เมื่อวันที่ 3 มีนา (นานแล้วแหล่ะ เพิ่งนึกได้เลยเลยเพิ่งเขียน) แอมมี่พาโย่วไปหาหมอที่จุฬาค่ะ เห็นมีประกาศว่าต้องการเลือด มีหมาจะผ่าตัด แอมมี่เห็นว่าโย่วหนักเกิน 20 เลยไปถามหมอว่าบริจาคได้มั้ย โอเคเช็คเลือด พอรู้ผลเลือดว่าโอเคเลยไปรอที่แผนกฉุกเฉิน เริ่มจากฉีดยาซึมก่อน เค้าก็ให้เซ็นใบยึนยอมว่าถ้าเกิดไรขึ้นเราจะไม่เอาเรื่อง แอมก้ไม่อยากเซ้น เลยถามว่าถ้าเป็นไรอ่ะ หมอบอกว่ามันไม่เคยมีน่ะ กรณีตาย แต่ถ้ามีจริงก็จะรับผิดชอบ บลาๆๆๆ แล้วถามว่าจะให้เจาะที่จอหรือว่าที่ขา ใจอ่ะ อยากให้เจาะที่ขา แต่หมอบอกว่าช้า เลยโอเค เอาวะ ที่คอก็ได้ น่าสงสารโย่วมากๆ ตอนเจาะน้ำเกลือที่ขา ดิ้นใหญ่เลย แอมก็กอดไว้ใหญ่เลย รู้สึกผิดมากๆที่เอาโย่วมาทรมาน แต่เห็นว่าโย่วยังสามารถช่วยหมาอื่นได้ จากนั้น...แอมมี่..... ทำไมอ่ะ อยู่ไม่ได้หรอ หมอ... เด่วจะทำใจไม่ได้ แอมมี่เลยออกก็ได้วะ ไปรอข้างนอก ..20 นาทีผ่านไป....30 นาทีผ่านไป..ไม่มันนานนักวะ ระหว่างนั้น ร้องไห้ไปพลางๆ สงสารหมา รู้สึกผิดมากๆที่แอมโย่วมาทรมานโดยที่โย่วไม่ได้เห็นชอบด้วยเลย ผุ้ช่วยเดินออกมา แอมมี่เลยถามว่าเสร็จยัง เค้าบอกว่าเร็จแล้ว รอให้ยาบำรุงอยู่พอเสร็จแล้วแอมเข้าไปในห้อง โย่วยังมึนยาอยู่ น่าสงสารมากๆๆๆๆ หวาดระเเวงสุดๆ กลัวไปหมดเลย เดินชนทุกอย่าง หมอบอกว่าสักพักจะหายเอง ยายังมีฤทธิ์อยู่ขับรถกลับบ้าน โย่วนั่งตักแอม แอมก็ขับรถไปร้องไห้สงสารโย่วมากๆๆ รู้สึกผิดมาก ที่ทำให้โย่วต้องเป็นแบบนี้ พอวันนี้ แอมแกะผ้าพันแผลที่หมอพันที่คอออก จ้ากกก...........มายมันโดนรอบคอเลยฟะ เลือดช้ำเป็นจ้ำเลย
แวะมาทักทายค่ะ..
สงสารโย่วจัง