นวนิยายขนาดสั้นเรื่อง หน้าต่างบานแรก ของกฤษณา อโศกสิน ถูกหยิบมาจากชั้นวาง เพราะหน้าปกแตกต่างจากนวนิยายเล่มอื่นๆ สีหวานสะดุดตา บวกกับขนาดเล็กกะทัดรัดสุดๆ เราหยิบมาโดยไม่ลังเลที่จะซื้อ

เราไม่ใช่คอนิยาย อ่านก็ช้า จำชื่อและบุคลิกลักษณะตัวละครก็ไม่ได้ แต่สำหรับเรื่องนี้ เราอ่านจบภายใน 2 เช้า เช้าแรกอ่านได้ 4 บท เช้าที่สองก็อ่านจบยัน 12 บททันที เพราะนอกจากสั้นแล้ว ยังน่าติดตามจนจบอีกด้วย ตัวละครไม่มีปัญหาสำหรับการจำของเราเลย เพราะมีตัวละครหลักๆ เพียง 5 ตัวเท่านั้น และบุคลิกชัดเจนทุกตัว

ตอนอ่าน 4 บทแรก รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอ่านเรื่องของลูกศิษย์ของตัวเองอยู่ พออ่านจบทั้งเล่ม ก็รู้สึกได้ว่า นวนิยายเรื่องนี้แม้จะผ่านมาสามสิบปีแล้ว แต่ยังทันสมัยอยู่จนถึงปัจจุบัน

สิ่งที่บอกว่าผู้เขียนเขียนมานานแล้วก็ตรงที่ชื่อตัวละครเชย และค่าเงินบาทในสมัยนั้น

เราชอบบทสนทนาของตัวละครให้อารมณ์ของมนุษย์ชัดเจน ด่าเป็นด่า บางครั้งอ่านแล้ว เหมือนมีเสียงด่าออกมาจริงๆ ด้วย (หรือนึกถึงแม่ตัวเองก็ไม่รู้นะ) มีความสมจริง จนทำให้เราอดที่จะโมโหแทนตัวละครนั้นไม่ได้

นวนิยายเรื่องนี้สมควรแล้วที่จะเป็นหนังสืออ่านนอกเวลาให้แก่นักเรียนม.ปลายของกระทรวงศึกษาธิการ ปี 2554 เพราะไม่ใช่แค่สำนวนของผู้เขียนเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยข้อคิดแง่มุมมองการใช้ชีวิตวัยรุ่นถูกสอดแทรกอยู่ในเรื่องตลอดทั้งเล่ม

แม้จะได้อ่านช้าไปหลายสิบปี แต่โชคดียังเป็นของตัวเองที่ไม่มีลูก ไม่ว่าชายหรือหญิง ไม่งั้นกลุ้มใจ และคงกลั้นใจตายแน่ๆ เมื่อลูกโตเป็นวัยรุ่น