สถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม กายนางยักษ์...ใจนางฟ้า 1 ***คำเตือน ก่อน อ่าน หากมีคำใดเขียนผิด เพี้ยง ไป ต้องขอโทษมา ณที่นี้ด้วย ครับ*** กายนางยัก...ใจนางฟ้า 1 ตั่งแต่เขียน หนังสือ มายังไม่เคย เล่าถึงรายเอียด ของบรรดา เจ้าหน้าที่ ที่ดู แลเด็กกำพร้า นั้นก็หมายถึง แม่บ้าน พ่อบ้าน และพี่เลี้ยง ซึ่งบุคคลเหล่านี้แหละครับ ที่ผมต้องยอมรับมากเป็นพิเศษ จะเปรียบสเหมือนพ่อแม่คนหนึ่งเลยก็ว่าได้ พวกท่านเหล่านี้ต้อง เหน็ดเหนื่อยแรงกาย แรงใจมาเกือบตลอดชีวิต ที่ต้องอบรม สั่งสอน ในทุกๆเรื่อง พร้อมกับคอยชี้แนะแนวทางต่างๆ กับเด็กกำพร้าอย่างพวกผมมาตลอด ในบางครั้ง ท่านเหล่านี้ก็ทำให้พวกผม ยิ้มและหัวเราะ แต่ในบางที่พวกผมเองแหละครับ ก็ทำให้ท่านมีน้ำตากับปัญหาที่ก่อเอาไว้ นับๆ ดูที่พวกผมจะได้เห็นรอยยิ้มของท่านที่มีความสุข มันดูน้อยเกินไปซะด้วยซ้ำ มีแต่จะสร้างปัญหา ที่ต้องค่อยให้ท่านเหล่านี้ ตามเช็ดอยู่ทุกที่ โดยที่ท่านมักจะบ่น แต่สุดท้ายท่านก็ทำให้ พร้อมกับ พูดประโยคนี้ เรา อีกแล้วหรอก เป็นคำพูดที่ได้ยินบ่อยๆมาก จนติดอยู่ในความทรงจำของผมไปแล้ว ตัวผมเองมาลองคิดดู ว่า แม่บ้าน พ่อบ้าน และ พี่เลี้ยง ( เจ้าหน้าที ) ที่ดูแลเด็ก กำพร้า อย่างพวกผม มานานเท่าไร แล้ว เพราะว่าเมื่อ 2 ก่อนปี ตัวผมเองได้กลับเยี่อม สถานสงเคราะห์อีกครั้งนี่ง ( ที่ผมมักเรียก ว่า บ้านเกิด ) หลังที่ตัวผมเอง ออกมาจากสถานสงเคราะห์มานานมาก อยู่เหมือนกัน พร้อมกับได้นอนค้างคืน ที่นั้นเป็น เวลา 2 -3 คืน ได้มั่ง ถ้าหากว่าผมจำไม่ผิดนะ ครับ ก็ยังคงเห็นท่านอยู่เหมือนเดิม ทุกอย่าง ไม่เปลี่ยนแปลงไปไหนจากเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยน ท่านก็จะดูอายุมากขึ้น ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดา เมื่อกาลเวลาเปลี่ยนแปลง อายุคน ก็ต้องมากขึ้น สุขภาพก็ต้องเสื่อมโทรม ถอยลง ไม่มีใครที่หนีพ้นข้อนี้แน่ หากคนนั้นไม่ไปสู่ที่ชอบๆก่อนล่ะ เมื่อเยี่อมสถานทีแห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง คนแรกที่ผมเองอยากคุย มากที่นั้นก็คือ แม่บ้านซึ่งก็ได้พูดคุย ตามภาษา คนที่คิดถึง กัน และก็ได้คุยในเรื่องวันวาน ในอดีต เมื่อครั้งที่ผม ยังอยู่ สถานสงเคราะห์ บทสนทนา แม่บ้าน กับ ผม แม่บ้าน เป็นไง สบายดีหรือเปล่า อยู่ นอก สถานสงเคราะห์ ผม ก็สบายดีครับ แล้วแม่ล่ะครับ สบายดี หรือ เปล่า แม่บ้าน ก็สบายดีเหมือนเดิม แต่แม่ก็แก่ลง จะสู้รบ ปราบกับมือเด็ก จะ ไม่คอยไหว แล้วสิ คิดถึงที่นี้ หรือเปล่า อยากกลับเข้ามาอยู่ไหม ผม ก็คิดถึงล่ะครับ แต่คงไม่มาอยู่ ล่ะครับ อยู่ข้างนอกดีแล้วครับ แม่บ้าน คิดๆดูแล้ว ฉันดูแล รุ่นเธอที่ว่า แสบแล้ว ดันมาเจอรุ่น น้อง เธอ ก็แสบกว่าอีกแล้วยิ่งสมัย นี้ มีอินเตอร์เน็ต มีเกมย์ อะไรที่ใหม่ๆ แม่ก็ตามให้ทัน จะล้าหลังเด็กไม่ได้ ไม่งั้นแม่จะหาวิธีที่จะดูพวกเธอได้อย่างไร ว่า แต่ เธอก็ดู ไม่ เปลี่ยนอะไรเลยนะเนีย ตัวยังเล็ก อยู่เหมือนเดิม รุ่นเธอ คน อื่นๆเขาโตทั้งนั้น ผม ครับแม่ ตอนนี้ แม่ไม่คอยดุเลย ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย ที่ชอบทำท่าดุ นิ่งเงียบ แม่บ้าน ชอบให้แม่ดุว่า หรือไง เวลาที่ฉันดูแล พวกเธอ ฉันต้องเป็นยักษ์ บ้างชิ ไว้ปราบมือกับพวกเธอ โดยเฉพาะ จะให้ฉันเป็นนางฟ้า พูดภาษาดอกไม้ กับพวกเธอจะฟัง หรื ผม ก็จริงครับ แม่ แม่บ้าน กินอะไรมาหรือ ถ้ายัง แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้วจะไปกินก็ได้ หรือจะกิน ข้าว หม้อเก่า ว่ารสชาติ ยังเหมือนเดิม หรือเปล่า ขาดเหลืออะไร บอกแม่นะ เดี๋ยว แม่จะต้อง ดูแลน้อง เขาต่อ ผม ครับแม่ ( จบบทสนทนา) จากการที่ได้พูดคุยครั้งนั้น ก็ยังผมได้รู้ว่า แม่บ้าน หรือ บรรดา เจ้าหน้าที่ ประสงเคราะห์ ยังคงคิดถึงและเป็นห่วงเป็นใยอยู่เสอม กับเด็กที่ออกไปแล้ว แม้การดูอาจจะต้องสวมบกยักษ์ซึ่งในความคิดของเด็กกำพร้า ทั่วไป เป็นที่ไม่ชอบเลย แต่วันนี้ผมเองได้รู้แล้ว
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
น่านับถือทั้งคนที่ทำงานที่นั่น
และเด็กที่ออกมาจากที่นั้นแล้วดูแลตัวเองได้นะคะ