เอาตัวรอด !

“น้องมัทต้องรวยมากแล้วแน่ๆ”เพื่อนรุ่นพี่เอ่ยลอยๆ ขณะยืนอยู่ด้วยกันตรงหน้าเคาน์เตอร์แคชเชียร์

“รวยอะไรเหรอจ๊ะพี่เก๋”คนร่างเล็กกว่าเพียงเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นถามอย่างงงๆ

“ก็จะไม่รวยได้ยังไงล่ะจ๊ะตั้งแต่น้องมัทลงมา พี่เห็นลูกพี่ทั้งหยิกแก้ม ลูบหัวแตะไหล่น้องมัทตั้งหลายครั้งแล้วน่ะสิ พวกพี่เห็นหรอกนะ แขกในร้านก็เห็น แกก็เห็นใช่ป่ะวะแจ๊ด”คนเปิดประเด็นหันไปขอเสียงสนับสนุนจากคนที่เดินมาสมทบด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นโดยเจ้าของชื่อพยักหน้าหงึกๆ

“ถ้าพี่จำไม่ผิดเนื้อหาในสัญญาของน้องมัทแต่ละจุดก็เป็นหมื่นๆ รวมๆ กันก็หลายหมื่นแล้วนะจ๊ะ น้องมัทต้องเป็นเศรษฐีนีเร็วๆนี้แน่ๆ แล้วท่าทางลูกพี่คงจะไม่ยอมเลิกแตะตัวน้องมัทง่ายๆ เสียด้วยสินี่ถ้าน้องมัทร่างสัญญาห้ามมองด้วยแล้วล่ะก็ มีหวังลูกพี่ต้องหมดตัวแน่ๆ ดูสิๆนั่นไงๆ แอบมองมาทางนี้อีกแล้ว” คนเปิดประเด็นชี้ให้คนที่ปรากฏสีชมพูจัดบนใบหน้ามองดูคนเป็นลูกพี่ที่ยืนอยู่ไกลๆเขายืนคุยบางอะไรอย่างกับแม่ครัวหากมองมายังสาวน้อยที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์แคชเชียร์ตลอดเวลา

“พี่เก๋พูดอะไรอย่างนั่นเล่า เปล่าสักหน่อย ต้องดูที่เจตนาสิจ้ะ พี่โป๊ะเขาบริสุทธิ์ใจไม่ต้องจ่ายมัทหรอก พี่เขาไม่ได้ตั้งใจจะแต๊ะอั๋งมัทสักหน่อยพี่เก๋ทำไมคิดมากอย่างนี้นะ แจ๊ดก็เป็นไปกับเขาด้วย ไปทำงานเลยแขกโต๊ะนู้นเรียกแล้ว มัวแต่ชักช้าสุมหัวกันอยู่นี่พี่โป๊ะเห็นเข้าเดี๋ยวก็โดนดุกันหมดนี่หรอก ไปเลย...” เสียงเล็กดุสองคนที่มองหน้าเธอจนเกินความหมายของคำว่าอยากรู้เธอพยายามกลบเกลื่อนความเขินอายที่มีมากขึ้น เป็นจริงอย่างที่เพื่อนรุ่นพี่บอกทุกอย่างทำไมเธอจะไม่รู้ว่าวันนี้เสียเปรียบไปเท่าไหร่แล้ว หากในใจไม่ปฏิเสธว่าเธอชอบที่เขาวนเวียนอยู่ใกล้ๆและมักจะเรียกใช้แม้กระทั่งให้เธอช่วยหยิบกระดาษทิชชู่ซึ่งมันวางอยู่ใกล้มือของเขาแล้วเขาก็หยิกแก้มของเธอเบาๆ ราวกับแทนคำขอบคุณ แล้วในบางครั้งเขาก็จับไหล่ของเธอแล้วเหวี่ยงเบาๆเพื่อหลบให้พ้นทางเดิน เธอไม่แน่ใจว่าเขาจะรู้ตัวหรือไม่ว่าการกระทำเช่นนั้นเป็นเป้าสายตาแก่ทุกคน...

บรรยากาศภายในร้านยังคงคึกคักและมีแขกหนาตาเหมือนเช่นทุกวันโดยเมนูใหม่ที่เสิร์ฟฟรีให้ลูกค้าได้ทดลองชิมเมื่อหลายวันก่อนมีเสียงตอบรับเป็นอย่างดีเพราะมีการสั่งซ้ำหลายๆครั้ง จนกระทั่งเมื่อใกล้จะถึงเวลาปิดร้านในอีกชั่วโมงชายหนุ่มคู่สัญญาก็เดินมากระซิบบอกเธอเบาๆ ถึงเรื่องเช็คที่ตกลงกันไว้ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อลูกค้าบางตาสาวน้อยจึงโทรศัพท์ขึ้นไปแจ้งคนที่อยู่ชั้นบนว่าจะมารับเช็คแทนในวันรุ่งขึ้น...

เวลาหลังเที่ยงคืนในรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่มีรถยนต์สปอร์ตคันหรูเพิ่งจะเลี้ยวเข้ามาส่งแฟนสาว เมื่อรถยนต์จอดสนิท ทั้งคู่ยังคงมีเวลากอดจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่นานทั้งที่มันเพิ่งจะผ่านมาไม่รู้สักกี่ครั้งกี่หนก่อนที่เขาจะมาส่งเธอแล้วเมื่อผละร่างออกจากกัน หญิงสาวก็เอ่ยชวนแฟนหนุ่มเสียงหวาน

“คุณลงไปนั่งรอปลาที่ห้องรับแขกสักสิบนาทีนะคะนพปลามีของจะให้คุณด้วยล่ะ เพื่อเป็นการขอบคุณที่คุณช่วยปลาวันก่อนถึงจะไม่ได้ที่ตรงนั้นแต่ถ้าไม่ได้คุณช่วยเจรจา ร้านของปลาคงต้องกระเด็นไปอยู่ในหลืบแน่ๆเลยค่ะ” มัจฉาเอ่ยพลางช้อนสายตาขึ้นมองเขา

“ของอะไรเหรอครับทูนหัวแค่ที่ปลาให้ผมทุกวันนี้ ผมก็มีความสุขจะแย่อยู่แล้วนะครับ” นพพลเอ่ยเสียงนุ่มส่งสายตาโลมเลียร่างบางที่นั่งเอียงตัวเข้าไปใกล้ๆ เขา

“เถอะนะคะนพรับรองว่าคุณจะต้องชอบแน่ๆ ลงไปเถอะนะ...นะคะ ปลาเลือกมันเองกับมือเชียว” มัจฉาออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานมีหรือที่เขาจะกล้าปฏิเสธเธอ

ในขณะที่คู่รักเดินจูงมือกันไปยังห้องรับแขกหญิงสาวก็ทิ้งให้แฟนหนุ่มนั่งรอเพียงลำพังก่อนที่เธอจะเดินขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อหยิบของบางอย่างให้เขาเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่มัทนีกลับถึงบ้าน

เมื่อรถยนต์คันเล็กเลี้ยวเข้ามาจอดคนขับกลับแปลกใจเมื่อเห็นรถยนต์สปอร์ตคันหรูของแฟนพี่สาวจอดอยู่หน้าบ้าน

“ดึกขนาดนี้บ้านช่องตัวเองมีไม่ยอมกลับ”

ร่างเล็กบ่นเบาๆขณะเปิดประตูรถยนต์แล้วเดินลงมาเธอเลี่ยงเดินออกไปทางด้านหลังยังเรือนไม้หลังเล็กที่เคยเป็นของมารดาสาวน้อยขออนุญาตบิดาลงมาอยู่ที่นี่เมื่อสองสามปีก่อนโดยเธอลงมือตกแต่งมันเสียใหม่ตามแบบที่เธอชอบซึ่งไม่สามารถระบุได้ชัดว่าเป็นสไตล์ไหน เพราะมันถูกนำมารวมกันหลายๆ อย่างทั้งโปสเตอร์ติดข้างฝาที่เต็มไปด้วยวงดนตรีร็อคจากฝั่งอเมริกันหลายวงที่เธอโปรดแล้วยังมีโปสเตอร์ของศิลปินบริตป็อป[1]จากฝั่งอังกฤษบางวงที่เธอโปรดปรานไม่แพ้กัน

ของตกแต่งหลายๆอย่างเป็นของเก่าที่เธอพยายามเจียดเงินเพียงน้อยนิดซื้อมันมาจากตลาดนัดขายของเก่าเช่นนาฬิกาติดฝาผนังแบบวินเทจ[2]ซึ่งเป็นแผ่นเสียงที่มีเข็มบอกเวลาโดยมีรูปภาพของบ็อบ มาร์เล่ย์ ศิลปินเร้กเก้ชื่อดังพริ้นต์อยู่ตรงกลางเธอจำได้ว่าอยากได้มันมากเมื่อครั้งไปเดินตลาดนัดขายของเก่าที่เปิดขายเฉพาะกลางคืนของวันหยุดสุดสัปดาห์หากมีเงินไม่พอซื้อจนเพื่อนสนิทของเธอยอมเทกระเป๋าที่มีเงินไม่มากมาสมทบจนได้มันมาทั้งที่ราคาของมันไม่ถึงหลักพันด้วยซ้ำ ภาพวันคืนเก่าๆ ทำให้มัทนียิ้มออกมาได้ทุกครั้งขณะที่เดินไปยังพื้นที่ส่วนตัว

สาวน้อยเดินไปตามทางเดินคอนกรีตที่มีแสงไฟพอมองเห็น มือเล็กควานหากุญแจห้องในกระเป๋าเป้ใบใหญ่โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนมองตามหลังเธอจากประตูกระจกซึ่งสามารถมองเห็นจากห้องรับแขกไปยังโรงรถ และกำลังสงสัยว่าร่างเล็กบอบบางที่เขามองตามนั้นจะไปหยุดตรงจุดหมายปลายทางที่ใด

เมื่อมองตามหลังสาวน้อยที่หายลับไปทางด้านหลังเขาก็รีบหันกลับมาตามเสียงเรียกของแฟนสาวที่เดินลงมาพร้อมของบางอย่างในมือ

“โธ่...ทูนหัวความจริงคุณไม่ต้องลงทุนขนาดนี้ก็ได้นะครับ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเองอีกอย่างเส้นสายของผมยังไม่ใหญ่พอที่จะช่วยให้คุณชิงพื้นที่ตรงนั้นได้เลย”นพพลเอ่ยเสียงหวานมือของเขาเปิดฝากล่องกำมะหยี่สีดำสนิทที่มีโลโก้สุดหรูคุ้นตา แล้วเห็นนาฬิกาเรือนทองที่เขารู้ดีว่าราคาแสนแพง

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะนพขาไม่ได้ที่ตรงนั้นแต่ก็ใกล้ๆ กัน ปลารู้ดีว่าเป็นทำเลทองค่ะ พื้นที่ตรงนั้นจะมีแบรนด์นาระที่ดังและก็มาแรงมากๆ มาเปิดใกล้ๆปลาว่ายังไงร้านของปลาจะต้องได้รับอานิสงส์ไปด้วยแน่ๆ ค่ะนพขา ปลาขอบคุณนพจริงๆแค่นี้เล็กน้อยมากสำหรับนพมากกว่านี้ปลาก็ให้ได้นะคะที่รัก” มัจฉาเอ่ยเสียงหวานไม่แพ้กันแล้วเธอก็โน้มตัวเข้าไปกอดแขนแฟนหนุ่มอย่างออดอ้อน

“แต่ว่าตอนนี้นพกลับได้แล้วค่ะดึกมากแล้ว ตอนกลางวันปลามีนัดคุยกับมัณฑนากร เสร็จธุระแล้ว ค่ำๆเราไปฟังเพลงกันนะคะที่รัก"

“ได้สิครับทูนหัวค่ำๆ ผมจะมารับนะครับ”

นพพลก้มลงมาจูบอย่างดูดดื่มกับแฟนสาวแล้วเธอก็เดินมาส่งเขาที่รถ แล้วกลับเข้าไปในบ้านหลังจากที่เขาบอกให้เธอเข้าบ้านไปก่อนจึงจะขับรถยนต์ออกไป

เมื่อลับร่างบางในชุดสวยคนที่กำลังจะกลับเปลี่ยนเป้าหมาย แล้วเขาก็ก้าวลงมาจากรถยนต์ชายหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวา ความเงียบสงัดบอกเขาว่าหนทางสะดวก เขาจึงก้าวเร็วๆไปตามทางเดินคอนกรีต

นพพลเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อเขาเห็นเรือนไม้สักหลังเล็กที่ถูกล้อมรอบด้วยพรรณไม้นานาชนิดดวงตาของคนล่าเหยื่อวาววับขึ้นเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้แสงไฟลอดผ้าม่านสีเขียวทึบที่ถูกบังด้วยกระจกอีกชั้นและยิ่งกว่ามั่นใจว่าเรือนน้อยหลังนี้เป็นของเหยื่อ เพราะรองเท้าผ้าใบคู่เก่าที่เขาเคยเห็นเธอสวมวางอยู่บนชั้นวางอย่างเป็นระเบียบ

สาวน้อยคนนี้ถูกใจเขาตั้งแต่แรกเห็นและหวังที่จะได้เธอมาครอบครองเขาประทับใจในความน่ารักดั่งตุ๊กตากระเบื้องชั้นดีซ่อนรูป หลังจากเห็นเธอในเสื้อยืดพอดีตัวมาแล้วมันยิ่งท้าทายเขามากขึ้นเมื่อเห็นว่าเหยื่อเป็นสุดรักสุดหวงของศัตรูในอดีตและสาวน้อยคนนี้คงจะไม่ยากเพราะความใจแตกที่ถูกเล่าออกมาจากปากพี่สาวของเธอ

“ลองเป็นเมียพี่ดูสักครั้งแล้วจะลืมไอ้โป๊ะนั่นเลยเชียวล่ะแม่หนูน้อย พ่อจะทำให้ลืมโลก ร้องครางออกมาไม่เป็นภาษาเลยคอยดู”คำพูดเบาๆ หากมีความหมายชั่วร้ายของคนล่าเหยื่อก่อนที่เขาจะยกมือหนาเคาะประตูหน้าห้องสองสามครั้ง

“ใครคะ นุ้ยเหรอแป๊บนึงนะมัทขอแต่งตัวก่อน” เสียงเล็กตอบผ่านประตูไม้บานหนาหลังจากเงียบไปเพราะเธอเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วควานหาชุดนอนเก่าๆในตู้เสื้อผ้ามาสวม

“อาบน้ำตัวหอมรออยู่แล้วซะด้วยพ่อจะเฟ้นให้ทั่วตัวเลยคอยดู” คนที่กำลังล่าเหยื่อเอ่ยเบาๆ

“ใครคะนุ้ยเหรอมัททานข้าวมาแล้ว มัทไม่เอาอะไรแล้วจ้ะ” สาวน้อยเอ่ยถามอีกครั้งหลังจากความเงียบและเข้าใจว่าคนที่อยู่หน้าห้องคือนุ้ย ที่มักจะคอยหาอาหารมื้อดึกให้เธอเสมอ

“บอกว่าไม่ต้องรอยังไงละจ๊ะ”หน้าประตูห้องยังคงเงียบ หากมือเล็กก็เปิดออกไปเพราะไม่คิดว่าจะเป็นคนอื่น

“ขอพี่นพเข้าไปหน่อยได้มั้ยครับน้องมัทห้องนอนของน้องมัทน่ารักจัง เตียงเล็กดูนุ๊มนุ่ม ขอพี่นพนอนด้วยคนได้มั้ย” มือหนาของคนล่าเหยื่อผลักประตูเข้ามาโดยเขาใช้ปลายเท้าปิดประตูคืนส่งๆ ก่อนส่งยิ้มหวานเมื่อเห็นเธอถอยหลังเร็วๆไปหยุดยืนอยู่กลางห้อง

“คุณออกไปเดี๋ยวนี้นะคุณนพพลดิฉันจะฟ้องพี่ปลา คุณจะเดินเข้าออกห้องใครโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้ไม่ได้นะ คุณออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะฉันจะถือว่าคุณไม่เคยเข้ามาที่นี่ จะไม่ฟ้องพี่ปลาด้วยถ้าคุณออกไปเดี๋ยวนี้”สาวน้อยเอ่ยร้อนรน ตกใจและกลัว นึกโทษในความสะเพร่าของตัวเองที่ไม่ดูให้ดีเสียก่อนที่จะเปิดประตู

“เถอะน่าน้องมัทก็น้องมัทเป็นคนเปิดประตูให้พี่นพเข้ามาเองนะครับ อย่าทำเป็นไม่เคยไปหน่อยเลยน่ารับรองว่าสนุกกับพี่นพแล้ว น้องมัทจะลืมนายโป๊ะนั่นไปเลย”

สิ้นเสียงทุ้มแหบของคนล่าเหยื่อซึ่งสาวเท้าเข้ามาถึงตัวคนที่ถอยหลังจนติดกำแพงและเธอก็พยายามหันหลังเพื่อวิ่งไปยังห้องน้ำแล้วล็อกประตูหากมันช้าเกินกว่าช่วงขาและแขนของเขาที่เอื้อมไปกระชากข้อมือเล็กจนร่างของเธอโถมเข้ามาปะทะกับร่างหนาของเขาอย่างรวดเร็วและรุนแรง

“ช่วยด้วย! คุณพ่อช่วยมัทด้วย!คุณพ่อขาช่วยมัทด้วย!”

เสียงเล็กตะโกนสุดเสียงแล้วเธอก็พยายามดิ้นเพื่อหวังจะสะบัดตัวเองให้หลุดจากวงแขนของเขาสมองของเธอไม่แน่ใจนักว่าเสียงนี้จะดังไปไกลถึงตึกใหญ่หรือไม่แต่เธอมีความหวังว่าจะมีใครสักคนได้ยิน

ราวกับรู้ทันความคิดของเหยื่อมือหนาของนพพลก็รีบปิดปากเล็กของมัทนีเอาไว้อย่างรวดเร็วแล้วเขาก็ก้มลงมากระซิบข้างหูของเธอเพื่อเริ่มเจรจา

“ไม่มีใครอยู่แล้วล่ะจ้ะน้องมัทเขาคงจะเข้านอนกันไปหมดแล้วนะครับ นี่มันดึกแล้วนะ”คนล่าเหยื่อเอ่ยเสียงเย็นยะเยียบชวนขนลุก

“น่านะยอมพี่นพเสียดีๆ เถอะนะครับ พี่นพสัญญาว่าจะถนอมน้องมัทอย่างดีที่สุดรับรองจะเบามือแล้วก็จะค่อยๆ ไป น้องมัทจะไม่ช้ำเลยนะครับ พี่นพสัญญา”คนล่าเหยื่อเสนอดวงตาหิวกระหายของเขาก้มลงมองร่างของสาวน้อยที่พยายามดิ้นจนสุดแรงหากเธอไม่สามารถหลุดออกจากวงแขนแกร่งของเขาได้

“แล้วน้องมัทจะถูกใจจนร้องขอเอาจากพี่นพอีกหลายๆครั้ง ส่วนปลาก็จะไม่รู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน พี่นพจะเลี้ยงดูน้องมัทอย่างดีลับๆแต่ถ้าน้องมัทอยากจะเป็นแฟนพี่นพจริงๆ ละก็ พี่นพเลิกกับปลาก็ได้นะครับ ความจริงปลาเขาไม่รักพี่นพเท่าไหร่นักหรอกเขามีหนุ่มๆ รอคิวเป็นแฟนอยู่เพียบเลยส่วนน้องมัทก็จะไม่ต้องออกไปทำงานหาเงินให้เหนื่อยพี่นพมีเงินให้น้องมัทใช้ไม่ขาดมือ ตกลงมั้ยครับ”

คนล่าเหยื่อยื่นข้อเสนอเสียงหวานเพื่อหวังให้สาวน้อยที่เขาหมายตายอมตกลงให้เขาเลี้ยงดูง่ายๆหากสมองอันเขลาของเขาคิดว่านี่คือข้อเสนอที่ดีสำหรับเด็กใจแตกที่จะไม่ต้องเสียตัวฟรีๆโดยเขาลืมไปว่าเหยื่อเป็นถึงลูกสาวของปลัดกระทรวงยุติธรรม และแล้วความเขลาของเขาก็ยังทำหน้าที่ของมันได้ดีจนลืมความจริงที่ว่าถ้าหากเธอยอมและเห็นแก่เงินง่ายๆ ก็คงไม่ต้องยอมลำบากเพื่อออกไปทำงานหาเงินเพราะในความเป็นจริงเธอยังสามารถร้องขอได้จากบิดา

หากคนที่กำลังจะตกเป็นเหยื่อเงียบไปเพราะกำลังใช้ความคิดเพื่อเอาตัวรอดตระหนักดีว่าด้วยรูปร่างคงจะสู้แรงของเขาไม่ได้ และในเมื่อเขาเปิดการเจรจาทางรอดที่เธอคิดออกในยามนี้ก็คือเธอควรจะยอมเจรจากับเขาโดยดี

ภายในใจของสาวน้อยผู้ที่กำลังจะตกเป็นเหยื่อในอาณาเขตของตัวเองนั้นรู้สึกกลัวและกังวลหากเธอก็ต้องพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะรวบรวมสติเอาไว้เพื่อหาหนทางรอดแล้วสมองก็สั่งให้สาวน้อยเลือกวิธีโอนอ่อนผ่อนตามก่อนจะส่งสายตามองเขาแล้วพยักหน้าสองสามครั้งเป็นสัญญาณเพื่อบอกให้เขาปลดมือออกจากปากของเธอ

ร่างหนาของคนล่าเหยื่อไม่สูงมากนักเมื่อเทียบกับพี่โป๊ะของเธอหากมันสูงใหญ่น่ากลัวเมื่อเทียบกับร่างเล็กของเธอ เขากำลังค่อยๆปลดมือที่ปิดปากแล้วเปลี่ยนมากอดเธอเอาไว้ เขายกร่างเล็กให้นั่งลงบนเตียงนอนด้วยกันก่อนจะเริ่มเจรจา

“เชื่อฟังง่ายๆแบบนี้ น้องมัทอยากได้อะไรพี่นพประเคนให้หมดเลยนะครับทูนหัว” เสียงของคนล่าเหยื่อเอ่ยขึ้นข้างหู

“แล้ว...แล้วพี่นพจะเลี้ยงดูมัทในฐานะอะไรละคะมัทไม่ชอบเป็นแฟนลับๆ ของใครอีกอย่างมัทก็ไม่อยากจะได้ชื่อว่าแย่งแฟนของพี่สาวด้วย มันดูไม่ดีแค่นี้พี่ปลาก็เกลียดมัทจะแย่แล้วนะคะ พี่นพก็เห็น” คนที่กำลังจะตกเป็นเหยื่อเอ่ยอ่อนหวานในเมื่อเธอเสียเปรียบทั้งรูปร่างและสถานการณ์

“ก็ตามใจน้องมัทสิครับพี่นพยังไงก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่น้องมัทยอมเป็นของพี่นพเท่านั้นจะดาวหรือเดือนพี่นพก็หามาประเคนให้น้องมัทได้ทั้งนั้นนะครับ”

Create Date : 03 ธันวาคม 2557
Last Update : 3 ธันวาคม 2557 16:40:12 น.		0 comments
Counter : 487 Pageviews.
Share Tweet