พิพิธภัณฑ์เสียง นานๆ เราจะอ่านหนังสือนิยายสักเล่ม เลือกซื้อเล่มนี้เพราะมันบางสุดในบรรดานิยายที่เข้ารอบซีไรต์ปี 58 แต่กว่าจะอ่านจบก็ผ่านไปหลายสัปดาห์ (ซื้อมาตั้งแต่ตุลา) เพราะอะไรน่ะหรือ? ง่ายๆ สั้นๆ เราอ่านไม่รู้เรื่อง หนึ่ง ผู้เขียนเขียนสิ่งที่เขาสนใจมากเป็นพิเศษ ซึ่งเป็นเรื่องเฉพาะกลุ่ม เช่น หนังที่ชอบ เพลงที่ชอบ ศิลปินที่ชอบ (ฝรั่งทั้งนั้น) แม้จะทำฟุตโน้ตไว้ เราก็ไม่รู้จักอยู่ดี สอง ผู้เขียนเขียนเป็นช่วงสั้นๆ สลับวิธีการเล่าระหว่าง "ผม" "ฉัน" และบุคคลที่สามอื่นๆ เช่น นายสมมติ นางสาวสมมติ บอกตรงๆ ว่าเรื่องนายกับนางสาวสมมติอะไรนั่น เราอ่านข้ามไปเลย ไม่รู้เรื่องว่าหมายถึงอะไร ไม่ใส่ใจอ่าน อ่านแต่เรื่อง "ผม" กับ "ฉัน" อย่างเดียว สาม ผู้เขียนเขียนเหมือนเรากำลังอ่านไดอารี่ของเขา ลักษณะการเล่าเรื่องดำเนินไปรวดเร็วไม่เวิ่นเว้อมาก สี่ เราสนุกกับบทสนทนาของตัวละครไม่กี่ตัว นอกนั้นเราอ่านข้ามไปเลย เช่น เพื่อนของ "ผม" เดาว่าคนเหล่านี้คงมีตัวตนจริงๆ คุยกันเรื่องการทำธีสิส ขี้เกียจอ่าน ห้า "ผม" พยายามจะอธิบายเรื่องพิิพิธภัณฑ์เสียงที่เขากำลังทำธีสิส ซึ่งก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี เราไม่อยากพยายามเข้าใจมาก อ่านเรื่องราวความรักความรู้สึกของเขากับแฟนสนุกกว่า หก เนื้อเรื่องแปลกดี ไม่รู้จะบอกว่ามันคือนิยายรัก หรือบันทึกรัก หรือปรัชญาความรักอะไรก็ไม่อาจทราบได้ จะว่ารักก็ไม่เหมือนรักที่เรารู้จัก ไม่ได้ลึกซึ้งหรือดูไม่ออกว่ารักกัน ถ้าไม่นับเรื่องนายสมมติอะไรนั่นมาคั่นนะ ประเด็นนี้เราก็รู้เรื่องมากสุดแล้ว อ่านจบก็โล่งใจ จบซะที เราอาจจะโง่เกินที่จะอ่านและเข้าใจนิยายทำนองนี้ นิยายที่มีวิธีเขียนแนวใหม่ ซึ่งเราไม่เปิดใจรับ หรืออาจเป็นนิยายของคนฉลาด มีการศึกษา??? หากจะถามว่าแนะนำให้คนอื่นอ่านหรือไม่ เราว่า ลองอ่านดูละกัน ถ้าอ่านรู้เรื่องก็กลับมาเล่าให้ฟังด้วยนะ  
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [