แม่ไม่เก่ง แม่ร้องได้ ไม่เป็นไร... ก่อน 14 ตุลาคม 2547 เราเพิ่งกลับกันมาจากเชียงใหม่ มีปู่ย่ากับตายายของนีลไปด้วย ปรากฏว่าเป็นทริปที่ตกระกำลำบากกันพอสมควร คือที่พักสวย รถที่เช่ามาก็เป็นรถดี บริการดี แต่เราไม่มีโอกาสได้ชื่นใจกับสิ่งเหล่านั้นเต็มที่ เพราะคุณย่ากับนีลเกิดอาหารเป็นพิษ คืนที่สาม เราไปขันโตกดินเนอร์กัน ก่อนนั้นนีลก็วิ่งวุ่นวาย สนุกสนาน แต่พอกลับที่พักปุ๊บ นีลก็เริ่มอาเจียน ประมาณทุกสิบห้านาทีหนึ่งครั้ง และเป็นเช่นนั้นตลอดทั้งคืน จนเตียงโชกไปหมด ทั้งแม่ทั้งยายก็เปียกและเหม็น นีลหมดเรี่ยวแรง ต้องละลายน้ำเกลือแร่ให้จิบ ถ้าดื่มนมก็ออกมาอีก โชคดีที่มีกำหนดกลับกรุงเทพ เช้าวันรุ่งขึ้น นีลทำตัวดีมาก ไม่อ้วกบนเครื่องบิน แต่พอขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน ก็เอาอีกแล้ว หมอที่เชียงใหม่ให้ยามานิดหน่อย แม่คิดว่านีลจะดีขึ้นแล้วน่า คืนนี้ เช้าขึ้นก็ยังมีอาเจียน ทั้งที่ให้ยากันคลื่นไส้ไปแล้ว เฮ้อ.. พาหาหมออีกดีกว่า 14 ตุลาคม 2547 ก็ไปโรงพยาบาลธนบุรี หมอเห็นแล้วบอกให้แอดมิตทันที รอไม่ได้ เด็กเสียน้ำมากและกินอะไรไม่ได้ อย่างนี้เป็นหนัก เรียกพยาบาลมาสอดสายน้ำเกลือเข้าข้อมือ นีลใจเสียอยู่แล้วเมื่อเห็นหมอ พอเห็นแม่ถูกกันออกนอกห้อง ยิ่งร้องใหญ่ เขาปิดประตูแน่น พยาบาลบอกเสร็จแล้วจะเรียก ให้คุณแม่ไปนั่งห่าง ๆ แม่ได้ยินเสียงนีลร้องโหยหวน นีลคงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำให้เจ็บ ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ไม่เข้ามาช่วย ไม่เข้ามากอด ทำไมแม่ปล่อยให้เขาทำร้ายนีล แม่ยืนอยู่ข้างประตู น้ำตาไหล พยาบาลก็ยังไล่ ให้ออกไปห่าง ๆ ออกไปไกล ๆ โถ เขาไม่เข้าใจ เขาคงยังไม่มีลูก เขาไม่เข้าใจ * * * ในที่สุดเขาก็เข็นนีลออกมา นีลยังร้องไห้จ้า ทั้งเนื้อทั้งตัวแดงไปหมด สั่นด้วยแรงสะอื้น แม่ถลาเข้าไปกอดนีลแน่น ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร มาม่าอยู่นี่ ไม่เป็นไร นีลมีเข็มน้ำเกลือสอดอยู่ที่มือขวา เขาพันมือไว้เหมือนเฝือก เด็กจะได้แกะออกไม่ได้ แม่ก็กอดเก้ ๆ กัง ๆ ต้องระวังไม่ไปแตะมือทั้งสองข้าง เพราะเขาเจาะมือซ้ายด้วย หาเส้นไม่เจอ นีลไม่ยอมหยุดร้อง แผลทั้งสองนั่นคงเจ็บเหลือเกิน แม่ได้แต่บอกนีลว่า ไม่ต้องร้องลูก มาม่าอยู่นี่ ไม่เป็นไร นีลคนเก่ง นีลต้องไม่ร้องนะลูก แม่ไม่เก่ง แม่ร้องได้ ไม่เป็นไร... นีลกอดแม่แน่น ร้องไห้จนหลับไป เขามองแม่กับลูกกันทั้งโรงพยาบาล แต่ก็ช่างปะไร มาม่าไม่ไปไหนหรอกลูก มาม่าอยู่ตรงนี้เอง 15 - 16 ตุลาคม 2547 นึกว่าจะต้องอยู่แค่คืนเดียว คุณหมอมาดูวันรุ่งขึ้น ก็บอกว่าอยู่อีกคืนดีกว่า ยังอันตราย จากคืนเดียวก็เป็นสอง และจากสองก็เป็นสาม เข้าวันที่สี่ แม่ตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน จะพานีลออกวันนี้ ถ้าเด็กยังเดินได้ จะมากักให้อยู่ในห้องแคบ ๆ ได้อย่างไร คุณหมอจึงยอมในที่สุด 17 ตุลาคม 2547 กลับบ้านเราได้ นีลสุดแสนดีใจ วิ่งไม่ยอมหยุด ดีแล้วลูก ไม่เป็นไร แม่ก็ดีใจ แม่เพียงแต่คิดถึงตอนที่เราต้องนอนเบียดกันบนเตียงโรงพยาบาลเท่านั้นเอง ...  รูปนี้คือวันสุดท้ายก่อนถอดน้ำเกลือ คึกซะไม่มี * * * นีลหายดีนานแล้ว แต่แม่นึกถึงตอนนั้นทีไร ใจยังหายทุกที.
"God can't be everywhere, therefore he created mother."
โดย: rebel
 วันที่: 17 มีนาคม 2548 เวลา:14:01:07 น.ขอบคุณคุณนักละเมอที่แวะมาเยี่ยมกันอีก
(จำได้นะจะบอกให้) คุณศรเมฆาฯ ก็อุตส่าห์มามอง ๆ แถวนี้ ก็ต้องขอโทษด้วยที่ลบความเห็นคุณออกไป เพราะรูปที่คุณแปะในช่องความเห็นมันใหญ่จริง ๆ ทำเอากรอบรวนไปหมด คราวหลังมาแบบไม่ต้องแปะสินะ โดย: Eeyore
วันที่: 17 มีนาคม 2548 เวลา:18:19:10 น.โอย ตายแล้ว อ่านแล้วทำเอาตกใจมาก เข้าใจความรู้สึกแม่ที่สุด ยิ่งเห็นมือใส่เฝือกเจาะน้ำเกลือยั่วน้ำลาย ยิ่งเข้าใจ .. อิชั้นเข้าใจทุกอย่างเลยคุณ ไม่เปนไร หายดีแล้ว วิ่งร่ากันดีกว่าเนอะ โดย: ดช.ภูผา
วันที่: 17 มีนาคม 2548 เวลา:21:57:50 น.His wrist in a cast at an early age? Must be quite an active little fellow.
โดย: xim IP: 168.120.2.200 วันที่: 18 มีนาคม 2548 เวลา:14:59:32 น.
xim,
He's very active alright, but they actually put his whole hand in a cast for the IV needle, so he couldn't yank the whole thing off. :-) You made me wonder if you can read Thai on the computer. That's why I'm replying in English!! โดย: Eeyore
วันที่: 19 มีนาคม 2548 เวลา:11:40:48 น.เวลาที่ลูกไม่สบาย แม่ใจจะขาดซะให้ได้ T_T น้องนีลเก่งจังค่ะ น้องซันก็เพิ่งไปทำฟันมาเมื่อเสาร์ที่ผ่านมา
ได้ยินเสียงลูกร้อง ถึงกับวิ่งออกนอกห้อง ทนไม่ได้ ขนาดว่ามารอนอกห้องทำฟันแล้วนะนั่น ต้องออกมานอกห้องที่รออีก หมอบอกว่า บางทีคุณพ่อใจอ่อนกว่าอีก ถึงกับน้ำตาไหล เหอๆๆ แปลว่าแม่เก่งกว่าเนาะ คุณ eeyore อิอิ โดย: sunnine
วันที่: 5 เมษายน 2548 เวลา:17:01:02 น.เหวอ ป่านนี้แล้วเจ้านีลยังไม่เคยทำฟันเลยค่ะ
ไม่กล้าคิดจริง ๆ ค่ะ sunnine แม่กลัวหมอฟันมากกว่าลูกอะ เพราะลูกยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถึงเวลาต้องไปแล้วอาจจะขอร้องให้คุณยายพาไปแทน.. อิอิ โดย: Eeyore
วันที่: 7 พฤษภาคม 2548 เวลา:20:50:06 น.โธ่ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ..
คิดถึงเจ้าตะโก้น้อยขึ้นมาทันที พี่นีลเก่งมากเลยค่ะ ที่สู้รบปรบมือกับคุณหมอและพยาบาลที่ไม่ยอมให้คุณแม่เข้าไปด้วย(ใจร้ายมากๆ) ตอนที่พี่นีลไม่สบาย น้องตะโก้ยังอยู่ในท้องอยู่เลยค่ะ ไว้แวะมาใหม่นะค่ะ กลับบ้านไปหาขนมตะโก้ก่อนค่ะ โดย: คุณแม่ขนมตะโก้ (ขนมตะโก้
) วันที่: 20 มิถุนายน 2549 เวลา:17:06:17 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [