..O_o ขอโทษครับ กำลังจะมีน้องเหรอครับ กี่เดือนแล้วo_O แง้ T_T...  ความทุกข์ที่หญิงสาวอายุเกิน 30 เยี่ยงข้าพเจ้าต้องประสบก็คือเรื่องของ ความอ้วน และการควบคุมน้ำหนัก ซึ่งมันจะส่งผลต่อความมั่นใจในตัวเองอย่างยิ่งยวด จึงมีความจำเป็นอยู่ว่า ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ไม่ควรจะน้ำหนักมาก จนหน้าซึ่งกลมอยู่แล้ว และพุงซึ่งเริ่มจะยื่นแล้วนั้น เริ่มยื่นออกมามากเกินไป  ทีนี้เมื่ออายุมากขึ้น (กลางสามสิบค่อนไปทางปลายแล้ว แงๆ) หน้าที่การงานก็เจริญขึ้นตามไปด้วย สิ่งที่ตามมาก็คือ ไอ้ที่เคยวิ่งเต้นเล่นโน่นเล่นนี้ วิ่งวุ่นถ่ายรูปตามที่ต่างๆ นั้น มันหายไป ไม่มีเวลาจริงๆ วันๆ เอาแต่นั่งหน้าจอ เตรียมเอกสาร เข้าประชุม พอไปร้องเพลงให้ต้นไม้ฟัง ก็เริ่มเกิดอาการเหนื่อยมาก จากการเดินขึ้นไปร้องที่ชั้นสี่ชั้นห้า เป็นประจำ ก็แหม ตึกมันไม่มีลิฟต์ ไปถึงก็พักเหนื่อยสักครู่ หมดแรงจะเดินวนรอบแปลงทดลองเหมือนเมื่อก่อน ก็เลยยืนร้องเพลงสุนทราภรณ์อยู่หน้าห้องแทน หงิหงิ  แถมพอเข้าประชุม อาหารที่เค้าเลี้ยงก็มีแต่ น้ำชา กาแฟ และของหวาน บางวันก็กินข้าวมันในห้องประชุมนั่นแหละ (เคยเขียนถึงแล้ว ในหัวข้อสิ่งมีชีวิตที่ดำรงชีพด้วยการประชุม) พลังงานสะสมก็เยอะขึ้น โดยเฉพาะที่พุงกับที่ตูด เอ๊ย ก้น และต้นขา แง้ จะทำยังไงดี  ก็รู้ตัวอยู่ ก็พยายามจะเคลื่อนไหวร่างกายให้มากกว่าเดิม ไปเดินช็อปปิ้งบ่อยขึ้น เพื่อออกกำลังกาย  แถมมื้อเย็นก็พยายามทานแต่พวกสลัดผัก งดน้ำอัดลมทุกชนิด ดื่มแต่น้ำเปล่า ก็นึกว่ามันจะได้ผล   ปรกติเป็นคนชอบแต่งตัวแบบฟูๆ พองๆ อยู่แล้ว มันก็เลยช่วยพรางรูปร่างได้นิดหน่อย เมื่อแต่งแบบนี้ทุกวัน กระโปรงก็ยางยืด ก็เลยยิ่งไม่ค่อยรู้สึกว่าอ้วนขึ้น แล้วอีกอย่าง มันคล่องตัวด้วย เวลาทำโน่นทำนี่ ก็ไม่โป๊ ไม่โดนล้อ แล้วดูข้างนอก มันก็ไม่โป๊อย่างเห็นได้ชัด ใช่ไหมคะ  ปัญหามันมาเกิดตอนงานเลี้ยงปีใหม่ของสวนที่ทำงานอยู่ คืนนั้นมาหยานึกคึกอะไรไม่รู้ เลยแต่งตัวเหมือนน้องเดือน น้องที่ทำงานด้วยกัน ด้วยการ ใส่กระโปรงยีนส์สั้น กับเสื้อยืดประจำแปลงปลูกต้นไม้ที่เค้าแจก ได้ผลเลยค่ะ มีคนอย่างน้อยสามคน ทักขึ้นมาเหมือนๆ กัน โดยไม่ได้นัดหมายว่า "ขอโทษครับ กำลังจะมีน้องเหรอครับ กี่เดือนแล้ว"  แล้วทุกๆ คนก็อธิบายให้ฟังต่อว่า มันดูอ้วนมากๆ แก้มก็กลมๆ คางก็สองชั้น ต้องกำลังจะมีน้องแน่ๆ เลย แล้วแอบไปแต่งงานตอนไหนเนี่ย  ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา มาหยาก็เข้าสู่โหมดเครียด หงุดหงิด ไม่กล้าออกจากบ้าน หมดความมั่นใจโดยสิ้นเชิง ตอนนี้เข้าใจอารมณ์ของคนเป็นโรคบูลีเมีย (หรืออะไรทำนองนี้) ที่อดอาหารจนตายเลยอ้ะค่ะ คือมันอยากจะทำอย่างนั้นจริงๆ อยากให้พุงมันลดลงสักหน่อย ควบคุมอาหารที่จะรับประทานทุกชนิด พยายามจะออกกำลังกาย แล้วก็เครียด เครียด เครียด หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ยังไม่มีอะไรคืบหน้า ยังคงหนัก 50 กก. เหมือนเดิม (แง้ เค้าสูงแค่ 157 ซม. เองนะ) จากเดิมหนักแค่ 44-46 เอง ยังดีที่คนรอบข้างให้กำลังใจ แล้วก็ไม่กดดันมาก ทุกๆ คนพยายามทำความเข้าใจ จะว่าเราท้องจริงอย่างเค้าว่า (เฮ่ย เป็นปลาทองเหรอ ไปจ้องตาคนแล้วท้องน่ะ) ก็เพิ่งมีประจำเดือนไปหยกๆ  จะทำยังไงกับชีวิตดีเนี่ย ว่าแล้ว ก็เตรียมตัวออกกำลังกาย และเคลื่อนไหวร่างกายเต็มที่เหมือนเดิม อ้ะน่ะ เผื่อลดลงมากกว่านี้สักสองหรือสามกิโลกรัม ก็คงจะเข้าที่  จริงๆ มันก็เรื่องเล็กๆ นั่นแหละนะ น้ำหนักมันก็ขึ้นได้ลงได้ แต่ทำไมใจเราช่างหวั่นไหวเหลือเกินกับคำทักทายแบบนั้น ซึ่งจะว่าเค้าก็ไม่ได้ เพราะเค้าก็คงเห็นตามนั้น จึงทักมาเช่นนั้นใช่ไหมคะ แม้ว่าเพื่อนๆ รอบๆ ตัวจะบอกว่า อาจจะเป็นเพราะเสื้อผ้าที่เราใส่ทำให้เห็นแบบนั้นก็ได้ แต่ว่า ไอ้เดือนแต่งตัวเหมือนกันเปี๊ยบ ยังไม่มีใครทักมันแบบนี้เลยนิ งืองือ เอาเป็นว่าจะพยายามต่อไป ที่จะควบคุมน้ำหนัก ให้ลงมาสู่สภาวะปรกติเหมือนเมื่อก่อนให้ได้ อย่างน้อย ก็ไม่ให้มีใครทักว่ากำลังจะมีน้องแบบนี้อีก เรื่องมันช่างเศร้ารับปีใหม่ซะจริงๆ เลย สาวโสด โฉด เปรี้ยวอย่างเรา ทำไมนะ ทำไมมาคิดมากเรื่องนี้ ยิ่งกลับมาบ้าน ยิ่งส่องกระจก ยิ่งเห็นจริงตามที่เค้าทักซะด้วย ชาวบล็อกทุกคนเป็นกำลังใจให้มาหยา ลดพุงให้เล็กลงกว่านี้สักหน่อยก็แล้วกันนะคะ ป.ล. อย่าว่ามาหยาเพ้อเจ้อ บ่นไร้สาระเลยนะคะ ภาพชุดนี้ มันอยู่ในชุดพองฟูเหมือนเดิม เลยไม่มีปัญหาอะไร แต่ช่วงนี้คงงดใส่กระโปรงสั้นไประยะหนึ่งเลย สักพักให้มั่นใจก่อน ค่อยกลับมาใส่อีกครั้ง แต่ว่า งืองือ เมื่อไรกันล่ะเนี่ย ว้อย ยิ่งพิมพ์ยิ่งวกวน ยิ่งสับสน เลิกพิมพ์ดีกว่า หงิหงิ ขอบคุณทุกคนที่อุตส่าห์ทนอ่านมาถึงบรรทัดนี้นะคะ ขอบคุณพี่เล็กเจ้าเก่า ที่ถ่ายรูปชุดนี้ให้ออกมาดูผอมกว่าความเป็นจริงด้วยค่ะ หงิหงิ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเรื่องนี้มันจะเพี้ยนๆ วกวน สับสนไปนิด แต่ก็หวังว่า ทุกๆ คนที่เข้ามาบล็อกนี้ คลิกไปอ่านหน้าอื่นแล้ว ... . . . . . . . . . . . . . . . ขอให้สนุกกับทุกเรื่องที่เลือกในบล็อกของแม่มดมาหยา ที่คุณคลิกไปอ่านนะคะ ^____________________^  
โดย: pet.sp
 วันที่: 4 มกราคม 2552 เวลา:13:36:56 น.ปร้า.....
เฮาว่าปร้าพักรู๋แฮมไว่ที่หอนะ แล้วยึดนุ้งรถถีบจากน้าแมวโคร่งมาปั่นดีกั่วไหม เวลาไปร้องเพลง หรือไปอ่างห้วยโจ้อ่ะ โดย: กลิ่งคี่ IP: 58.136.25.243 วันที่: 4 มกราคม 2552 เวลา:15:29:57 น.
แขม่วท้องเข้าไว้
^^ โดย: เมี้ยว IP: 118.172.250.109 วันที่: 4 มกราคม 2552 เวลา:16:10:43 น.
จ๋อยเป็นกำลังใจให้ครูนะ ผอมลง ผอมลง โอมเพี้ยงงงงงงงงงง
โดย: จ๋อย IP: 119.42.76.148 วันที่: 4 มกราคม 2552 เวลา:20:32:56 น.
อ่า .. ชอบกิงๆ เรย ..
อะไรที่ยิงสวนตะวันเนี่ย .. .. อิ อิ .. โดย: Spycam IP: 114.128.19.186 วันที่: 4 มกราคม 2552 เวลา:20:44:20 น.
ดูจากรูปใน comment นี่เปลี่ยนไปเหมือนกันนะฮะ -*-
 หวัดดีปีใหม่ก๊าบบ โดย: รู้สึกแปลก
วันที่: 4 มกราคม 2552 เวลา:20:52:32 น. สวัสดีปีใหม่ค่าคุณแอน มีความสุขทุกวันนะคะ ไม่ได้ทักทายกันเลย แต่ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันค่ะ คุณแอนไม่อ้วนหรอก เค้าเรียกว่าสวยสมวัย อิอิ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ^^... โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie
) วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:7:51:01 น.>> รูปร่างแบบนี้ กำลังอินเทรนหน้าหนาวเลยครับ. ^ ^
โดย: ธี (Elf Magician
) วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:15:51:50 น.สรุปยังสวยอยู่ แม้จะเป็นแบบสมวัย
คิดถุงจ้า ปร้าแอน จุ๊บๆ โดย: นายยอร์ชจ้า (ge-or-ge
) วันที่: 11 มกราคม 2552 เวลา:10:25:42 น.สบายดีนะ เห็นหน้าเพื่อนร่วมหอ ซีมะโด่งแล้วคงทำให้เราเจริญอาหารขึ้นอีกเยอะเลย .....5ปีก่าๆๆๆมั๊งที่ไม่เจอใครเลย...bye..bye
โดย: อดีตหัวจู ผู้ผ่านการพิจจารณาตัวเองแล้ว IP: 203.144.180.65 วันที่: 1 สิงหาคม 2552 เวลา:19:39:48 น.
ผ่านมาทักทายอีกแล้วเพื่อน....สบายดี..74
โดย: c-madong74 IP: 203.144.180.65 วันที่: 27 สิงหาคม 2552 เวลา:22:35:49 น.
เจอ blog นี้โดยบังเอิญ ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีนะครับหนูมอ....
โดย: ลุงเก่า IP: 49.48.239.113 วันที่: 22 ธันวาคม 2554 เวลา:14:50:28 น.
|
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
สูงเท่ากันเลย 157 แต่เราหนักมากกว่าตะเองหลายเท่านัก 555++
60กว่าอ่ะ เหอๆ