อัตราอึ้ง ใช้เวลาชั่วครู่ใหญ่ๆ จึงจะเข้าใจความต้องการของเด็กสาว เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบห้าวว่า “เรารักเจ้าธันว์เหรอ”

“ค่ะ... มิ้นรักและอยากจะแต่งงานกับพี่ธันว์จริงๆ” น้ำเสียงของมินตราเบาโหวง

“เป็นไปไม่ได้หรอก”

“ทำไมจะไม่ได้คะ ในเมื่อแผนการทุกอย่างโอเคออก”

“โอเคสำหรับเราคนเดียวน่ะสิ ฝืนธรรมชาติเกินไป ถ้าสิ่งที่เราพูดมาทั้งหมดเป็นความจริง นั่นหมายความว่าเรากำลังจะไปเปลี่ยนแปลงอนาคต ซึ่งเป็นสิ่งที่พี่ทำไม่ได้”

“การไม่ฝืนธรรมชาติคืออะไร คือการปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมน่ะหรือ พี่จะยอมปล่อยให้ซาร่าห์ตายทั้งๆ ที่เราสามารถช่วยชีวิตเธอได้ ไหนว่าพี่ชอบเธอ”

“อย่ายกเรื่องช่วยชีวิตซาร่าห์มาเป็นข้ออ้างดีกว่า เอาไว้เรามีเจตนาบริสุทธิ์ในการช่วยเหลือซาร่าห์จริงๆ เมื่อไหร่ แล้วค่อยมาพูดคุยกันทีหลัง”

“แล้วต่างกันตรงไหน จะเจตนาบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์ ถ้าสามารถช่วยชีวิตของซาร่าห์ได้ พี่จะไม่ทำเชียวหรือ”

“อย่าพูดอย่างนั้น เพราะไม่แฟร์กับพี่”

“มิ้นอยากให้พี่คิดให้ดี เพราะยังไงนั่นก็คือการช่วยชีวิตของคนที่พี่ชอบ”

อัตราทำหน้าหนักใจอย่างไม่ปิดบัง

มินตรามองนิ่งๆ แล้วว่า “พี่สัญญาแล้วว่าจะช่วยเหลือมิ้น ถ้ามิ้นเล่าทุกอย่างให้พี่ฟัง อย่าลืมสัญญาเสียสิ”

“เรากำลังมัดมือชกนะมิ้น”

“พี่อย่าคิดมากสิคะ คิดเสียว่านั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย”

อัตราเสยผมอย่างยุ่งยากใจ “เรากำลังคิดทำการใหญ่เกินตัวนะยายมิ้น เด็กอะไรเอาแต่ใจอย่างนี้ แล้วนี่ปู่รู้ความต้องการที่แท้จริงของเราหรือเปล่า หรือว่ารู้ไม่หมด...” เห็นน้องสาวเมินหน้า เขาก็กล่าวอย่างรู้ทันว่า “ไม่สินะ...เราคงบอกแค่ว่า มาช่วยซาร่าห์และพิสูจน์เรื่องไทม์พาราด็อกซ์ พี่เชื่อว่าถ้าปู่รู้ความจริง ไม่มีวันยอมให้เรามาที่นี่แน่”

“พี่จะไม่ยอมช่วยมิ้นหรือคะ”

“เรากำลังจะทำผิดกฎธรรมชาติครั้งใหญ่นะยายมิ้น การเปลี่ยนแปลงอดีต ก็เท่ากับการเปลี่ยนชะตาชีวิตของคนและอาจจะเกี่ยวพันไปถึงอีกหลายคน”

“มิ้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงอดีตอะไรมากมายเพราะโลกที่มิ้นจากมายังไม่มีใครแต่งงานกับใคร เพราะฉะนั้นพี่อัตจะมากล่าวหาว่ามิ้นทำผิดกฎธรรมชาติไม่ได้ ถ้ามิ้นเปลี่ยนอนาคตของซาร่าห์ จากเมียพี่ธันว์ไปเป็นเมียพี่อัตก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ซาราห์ตายไปก่อนจะแต่งงานกับใคร”

“เราอย่ามาหัวหมอนะยายมิ้น ยังไงพี่ก็ช่วยเราไม่ได้ และจะไม่มีวันช่วยด้วย ไม่ใช่ว่าพี่ไม่เห็นใจ ไม่ใช่เพราะเหตุผลเรื่องฝืนกฎธรรมชาติ และไม่ใช่เพราะว่าเราเล่นไม่แฟร์กับซาร่าห์ แต่เพราะพี่รักเรามากถึงไม่อาจปล่อยให้ไปแต่งงานกับเจ้าธันว์ได้ เข้าใจหรือเปล่า”

“มิ้นไม่เข้าใจ พี่อัตพูดกลับไปกลับมาจนมิ้นงงไปหมดแล้ว”

“เราไม่รู้หรอกว่าเจ้าธันว์เจ้าชู้แค่ไหน หมอนี่เปลี่ยนคู่เดตไม่ซ้ำหน้า เพราะงั้นพี่ไม่อยากสนับสนุนเราไปเป็นตุ๊กตาหน้ารถของมันเพิ่มขึ้นอีกคน เราอยากน้ำตาเช็ดหัวเข่าอย่างนั้นหรือยายมิ้น”

“พี่ธันว์ไม่ใช่คนแบบนั้น มิ้นรู้จักดี เขาเป็นคนดี ไม่มีทางทิ้งผู้หญิงหรือเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นหรอก”

“น้อยไปสิ เรารู้จักหมอนั่นน้อยไปแล้ว ธันว์เป็นเสือผู้หญิงตัวพ่อ เห็นหงิมๆ อย่างนั้นเถอะทิ้งผู้หญิงมาเป็นกะตั้กแล้ว เราจะยอมเป็นของเล่นของเขาเหรอ”

“ถ้าต้องเลิกกัน อย่างไรก็ไม่ใช่ความผิดของพี่ธันว์อยู่ดี เป็นเรื่องของการสมยอมของทั้งสองฝ่าย”

“จะสมยอมหรือไม่สมยอมไม่สำคัญ ประเด็นสำคัญคือ หมอนี่ไม่เคยปฏิเสธผู้หญิงที่เสนอตัวให้สักราย ต่อให้มีเราเป็นแฟน ถ้ายังไม่เลิกนิสัยเจ้าชู้ หมอนี่ก็จะรับไมตรีผู้หญิงเหล่านั้นไปเรื่อย แล้วเราจะทนสภาพนั้นได้สักกี่น้ำยายมิ้น เพราะฉะนั้นเลิกสนใจเขาเถอะ ยังมีผู้ชายที่น่าสนใจวัยเดียวกับมิ้นมากมาย ลืมไปได้เลยว่าพี่จะช่วยเป็นพ่อสื่อให้ นอกจากจะไม่แล้ว พี่จะคอยขัดขวางด้วย...คอยดู”

“ใจร้าย พี่ธันว์ยังไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจต่างหาก ถึงได้เจ้าชู้ แต่ถ้าลงว่าปักใจรักใครแล้วก็จะมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง ดูอย่างซาร่าห์ ทั้งที่เธอตายไปแล้วแต่พี่ธันว์ก็ยังรักมั่นคงถึง 7 ปีเต็ม เพราะฉะนั้นมิ้นเชื่อว่าถ้าทำให้เขารักมิ้นได้ เขาจะไม่มีวันทำให้มิ้นเสียใจเด็ดขาด”

“เรารู้จักเจ้าธันว์น้อยไปน่ะสิ”

“มิ้นมั่นใจในสิ่งที่มิ้นเห็นต่างหาก”

“คิดหรือว่าจะเอาชนะใจหมอนั่นได้ง่ายๆ คิดหรือว่าเด็กที่เพิ่งโตเป็นสาวอย่างเรา จะเอาชนะใจเสือผู้หญิงที่ผ่านอะไรมามากมายอย่างเจ้าธันว์ได้ เราไม่มีทางทำให้เพื่อนพี่หยุดได้หรอก”

“มิ้นไม่สนใจ รู้แต่ว่ามิ้นรักพี่ธันว์และจะมั่นคงในรักนั้นไม่เปลี่ยนแปลงด้วย”

“ดื้อจริง พี่ว่าเราย้อนเวลากลับไปในอดีต ไปแก้ไขความรู้สึกของตัวเองไม่ให้รักเจ้าธันว์ยังจะง่ายเสียกว่า”

“พี่อัตใจร้ายที่สุด มิ้นจะไม่เปลี่ยนความรู้สึกตัวเอง มิ้นรักพี่ธันว์และจะแต่งงานกับเขาให้ได้”

อัตรานิ่วหน้ากับความเอาแต่ใจของน้องสาว “เรานี่เอาแต่ใจเหลือร้ายยายมิ้น ถ้ากลับไปเป็นเด็กพี่จะจับหวดเสียให้เข็ด และขอยื่นเป็นคำขาดเลยนะ เลิกยุ่งกับเจ้าธันว์”

“พี่อัตไม่แฟร์กับมิ้น ไหนสัญญาแล้วว่าจะช่วยมิ้น”

“นั่นก่อนที่พี่จะรู้ความต้องการบ้าๆ ของเรา แต่ตอนนี้รู้แล้ว...ไม่มีทางเด็ดขาด”

มินตราเม้มริมฝีปากแน่น เธอสูดหายใจเพื่อสงบสติ “เอาล่ะ...เรามาตกลงกันใหม่ มิ้นจะช่วยพี่อัตให้จีบซาร่าห์ให้สำเร็จ ถ้าพี่รับปากจะช่วยเป็นพ่อสื่อให้ มิ้นเชื่อว่าถ้ามีพี่เป็นแบ็กทั้งคน พี่ธันว์ไม่กล้าคิดเล่นๆ กับมิ้นหรอก”

“ไม่...”

“พี่อัตน่ะ” เด็กสาวร้องอย่างขัดใจ “จะให้มิ้นทำยังไงถึงจะทำให้พี่เปลี่ยนใจได้”

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น...กลับไปในโลกอนาคตที่เราจากมา และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม พี่จะคิดเองว่าอะไรคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเรา แล้วเมื่อถึงเวลานั้น พี่จะจัดพิธีแต่งงานให้เราเอง”

มินตราเม้มริมฝีปากแน่น “มิ้นจะไม่กลับไปในโลกอนาคตเด็ดขาด มิ้นจะอยู่ที่นี่และพี่อัตก็ต้องให้มิ้นอยู่ด้วย”

“ไม่... และพี่ก็จะบอกให้เจ้าธันว์ทำอย่างเดียวกัน”

“พี่อัตใจร้าย”

“พี่จะใจร้ายแน่ ถ้าพี่ใคร่ครวญแล้วว่านั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับน้องพี่”

“แล้วพี่ถามมิ้นสักคำหรือยังว่าเป็นสิ่งที่มิ้นต้องการหรือเปล่า” มินตราแหวกลับ น้ำตาไหลพราก เธอทำท่าจะวิ่งขึ้นข้างบน แต่อัตราคว้าแขนไว้เสียก่อน เด็กสาวสะบัดแขน “ปล่อยมิ้น ไม่ต้องมายุ่งกับมิ้น”

“จะไปไหน”

“ก็ไล่มิ้นนักไม่ใช่เหรอ มิ้นจะกลับไปในที่ที่มิ้นจากมา แต่ขอบอกให้รู้เลยว่าต่อไปนี้พี่จะไม่ได้น้องสาวคนเดิมกลับไปอีกแล้ว เพราะจากนี้มิ้นจะเกลียดพี่ จะโกรธพี่ และจะไม่พูดกับพี่อีกเลยไปตลอดชีวิต”

อัตราอึ้ง “อย่าเอาแต่ใจตัวเองได้ไหม ฟังเหตุผลพี่บ้าง พี่รักและห่วงใยเรามากจริงๆ”

“แล้วถามความสมัครใจของมิ้นสักคำหรือยัง พี่อัตใจร้าย ไม่เข้าใจมิ้น”

“พี่เข้าใจ แต่เราละเข้าใจพี่บ้างหรือเปล่า”

“ไม่...มิ้นไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแหละ” มินตราสะบัดเสียงแล้วเมินหน้าจากเขา ท่วงท่าบอกว่าโกรธจริงๆ

อัตราถอนหายใจ เขาทำใจยอมรับไม่ได้เหมือนกันถ้าน้องสาวคนเดียวทำหมางเมินไม่พูดคุยกับเขา คนเป็นพี่ชายถอนใจอีกคำรบแล้วว่า “เรามาตกลงกันใหม่นะมินตรา เล่าสถานการณ์ของโลกอนาคตที่เราจากมาให้พี่ฟังอีกรอบ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเราถึงอยากจะแต่งงานกับเจ้าธันว์นัก”

“มิ้นรักพี่ธันว์ มิ้นไม่รู้ว่าพี่อัตเคยมีความรักบ้างหรือเปล่า ถ้ามี พี่ก็คงเข้าใจความรู้สึกมิ้นได้ไม่ยาก มิ้นรักพี่ธันว์และอยากจะแต่งงานด้วยจริงๆ แต่ในโลกอนาคตที่มิ้นจากมา 7 ปีแล้วพี่ธันว์ยังไม่ยอมสนใจใคร วันที่มิ้นไปสารภาพรักเขา พี่ธันว์บอกว่าไม่สามารถรักใครได้อีก เพราะไม่อาจลืมซาร่าห์ได้ ฉะนั้นขอให้มิ้นเลิกรักเขา”

“น้องสาวพี่ก็เลยเจ็บ เพราะหลงรักผู้ชายที่ไม่ได้รักตอบอย่างนั้นใช่ไหม”

มินตราพยักหน้า

“เอาล่ะ...พี่เข้าใจแล้ว พี่จะช่วยเราก็ได้ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง” พูดแล้วจ้องเด็กสาว “การช่วยของพี่ จะช่วยในขอบเขตที่พี่เห็นว่าสมควรแล้วเท่านั้น เข้าใจไหม?”

เด็กสาวยิ้มสดใสให้เขา “ได้ค่ะ...แค่นี้มิ้นก็ดีใจแล้ว ขอบคุณนะคะพี่อัต มิ้นรักพี่อัตที่สุดในโลก” เด็กสาวจบประโยคด้วยการโผไปกอดพี่ชายอย่างดีใจและรู้สึกขอบคุณแท้จริง

อัตรากอดตอบ วงแขนกอดกระชับแรงๆ ทีหนึ่งอย่างพยายามทำใจกับความสูญเสีย เขาดันเด็กสาวออกห่าง เชยคางแล้วว่า “สัญญากับพี่อย่างหนึ่งได้ไหม” เห็นอีกฝ่ายพยักหน้า เขาก็พูดต่อว่า “ถ้าได้พยายามแล้ว แต่ไม่ได้ผล เราจะไม่ฝืน แต่จะกลับไปใช้ชีวิตปกติในโลกอนาคต คิดเสียว่าชาตินี้มิ้นกับธันว์ไม่มีวาสนาต่อกัน” น้ำเสียงที่ปลอบประโลมอ่อนโยน

มินตราพยักหน้ารับคำ

ผู้เป็นพี่ชายยิ้มอย่างพอใจ จับศีรษะน้องสาวโคลงไปมาอย่างเอ็นดู “ถ้าสิ่งไหนพี่สั่งห้าม เราก็ต้องเชื่อฟังพี่ ห้ามทำอะไรออกนอกลู่นอกทางเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

“ค่ะ มิ้นให้สัญญา”

อัตรายิ้มให้เด็กสาว สวมกอดร่างบางกระชับแน่นอีกครั้ง ซ่อนแววตาหมองจัด เขารักมินตราเกินกว่าจะขัดใจเธอ ทั้งๆ ที่รู้ว่าสิ่งที่เด็กสาวเรียกร้องผิดเต็มประตู แต่เขาก็ไม่อาจคัดค้าน การสนับสนุนรังแต่จะส่งเสริมให้เด็กสาวเดินไปในทางที่ผิด กระนั้นเขาก็ใจแข็งไม่พอ

ชายหนุ่มสวมกอดผู้เป็นน้องสาวแนบแน่นราวกับต้องการถ่ายทอดความรู้สึกภายในใจ ไม่รู้เลยว่านอกประตูมีร่างสูงใหญ่ของธันว์กำลังก้าวเข้ามา เขายกมือที่กำลังจะเคาะประตูค้างเมื่อเห็นอัตรากำลังสวมกอดเด็กสาว แววตาคมวูบไหวอย่างลังเลว่าควรเข้าไปขัดจังหวะคนทั้งคู่หรือไม่