มินตราเห็นธันว์เป็นคนแรก เธอรีบผละจากอัตราพร้อมทั้งป้ายน้ำตา ผู้เป็นพี่ชายเหลียวมองตาม ก่อนจะทักทายขึ้นว่า “อ้าว...ธันว์ เข้ามาสิ” น้ำเสียงของอัตราแสดงความประหลาดใจเมื่อเห็นเพื่อนยืนรีรออยู่ที่หน้าประตู

ธันว์ผลักประตูกระจกเข้ามา ในอ้อมแขนเต็มไปด้วยถุงผลไม้ “ขอโทษ... ฉันเข้ามาขัดจังหวะหรือเปล่า” ถามแล้วมองคนทั้งคู่สลับไปมาอย่างไม่แน่ใจ เขาทันเห็นประกายตาหมองจัดและท่วงท่าเนือยๆ ของเพื่อนแวบหนึ่ง ก่อนเลือนหาย และกลับมาร่าเริงเป็นปกติดังเดิม

“ไม่หรอก เข้ามาเถอะ นี่มิ้นน้องสาวฉัน ขอแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการ”

มินตรายกมือไหว้

ธันว์ก้มศีรษะแทนการรับไหว้ “เราเจอกันแล้วเมื่อวาน นายคงหมายถึงญาติ ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ใช่ไหม”

อัตราอึ้ง “ฉันรักยายมิ้นไม่ต่างจากน้องแท้ๆ”

ธันว์พยักหน้ารับรู้ เขาหันไปคุยกับเด็กสาว “ดีใจด้วยนะที่เจอพี่ชายแล้ว”

“ค่ะ”

ธันว์ยิ้มมุมปากให้อีกฝ่าย

อัตราถามเพื่อนว่า “ไหนว่าจะไปค้างกับซาร่าห์ ทำไมรีบกลับ”

“ใครบอกนาย” เขาย้อนทันควัน สายตามองไปทางมินตราอย่างเกรงใจ ซึ่งก็ไม่เข้าใจตัวเองนักว่าทำไมต้องเดือดร้อนมากมายกับสายตาที่มองมาราวกับจะตัดพ้อ

“ฉันมีสปายของฉันบ้างสิวะ” อัตราตอบเพื่อน แววตาคมจับสังเกตเรื่อยๆ

“ไม่ได้จะค้าง แค่ไปทำธุระด้วยกัน” ธันว์รีบปฏิเสธ

“อย่างนั้นฉันก็ยังไม่เสียพนันใช่ไหม”

อัตรากับธันว์กำลังแข่งกันจีบซาราห์ โดยมีการวางเงินเดิมพันจำนวนหนึ่ง ใครชนะใจซาร่าห์ก็จะได้เป็นเจ้าของเงินก้อนนั้น

“ไม่อย่างแน่นอน” ธันว์จบเรื่องที่คุยด้วยการหันไปถามมินตราว่า “คุณชอบกีวีหรือเปล่า ผมซื้อมาฝาก มีกีวีทองด้วยนะ” น้ำเสียงที่ถามทอดอ่อนนุ่มราวกับจะงอนง้อ

“กินได้ค่ะ แต่มิ้นยังไม่หิว”

“งั้นเก็บไว้กินก็ได้” ธันว์พูดพลางยื่นถุงกีวีให้เด็กสาว

“พี่ธันว์จะกินเลยหรือเปล่าคะ มิ้นจัดการให้ได้”

“คุณจะกินกับผมด้วยหรือเปล่าล่ะ”

มินตรามีสีหน้าลังเล เธอหันไปทางพี่ชาย “พี่อัตจะกินไหมคะ”

“เอาสิ...”

“งั้นเดี๋ยวมิ้นไปจัดการมาให้แล้วกัน” มินตราคว้าถุงกีวีเดินหายเข้าไปในครัว

อัตรามองตามหลังเด็กสาวจนลับสายตาแล้วจึงหันมากระเซ้าเพื่อน “นายโกหกไอ้เสือ ที่จริงตั้งใจจะไปค้างกับซาร่าห์เพราะฝ่ายนั้นเตรียมเสื้อผ้าไปแล้ว แต่คนที่เปลี่ยนใจคือนายต่างหาก ไหงเปลี่ยนใจเสียละ” แววตาเป็นประกายระยับ

ธันว์นิ่วหน้า “อย่ามาทำรู้ดีไปหน่อยเลยน่า” น้ำเสียงแสดงความรำคาญ

“งั้นแสดงว่าไม่ได้ตั้งใจไปค้าง?”

“แน่นอน...ไม่ได้ตั้งใจ”

อัตราหัวเราะ

“หัวเราะอะไร”

“หัวเราะคนปากแข็ง”

ธันว์แยกเขี้ยว “เลิกแหย่ฉันซะที ทำไม...การที่ฉันไม่ได้ค้างคืนกับซาร่าห์ เดือดร้อนนายมากนักรึไง”

“เปล๊า...” อัตราตอบเสียงสูง แววตายังคงเต้นพราว “แค่สงสัย... ทำไมมีโอกาสแล้วไม่เผด็จศึก นั่นไม่ใช่วิสัยของนายเลย”

“ฉันเป็นคนดีไง”

“คิดจะเป็นเดี๋ยวนี้นี่นะ”

ธันว์เริ่มระอากับการที่เพื่อนล้อไม่หยุดหย่อน “โอเค...ฉันยอมแพ้ ฉันเปลี่ยนใจไม่ค้างกับซาร่าห์ นายพูดถูก ทีนี้เลิกแหย่ได้รึยัง”

อัตราหัวเราะก๊ากใหญ่ “ก็แค่นั้น...” เขาถามต่อด้วยท่าทีที่จริงจังขึ้น “อะไรเป็นสาเหตุให้นายเปลี่ยนใจ”

ธันว์ไม่ตอบ เขาเมินหน้าจากเพื่อน

“ตอบฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้ในฐานะพี่ชายของเธอ” เน้นคำท้ายเป็นนัยๆ

แววตาธันว์วูบไหวอย่างคนมีพิรุธ

“พวกเรามันประเภทรู้ไส้รู้พุงกันมากเกินไปว่าไหม? แค่มองตาก็รู้แล้วว่ามีไส้กี่ขดต่อกี่ขด” เจ้าตัวทำเสียงอารมณ์ดี แต่แววตาหมองจัดขัดแย้งกับคำพูด

“รู้อย่างนั้นแล้วจะมาคาดคั้นทำไม” ธันว์ตอบเสียงเรียบ ไม่สบตาเพื่อน ตอนเที่ยวนอกเมืองกับซาร่าห์ ใจเขาคอยเตลิดกลับมาหาเด็กสาวตลอดเวลา จนต้องรีบกลับก่อนเวลาที่ตั้งใจไว้ เขายอมรับว่าชอบเด็กสาวลูกครึ่งคนนั้น

“แต่นายเพิ่งเจอเธอ คุณพระ...มันเร็วเกินไป” อัตราถามออกไปด้วยน้ำเสียงประหลาดใจอย่างไม่ปิดบัง

“ทีนายละ เพิ่งเจอเหมือนกันแต่ทำไมถึงชอบ” ธันว์เหลียวกลับมาสบตาเพื่อน พลางกวาดตามองอย่างสำรวจ

“นายพูดผิดแล้ว ใครบอกเพิ่งเจอ พวกเราเป็นญาติกัน” อัตราตอบเสียงต่ำ ใบหน้าแดงก่ำอย่างนึกละอาย

“ขอให้เป็นแค่ญาติเถอะ หวังว่าระหว่างนายกับเด็กคนนั้นจะไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่านั้นจริงๆ”

“นายคิดอะไรอยู่กันแน่” อัตราขมวดคิ้ว

ธันว์จ้องหน้าเพื่อน พลางตอบว่า “ก่อนเข้ามา ฉันเห็นพวกนายกอดกันอยู่”

“ก็แค่พี่ชายน้องสาว ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”

“ขอให้แค่นั้นจริงๆ เถอะ”

“แน่นอน นายมาระแวงอะไรฉัน”

“เปล่า...”

อัตรามองหน้าขรึมของเพื่อน พลางว่า “ตกลงกันก่อนนะธันว์ จะจีบยายมิ้นก็ได้ ฉันไม่ว่า แต่ต้องจบลงที่การแต่งงาน ถ้าคิดแค่จะจีบเล่นๆ เหมือนผู้หญิงรายอื่นๆ ของนาย เลิกคิดได้เลย ฉันเอานายตายแน่”

“นายไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตฉันนะอัต เรื่องอย่างนี้มันขึ้นอยู่กับความพอใจของทั้งสองฝ่าย”

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ยายมิ้นเป็นน้องฉัน”

“แค่ญาติ ไม่ใช่น้อง” ธันว์แก้คำพูดเพื่อน เสียงเรียบๆ

“งั้นฉันจะส่งตัวน้องฉันกลับเมืองไทย”

ธันว์อึ้ง เขาปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศครู่หนึ่ง แล้วว่า “ก็ได้...ฉันมีขอบเขตทำอะไรได้แค่ไหน”

“ห้ามนอนกับยายมิ้น ถ้าฉันรู้ว่านายพาน้องฉันขึ้นเตียงเมื่อไหร่ ฉันฆ่านายแน่”

“แล้วถ้าเป็นความต้องการของน้องนายเองล่ะ”

อัตราลุกไปซัด แต่อีกฝ่ายเบี่ยงหลบทัน คนลงมือได้แต่โต้อย่างถอนฉุนว่า “อย่ามาดูถูกน้องฉัน ครอบครัวฉัน...ฉันหมายถึงตระกูลฉัน” รีบแก้คำพูด “ไม่ได้เลี้ยงดูมาให้ยายมิ้นทำตัวเหลวแหลกอย่างนั้น”

“ฉันแค่แหย่...อย่าเป็นฟืนเป็นไฟไปหน่อยเลยน่า”

“แต่ฉันไม่ชอบให้นายแหย่ด้วยเรื่องอย่างนี้” เขาย้อนทันควัน

“ขอโทษ” ธันว์พูดเสียงอ่อนๆ เขารู้สึกผิดเมื่อจับน้ำเสียงของเพื่อนได้ว่าโกรธจริงจัง “อย่าห่วงไปหน่อยเลย ฉันไม่คิดร้ายกับมินตราหรอก รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนั้นจริงๆ ฉะนั้นจะไม่รุ่มร่ามหรือทำอะไรที่หักหาญน้ำใจเธอ ยกเว้นก็แต่...” ธันว์หลิ่วตาให้เพื่อน “ญาติของนายจะชอบฉันมากจนเสนอตัวให้...ก็ว่าไปอีกอย่าง” ทว่าพูดไม่ทันจบ ธันว์ก็ต้องส่งเสียงร้องครางเมื่ออัตราเหวี่ยงกำปั้นใส่ คราวนี้เขาหลบไม่ทันเพราะอยู่ใกล้เพื่อน เจ้าตัวทำหน้าเจ็บปวดขณะก้มกุมท้อง

“หยุดพูดห่ามๆ ได้แล้วนายธันว์ ไม่งั้นนายเจ็บตัวกว่านี้แน่”

ธันว์ยังคงหน้าเขียวหน้าเหลือง ผ่านไปครู่หนึ่งเขาจึงยืดตัวตรง เจ้าตัวยังคงทำหน้ามุ่ยขณะบ่นอุบอิบว่า “ไร้อารมณ์ขันชะมัดยาด...พูดเล่นนิดเล่นหน่อยก็ไม่ได้”

“นายไม่ควรเอาเรื่องอย่างนี้มาล้อเล่น”

“ถามจริงห่วงหรือหวงกันแน่นี่”

“ทั้งสองอย่าง”

“โอเค...โอเค งั้นเรามาเจรจาหย่าศึกกัน ฉันจะให้เกียรติน้อง...”

“ไม่ใช่แค่ให้เกียรติ แต่ต้องเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงทุกคนด้วย รวมถึงซาร่าห์ ถ้าทำไม่ได้ก็เลิกยุ่งกับยายมิ้นเลย”

“ถามจริง นี่เป็นกลอุบายตีกันฉันจากซาร่าห์หรือเปล่า”

“แล้วแต่นายจะคิด”

“นายนี่เป็นพี่ชายที่แสนประเสริฐจริงๆ” ธันว์ประชด

อัตราไม่นำพา เขาพูดต่อว่า “นายไม่มีทางเลือกหรอกธันว์ ถ้าอยากจะจีบยายมิ้น ก็ต้องเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงทุกคน หรือจะเลือกเดินหน้าจีบซาร่าห์แข่งกับฉัน นายก็ต้องเลิกสนใจน้องฉัน เลือกเอาจะเอาทางไหน”

“ถามจริง ทำไมถึงห่วงเด็กคนนั้นนัก มินตราไม่ใช่น้องแท้ๆ ของนายไม่ใช่เหรอ”

อัตราจ้องหน้าเพื่อน พลางพูดเน้นทีละคำว่า “ถึงไม่ใช่น้อง ฉันก็รักอย่างน้องแท้ๆ เพราะฉะนั้นอย่าคิดทำเล่นๆ กับยายมิ้นเด็ดขาด”

“โอเค...ฉันเข้าใจแล้ว” ธันว์พูดพร้อมกับแบมือเสมอไหล่อย่างสงบศึก “ว่าแต่มินตรามาทำอะไรที่นี่”

“มาเยี่ยมฉัน”

ธันว์พยักหน้ารับรู้ “แล้วเรื่องที่นอนของน้องนายจะเอายังไง นายกลับมาแล้ว มินตราจะนอนไหน”

“ความจริงห้องใต้ดินยังว่าง ฉันไปนอนที่นั่นก็ได้”

“ฉันก็กำลังคิดเรื่องนี้เหมือนกัน เรามาสลับกันไปนอนห้องใต้ดินไหม คืนไหนฉันไปนอนที่นั่น นายก็มานอนห้องฉัน ผลัดกันคนละ 3 คืน น้องนายมาอยู่ที่นี่ 7 วันไม่ใช่เหรอ”

“ใช่...เอางั้นก็ดี เริ่มต้นที่ฉันก่อนก็ได้”

ธันว์ไม่ทันตอบรับ ด้วยมีเสียงร้องลั่นของมินตราดังขึ้นเสียก่อน พวกเขากรูกันเข้าไปดูในห้องครัว


*******