ตะลุยเหมืองแร่ มองมุมบวกจากการไม่มีทีวีให้ดู เราจึงอ่านหนังสือเล่มนี้จบเสียที ทั้งที่มันบางมากนะ แต่เราใช้เวลาอ่านน่าจะมากกว่าห้าเดือน (จนนักเขียนเสียไปแล้วเมื่อเดือนก่อน) เพราะความขี้เกียจ และกลางคืนดูแต่ทีวีของเราเอง พอมาอ่านอีกที ก็ลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้พูดถึงเรื่องอะไร แต่ก็ยังอ่านจนจบ  สำนวนของอาจินต์เป็นครูที่ดีของคนที่อยากเขียนหนังสือ บรรยายทุกอย่างเห็นภาพปรุโปร่ง เข้าใจง่าย ไม่ต้องใช้คำวิริศมาหราซับซ้อนแต่อย่างใด ในบทสนทนาก็คมและตลกจนอ่านแล้วต้องหัวเราะออกมา บางเหตุการณ์เป็นเรื่องหม่นๆเศร้าๆ แต่ถ้อยคำก็ยังมีความสว่างสดใสในแง่บวกอยู่ บางตอน ผ่านมา 50 ปีก็ยังร่วมสมัยอยู่  เขาทิ้งท้ายในหน้าสุดท้ายไว้น่าสงสาร ตอนนั้นเขาคงไม่ได้คิดหรอกว่างานเขียนเหล่านี้จะเป็นที่มาของศิลปินแห่งชาติให้ตัวเอง งานทุกชิ้นของเขาจึงคุณค่ามากต่อวงการวรรณกรรมไทย 
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [