มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง มานั่งเล่าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด อิดโรย เหมือนคนอดนอนว่า
ลูกฉันมาคลอดบุตร เขาเริ่มปวดท้อง และปวดมาก จึงส่ง รพ.
ประมาณตี2 ก็คลอดบุตรชาย

ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะเป็นเรื่องแบบนี้ ลูกฉันเป็นเด็กหญิง อายุ 14 ปี
เรียนอยู่มัธยมต้น
นอนหันหลังให้ลูกตลอด ไม่รับรู้สิ่งใดๆ

ทราบว่าพ่อของเด็กนั้น มีครอบครัว และมีลูกแล้ว 2 คน เขาไม่รับผิดชอบ ฝ่ายคุณแม่ของเด็กหญิงไม่อยากให้เรื่องอื้อฉาว เพราะลูกต้องเรียนหนังสือต่อ และคุณแม่วัยกลางคนก็มีภาระต้องเลี้ยงดูหลานเล็กๆอีก 2 คน อายุระหว่าง 8 เดือนกับอีก หนึ่งปีครึ่ง
ส่วนคุณสามีก็ทำงานบ้าง มาบ้างสลับกันไป

เขานั่งเล่า ระบายไปเรื่อยๆ
ฉันแต่งงานเมื่อมีอายุได้ 16 ปี มีลูก6 คน หาเช้า กินค่ำ ชีวิตมีกินบ้าง ไม่มีจะกินบ้าง เก็บหอมรอมริบเพื่อส่งลูกให้เรียน ลูกก็มาเป็นแบบนี้เสียอีก

ชีวิตของฉันอดทนกับสามีมาก เขาจะชอบดื่มเหล้า
พอดื่มมากก็เมา ไม่ทำงาน ฉันพยายามดึงเขาให้เกิดความรับผิดชอบ เพื่อช่วยกันหาเงินมาเลี้ยงลูก เลี้ยงครอบครัว ถ้าเขาไม่มีรายได้ เราทั้งครอบครัวก็ไม่มีกิน
นี่คือเรื่องจริงเรื่องของคนครอบครัวหนึ่ง

สำหรับคนที่มีกิน แต่ไม่รู้จะกินอะไรดี ก็คงจะไม่รู้ว่า คนที่เขาไม่มีจะกินนั้น ความรู้สึกมันเป็นอย่างไร คิดว่าไม่มีใครอยากจะลองในเวลานี้

ที่ข้างบ้านมีคนเก็บขยะอยู่คนหนึ่ง เนื้อตัวมอมแมม บนรถของเขาคือทุกอย่างที่เขามีในชีวิตนี้ ข้างถนนคือที่นอน คือบ้าน ลูกคนเล็กของฉันเคยถามฉันเมื่อเห็นเขานอนหลับอยู่ข้างถนนว่า

“แม่! ทำไมทำไมคนเก็บขยะคนนั้นเขานอนอยู่อย่างนั้นล่ะคะ ทำไมเขาไม่นอนที่บ้านของเขา”
“อ๋อ! เขาไม่มีบ้านหรอกลูก”
“แล้วทำไม เขาถึงไม่เก็บเงินไว้ปลูกบ้านล่ะแม่ เหมือนที่ลูกเก็บเงินหยอดกระป๋องออมสิน ตั้งแต่ลูกอยู่อนุบาล จนถึง ป 4 ลูกยังฝากธนาคารไว้ได้ตั้ง 1000 บาทแล้ว....”
ฉันก็อธิบายลูกไม่ถูก ได้แต่พยักหน้า ฮือๆ ความคิดลูกดีจ้ะ

เป็นคุณแม่สมัยนี้ ต้องรู้เท่าทันปัญหาของลูกๆ อยู่ตลอดเวลา หากลูกพลาดพลั้งขึ้นมาจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจ และเครียดในภายหน้า

ชีวิตเด็กตัวน้อยๆ เขาก็คือชีวิตหนึ่ง ซึ่งจะต้องเติบโตขึ้นมาด้วยความรัก จากพื้นฐานของครอบครัวที่ช่วยกันเลี้ยงดู หากคนในครอบครัวไม่พร้อมที่จะเลี้ยงดูแล้ว เด็กน้อยๆคนนั้นจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสุขได้อย่างไร