ระหว่างทาง...ของการเดินทางถอยกลับ
เคยไหมที่คุณก้าวเดินไปข้างหน้าแต่รู้สึกว่ามันเป็นการถอยหลังกลับเคยไหมที่ท้องฟ้าในโลกส่วนตัวของคุณกลับเปลี่ยนจากสีฟ้ามาเป็นเมฆครึ้มสีเทาหม่นโดยไม่มีเค้าลางแห่งพายุร้ายทุกอย่างพัดพาคุณกลับไปสู่จุดเริ่มต้นหรือไกลกว่านั้นเปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นหยดน้ำตาเปลี่ยนเสียงหัวเราะเป็นเสียงสะอื้นไห้ความทุกข์เข้ามาทดแทนวันเวลาแห่งความสุขของคุณจนหมดสิ้นความคาดหวังคือปัจจัยหลักของความทุกข์ความฝันบางครั้งก็เป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดทุกข์ชีวิตคนเรามีปัญหาเพิ่มมากขึ้นตามวันเวลาที่หมุนไปทุกๆวันเหมือนกับต้องตื่นขึ้นมาเพื่อเดินเข้าไปในสมรภูมิรบฟาดฟันกับปัญหาหากคุณชนะคุณก็จะเดินจากมาพร้อมความสำเร็จอีกครั้งหนึ่งหากคุณแพ้คุณก็อาจล้มจมอยู่กับที่แล้วจะมีใครสักกี่คนบนโลกใบนี้ที่จะคอยยื่นมือให้ความช่วยเหลือเมื่อเราเจ็บปวดเอาเข้าจริงในโลกใบนี้เราจะมีใคร?ใครที่เป็นของเราจริงๆเกิดมาเพื่อเราจริงๆบทเรียนของการเดินถอยหลังทำให้รู้ว่าความคาดหวังมักมาพร้อมกับความผิดหวังเสมอเราคาดหวังว่าจะมีใครมาร่วมแบ่งปันความรู้สึกคอยประคับประคองอยู่เคียงข้างคอยรับเมื่อเราล้มแล้วตั้งความหวังว่าเขาจะยืนอยู่เคียงข้างเราไปจนวันตายมีลมหายใจของกันและกันอย่างอบอุ่นแต่ในโลกของความเป็นจริงก็คือเราต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้หายใจด้วยตัวเองให้ได้ลุกด้วยตัวเองให้ได้อ้อมแขนและลมหายใจของคนอื่นเป็นเพียงส่วนประกอบที่ทำให้เราเต็มพร้อมสมบูรณ์เราจำเป็นต้องก้าวเดินต่อไปให้ได้แม้ไม่มีส่วนประกอบนั้นก็ตามฉันได้เรียนรู้ว่าความฝันจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงเพื่อลดความเจ็บปวดในชีวิตเช่นเดียวกับความรักสิ่งที่เรามอบไปอย่างทุ่มเทโดยไม่เคยคิดถึงความผิดหวังที่จะตามมามักทำให้เราเจ็บปวดจนสุดจะทนความรักเปลี่ยนแปลงได้รอยเท้าของเราเหยียบย่ำไปท่ามกลางความสับสนบางครั้งเข็มนาฬิกาก็เดินเร็วขึ้นบางครั้งกลับเดินช้าลงทุกอย่างไม่เป็นดั่งที่วาดหวังไว้เสียทีเพราะเราควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้ความคิดของเขาอาจทำให้เราเจ็บปวดจนสุดจะทนแต่เราก็ยังจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่เพื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดนั้นดังนั้นเมื่อมีน้ำตาและตัดสินใจว่าจะต้องเปลี่ยนแปลงอย่าหันกลับไปทางเดิมเพราะเรากำลังจะเดินจากมันมาอาจไม่ใช่เขาหรือเราเป็นคนไม่ดีแต่ในบางเรื่องก็อาจมีเหตุผลมากกว่าหนึ่งอย่างอย่าพูดว่าเราทำเพื่อเขาแต่กลับเอาตัวของเราเป็นที่ตั้งเพราะนั่นไม่ใช่รักที่แท้จริงถ้าบนทางเดินที่ผ่านมาเราก้าวเร็วเกินไปมองย้อนกลับไปดูตัวเองใหม่แล้วหัดเดินให้ช้าลง
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [