หอมลมหายใจหวน  1. หอมกลิ่นกระดาษเก่ายังคงอยู่ ถ้อยคำไม่ดูก็จำได้ รอยเขียนความย้ำจำขึ้นใจ คนเขียนห่างไปจากไกลลับ ทิ้งห้องให้รกจากเคยโล่ง อากาศจากโปร่งให้เหม็นอับ แดดใสส่องลามแสงวามวับ ไอร้อนเลียจับกับชั้นไม้ ชั้นไม้โอบหนังสือระเนระนาด เธอเรียงจัดสะอาดก็จำได้ เล่มนั้นชั้นนั้นจำขึ้นใจ คนจัดห่างไปจากไกลลับ ทิ้งภาพสีน้ำมันกรอบไม่ใส่ วางไว้ไกลไกลไม่เคยขยับ ภาพเหมือนเธอเหมือนเธอกว่าใจประทับ คนมองเกินกว่าซับน้ำตาไว้ ซุกภาพสุดแสงจะแยงถึง เพ่งสุดตาจึงยากเห็นได้ มองตาในภาพอาจวาบใจ มอบตาจริงให้ไว้ภาพนั้น 2. เที่ยงหนึ่งถึงเหนื่อยนั่งพักหน่าย หลับตาผ่อนกายดึงม่านกั้น ม่านกันแสงแยงแสงบ่ายวัน แต่อบร้อนไอควันไว้ข้างใน หอมกลิ่นกระถางเก่าดอกไม้เก่า เป็นคนเก่าเขาเอามาให้ ไอหอมอาหารเก่าดังกักไว้ อนุภาคระริกไหวอยู่ในนั้น แล้วหวนหอมกลิ่นกรุ่นคุ้นกลิ่นเก่า รำเพยเร้าเร่งไหวไหลไอสั่น ละเอียดภาพระอุหอมพันพัลวัน สารพันประสมระคนคนคือไอ หอมแก้มหอมผมหอมขุมขน หอมกลิ่นผิวคนคุ้นจำได้ หายใจหอมดมดอมหอมหายใจ หอมกลิ่นเคลื่อนไหวอย่างครั่นคึก หอมซอกคอสัมผัสคออย่างช้ามาก หอมริมปากสัมผัสปากมากรู้สึก หอมผ่องผิวคลอเคลียผิวอย่างล้ำลึก หอมนึกทุกวินาทีนี้ลี้ลับ แล้วหอมหน้าเคลื่อนห่างออกจากหน้า หอมแขนหอมขาเขยื้อนขยับ หอมชายผ้าสะบัดพลิ้วไปพรึบพรับ หอมหน้าหันขวับทันใด ห่างหน้าหอมหน้าไม่ไหวติง หอมเศร้าเหงานิ่งพอเห็นได้ หอมฝีปากบรรจงประกบสงบไว้ แต่เข้าใจการจากไปอยู่ลึกลึก เห็นกลิ่นความอ้างว้างมาใกล้ใกล้ สัมผัสกลิ่นคนไกลใกล้รู้สึก หายใจเอาเหตุผลเธอมาครุ่นนึก และตรองตรึกเป็นการถอนหายใจ 3. หน้าต่างข้างตู้มีโต๊ะตั้ง กองกระดาษเก่ากรังก็เก็บใต้ บนกองแทรกกลิ่นดินสอไม้ หอมนิ้วเธอขยับใช้อย่างเชื่องช้า พร้อมกับหยิบแผ่นกระดาษเก่า หอมเห็นเป็นเงาอยู่ตรงหน้า แม้เขียนนานเพียงไรไร้กาลเวลา แม้ว่าชัดเพียงไรก็เจือจาง เธอเดินจากไปวันม่านเปิด ที่เร่งร้อนแล้วระเหิดกลิ่นหายห่าง แต่ทิ้งกลิ่นกระดาษเก่าที่เขียนวาง แล้วเรือนร้างเลือนร่างเลือนรางไป แต่หอมกลิ่นกรุ่นเก่ากลับกรุ่นอยู่ และผ่านโดยกี่ฤดูยังจำได้ ยิ่งรู้จักมักคุ้นทุกอุ่นไอ จนกลิ่นติดกลางใจอย่างใกล้ชิด
ขอบคุณที่ต่อกลอนครับ อุอุ
แม้ฝุ่นเลือนเฟือนฟั่นขวัญผวา คุ้นกลิ่นเดิมยิ่งกว่าตาเห็นเหมือน ถึงคราวครุ่นกรุ่นกลิ่นเรื่อยเหนื่อยใจเตือน คงห่างกันเป็นเพื่อนในฝุ่นลาง ขอเล่นต่อด้วยมั่ง อิอิ โดย: SteppenWolf
 วันที่: 20 กรกฎาคม 2550 เวลา:0:48:25 น.มาต่ออีกรอบ รอบทต่อไป ฮี๊ ๆ กับๆ..
ในฝุ่นลางคงห่างหายกลายเป็นเพื่อน เหนื่อยใจเตือนเลือนกลิ่นแล้วจำนิ่งนอน หอมกลิ่นกรุ่นแต่ใจใหม่ไป่อาวรณ์ กลิ่นเก่าก่อนอ่อนแรงลาเมื่อฟ้าจาง  โดย: หน้าม้าแถวบ้าน
วันที่: 20 กรกฎาคม 2550 เวลา:16:24:06 น.ขอโทษขอรับ ลืมสัมผัสระหว่างบท
 ในฝุ่นลางคงห่างหายกลายเป็นเพื่อน เหนื่อยใจเตือนเลือนกลิ่นแล้วอำพราง ซ่อนกลิ่นกรุ่นฝุ่นแห่งความอ้างว้าง เมื่อฟ้าสางจึงสร่างสิ้นกลิ่นอาวรณ์ แฮ่กๆ  โดย: หน้าม้าแถวบ้าน
วันที่: 20 กรกฎาคม 2550 เวลา:16:35:25 น.บรรทัดสุดท้าย เอาแบบนี้ดีกว่ามั๊ย...
>เมื่อฟ้าสางจึงสร่างกลิ่นสิ้นอาวรณ์ -final decision!  โดย: หน้าม้าแถวบ้าน
วันที่: 20 กรกฎาคม 2550 เวลา:16:39:20 น.มีคำตอบสุดท้ายมาให้ด้วยแฮะ
ถึงยามเที่ยงเดี้ยงเพราะกินข้าวมาก กลิ่นเรอขากจึงคลุ้งฟุ้งกว่าก่อน ซ่อนกลิ่นเปรี้ยวเต็มปากแล้วอยากนอน ขอต่อกลอนดาดๆอุบาทว์เอย หักมุมซะงั้น โดย: SteppenWolf
วันที่: 21 กรกฎาคม 2550 เวลา:2:36:03 น. |
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ถึงคราวอับกลับส่งกลิ่นกำจาย
ไม่เคยวายวางจากซากความหอม
ถึงคราวครุ่นกรุ่นกลิ่นรักหักใจตรอม
มิอาจยอมดอมกลิ่นเดิมในฝุ่นเลือน