หลังจากดอง blog จนได้ที่เป็นเวลา 2 เดือน แล้ว ก็กลับมานั่งพิจารณา เวลาที่ผ่านไป ช่างรวดเร็วเหลือเกิน

ช่วงปิดเทอม ลูกๆดูมีความสุขมาก เราได้ไห้ลูกใช้ชีวิต อย่างมีความสุข ทั้งจากชนบท และในเมืองสลับกัน เพื่อเขาจะได้มีประสบการณ์ เพิ่มทักษะชีวิตในวัยเด็ก และวัยรุ่น สร้างความมั่นใจ ในการแก้ไขปัญหา และเรียนรู้ชีวิต ด้วยความคิด + ความต้องการที่จะให้

1 ลูกได้รู้จักรักตัวเอง, ครอบครัว, เครือญาติ และเพื่อนมนุษย์
2 ลูกได้รู้จักรักธรรมชาติ ต้นไม้ สายน้ำ สายลม แสงแดด
3 รู้จักแหล่งเรียนรู้นอกเหนือตำราเรียน
4 ได้เกิดความรู้สึกรักที่จะทำประโยชน์เพื่อส่วนรวม

เมื่อเรามีความสุข เราก็จะสามารถให้ความสุขกับผู้อื่นได้ ถ้าเรารู้จักรักเพื่อนมนุษย์

ในชีวิตของแต่ละคนก็ต้องผ่านเบ้าหลอม ทั้งสุขและทุกข์ ความทุกข์, ปัญหาที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ทำให้เรารู้จักปล่อยวาง และอุเบกขาได้

ในวันหยุดสงกรานต์ 5 วัน เราก็ได้ไปใช้ชีวิตที่สงบๆ อยู่กับธรรมชาติ มันเป็นสังคมที่ปราศจากการแข่งขัน ปราศจากความวุ่นวาย
สายลมเย็นๆที่พัดผ่านมาจากลำคลอง เสียงนกร้องประสานเสียงจักจั่น เห็นนกกระจิบทำรังอยู่กับใบสักทองใบใหญ่ และนกบางตัวก็กำลังไล่จับกินตัวแมลงตัวเล็กๆ ตามธรรมชาติ ดูมีความสุขจริงๆ

ทุกคนสามารถเลือกความสงบเย็นให้กับตัวเองได้
มองเห็นคนบางคน (สามี) กำลังลากผักตบชวาจากริมลำคลอง ขึ้นมาไว้บนบก เพื่อทำให้ต้นไม้ได้รับความชุ่มฉ่ำ เด็กๆ 6 -7 คนทั้งลูก ทั้งหลานและเพื่อนๆ กำลังเล่นน้ำ และโหนกิ่งต้นปอ ซึ่งแผ่กิ่งก้านสาขาลงไปในลำคลองอย่างมีความสุข
เด็กๆเหล่านี้มีความสุขเต็มที่จากธรรมชาติ มีความสุขจากภายในตัวเขาเอง เด็กบ้านนอกเป็นเด็กแข็งแกร่ง อายุขนาด 9 – 10 ปี สามารถตกเบ็ด หาปลา มาเป็นอาหารได้ เลี้ยงวัว เลี้ยงเป็ด เลี้ยงไก่ได้ หุงหาอาหารเป็น

แต่เมื่อมาคิดถึงอีกมุมมองหนึ่ง ในเมืองตามสถานที่กวดวิชา ก็เต็ม แน่นขนัดไปด้วยเด็กๆที่กำลังตามล่าหาความรู้ ด้วยความต้องการของผู้ปกครอง ที่ต้องการนำลูกไปสู่ความเป็นเลิศทางวิชาการ เพื่ออนาคตของลูก จะได้เรียนสูงๆ มีงานทำ มีเงิน สร้างฐานะเพื่อความมั่งคั่งต่อไปในอนาคต เป้าหมายการศึกษาจึงเป็นไปเพื่ออะไรกันแน่

ประเทศชาติของเรากำลังอยู่ในภาวะวิกฤต ผู้ยากไร้ ผู้ด้อยโอกาส เพิ่มทวีขึ้นอย่างมากมายจากผลกระทบทางเศรษฐกิจ การศึกษาตามไม่ทันปัญหาสังคม ภาวะครอบครัวอ่อนแอมีมากขึ้น พ่อ / แม่ หย่าร้าง เด็กวัยรุ่นมีปัญหาหารตั้งครรภ์ไม่พร้อมมากขึ้น ตั้งแต่อายุ 12 – 13 – 14 ปี

การศึกษาจึงน่าจะให้เด็กได้เรียนรู้ปัญหาสังคม คิดที่จะช่วยเหลือตนเองได้ และช่วยกันสร้างสรรค์สิ่งที่ดีๆให้กับชุมชนของตนเองได้ เรียนรู้การเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ผู้ตกเป้นเหยื่อทางสังคมก็จะน้อยลง เหมือนกับเพลง กระต่ายกับเต่าที่ว่า
ทำไมต้องแข่งขัน น่าจะร่วมกันสู่เส้นชัย
ทำไมต้องหันหน้ากันคนละทาง แล้วสร้างดาวกันคนละดวงด้วยเล่า

การไล่ล่าความเป็นเลิศทางวิชาการนั้น อีกนัยหนึ่งก็คือการแข่งขัน หันหน้าหนีจากผู้อื่น ไม่ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน เราจะสร้างสังคมเราให้เป็นเช่นนั้นหรือไร

ใครจะคิดเหมือนราบ้าง ช่วยบอกที เราจะได้มีเพื่อนร่วมคิด ที่จะไม่หลงทางอยู่กับสังคมทุนนิยม / วัตถุนิยม จนลืมมองคุณค่าของความเรียบง่าย และความงดงามของการร่วมมือ แทนการแข่งขันกัน