสองเท่าทีมงานท้องถิ่นชี้ปากทางเข้าให้ทุติดู เขาเตรียมไฟฉายมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะภายในนั้นทั้งอับทั้งชื้น เด็กอย่างอัปสรและทาฬิดาจึงไม่สามารถเข้าไป ข้างในนั้นได้ แล้วจะให้ตามมาทำไมน้อมาแล้วไม่ให้เข้า อัปสรบ่น ระวังเถอะอากลางได้ยินขึ้นมาเราจะโดนส่งกลับ ทาฬิดาแกล้งเด็กเผือกของเธอ อย่าเอ็ดไปสิพี่ทามจิ๊ดไม่ได้บ่นสักหน่อยพูดขึ้นมาลอยๆ หึๆอัปสรหัวเราะในลำคอ เธอมองไปยังหุบเหวเบื้องล่าง เธอไม่แปลกใจเลยที่คนโบราณจะเลือกสถานที่แห่งนี้ให้เป็นสุสานของคนตาย ที่แห่งนี้ปลอดผู้คนในสมัยก่อนคงไม่ค่อยมีคนเดินมาทางนี้ มากนักหรือหากจะมีคงใช้เป็นทางลัดเสียมากกว่า อีกทั้งสุสานนั้น ไม่ใช่จะ เข้าไปได้ง่ายๆต้องปีนขึ้นไปอีกหลายเมตรกว่าจะถึงปากทางเข้า พี่ว่าสุสานนี้เป็นของใครกษัตริย์ หรือคนธรรมดา อัปสรยังคงเจื้อยแจ้วไปตามประสาเด็กอยากรู้อยากเห็น ไม่รู้สิแต่ถ้าเป็นกษัตริย์คงไม่เอามาฝังในที่แบบนี้หรอกมั๊ง ต้องทำสุสานสวยๆแล้วก็มีข้าวของเครื่องใช้ฝังตามไปด้วย นั่นสิเนอะแต่ไม่แน่นะ อาจจะโดนขโมยไปแล้วก็ได้ ใครจะรู้ ต้องรอถามอากลางของเราถามพี่ไปพี่ไม่รู้หรอก ว่าแต่พี่มาที่นี่ทำไมเหรอไม่เห็นพี่จะทำอะไรเลย คุณปู่พี่ให้มาทำธุระ อ้าวแล้วมาตามขบวนอย่างนี้จะได้ทำธุระเหรอพี่ ไม่รู้เหมือนกันคุณปู่บอกว่า มาถึงพี่จะรู้เองว่าต้องทำอะไร ทำอย่างกับหนังสืบสวนเลยเนอะพี่เดี๋ยวก็จะรู้เอง เพราะจะมีพระเอกมาช่วย ว่าแต่พี่มาสืบเรื่องอะไรล่ะจิ๊ดจะได้ช่วย เด็กเผือกของเธอเสนอตัวช่วยเหลือทันที มาสืบหาเจ้าของนาฬิกาเรือนนี้ ทาฬิดายื่นข้อมือของเธอให้อัปสรดู อ้าวไม่ได้เป็นของพี่หรือคะ ของพี่นั่นแหละคุณปู่ท่านให้มา แต่ท่านอยากรู้ว่าใครเป็น คนสร้างนาฬิกาเรือนนี้ ท่านอยากหาคนทำ ตามหาคนทำนาฬิกาทำไมไม่ไปสวิสล่ะคะ มาที่เปรูทำไมกัน ท่านให้มาพี่ก็มาไม่อยากเถียง พี่ดูเป็นคนดีจังเลยเนอะถ้าเป็นจิ๊ดนะพี่ จิ๊ดต้องเถียงเอาไว้ก่อน ถูกผิดว่ากันทีหลัง เรื่องบางเรื่องเราก็เถียงไม่ออกพี่ไม่กล้าเถียงคุณปู่หรอกนะ กลัวท่านดุเอา เหมือนจิ๊ดเลยจิ๊ดไม่กล้าเถียงคุณทวดเหมือนกัน มองมาแต่ละทีขนลุกเกรียว ท่าทางสยองของอัปสรทำให้ทาฬิดาถึงกับหัวเราะออกมา ทำไมไปกันนานจังเลยเนอะอัปสรว่า นั่นสินานจัง เข้าไปดูหน่อยไหม ทาฬิดาว่าเธอลุกขึ้นยืนทำท่าจะปีนขึ้นไปบนปากถ้ำ จะดีเหรอพี่เข้าไปโดนอากลางดุแน่เลย ไม่ลองไม่รู้ทาฬิดาไม่ฟังอะไรอีกแล้ว เธอปีนขึ้นไปข้างบนทันที ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าเข้าไปด้านในถ้ำแห่งนั้นทาฬิดาเห็นภาพบางอย่างผุดขึ้นมาในสมองของเธอ นำร่างของพวกเขาไปไว้ในนั้นเธอสั่งคนของเธออย่างนั้น ชายหลายคนนำร่างไร้วิญญาณของนักรบผู้กล้ามาไว้ในถ้ำแห่งนี้หลังจากที่คนเหล่านี้ออกไปสู้รบกับชนเผ่าอื่นที่หมายจะมายึดมาชูปิกชูไปเป็นของพวกเขา พวกท่านรบได้อย่างแกร่งกล้าเหี้ยมหาญยิ่งนัก ข้าขออำนวยพรให้ท่านจงสู่สุคติโดยเร็ว รอพบข้าบนเมืองฟ้าในอีกมิช้านี้ ทาฬิดาเห็นตัวเองยกมือขึ้นลำแสงบางอย่างพุ่งไปยังร่างไร้วิญญาณเหล่านั้นดวงจิตของพวกเขาลอยขึ้นมาจากร่างและลอยลับหายไปยังท้องฟ้า เป็นสุขเถิดพวกท่าน พี่ทามเหม่ออะไร จะเข้าก็เข้าไปสิ อัปสรเร่งทำให้ทาฬิดากลับมาอยู่ในเวลาปัจจุบันทันที เธอก้าวเท้าเข้าไปในนั้นกลิ่นอับๆ จนเธอต้องยกท่อนแขนขึ้นมาปิดจมูกของตัวเองเอาไว้ เหม็นอับชะมัดเลยจิ๊ดไม่เข้าไปนะพี่ รออยู่ตรงหน้าปากถ้ำ นี้แหละ ถ้าเจออากลางบอกด้วยว่าจิ๊ดรออยู่ อือๆจะบอกให้ ทาฬิดาเดินคลำทางเข้าไป ภายในถ้ำแห่งนี้มืดมากจนเธอต้องนำโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาทำให้มันสว่างขึ้นมา นิดหน่อย เพื่อใช้แทนไฟฉายส่องทาง ถ้ำนั้นถูกขุดขึ้นมาด้วยมือมนุษย์เธอเห็นภาพคนโบราณกำลังขุดเจาะหินด้วยลิ่มและใช้ค้อนตอกลงไปในเนื้อหินก่อนที่มันจะกะเทาะหลุดออกมาทีละนิดๆ การขุดใช้เวลาถึงสามวันสามคืน จึงแล้วเสร็จร่างของเหล่าผู้นำทัพถูกนำมาจัดเก็บเอาไว้เป็นอย่างดี เพื่อให้เขาไปสู่ภพหน้า โลกหน้าได้อย่างสบายใจ มีทั้งหมดสิบคนเสียงดังออกมาจากด้านใน เราคงต้องเก็บโครงกระดูกพวกนี้ออกไปศึกษาที่มหาวิทยาลัยเสียงภาษาอังกฤษฟังแปล่งๆ ดังกลับมาทาฬิดาเดาว่าคงเป็นหนึ่งในทีมงานจากมหาวิทยาลัยของเปรู เราจะกลับมาทำพรุ่งนี้ดีไหมคะวันนี้เราไม่มีอะไรมาใส่เลย เสียงของตรีทิพย์เสนอ ดีเหมือนกันครับจะได้เตรียมอุปกรณ์มาเพิ่มอย่างน้อยๆ ต้องมีไฟมาเพิ่ม ไฟฉายทำงานไม่สะดวกเลยเสียงแปล่งๆ นั้นตอบกลับ ทาฬิดาจึงรีบเดินกลับออกไปจากถ้ำนั้นก่อนที่คนจากด้านในจะรู้ ว่าเธอเดินตามเข้ามาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต พี่ทามอัปสรเรียก ทาฬิดายกนิ้วขึ้นจุปากแล้วจึงปีนลงมายืนอยู่ข้างๆ อัปสร กำลังจะออกมาอย่าเอ็ดไป เธอบอกอย่างนั้นแล้วจึงหาที่นั่ง เพื่อนั่งรอคนด้านในให้ออกมา เห็นอะไรไหมพี่ มืดมองอะไรไม่เห็นเหม็นด้วย ก็ว่างั้นแหละจิ๊ดเลยไม่เข้าไป อีกอย่างนะมันเป็นสุสาน ใครจะอยากเข้า นี่นะถ้ากลับไปที่พักหาใบกระท้อนมาล้างหน้านะพี่ ที่นี่จะมีหรือเปล่าไม่รู้พี่ได้ยินมาว่าที่นี่ใช้ใบโคคาไล่ผี จริงเหรอพี่พรุ่งนี้เราเอามาด้วยดีกว่าเนอะ จะได้เอาไว้ไล่ผี หรือจะให้ดี เอาโคเคนเลยดีก่า ผีจะได้เมายาหลับไปโลด ทาฬิดาขำความคิดของอัปสรเด็กๆ มักคิดอะไรแผลงๆ เสมอ สมัยเธอเป็นเด็กจะคิดอะไรแบบนี้บ้างหรือเปล่านะ ใบโคคาเป็นยังไงพี่ยังไม่รู้จักเลยจะให้พี่ไปหาโคเคนมาให้ผี พี่จะไปเอามาจากไหนล่ะ เด็กๆหลับไปหรือยัง เสียงนาลันทาดังออกมาจากด้านใน ยังค่ะอากลางอัปสรรีบตอบเอาหน้าทันที ปะกลับกันเถอะนาลันทาบอก เธอค่อยๆ ปีนลงมาจากด้านบน ลงมายืนอยู่ข้างๆ ทาฬิดา พรุ่งนี้เราสองคนไม่ต้องมาที่นี่ก็ได้นะอาจะมากับจารย์ทุเอง ส่วนเราอยากจะไปเที่ยวที่ไหนก็ไปกับอามุจอาตรีก็แล้วกัน จริงหรือคะอากลางดีใจจัง อัปสรตื่นเต้น ถ้าเธอไม่ต้องมาที่นี่คงจะดีกว่านี้เยอะพรุ่งนี้เธอจะตื่นสายๆ เราต้องไปตามหาคนทำนาฬิกาใช่ไหมทาม นาลันทาหันไปถามทาฬิดา ค่ะอากลาง เมืองนี้จะมีหรือเปล่าไม่รู้นะถ้าไม่มีอาจจะต้องกลับไปที่ลิมา ทามว่าที่นี่คงไม่มีคนทำหรอกค่ะ ทำไมเราคิดอย่างนั้นล่ะ ไม่รู้สิคะมันมีความรู้สึกว่าไม่ใช่ บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้คิด อย่างนั้นขึ้นมา ตามใจเราแต่ถ้าเกิดว่าใช่ขึ้นมาจะให้กลับมาอีกรอบไม่มีใคร มาส่งเราแล้วนะ ค่ะอากลางทามรู้ถ้าทามยังหาไม่พบ ทามจะอยู่ที่นี่ต่อคนเดียว ไม่รบกวนอากลางหรอกค่ะ เราจะอยู่ได้เหรอคนเดียวนี่นะ คำพูดของทาฬิดาทำให้นาลันทาคิดหนักผู้หญิงตัวคนเดียว จะอยู่ในประเทศที่แม้กระทั่งพูดภาษาถิ่น ยังไม่ได้ ได้อย่างไร อย่าว่าแต่พูดเลยฟังให้ออกสักประโยคหนึ่งเถอะ ตัวเธอหูไม่กระดิกเลยสักนิด ทาฬิดาล่ะ จะฟังอะไรออกหรือเปล่า ทามโตแล้วค่ะเรียนจะจบแล้วด้วย ทามคิดว่าทามอยู่ได้ คุณปู่เราคงไม่มายิงจารย์ทุทิ้งหรอกนะ คุณปู่ไม่ใจร้ายอย่างนั้นหรอกค่ะอีกอย่างทามเป็นคนที่ทำงานให้ คุณปู่ไม่เสร็จเองทามจะบอกท่านเองค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง เอาอย่างนี้แล้วกันถ้าลงไปข้างล่างอาจะช่วยไปถามคนแถวนี้ให้ว่าพอจะรู้ไหมว่ามีใครทำนาฬิกาหรือเปล่า ขอบคุณค่ะแต่ถ้าจะให้ดี ทามอยากจะรบกวนให้อากลางช่วยหาล่ามให้ทามจะดีกว่าค่ะ ล่ามเหรอน่าจะหาได้นะ เดี๋ยวอาจะให้ล่ามของอาหาให้เราก็แล้วกันแต่อาจจะเป็นล่ามพูดภาษาอังกฤษนะ เราพอฟังออกใช่ไหม ฟังออกค่ะขอบคุณอีกครั้งค่ะอากลาง ทาฬิดายกมือไหว้ขอบคุณนาลันทาที่มีน้ำใจช่วยเหลือเธอทั้งๆ ที่จะเรียกว่า ธุระไม่ใช่ คงจะได้
ทาฬิดาได้นอนตื่นสายเป็นวันแรกหลังจากที่เธอเดินทางมายังประเทศนี้ดูเหมือนว่าอัปสรจะยังนอนไม่ตื่น ส่วนเธอนั้นต้องตื่นเพราะนาฬิกาชีวิตปลุกความต้องการปลดทุกข์โจมตีตรงเวลาทุกวันเธออยากจะนอนขดอยู่ในผ้าห่มให้นานกว่าที่ทำจึงทำไม่ได้ ห้องน้ำไม่มีคนต่อคิวเหมือนเมื่อวานเดาว่าคนที่จะต้องตื่นแต่เช้าออกไปมาชูปิกชูคงเดินทางไปกันจนหมดทาฬิดาจึงเอ้อระเหยอยู่ในห้องนั้นนานกว่าปกติ เสียงคนพูดกันมาอยู่หน้าห้องน้ำเดาว่าคงมีใครสักคนหรือสองคนต้องการที่จะต่อคิวจากเธอเธอจึงรีบทำธุระจรแล้วเสร็จแล้วจึงเปิดประตูออกมาด้านนอก อ้าวไม่เห็นมีใครเลย แล้วใครมาพูดหน้าห้องน้ำกันนะ ทาฬิดาไม่เห็นใครเลยสักคนเธอมั่นใจมากๆ ว่าเธอได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน มันชัดยิ่งกว่าเปิดวิทยุเพียงแต่เธอแปลไม่ออกเท่านั้น ว่าคน พวกนั้นพูดอะไรกัน สงสัยจะเปลี่ยนใจเธอเดินกลับไปยังห้องพัก ยังเห็นอัปสรนอนขดอยู่ขนเตียงเหมือนเดิมครั้นจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เธอไม่อยากให้เสื้อผ้าชุดใหม่ยับย่น จึงหาหนังสือแถวๆนั้นหยิบขึ้นมาพลิกดูรูป เผื่อว่าจะมีที่ใดสักแห่งให้เธออยากไปมากกว่ามาชูปิกชู สุดท้ายหนังสือเหล่านั้นไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าการบรรยายถึงประวัติของมาชูปิกชูไม่ว่าเล่มใดมีแต่เรื่องของภูเขาแห่งสุริยะเทพทั้งสิ้น หนังสือเล่มหนึ่งเล่าว่าครั้งที่นักสำรวจจากมหาวิทยาลัยเยลได้เข้ามาที่นี่นั้น เขาสอบถามว่ามีแหล่งโบราณสถานที่ไหนแถวนี้อีกหรือเปล่าคนนำทางของเขาบอกว่า มีสิมาชูปิกชูไง เขาจึงเข้าใจว่ามาชูปิกชูคือชื่อของสถานที่แห่งนั้นแต่ความเป็นจริงแล้ว คำนั้นแปลว่ายอดเขาชรา เพราะความเข้าใจผิดนี่แหละจึงเป็นต้นกำเนิดของชื่อมาชูปิกชูมาจนถึงทุกวันนี้ ยอดเขาชราอย่างนั้นเหรอนายมีหลายชื่อจริงๆ เนอะ ทั้งวิหารแห่งสุริยเทพ ยอดเขาชรา เมืองสาบสูญแห่งอินคานายแน่มากเลยนะพ่อหนุ่ม ฉันขอตั้งให้นายเป็นผู้ชายก็แล้วกัน ทาฬิดาเอียงรูปมองใบหน้าที่เกิดจากยอดเขาเหนือที่ราบแห่งนั้นทั้งหมดทั้งมวลที่เห็นนั้นเป็นรูปใบหน้าคนจริงๆ ตกลงนายชื่ออะไรกันแน่อ๊ะหรือนายจะชื่อปาซกู ทาฬิดาหัวเราะกับความคิดของเธอครั้งนี้เธอขอตั้งชื่อมรดกโลกแห่งนี้ว่าปาซกูก็แล้วกัน แล้วปาซกูแปลว่าอะไรล่ะชักงง
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [