7 ส่วนจากโซล  เส้นทางบิน จะว่าอะไรไหมถ้า ตอนมาสุวรรณภูมิ ฉันลุ่มหลงป้ายบอกทางไปชลบุรี หัวใจฉันอยู่ที่นั่น แต่เมื่ออยู่บนเครื่องบิน ดวงใจฉันนิ่งสงบ ตกตะกอน ใบหน้าที่งดงามของเธอ แผนที่แห่งผืนฟ้า ยืนยันเสมอว่า ฉันยังอยู่ในเส้นทาง จุดหมายกลางทาง การเดินทางที่ฉับไว ไม่มีเวลามองไปนอกหน้าต่าง สะท้อนกับภายใน กลั่นตัวเป็นบทกวีที่มี จังหวะหายใจช้าและเนิบยาว บทกวีสมัยใหม่ หายใจถี่รัว สมาธิสั้น  โซลฟู้ด สีสายรถไฟแห่งกรุงโซล วุ่นวายเหมือนข้าวยำ ขยำคลุกลงในแอ่งขนาดใหญ่ เปลี่ยนจากรสหนึ่งไปยังอีกรถหนึ่ง นั่งไปจนเกือบสุดทาง อร่อยจนวางไม่ลง หา(ย)ทาง ในเมโทร ครั้งแรกฉันเดินหลงทาง หลังได้ “รักร้าง” (Lost Love) หนังสือกวีนิพนธ์ ของ Kim Sowol จากร้านหนังสือมือสอง มองย้อนเส้นทางกลับไป ครั้งนี้ฉันเดินทางมาสัมมนา หรือมาตามหาอะไร หาทาง?  ลืมเลือน ฉันเคลื่อนที่ราวเข็มวินาที จากสถานีหนึ่งไปอีกสถานีหนึ่ง เติมเต็มทุกช่องว่างบนผืนดิน เส้นขีดก่ายไปทั่วแผนที่ ตราประทับเพิ่มขึ้นในหนังสือเดินทาง ที่รัก ระยะห่างของเราถ่างออกไป ตลอดทุกทุกก้าวที่ฉันก้าวเดิน แหละสิ่งที่ฉันทำให้เธอจดจำได้ ความหลงลืมระหว่างกัน  ใครบางคน ไม่ใช่คนที่อยากอยู่ด้วยตลอดเวลา แต่เป็นคนมั่นใจได้ว่า อยู่ใกล้ด้วยเมื่อใด อยู่ห่างด้วยเมื่อใด พรุ่งนี้ ขอให้ฉันได้กอดเธอคืนนี้ ราวกับว่าพรุ่งนี้ไม่มีเธออีก แต่หากพรุ่งนี้ไม่มีเธออีกต่อไป พรุ่งนี้จะมีค่าอะไร
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
...
ใครบางคน
...
พรุ่งนี้
...
เธอทำให้เราคิดถึงความหลัง
ความทรงจำที่ไม่ยอมหายไปจากชีวิตเรา
บางครั้ง สีมันจางๆ ลงไป
แต่พอมีอะไรมากระตุ้น
...
แม้เพียงนิดเดียว
มันก็จะสีแจ่มขึ้นมาอีกครั้ง
ชัดเจนจนเจ็บปวด
...
พรุ่งนี้ของฉัน
ยังคงมีค่า แม้จะไม่มีเขาคนนั้น
...
ฉันหวังว่า
พรุ่งนี้ของเธอ คงจะมีค่า
เช่นเดียวกับพรุ่งนี้ของฉันนะ
...
โอเค้?