ทำแต่สิ่งที่ตัวเองชอบ, ไม่ได้จริงหรือ ถ้าเรามองเห็นชีวิตตั้งแต่เริ่มจนจบ ก็คงไม่สำคัญอีกต่อไปว่า ชีวิตนั้น จะสั้นหรือยาวแค่ไหน ... ถ้าคนเราเห็นชีวิตในอนาคต ทั้งชีวิตที่จะเกิดขึ้น เราจะไม่ยินร้ายกับเรื่องราวแย่ ๆ เพราะรู้ว่าวันนึง มันก็จะผ่านไป แต่เราจะยินดี และเห็นคุณค่าของเส้นทางที่เราเลือกเดิน เห็นถึงคุณค่าของคนที่เรารัก ในทุก ๆ วินาที . . ยกจากคำของคุณ pattkw1 ในต้นกระทู้นี้ https://pantip.com/topic/35995217  เมื่อวานบ่าย คลิก ๆ netflix เพื่อซีรีส์จีน ที่ยังไม่มีชื่อปรากฏในรายการเดือนนี้ เลยเลือกกลุ่ม movie แทนก่อน เพื่อจะได้ไม่ยืดเยื้อหลายตอนจบให้ต้องตาม แล้วพบเรื่อง arrival ที่อยากดูมานาน แต่ไม่เคยได้ดู เพราะคิดว่าคงจะไซไฟแบบโฉ่งฉ่าง ทว่า ผิดคาดแฮะ นั่งดูแบบไม่กะพริบตา แล้วก็ อืมมมมมมมมมม ... อืมมมมมม นอกจากบ้านนางเอกจะสวยดีแล้ว มหาวิทยาลัยที่นางเอกสอนก็เพิ่งไปเยือนมานะนั่น อ้าว ผิด ... ย้อนกลับไปว่า ได้อะไรหลังจากดูบ้าง เมื่อคิดแล้วก็ไม่มั่นใจว่า ใช่หรือ เลยค้นหากระทู้เกี่ยวกับหนังเรื่องนี้มาอ่าน ในฐานะที่บ้านอยู่ติดกับ JPL-NASA แบบไปเกาะรั้วบ่อย ก็พบว่า คล้ายจะเข้าใจเหมือนคนส่วนใหญ่ แต่ก็ยังมีข้อแย้งนิดหน่อย วันนี้ เลยคุยกับคนทำงานใน NASA มา 35 ปีคนหนึ่ง พบว่า ไม่ได้คุยเรื่อง "ภาษา" ในหนังหรอก ดันคุยกันเรื่องตะเกียบของเกาหลี เพราะไปกินข้าวเที่ยงในร้านเกาหลีซะงั้น คนไปร่วมมื้อด้วยถามว่า ทำไมเกาหลีใช้ตะเกียบและช้อนแบบนี้ ก็เลยตอบไปว่า ฉันเคยสงสัย และเคยหาคำตอบมาแล้ว จะเล่าให้ฟังนะ เอาง่าย ๆ คือ เกิดจากค่านิยมก่อน ตะก่อนชนชั้นสูงยุคโบราณใช้กัน เพราะตรวจสอบพิษในอาหาร ต่อมา เกิดสงครามโลกครั้งที่ 2 ตามด้วยสงครามเกาหลี วัสดุไม้ทำตะเกียบหายาก มูลค่าสูง เลยใช้สเตนเลส (สเตนเลส ไม่ใช่ สแตนเลส) มาทำอุปกรณ์ในการใช้กิน แค่นั้นแหละ แต่ตะเกียบสเตนเลส ทำให้คนเกาหลีใช้ช้อนสเตนเลสตักข้าวกิน เพราะตะเกียบมันจะลื่น ... เลยใช้ตะเกียบสเตนเลสคีบแค่ กับข้าว และเครื่องเคียง แค่นั้น วิศวกรนาซ่าถึงกับ ว้าวววววววววววว... และบอกว่า พวกนักเขียนเป็นกันเช่นนี้เองหรือ นั่นคือ สงสัย และหาคำตอบเอง ได้แค่ยิ้ม ๆ และเติมว่า ...อ่าน เห็น สงสัย ค้นคว้าเอง และ "ถามกูรู" เช่นท่านด้วยนา ... เอาว่า แยกจากคนทำงานเกี่ยวกับอวกาศตอนบ่าย แวะกลับบ้าน เพื่อเอาหนังสือที่อ่านค้างไว้ เรื่องนี้ ติดมือไปอ่านต่อในออนเซ็นเกาหลี หนังสือเล่มนี้ ซื้อตั้งแต่เรียนมัธยมต้นปีสุดท้าย จำได้ว่า ซื้อแล้วก็ต้องซื้อเล่มใหม่ อีกเล่ม เพราะเล่มนี้ หน้าหายไปเยอะเลย เรียกว่า ช่วงครึ่งแรกของเล่ม หายหน้าเว้นหน้า นับสิบ แต่ตอนนี้ เล่มที่ซื้อมาครั้งที่ 2 ไม่อยู่แล้ว คิดว่า ให้มะเฟืองไปพร้อมกับ ทะเลหน้าฝน และลังหนังสือทั้งหมด หายไปกับการส่งของทางเรือ เพื่อกลับไทย ตอนที่มะเฟืองย้ายกลับไทย ... บันทึกวันนี้ ไม่มีอะไร แต่ก็มีอะไรในใจ, แค่จารไว้จำเองเมื่อย้อนอ่าน เท่านั้น
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [